Christopher Lucas Furminger (Μ.Βρετανία)
.
Είμαι, όπως κάθε βράδυ, στο gay chat. Αριστερά στην οθόνη, το κυρίως δωμάτιο κάνει συνέχεια scroll, τίγκα στους losers που συζητάνε για τις γνωστές μαλακίες - τι φάγανε το μεσημέρι, τις απόψεις τους για το αν υπάρχει πραγματικός άντρας, ανοησίες ανάμικτες με διάφορες κακίες και εκκλήσεις για κανένα γαμήσι. Δεν συμμετέχω, εκτός και αν πληκτρολογήσω κανένα ερωτηματικό. Κάποτε έστηνα ολόκληρες συζητήσεις, τσακωνόμουνα, παθιαζόμουνα, τώρα πια μου φαίνεται εντελώς αδιανόητο ακόμα και να παρακολουθήσω τι λένε.
Από την λίστα των who's online, ανοίγω το ένα προφίλ πίσω από το άλλο. Υπνωτίζομαι καθώς διαβάζω τα stats και τις περιγραφές. Οι κατηγορίες είναι δυο, εξίσου προβλέψιμες. Οι μισοί ψάχνουν για σεξ, ειδικά αν είναι αρκετά ωραίοι και νέοι ή αρκετά γέροι και απελπισμένοι. Οι άλλοι μισοί ψάχνουν για κάτι παραπάνω, ειδικά αν είναι άνθρωποι που δεν θα ήθελες καν καφέ να πιεις μαζί τους. Το δικό μου profile ανήκει σε εκείνη την εκνευριστική κατηγορία που έχει πρόβλημα να δεσμευτεί με οποιαδήποτε από τις δυο αυτές κατευθύνσεις- ψάχνω και σεξ και (ίσως) κάτι παραπάνω, φέρνοντας έτσι σε αμηχανία τον οποιονδήποτε μπορεί να με γούσταρε από την φωτό μου.
Στέλνω μηνύματα με το τηλέφωνο μου σε όποιον φαίνεται αρκετά καυλιάρης από την φωτογραφία ή αρκετά ακίνδυνος από την περιγραφή. Σπάνια απαντάνε, αλλά όποτε συμβαίνει αναθαρρώ για λίγο, σαν να καθησυχάζεται η αγωνία μου για το αν θα ξανακάνω σεξ ποτέ στην ζωή μου. Με μερικούς, κλείνω ραντεβού, με όσους γουστάρουν ρίχνω κάνα πήδο. Αν το γαμήσι δεν είναι τελείως χάλια, κρατάω επαφή. Μόλις αρχίζει η πραγματικότητα και επιβεβαιώνει την ύπαρξη της, το διαλύουμε.Έχω σταματήσει να στεναχωριέμαι για αυτήν την κατάσταση. Θεωρώ πια ότι είναι ένα καθεστώς στο οποίο πρέπει να προσαρμοστώ αν δεν θέλω οριστικά να μείνω στο απόλυτο περιθώριο. Πως να στεναχωρηθώ άλλωστε χωρίς να αισθανθώ ότι είμαι ένας ηλίθιος που μηρυκάζει το προφανές; Τι να αναλύω δηλαδή, το ότι είναι πολύ δύσκολο για έναν ομοφυλόφιλο να κάνει σχέση επειδή η συντριπτική πλειοψηφία προτιμάει την έλλειψη συναισθηματικής υπευθυνότητας που προσφέρουνε τα one nite stands; Είναι σαν να λες ότι είναι πολύ βαρετό να δουλεύεις επειδή πρέπει να πληρώσεις το νοίκι. Αληθινό, αλλά άνευ σημασίας.
Δίπλα μου, το κινητό κάνει ηχάκια κάθε λίγο και λιγάκι, όποτε κάποιος μπαίνει ή βγαίνει από το δωμάτιο του τηλεφωνικού chat. Εκεί, τα πράγματα είναι ακόμα πιο φαντασματικά, μιας και δεν παίζουνε ούτε φωτογραφίες, ούτε εκτενείς περιγραφές. Είναι απίστευτο το πως οι άνθρωποι καταφέρνουν και συμπτύσσουνε την ύπαρξη τους μέσα σε δυο-τρεις λέξεις ενός sms. Από την άλλη είναι και σωτήριο, μιας και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτε περισσότερο από σωματικές αναλογίες και προτιμήσεις στο κρεβάτι.
Που και που τσεκάρω κανένα nickname, αν ακούγεται αρκετά καβλωτικό στέλνω prive τον αριθμό μου. Συνήθως είναι κάτι σαλταρισμένα εικοσάχρονα από την επαρχία που ψάχνονται για phone sex ή κάτι κομπλεξικοί παντρεμένοι που μιλάνε με ψιθυριστές φωνές κλεισμένοι στην τουαλέτα, κρυφά απ' την βρομερή, διανοητικά καθυστερημένη γυναίκα τους. Καμιά φορά, αν είναι η τυχερή μου μέρα, πετυχαίνω κανένα ξέμπαρκο και κλείνω ραντεβού. Δεν έχω κανένα κριτήριο επιλογής, αρκούμαι στο να με θέλουνε, προσπαθώ να δω πως μπορώ να εκμεταλλευτώ την απρόσμενη αυτή προτίμηση τους. Συνήθως το καταφέρνω απλά κλείνοντας τα μάτια και ευχαριστώντας τον Θεό που έχω την πολυτέλεια να μην μου αρέσει κάποιος.
Το πιο ωραίο είναι όταν μιλάω στο τηλέφωνο και συγχρόνως πληκτρολογώ στο δίκτυο. Οι πολλαπλές στρώσεις από απρόσωπη λαγνεία εξ' αποστάσεως με κάνουν να αισθάνομαι ότι κάτι συμβαίνει. Τώρα περιμένω να με πάρει ένας τύπος από το τηλεφωνικό chat ενώ ταυτόχρονα έχει μπει στο δίκτυο ο τυπάκος από το χωριό που δήθεν είναι ξετρελαμένος μαζί μου. Του ανοίγω pvt. Ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί και να κατέβει Αθήνα κάποια στιγμή, να κάτσει κανένα γαμήσι, καλό είναι να καλλιεργείς καβάντζες.
Παναγιώτης Χατζηστεφάνου : Η επώνυμη (nanogod)