Δευτέρα, Μαΐου 13, 2013

No 825


Πέπλος σιωπής εκάλυπτε τα σχετικά με την παιδεραστία στην αρχαία Ελλάδα μέχρι τις αρχές του αιώνα μας. Ξεκινώντας από τη σύγχρονη ηθική, τη βασιζόμενη κατά μεγάλο μέρος στην ηθική του Ευαγγελίου, κατά την οποία όλες αυτές οι μη τείνουσες στην παιδοποιία σχέσεις είναι απαράδεκτες, δεν ήθελαν οι τότε επιστήμονες να επιβαρύβουν με μια τέτοιου είδους κλίση τους Έλληνες που τους είχαν αναγάγει σε πρότυπα συμπεριφοράς και τους είχαν σχεδόν μυθοποιήσει.
Πρώτος διέρρηξε, τρόπον τινά, τον πέπλο αυτό ο Γερμανός Bethe με το γνωστό πια άρθρο του «Die dorische Knabenliebe» που δημοσιεύτηκε στις αρχές του αιώνα μας (ακριβέστερα το 1907) στο περιοδικό Rheinisches Museum.
Βέβαι και αυτός σαν ιδεαλιστής και ελληνολάτρης Γερμανός (όπως ήταν ακόμα τότε οι περισσότεροι Γερμανοί επιστήμονες) και μη θέλοντας να “αμαυρώσει” την εικόνα των κλασικών Ελλήνων (γιατί γι’ αυτόν θα αποτελούσε κάτι τέτοιο αμαύρωση) υποστήριξε ότι αρχικά οι Έλληνες (οι Αχαιοί ακριβέστερα) δεν εγνώριζαν την παιδεραστία. Μόνον αργότερα όταν εισέβαλε η σκληρή, σιδηροφόρα φυλή των Δωριέων, που ως πολεμική φυλή εγνώριζαν τον ιδιόμορφο αυτόν έρωτα, μόνον από τότε –έγραφε- διαδόθηκε η παιδεραστία στον ελληνικό χώρο.

Παν. Δ. Δημάκης: Πρόσωπα και θεσμοί της αρχαίας Ελλάδας (Παπαδήμα)