Οι πιο πολλές από μας έχουμε κόμπλεξ κατωτερότητος. Θεωρούν την ομοφυλοφιλία ή την κατάσταση τραβεστί σαν κάτι το ένοχο. Κι απ’ την άλλη βέβαια είναι η αληθινή μας διέξοδος. Πολλές από μας θεωρούν τον ομοφυλόφιλο, «τον πούστη», σαν ένα πρόσωπο κωμικό. Πέφτουν στην ίδια παγίδα που μας στήνει η κοινωνία. Και με τον ενοχικό τους τρόπο παίζουν το παιχνίδι του Κατεστημένου που με πολύ έξυπνο τρόπο συντηρεί και διαιωνίζει το περιβόητο Προπατορικό Αμάρτημα, φυσικά όχι για τους πλούσιους και τους ισχυρούς, αλλά για όλους τους άλλους.
Καταλαβαίνω λοιπόν ότι όχι μόνο η κοινωνία μας έχει νάλει στο γκέτο, αλλά μας συντηρεί εκεί η ίδια μας η ενοχή. Η μικρονοϊκότητα μερικών τραβεστί τις κάνει να νιώθουν άσχημα γιατί είναι ομοίωμα της γυναίκας και όχι μια πραγματική γυναίκα. Εγώ πιστεύω πως μια τραβεστί δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα. Δε δέχομαι πως υπάρχουν πρότυπα και δεν βάζω ετικέτες. Απ' τον άντρα δανείζεται την αντρική του φύση την οποία και έχει, απ' τη γυναίκα δανείζεται την ιδεολογία και τον τρόπο ζωής της. Η τραβεστί είναι ένα πολύ προχωρημένο είδος ομοφυλόφιλου, μια περίπτωση transexuelle που αγωνίζεται μεσ' απ' το σχήμα της να βρει και να πιστέψει στη δική της ταυτότητα. Η τραβεστί είναι μια φιγούρα του μέλλοντος και όχι μια φιγούρα παρακμιακή όπως προσπαθούν να την αιτιολογήσουν ορισμένοι διανοούμενοι.
Μπέτυ (Εξάντας)
Καταλαβαίνω λοιπόν ότι όχι μόνο η κοινωνία μας έχει νάλει στο γκέτο, αλλά μας συντηρεί εκεί η ίδια μας η ενοχή. Η μικρονοϊκότητα μερικών τραβεστί τις κάνει να νιώθουν άσχημα γιατί είναι ομοίωμα της γυναίκας και όχι μια πραγματική γυναίκα. Εγώ πιστεύω πως μια τραβεστί δεν είναι ούτε άντρας ούτε γυναίκα. Δε δέχομαι πως υπάρχουν πρότυπα και δεν βάζω ετικέτες. Απ' τον άντρα δανείζεται την αντρική του φύση την οποία και έχει, απ' τη γυναίκα δανείζεται την ιδεολογία και τον τρόπο ζωής της. Η τραβεστί είναι ένα πολύ προχωρημένο είδος ομοφυλόφιλου, μια περίπτωση transexuelle που αγωνίζεται μεσ' απ' το σχήμα της να βρει και να πιστέψει στη δική της ταυτότητα. Η τραβεστί είναι μια φιγούρα του μέλλοντος και όχι μια φιγούρα παρακμιακή όπως προσπαθούν να την αιτιολογήσουν ορισμένοι διανοούμενοι.
Μπέτυ (Εξάντας)
4 σχόλια:
Πρόκειται για το βιωματικό βιβλίο της Μπέτυ Βακαλίδου, που, όταν κυκλοφόρησε, έθιξε θέματα ταμπού για την ελληνική κοινωνία σχετικά με τους ομοφυλόφιλους, τους τραβεστί και τους τρανσέξουαλ.
Πριν δύο χρόνια η Μπέτυ απασχόλησε την επικαιρότητα όταν διεκδίκησε το δικαίωμά της να ανοίξει νόμιμο οίκο ανοχής στην περιοχή της Καλλιθέας. Όταν, παρά το ότι τηρούσε όλες τις προϋποθέσεις, ο Δήμος αρνήθηκε να της δώσει την άδεια, προσέφυγε στον Συνήγορο του πολίτη, αποφασισμένη, αν δεν δικαιωθεί, να κινήσει όλες τις νόμιμες διαδικασίες, μέχρι την προσφυγή στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο.
(πηγή: Ελευθεροτυπία 31/1/2004)
To βιογραφικό της Μπέττυ είναι από το dardanosnet.gr:
Η Ελισάβετ Βακαλίδου γεννήθηκε αγόρι στην Αλεξανδρούπολη. Λίγο πριν κλείσει τα δεκαπέντε της, εκδιώχθηκε από το χωριό της –τις Φέρρες– και ήρθε στην Αθήνα όπου άρχισε να εκδηλώνει τη σεξουαλικότητά της. Αμέσως οι γονείς της την έκλεισαν στο αναμορφωτήριο, όπου έμεινε τριάμισι χρόνια. Μετά το αναμορφωτήριο, σε ηλικία δεκαεννιά χρονών, μπάρκαρε στα καράβια. Το ‘σκασε στην Αμερική, όπου έζησε ως λαθρομετανάστης για δύο χρόνια. Γυρίζοντας στην Ελλάδα, έγινε τραβεστί κι άρχισε να πορνεύεται. Συμμετείχε στην ίδρυση του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλόφιλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ). Το 1980 εκδίδει το πρώτο αυτοβιογραφικό της βιβλίο. Το βιβλίο προκαλεί σάλο την εποχή εκείνη στην Ελλάδα, γίνεται μπεστ-σέλερ παρ’ όλη την απαγόρευση που επιβάλλεται στην πώλησή του και αποσπά διθυραμβικές κριτικές. Στο βιβλίο της αυτό βασίζεται η μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Σταύρακα με τίτλο το όνομά της και πρωταγωνίστρια την ίδια. Η ταινία αποσπά τα πρώτα βραβεία στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Δράμας και Λάρισας. Την ίδια περίοδο η Μπέττυ γνωρίζεται με τον Jean Genet, ο οποίος τη στηρίζει στη μάχη της ενάντια στη καταδίκη του βιβλίου. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα, την προσκαλεί επίσης να συμμετάσχει στην ταινία τού Antoine Bourseiller με τίτλο Genet. Ακολουθούν συνεντεύξεις της και παρουσίαση του βιβλίου της από τις εφημερίδες Liberation και Le Figaro. Τον επόμενο χρόνο εκδίδει το δεύτερο βιβλίο της, με τίτλο “Πόσο Πάει;” στο οποίο παρελαύνουν οι τραγικές ιστορίες τεσσάρων τραβεστί, ιδωμένες από το τρυφερό αλλά και αμείλικτο βλέμμα της. Αμέσως μετά παίζει στο θέατρο πλάι στη Ντίνα Κώνστα, στο έργο του Giuseppe Patroni Griffi “Πρόσωπα Φυσικά και Αλλόκοτα”, σε σκηνοθεσία Γιάννη Διαμαντόπουλου, μετάφραση Παύλου Μάτεσι και σκηνικά-κοστούμια Διονύση Φωτόπουλου. Η παράσταση γνωρίζει μεγάλη επιτυχία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Την 1η Νοεμβρίου 1984, η Μπέττυ αποφασίζει ν’ αλλάξει ζωή. Φεύγει στο εξωτερικό, όπου –προς μεγάλη έκπληξη όλων– υποβάλλεται σε εγχείρηση διόρθωσης φύλου. Γυναίκα πλέον και ανατομικά, δουλεύει για ένα διάστημα σε οίκους ανοχής στην Αθήνα και το Βερολίνο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ζει και εργάζεται στα Χανιά για 10 χρόνια – τα καλύτερα χρόνια της ζωής της, όπως ισχυρίζεται. Στη συνέχεια περιπλανιέται στα πορνεία του Βόλου, της Λάρισας, της Μυτιλήνης, της Ρόδου και της Πάτρας. Τα τελευταία χρόνια ζει στην Αθήνα.
Από το dardanos.net, για την νέα έκδοση του βιβλίου που κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2007 από τον εκδοτικό οίκο Τυποθήτω.
Εικοσιεφτά χρόνια μετά την πρώτη δημοσίευσή του, το σκληρό, σπαρακτικό, ειλικρινές, «βλάσφημο» αυτοβιογραφικό κείμενο της Μπέττυς (κατά κόσμον Ελισάβετ Βακαλίδου) είναι και πάλι εδώ για να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά κάποιων συνειδήσεων, κάποιων εφησυχασμένων ψυχών, κάποιων ψυχρών τόπων. Οι αλήθειες της δεν έχουν παλιώσει ούτε στο ελάχιστο. Η πένα της, τρυφερή και ακραία όσο και τότε. Η αλήθεια της, γυμνή, ευάλωτη — κι αγκαλιασμένη με το κεντρί του σκορπιού.
~~~~~~~~~~~~
«Η αθωότητα είναι καλή γι’ αυτούς που την έχουν. Εγώ που την έχασα δεν πρόκειται να την ξαναβρώ».
-Μπέττυ.
«Το όνομά σας, Μπέττυ, ταράζει τα όμορφα μάτια των Ελλήνων, των Νορβηγών, των Ολλανδών, των… Ταράζει τα μάτια τους — αλλά με τι είδους ταραχή; Και γιατί άραγε τα μάτια τους είναι καρφωμένα πάνω σας και πάνω στο βιβλίο σας;»
—Jean Genet.
«Θεωρώ ότι κάποιος που δε διάβασε το βιβλίο της δεν έχει πλήρη εικόνα του Νεοέλληνα των τελευταίων πενήντα χρόνων. Κάποιος που το διάβασε, όμως, έχει μια καλή εικόνα όσων «γίνονται και δε λέγονται», αλλά και μια πολύ πλήρη εικόνα της δύναμης της ψυχής ενός ανθρώπου που κατάλαβε πως αξίζει όχι μόνο να χάνεις τις αλυσίδες σου, αλλά ακόμη και να τις φοράς και να καμαρώνεις».
—Γρηγόρης Ν. Βαλλιανάτος.
~~~~~~~~~~~~
Nεότερη καταχώρηση για την Μπέττυ: No 568: …πόσο πάει;
Aπό το Life and style, Τετάρτη 22 Αυγούστου 2007
(για την επανέκδοση του βιβλίου)
Γράφει ο Μιχάλης Αργυρόπουλος
Ο κόσμος της Μπέττυ
[...] Υπήρξε από τα προσφιλή θέματα του ελληνικού Τύπου ήδη απ' τα τέλη της δεκαετίας του '70. Στο κατώφλι των '80s, έγινε η πρώτη τραβεστί που αγκάλιασαν τα φώτα της δημοσιότητας, κάτι στο οποίο βοήθησε και το γεγονός πως εκτός από θελκτική υπήρξε και πολιτικοποιημένη και, μάλιστα, με τρόπο που συχνά ξέφευγε από τα συντηρητικά πλαίσια της εποχής. Ήταν τότε που υπό την απειλή ψηφίσματος ενός νομοσχεδίου το οποίο, ούτε λίγο ούτε πολύ, θα επέστρεφε τους Έλληνες ομοφυλόφιλους σε συνθήκες αντίστοιχες με εκείνες της ναζιστικής Γερμανίας, η Μπέττυ, κατά κόσμον Ελισάβετ Βακαλίδου, έδωσε δυναμικό ξεκίνημα στην πρώτη οργανωμένη συγκέντρωση του ελληνικού κινήματος ομοφυλόφιλων.
Αργότερα, κυκλοφορώντας την αυτοβιογραφία της, θα χάριζε φωνή σε ένα κομμάτι της κοινωνίας που μέχρι τότε έμενε στο σκοτάδι, προκαλώντας με τον τρόπο της το ενδιαφέρον διανοούμενων όπως ο Ζαν Ζενέ.
Εξαφανισμένη φαινομενικά από το 1984, όταν και έκανε επέμβαση αλλαγής φύλου, η Μπέττυ επιστρέφει στο προσκήνιο σήμερα, με την επανέκδοση του πρώτου βιβλίου της «Μπέττυ, Καπετάνιος της ψυχής μου» (Εκδ. «Τυπωθήτω»), φέρνοντάς μας και πάλι σε επαφή με τον κόσμο της. Έναν κόσμο σκληρό και αμείλικτο, που όμως εκτός από δυστυχία, επιφυλάσσει για την πρωταγωνίστριά του και στιγμές βαθιά ανθρώπινες.
...
Δημοσίευση σχολίου