No 171

I.I. Bukov (Bουλγαρία)

.

Ανακάλυψα πως δεν μπορούσες να καταλάβεις πάντα ένα μπαλαμό από την ηλικία και την εμφάνιση : κυκλοφορούν οι νεαροί κι ωραίοι – κι αναρωτιέμαι γιατί προτιμούν να πληρώνουν κάποιον (που δεν πρόκειται ποτέ να δείξει ότι τους θέλει πραγματικά) όταν υπάρχουν τόσοι – πολύ περισσότεροι από μας που πουλάμε το κορμί μας – αρσενικοί που ποθούν τους ομόφυλούς τους και που δεν ζητούν πληρωμή – οι εύκολοι…Μα συχνά τα μπαλαμά είναι ώριμοι ή ηλικιωμένοι άντρες. Και δεν είναι γυναικωτοί. Κι έτσι μαθαίνεις να τους ξεχωρίζεις από τον πρόπο που σε προσεγγίζουν (η μέθοδος τελέιοποιείται όσο περισσότερο δουλεύεις στην πιάτσα). Σε πλησιάζουν με τον καθιερωμένο τρόπο : προσφέρουν ένα τσιγάρο, έναν καφέ, ένα ποτό, οτιδήποτε τους δίνει χρόνο ν’ αποφασίσουν αν μπορούν να σ’ εμπιστευτούν γι’ αυτό το μικρό «διάλειμμα» που πάντα περιβάλλεται από μια ατμόσφαιρα αόριστης βιαιότητας ( αν και μερικοί, όπως θα διαπιστώσω αργόταρα, θέλγονται απ’ αυτήν ακριβώς τη βιαιότητα)' το χρόνο ν’ ανακαλύψουν αν είσαι ο κατάλληλος για τη σεξουαλική τους φαντασίωση.
Έμαθα πως υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία ρόλων που μπορούν να παίξουν οι νεαροί της πιάτσας : άνεργο-τεκνό-μα-που-ψάχνει-για-δουλειά’ ανέμελο-περιπλανώμενο-τεκνό' εύκολο-τεκνάκι-χωρίς-πολλές-απαιτήσεις' τεκνό-χαμένο-στη-μεγάλη-πόλη-παρακαλώ-βοηθήστε-με-καλέ-μου-κύριε. Γρήγορα έμαθα την πόζα που παίρνει ο νεαρός που πουλιέται, αντιγράφοντας τους άλλους στην πιάτσα : το στήσιμο, τη διάλεκτο – ένα περίεργο ανακάτεμα των αργκό της τζαζ και των ναρκομανών, το σχεδόν αδιάφορο αλλά ταυτόχρονα προκλητικό βλέμμα’ το απλό, όχι εξεζητημένο ντύσιμο.
Κι ακόμα έμαθα, πως, για να πετύχεις σ’ αυτή τη δουλειά, πρέπει να το παίζεις σχεδόν αγράμματος.

Τζον Ρέτσι : Η πόλη της νύχτας (Εξάντας)