Τετάρτη, Απριλίου 27, 2011

No 749

Cathleen Miller

Για τη Μαριλού είχα ακούσει πολλά. Ένας Κρητικός δύο μέτρα που εγκατέλειψε ανήλικος το σπίτι του για να ζήσει στην Αθήνα και μετά για πολλά χρόνια στο Βερολίνο. «Είναι σαν βασίλισσα με θρόνο κανονική», θα μου ψιθυρίσουν. «Αλλά το αξίζει. Έχει ζήσει το Βερολίνο στα ‘70s, όταν οι άλλες της Συγγρού ζούσαν ακόμη στα χωριά τους. Και όταν αυτή γνώριζε τη Μάρλεν Ντίντριχ, αυτές έπαιζαν κρυφτό με τους αγαπητικούς τους».

- Για μια τρανσέξουαλ είναι πιο δύσκολη η ζωή στην Αθήνα από ό,τι στο Βερολίνο;
Α, καμιά σχέση. Εδώ δεν είσαι ελεύθερος άνθρωπος. Το Βερολίνο είναι μια πόλη κουλτούρας, μια πόλη που σε δέχεατι όπως ακριβώς είσαι. Δεν τους ενδιαφέρει τι κάνει ο διπλανός τους. Αν και εδώ σήμερα είναι καλύτερα τα πράγματα. Όταν έφυγα εγώ όμως ήταν άγρια.

Σταύρος Θεοδωράκης: Οι άνθρωποί μου (Ποταμός)

Τετάρτη, Απριλίου 20, 2011

No 748


Δύσκολα μπορείς να πεις ότι η Αλεξάνδρεια είναι μια πόλη του πνεύματος. Στηρίζεται πάνω στο βαμβάκι που το συναγωνίζονται όμως τα κρεμμύδια και τα αυγά, κι είναι κακοχτισμένη, κακοσχεδιασμένη και με αποχέτευση κακή – ένα σωρό κακά μπορούν να ειπωθούν εναντίον της, και τα περισσότερα εξάλλου λέγονται από τους κατοίκους της. Κι όμως, σε κάποιους απ’ αυτούς, μπορεί την ώρα που περνούν το δρόμο, να τύχει μια ευχάριστη εμπειρία. Μπορεί ν’ ακούσουν το όνομά τους να διακηρύσσεται σε τόνους σταθερούς και συνάμα στοχαστικούς - τόνους που δεν μοιάζουν να περιμένουν απάντηση, αλλά να θέλουν να τιμήσουν το ίδιο το γεγονός της ατομικότητας. Γυρίζουν και βλέπουν έναν Έλληνα κύριο με ψαθάκι, να στέκεται ολότελα ακίνητος, κρατώντας απόσταση από το σύμπαν. Τα χέρια του ίσως να είναι διάπλατα ανοιχτά. «Α, ο Καβάφης…!» Ναι, είναι ο κύριος Καβάφης, καθ’ οδόν είτε από το σπίτι στο γραφείο, είτε από το γραφείο στο σπίτι. Στην δεύτερη περίπτωση, μπορεί να πεισθεί να αρχίσει μία πρόταση – μία τεράστια, περίπλοκη κι ωστόσο καλοδιατυπωμένη πρόταση, γεμάτη παρενθέσεις που ποτέ δεν μπλέκονται μεταξύ τους και επιφυλάξεις που πράγματι επιφυλάσσονται’ μία πρόταση που πορεύεται λογικά προς την προβλεπόμενη κατάληξή της, η οποία πάντα όμως αποτελεί μια κατάληξη πολύ πιο ζωντανή και συναρπαστική από εκείνην που προέβλεπε κανείς. Άλλοτε η πρόταση ολοκληρώνεται στο δρόμο, άλλοτε την σκοτώνει η κυκλοφορία, κι άλλες φορές συνεχίζεται ως το διαμέρισμά του. Αναφέρεται στην ύποπτη συμπεριφορά του Αυτοκράτορα Αλέξιου Κομνηνού το 1096, στις ελιές, στις εμπορικές δυνατότητες και στις τιμές τους, στις τύχες που είχαν οι φίλοι, στον Τζώρτζ Έλιοτ ή στις διαλέκτους της μικρασιατικής ενδοχώρας. Διατυπώνεται με την ίδια ευκολία στα ελληνικά, τα αγγλικά ή τα γαλλικά. Και παραά τον πνευματικό της πλούτο και την ανθρώπινη εμφάνισή της, παρά την ώριμη φιλανθρωπία της κρίσης της, έχει πάντα κανείς την αίσθηση ότι στέκεται κάπως παράμερα, σε απόσταση από το σύμπαν> είναι η πρόταση ενός ποιητή.

Ε. Μ. Φόρστερ: Φάρος και φαρίσκος (Αλεξάνδρεια)

Τετάρτη, Απριλίου 13, 2011

No 747

Γιάννης Τσαρούχης

Αγαπώ την Κάλας και τη Σωτηρία Μπέλλου. Και δεν αισθάνομαι διχασμένος. Ας κοπιάσουν όσοι σκανδαλίζονται γι’ αυτό να καταλάβουν τι μου συμβαίνει. Εγώ πάντως κοπίασα και κοπιάζω για να βρω μια τάξη και μια ισορροπία. Θέλω συνεχώς να γνωρίζω και να ξεκαθαρίζω. Για να είμαι ελεύθερος ν’ αγαπήσω απόλυτα. Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι προηγούμενες επιτυχίες. Είναι φυσικό να θέλω να κάνω ελληνικό ό,τι μ’ αρέσει στην Αναγέννηση. Αλλά ποτέ δεν θέλησα να γίνω Ιταλός.
(…) Η μοντέρνα τέχνη και οι ελευθερίες της μ’ ενδιαφέρουν ως πιθανότητες τελειοποιήσεως της πειστικής αναπαραστάσεως και όχι ως φυγές απ’ αυτήν. Τι είναι πραγματικότητα; Δεν ξέρω, αλλά είναι κάτι σχετικό με την ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί θεωρήματα.

Γιάννης Τσαρούχης: Ανάμεσα σ’ Ανατολή και Δύση (Άγρα)

Τετάρτη, Απριλίου 06, 2011

No 746

Amedeo Modigliani

Στον Jean Cocteau

Για να με σκεπάσω γούνα και μουαρέ
Δίχως από τα πλατιά τα μάτια του να χυθεί το μαύρο μελάνι
Όπως μια σύλφη στο ταβάνι, σαν χιονοπέδιλο πάνω στο χιόνι
Ο Jean πήδηξε πάνω στο τραπέζι δίπλα στον Nijinsky.
Ήτανε σε μια αίθουσα πορφυρόχρωμη του Larue
Που ο χρυσός της, γούστου αμφίβολου, δεν καλύφθηκε ποτέ.
Η γενειάδα ενός γιατρού κολακεύουσε και πυκνή
Δήλωνε: «Ίσως η παρουσία μου μη προσήκουσα να είναι
Όμως εάν έστω κι ένας μείνει εγώ θα είμαι κείνος κει».
Και η καρδιά μου υπέκυπτε στα χτυπήματα της Indiana.

Μαρσέλ Προυστ: Ποιήματα (Ηριδανός)
Μετάφραση: Ελένη Κόλλια
.
Vaslow Nijinsky (1890-1950). Ρώσος χορευτής και χορογράφος.
Larue. Διάσημο γαλλικό εστιατόριο.
Indiana. Δημοφιλές τραγούδι της εποχής.