.
«Ε, λοιπόν, αν δεν ήμουν ωραίος –κι εγώ πιστεύω πως είμαι-, δίκαια σεις θα καταδικαζόσατε για απάτη’ διότι, χωρίς κανείς να σας ζητήσει να το κάνετε, ορκίζεστε πάντα ότι είμαι ωραίος. Κι εγώ, φυσικά, σας πιστεύω επειδή σας θεωρώ έντιμους. Αν εξάλλου είμαι όντως ωραίος κι εσείς αισθάνεστε για μένα το ίδιο που αισθάνομαι εγώ για κάποιον που μου φαίνεται ωραίος, ορκίζομαι σε όλους τους θεούς ότι δεν θα άλλαζα την ομορφιά μου ούτε με την εξουσία του μεγάλου βασιλιά. Κι αυτό επειδή τώρα εγώ προτιμώ να αποθαυμάζω τον Κλεινία παρά να βλέπω όλες τις άλλες ομορφιές του κόσμου. Και πιο πρόθυμα θα έστεργα να είμαι τυφλός για όλα τα άλλα παρά για έναν και μόνο: τον Κλεινία. Τα βάζω με τη νύχτα και τον ύπνο επειδή με εμποδίζει να τον βλέπω και ευγνωμονώ την ημέρα και τον ήλιο επειδή μου τον φανερώνουν ξανά. Είναι εξάλλου σωστό εμείς οι ωραίοι να καμαρώνουμε και για τούτο: ότι, ενώ ο ισχυρός αποκτάει τα αγαθά με μόχθους, ο ανδρείος με κινδύνους και ο σοφός με λόγους, ο ωραίος, και χωρίς να κάνει τίποτε, όλα τα κατορθώνει. Εγώ λοιπόν, αν και ξέρω ότι τα χρήματα είναι ευχάριστο απόκτημα, προθυμότερα θα έδινα όλα όσα έχω στον Κλεινία παρά που θα έπαιρνα άλλα τόσα από άλλον’ κι αν με ήθελε δούλο του ο Κλεινίας, πιο χαρούμενος θα ήμουν σαν σκλάβος παρά σαν ελεύθερος: ευκολότερο θα μου ήταν να μοχθώ για κείνον παρά να αναπαύομαι, και πολύ θα χαιρόμουν να κινδυνεύω για χάρη του παρά να ζω ασφαλής (…)»
Ξενοφών: Συμπόσιον (Άγρα)
«Ε, λοιπόν, αν δεν ήμουν ωραίος –κι εγώ πιστεύω πως είμαι-, δίκαια σεις θα καταδικαζόσατε για απάτη’ διότι, χωρίς κανείς να σας ζητήσει να το κάνετε, ορκίζεστε πάντα ότι είμαι ωραίος. Κι εγώ, φυσικά, σας πιστεύω επειδή σας θεωρώ έντιμους. Αν εξάλλου είμαι όντως ωραίος κι εσείς αισθάνεστε για μένα το ίδιο που αισθάνομαι εγώ για κάποιον που μου φαίνεται ωραίος, ορκίζομαι σε όλους τους θεούς ότι δεν θα άλλαζα την ομορφιά μου ούτε με την εξουσία του μεγάλου βασιλιά. Κι αυτό επειδή τώρα εγώ προτιμώ να αποθαυμάζω τον Κλεινία παρά να βλέπω όλες τις άλλες ομορφιές του κόσμου. Και πιο πρόθυμα θα έστεργα να είμαι τυφλός για όλα τα άλλα παρά για έναν και μόνο: τον Κλεινία. Τα βάζω με τη νύχτα και τον ύπνο επειδή με εμποδίζει να τον βλέπω και ευγνωμονώ την ημέρα και τον ήλιο επειδή μου τον φανερώνουν ξανά. Είναι εξάλλου σωστό εμείς οι ωραίοι να καμαρώνουμε και για τούτο: ότι, ενώ ο ισχυρός αποκτάει τα αγαθά με μόχθους, ο ανδρείος με κινδύνους και ο σοφός με λόγους, ο ωραίος, και χωρίς να κάνει τίποτε, όλα τα κατορθώνει. Εγώ λοιπόν, αν και ξέρω ότι τα χρήματα είναι ευχάριστο απόκτημα, προθυμότερα θα έδινα όλα όσα έχω στον Κλεινία παρά που θα έπαιρνα άλλα τόσα από άλλον’ κι αν με ήθελε δούλο του ο Κλεινίας, πιο χαρούμενος θα ήμουν σαν σκλάβος παρά σαν ελεύθερος: ευκολότερο θα μου ήταν να μοχθώ για κείνον παρά να αναπαύομαι, και πολύ θα χαιρόμουν να κινδυνεύω για χάρη του παρά να ζω ασφαλής (…)»
Ξενοφών: Συμπόσιον (Άγρα)
Μετάφραση: Αλόη Σιδέρη