Τετάρτη, Ιουλίου 11, 2012

No 809



Στη Θήβα αρπαγή αγοριών αποδίδεται στον αρχαίο βασιλιά Λάιο, ο οποίος, κατά τη θηβαϊκή παράδοση, καθιέρωσε την παιδεραστία αρπάζοντας τον Χρύσιππο, τον γιο του Πέλοπα, και κάνοντάς τον ερωμένο του (Αθήναιος 13.602’ Αιλίανος, Περί ζώων ιδιότητος 6.15’ Ποικίλη ιστορία 13.5’ Απολλόδωρος 3.44) 
Όπως στη Θήβα (Ξενοφών, Συμπόσιον 8.32f’ Πλάτων, Συμπόσιον 182b), έτσι και στην Ηλεία ο έρωτας των αγοριών περιλάμβανε το ερωτικό στοιχείο, χωρίς να υστερεί σε θρησκευτικό αίσθημα. Ο Πλούταρχος παρατηρεί αυτό τον συνδυασμό του αισθησιασμού και του ηρωισμού της αυτοθυσίας στη Χαλκίδα (Ερωτικός 17’ εκεί είναι και το τραγούδι των Χαλκιδέων) της Εύβοιας και των αποικιών της. Σώζεται ένα τραγούδι που έγινε γνωστό καθώς και ένα παρόμοιο του Σελεύκου (Αθήναιος 15.697d), που λέει ότι ο έρωτας των αγοριών είναι πιο πολύτιμος από τον γάμο λόγω της φιλίας με την οποία δένει τους πολεμιστές. Το τραγούδι τω Χαλκιδέων, του οποίου ο δημιουργός είναι άγνωστος, λέει:
Παιδιά που είχατε τη χάρη και προγόνους λαμπρούς, μη στερήσετε την ομορφιά σας από τους γενναίους και ο Έρωτας που παραλύει τα μέλη ακμάζει στην πόλη της Χαλκίδας. 
Hans Licht: Η ερωτική ζωή των αρχαίων Ελλήνων (Κάκτος)