Πέμπτη, Δεκεμβρίου 25, 2008

No 580

Image Hosted by ImageShack.us

Ας απολαύσουμε, Αγαπημένε,
κι ας πάμε να ιδωθούμε στην ομορφιά σου μέσα
στο βουνό και στον λόφο,
όπου αναβρύζει το καθάριο νερό’
ας μπούμε πιο βαθιά στο φύλλωμα.

Κι έπειτα στα ψηλά
τα σπήλαια της πέτρας θ’ ανέβουμε
που είναι καλά κρυμμένα,
κι εκεί θα εισχωρήσουμε
και ροδιών το γλεύκος θα γευτούμε.

Εκεί θα μου φανέρωνες
εκείνο που η ψυχή μου γύρευε,
και ύστερα θα μου έδινες
εκεί εσύ, ζωή μου,
εκείνο που μου χάρισες μιαν άλλη μέρα

Άγιος Ιωάννης του Σταυρού: Πνευματικό άσμα (Οι εκδόσεις των φίλων)
Μετάφραση: José Ruiz

Τρίτη, Δεκεμβρίου 23, 2008

No 579

Image Hosted by ImageShack.usPablo Picaso (Ισπανία)

ΘΕΛΕΣΤΙΝΑ: Αχ, πώς μοσχοβολούν τα σεντόνια όταν κουνιέσαι. Όλα τα ‘χεις στην εντέλεια! Πάντα μου άρεσαν τα πράγματα και τα καμώματά σου, τα στολίδια κι η φρασκάδα σου. Και τι δροσερή που είσαι! Ο Θεός να σ’ έχει καλά. Κοίτα σεντόνια, κοίτα πάπλωμα, κοίτα μαξιλάρια, όλα κάτασπρα! Μακάρι να ‘ταν και τα γεράματά μου όπως όλα εδώ μέσα! Χρυσό μαργαριτάρι μου, να δεις πόσο σ’ αγαπάει αυτή που σ’ επισκέπτεται τέτοιες ώρες! Μόνο άσε με να σε κοιτάξω ολόκληρη, να σε χαρώ με την άνεσή μου.
ΑΡΕΟΥΣΑ: Σιγά, θεία! Μη με πιάνεις γιατί γαργαλιέμαι και γελάω, και το γέλιο με κάνει να πονάω περισσότερο.
ΘΕΛΕΣΤΙΝΑ:Πού πονάς, μωρό μου; Μήπως με κοροϊδεύεις;
ΑΡΕΟΥΣΑ: Να μη σώσω να δω άσπρη μέρα αν σε κοροϊδεύω! Εδώ και τέσσερις ώρες κοιλοπονώ και κοντεύω να πεθάνω, κι ο πόνος ανέβηκε στο στήθος και πάει να με ξεκάνει. Δεν είμαι και τόσο ευτυχισμένη όσο νομίζεις.
ΘΕΛΕΣΤΙΝΑ: Μπρος, κάνε στην άκρη κι άσε με να σε ψηλαφίσω. Κάτι ξέρω κι εγώ από τέτοιους πόνους, μα τις αμαρτίες μου. Η καθεμιά μας έχει τη μήτρα της και τα μητρικά της.
ΑΡΕΟΥΣΑ: Τη νιώθω πιο ψηλά στο στομάχι.
ΘΕΛΕΣΤΙΝΑ: Ο Θεός κι ο αρχάγγελος Μιχαήλ να σ’ ευλογούν! Τι δροσερή και αφράτη που είσαι! Τι στήθια, τι ομορφιά! Σε είχα βέβαια για ωραία, αλλά μέχρι τώρα έβλεπα ό,τι κι οι άλλοι, τώρα όμως σε διαβεβαιώ πως δεν υπάρχουν στην πόλη ούτε τρία κορμιά σαν το δικό σου, απ’ ό,τι ξέρω. Δε μοιάζεις δεκαπέντε χρονών. Αχ, και να ‘μουνα άντρας και να ‘χα την τύχη ν’ απολαύσω τέτοιο θέαμα! Για το Θεό, είμαι αμαρτία να μη δείχνεις τις χάρες σου σ’ όσους σ’ αγαπούν. Γιατί ο Θεός σε σ’ τις έδωσε για να χαραμίζονται κάτω από μισή ντουζίνα παπλώματα κι εσώρουχα τώρα που είσαι νέα. Μην είσαι σπαγγοραμμένη μ’ όσα η φύση σου ‘δωσε τζάμπα.

Fernando de Rojas: Η Θελεστίνα (Αίολος/Θερβάντες)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 19, 2008

No 578

Image Hosted by ImageShack.us

Τα βλέπετε με τα ίδια σας τα μάτια, πως ο Σωκράτης απ’ τη μια είν’ ερωτευμένος με τους ωραίους νέους και πάντα τους τριγυρίζει κι είναι ξετρελλαμένος μαζί τους κι από την άλλη λέει πως ό λ α τ’ α γ ν ο ε ί κ α ι τ ί π ο τ α δ ε ν ξ έ ρ ε ι – έτσι τουλάχιστον δείχνει το ύφος του! Αυτά δεν είναι Σιληνού φερσίματα; Eίναι και παραείναι μάλιστα! […] Δίχως άλλο, σε σας πρέπει να πω γυμνή την αλήθεια. Ακούστε λοιπόν προσεκτικά. Κι εσύ, Σωκράτη, κοίτα, αν πω κάνα ψέμα, να με διορθώσεις. – Συναντιόμαστε λοιπόν αγαπητοί μου, ολομόναχοι’ και φανταζόμουνα πως δε θ’ αργούσε να μου μιλήσει για όσα κάθε εραστής μπορεί να πει στη μοναξιά του με τον αγαπημένο του’ κι ήμουν όλος χαρά γι αυτό. Ε λοιπόν; Τίποτ’ απ’ όλα αυτά δε γινόταν. Έπιανε μόνο κουβέντα για συνηθισμένα ζητήματα, περνούσε όλη την ημέρα μαζί μου, και στο τέλος σηκωνόταν κι έφευγε. Έπειτα τον προσκάλεσα να γυμναστούμε μαζί’ και γυμναζόμαστε’ κι είχα την κρυφή ελπίδα πως έτσι κάτι θα κατάφερνα στο τέλος. Γυμναζότανε λοιπόν και πάλευε μαζί μου συχνά, χωρίς να ‘ναι παρών κανένας άλλος. Μα τι να σας πω; Και πάλι, τίποτα δε βγήκε! Βλέποντας λοιπόν τότε πως μ’ αυτά δεν κατάφερνα απολύτως τίποτα, πήρα την απόφαση να του ριχτώ στα γεμάτα και να μην τον αφήσω να μου ξεφύγει, μια κι έκανα την αρχή, μα να μάθω επιτέλους τι κατάληξη θα ‘χει αυτή η ιστορία! Τον προσκαλώ λοιπόν να δειπνήσουμε μαζί, απαράλλαχτα όπως ένας εραστής που ζητάει να ξεπλανέψει κανένα αγόρι! Μα και σ’ αυτό ακόμα δε φάνηκε αμέσως πρόθυμος. Χρειάστηκε να περάσει καιρός, για να δεχτεί επιτέλους!
.
Πλάτωνα Συμπόσιο (Μαρής)

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 18, 2008

No 577

Image Hosted by ImageShack.us
.
Τα αγόρια ήταν πιο «απολαυστικά», όπως παρατηρούσε ο Όμηρος, στην πρώιμη εφηβεία όταν έβγαινε το πρώτο χνούδι στις παρειές τους. Η υπέρτατη ομορφιά απαθανατιζόταν συχνά στις αγγειογραφίες: απεικονιζόταν συνήθως ένας μεγαλύτερος γενειοφόρος άνδρας να ερωτοτροπεί με ένα αγόρι αυτής της ηλικίας, χαϊδεύοντάς τον ή κάνοντας έρωτα μαζί του ανάμεσα στους νεανικούς μηρούς του. Ακόμη και σε αυτή την κουλτούρα της εφηβοφιλίας, ήταν αποτυπωμένο το γυμνό αθλητικό ιδεώδες. Εξαιρετικά ωραίοι άνδρες, όπως σύντομα θα πιστοποιούσαν και τα γλυπτά, ήταν εκείνοι οι οποίοι διέθεταν αθλητικό παρουσιαστικό: φαρδείς ώμους, σφιχτές κοιλιές,προεξέχοντα οσχία και ρωμαλέους μηρούς. Επ’ ουδενί δεν προβαλλόταν η ρομαντική λατρεία του θηλυπρεπούς ή του χλομού, εύθραυστου διανοούμενου: στην εικονική αγγειοπλαστική, η ανατομία των κορασίδων συνήθως διαγραφόταν με αγορίστικες γραμμές. Εξαιρετικά μυώδεις πυγμάχοι ή παλαιστές παραήταν χοντροφτιαγμένοι για να είναι επιθυμητοί, αλλά το ιδανικό ήταν ο καλοσχηματισμένος πενταθλητής, με ιδιαίτερες επιδόσεις σε όλα τα αθλήματα, συμπεριλαμβανομένου και του ακοντισμού.
Στο πλαίσιο της σεξουαλικής αυτής δραστηριότητας, τα αγόρια στις περισσότερες πόλεις-κράτη δεν λάμβαναν καμία περαιτέρω επίσημη παιδεία μετά την ηλικία ττων δεκατεσσάρων ετών: αντί γι’ αυτό ασκούνταν και αγωνίζονταν γυμνοί, ξεχειλίζοντας από ανδρικές ορμόνες, στις παλαίστρες και αργότερα σε ειδικά «γυμνάσια», τα γυμναστήρια που η αρχαία ελληνική αριστοκρατία κληροδότησε επίσης στους σύγχρονους Δυτικούς μιμητές της. Μεγαλύτεροι άνδρες παρακολουθούσαν και στέναζαν από πόθο για το κάλλος όλης αυτής της νιότης που κυλιόταν στο χώμα. Όταν ερωτοτροπούσαν με τους νεαρούς, δεν αποδύονταν σε μια βίαιη επίδειξη του ανδρισμού τους, διεισδύοντας σε σώματα υποδεέστερων ανδρών για να αποδείξουν την «τιμή» και την «αρρενωπότητά» τους. Ως συνήθως, οι πρακτικές λεπτομέρειες της ερωτικής πράξης δεν είναι γνωστές σε μας, αλλά μόνο με βάση τις σύγχρονες προκαταλήψεις μας θα μπορούσαμε να τις συνδέσουμε με τις «μεσογειακές» αξίες της «τιμής» και της «ιαδούς». Υπήρχαν δεσμοί ανάμεσα στη σεξουαλική επιθυμία και στην παράδοση της προσφοράς δώρων και της σωματικής ανδρείας, οι οποίοι συχνά υποδήλωναν τρυφερότητα. Στην αγγειογραφία, ειδικά στον 6ο αιώνα π.Χ., απαντούν σκηνές όπου ένας ενήλικας κυνηγός φέρνει λαγούς, ελάφια και άλλα δώρα από τους αγρούς στον νεαρό ερωμένο του. Έδω το κυνήγι συμβαδίζει με τα δώρα του έρωτα. Κατά κανόνα ένας μεγαλύτερος σε ηλικία άνδρας προσέγγιζε ερωτικά έναν έφηβο: μέσα σε ένα ανταγωνιστικό κλίμα διαγκωνισμού και δωροδοκίας των αντιζήλων, οι ενδιαφερόμενοι ανταγωνίζονταν μεταξύ τους, και όχι με έναν «κατώτερο» εραστή, για τα θέλγητρα του αξιέραστου νεαρού. Γι’ αυτό και έχουν ρεαλιστική βάση μεταγενέστερα ανέκδοτα με θέμα πολιτικές αντιπαλότητες που ερείδονταν σε καβγάδες για τα μάτια ενός εφήβου. Οι ερωτικοί σύντροφοι συνήθως δεν ήταν μονόπλευρα «ομοφυλόφιλοι»: οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν συνείδησης της «ομοφυλοφιλικής φύσης». Ούτε η συμπεριφορά τους εθεωρείτο κοινωνικά ανορθόδοξη. Οι περισσότεροι από τους κοινωνούς αναλόγων σχέσεων παντρεύονταν και διατηρούσαν ερωτικές σχέσεις με τη σύζυγο, ή με δούλες και εταίρες: τις σχέσεις αυτές τις συνδύαζαν απλώς με παράλληλες ομοφυλοφιλικές δραστηριότητες. Η ερωτοτροπία με άτομα του ίδιου φύλου ήταν μάλλον φευγαλέα και εμφανιζόταν κατά περιόδους στη ζωή ενός άνδρα: οι διαδοχικές σχέσεις και η τύχη τους γίνονταν αντικείμενο δημόσιας συζήτησης και αποτελούσαν αγαπημένο θέμα των ποιητών. Στα συμπόσια, οι άνδρες δεν κάθονταν να ακούσουν ποιήματα που επαινούσαν τις γυναίκες ή τον γαμήλιο έρωτα.

Ρόμπιν Λέιν Φοξ: Ο κλασικός κόσμος (Ωκεανίδα)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 17, 2008

No 576

Image Hosted by ImageShack.us
.
Από αμνημονεύτων χρόνων και σε όλα τα μέρη του κόσμου κάποιοι άντρες και κάποιες γυναίκες ένιωσαν την επιθυμία της συναισθηματικής και σωματικής οικειότητας με άτομα του ίδιου φύλου. Υπήρξαν άντρες που πόθησαν και αγάπησαν άλλους άντρες΄ γυναίκες που πόθησαν και αγάπησαν άλλες γυναίκες. Το έπος Γκιλγκαμές – του οποίου η πρωιμότερη ολοκληρωμένη εκδοχή χρονολογείται στα 1700 πΧ – αφηγείται τις περιπέτειες ενός μυθικού βασιλιά που, όπως προοικονομείται σε ένα όνειρο, συναντά έναν άγριο άντρα, τον Ενκίντου, και καταλήγει να τον ‘αγαπήσει ως σύζυγο’.
Ιστορίες για σώματα και ψυχές που σμίγουν παραδίδονται επίσης από την αρχαία ελληνική και την ιουδεοχριστιανική παράδοση, τις πηγές του δυτικού πολιτισμού. Η Ιλιάδα του Ομήρου περιγράφει τη συντροφική σχέση του Αχιλλέα και του Πάτροκλου στον Τρωικό Πόλεμο, που χρονολογείται κατά παράδοση στον πρώιμο 12ο αιώνα πΧ , ενώ η Σαπφώ, η λυρική ποιήτρια του 6ου αιώνα πΧ, καταγράφει με τέτοια συναισθηματική ενάργεια τους καημούς της γυναίκας προς γυναίκα αγάπης, ώστε η νησιωτική πατρίδα της, η Λέσβος να μας δώσει τον όρο ‘λεσβιασμός’. Ο αρχαίος ελληνικός κόσμος τίμησε και δόξασε τις σχέσεις μεταξύ αντρών, θεωρώντας τον έρωτα προς το ωραίο, όπως τον εξύμνησε ο Πλάτων στο Συμπόσιο, ως προπαρασκευή και μύηση για τη φιλοσοφία. Παρόλο που ο Ιουδαϊσμός καταδίκασε το σοδομισμό, οι ιουδαϊκές γραφές (η χριστιανική Παλαιά Διαθήκη) έχουν δώσει αρκετά παραδείγματα γυναικών που είχαν στραμμένες τις προτιμήσεις τους σε άλλες γυναίκες και ανδρών που ένιωθαν πάθος για τους συντρόφους τους, όπως, μεταξύ άλλων, η ισραηλίτισσα Ναόμι με την χήρα νύφη της, τη Ρούθ, και ο Δαβίδ, ο βοσκός που έγινε φονιάς γιγάντων και φίλος του Ιωνάθαν, του γιού του βασιλιά Σαούλ. Όπως παρατήρησε ο Όσκαρ Ουάιλντ σχεδόν τρεις χιλιάδες χρόνια αργότερα, αυτό ήταν ένα παράδειγμα της ‘αγάπης που δεν τολμάει να πει το όνομά της’.
Στον γεωγραφικό και πολιτιστικό αντίποδα της Ελλάδας και της Ιουδαίας, μια κινέζικη ιστορία του 3ου πΧ αιώνα αφηγείται τη φιλία μεταξύ του δούκα Λινγκ, ενός συγχρόνου του Κομφούκιου, και του ευνοούμενού του, του Μίτζι Ξία. Ο νεαρός άντρας πρόσφερε ένα ροδάκινο στο φίλο του καθώς περπατούσαν μαζί σε έναν οπωρώνα, αντί να το φάει όλο μόνος του. Για πολλούς αιώνες εφεξής, αυτή η διάσημη χειρονομία, η ‘αγάπη του μοιρασμένου ροδάκινου’ αποτέλεσε τη μεταφορική περιγραφή της ομοφυλοφιλικής οικειότητας. Εντωμεταξύ, στην Ινδία, το έπος Μαχαμπαράτα (που κατά πάσα πιθανότητα άρχισε να γράφεται γύρω στο 200 πΧ) κατέγραφε την ιστορία της φιλίας ανάμεσα στον Κρίσνα και τον Αριούνα, περιγράφοντας την ως την κινητήρια δύναμη που τους ωθούσε προς την αθανασία.Επομένως, στον αρχαίο κόσμο έχουν καταγραφεί και υμνηθεί πολλές στενές συντροφικές σχέσεις μεταξύ αντρών, καθώς και μεταξύ γυναικών. Πολλές απ’ αυτές τοποθετούνται στο πλαίσιο ηρωικών μύθων, και άλλες στο πλαίσιο μιας φιλίας που αναπτύσσεται στην καθημερινή ζωή΄ αποτελούν τμήμα μιας κουλτούρας που άλλοτε αναπτύσσεται στο γυμνάσιο κι άλλοτε στη βασιλική αυλή. Ορισμένοι πολιτισμοί έφτασαν ακόμα και να θεωρούν ότι αυτές οι σχέσεις οδηγούν στον φιλοσοφικό και στον πνευματικό διαφωτισμό.
Τα παραπάνω πολλοί μεταγενέστεροι παρατηρητές τα ερμήνευσαν ως ένδειξη ότι οι σωματικές και συναισθηματικές επιθυμίες για άτομα του ίδιου φύλου αποτελούν ένα εγγενές και θεμελιακό ανθρώπινο χαρακτηριστικό που υπερβαίνει την ιστορική και πολιτισμική συγκυρία - μεταξύ άλλων, ο Όσκαρ Ουάιλντ στην ανάγνωση του της Βίβλου, οι μελετητές που μετέφρασαν αρχαίους ποιητές και οι λεσβίες που διάβαζαν Σαπφώ. Εντούτοις, σήμερα, οι περισσότεροι ιστορικοί τονίζουν ότι αυτές οι στοιχειακές επιθυμίες έχουν εκφραστεί διαχρονικά με ποικίλους τρόπους, οι οποίοι περιλαμβάνουν κάθε μορφής αγάπη και συντροφικότητα, αλλά επίσης και πολλές διαφορετικές μορφές σεξουαλικής πρακτικής. Συχνά, αυτοί που ένοιωσαν τέτοια πάθη συμβίωσαν με τους συντρόφους τους, διαμόρφωσαν δίκτυα και κουλτούρες κοινωνικότητας και αλληλεγγύης και - σε ορισμένες περιπτώσεις - ανέπτυξαν ενεργά πολιτικά κινήματα προκειμένου να προωθήσουν ή να υπερασπιστούν τα συναισθήματά τους.Ορισμένες κοινωνίες γενικά αποδέχθηκαν - ή ακόμη και τίμησαν - τις ομόφυλα προσανατολισμένες συμπεριφορές και νοοτροπίες. Σε άλλους τόπους και σε άλλους καιρούς, αυτές οι συμπεριφορές θεωρήθηκαν παραβατικές, καταδικάστηκαν ως αμαρτωλές κι ανήθικες΄ οι νομοθέτες κατέστησαν παράνομες τις ομόφυλες πράξεις και οι γιατροί διέγνωσαν τις ομόφυλες επιθυμίες ως ασθένειες και τις υπέβαλαν σε θεραπεία. Το ευρύ φάσμα των σεξουαλικών αισθημάτων – και οι διαφορετικές αντιδράσεις των διάφορων κοινωνιών στους τρόπους με τους οποίους αυτά κατά καιρούς εκφράστηκαν – καταδεικνύει τον εγγενώς ασταθή χαρακτήρα τόσο της σεξουαλικότητας όσο και των κοινωνικών ηθών.
Ο σύγχρονος κόσμος αποκαλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα ομόφυλα προσανατολισμένων συμπεριφορών, νοοτροπιών και ταυτοτήτων. Οι περισσότερες από τις μεγαλουπόλεις της Ευρώπης, της Βόρειας και της Νότιας Αμερικής, της Ασίας και της Αυστραλίας – από το Σαν Φρανσίσκο στο Παρίσι κι από το Μπουένος Άιρες στο Σίδνεϊ – φιλοξενούν μια ζωηρή, σίγουρη για τον εαυτό της και δημόσια ομόφυλη κουλτούρα, η οποία οργανώνεται γύρω από μπαρ, καφέ και άλλα εμπορικά στέκια, και επικεντρώνεται σε συγκεκριμένες γειτονιές. Εθελούσιοι σύλλογοι φέρνουν κοντά αυτούς που θέλουν να συναναστραφούν με άλλους που έχουν παρόμοιο προσανατολισμό στο πλαίσιο αθλητικών, πολιτιστικών και πολιτικών δραστηριοτήτων. Σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες, καθώς και σε κράτη όπως ο Καναδάς, η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Νότιος Αφρική, οι ομόφυλες σεξουαλικές πράξεις έχουν αποποινικοποιηθεί και ορισμένες τοπικές κυβερνήσεις έχουν περάσει νόμους που απαγορεύουν τις διακρίσεις και την προσβολή της αξιοπρέπειας όσων έχουν ομόφυλες προτιμήσεις, επιτρέποντάς τους, σε ορισμένες περιπτώσεις, ακόμα και να καταχωρούν επίσημα τις σχέσεις τους στο ληξιαρχείο, ή να παντρεύονται.
.
Robert Aldrich: Ομοφυλοφιλική και λεσβιακή ιστορία στο Robert Aldrich (επιμ.): Ομοφυλοφιλία. Μια παγκόσμια ιστορία (Πάπυρος)

Παρασκευή, Δεκεμβρίου 12, 2008

No 575

Image Hosted by ImageShack.usArturo Noci (Ιταλία)

Κάτι στο οποίο όλοι οι βιογράφοι συμφωνούν είναι ότι χωρίς την Άλις Τόκλας, ίσως η Στάιν να μην είχε την επιθυμία να εξακολουθήσει να γράφει πράγματα που για πολλά χρόνια σχεδόν κανένας δεν ενδιαφερόταν να διαβάσει. Ο αυτοθαυμασμός της και η αυτοπεποίθησή της χρειάζονταν στήριξη, και η Τόκλας εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή για να τους δώσει την τροφή που τους αρνιόταν ο Λίο. Η Τόκλας αναγνώρισε την πρωτοτυπία της Στάιν όταν η τελευταία κόντευε να χάσει κάθε εμπιστοσύνη στον εαυτό της. Έδιωξε τις αμφιβολίες από το μυαλό της, όπως θα έδιωχνε αργότερα τους ανάξιους από το σαλόνι της. Ο τρόπος που οι δυο γυναίκες μοιράζονταν τις δουλειές του νοικοκυριού, όπου η μια έκανε τα πάντα και η άλλη τίποτα, ήταν άλλη μια προϋπόθεση για να ανθίσει η μεγαλοφυΐα της Στάιν.

Janet Malcolm: Δυο ζωές – Γερτρούδη και Άλις (Scripta)

Πέμπτη, Δεκεμβρίου 11, 2008

No 574

Image Hosted by ImageShack.usHenri Moreau (Βέλγιο)

Η επιστροφή της στην Αθήνα την τοποθετεί στο ίδιο απαισιόδοξο σκηνικό. Πότε με την Ντόρα, πότε με την Ευαγγελία αναζητά την οικογενειακή ζεστασιά, αφού τα μηνύματα από τη δουλειά της είναι απογοητευτικά. Δουλεύει περιστασιακά. Τέλος του 1959 θα δουλέψει για λίγο στην Ιερά Οδό με το Μίμη τον Ξαπλαντέρη.
Αμέσως μετά συναντιέται στο πάλκο με την Ανθούλα Αλιφραγκή, γύρω στο 1960, στο μαγαζί του Ρουβά, στη Βουλιαγμένης.
«Τη σεβάστηκα, της έδωσα την καρέκλα μου» λέει η Ανθούλα Αλιφραγκή. «“Αυτή η καρέκλα είναι δική σου”» της είπα. “Εγώ θα κάτσω δίπλα σου”. [...] Δεν τα δεχόταν αυτά , ήταν πολύ απλός άνθρωπος. Και τρελή μ’ έλεγε. Θυμάμαι, λοιπόν, ένα βράδυ, στο μαγαζί που δουλεύαμε μαζί, είχε έρθει μια φίλη της και καθόταν στο μπροστινό τραπέζι. Δίπλα καθόταν μια ανδροπαρέα, που κοίταζε την κοπέλα που καθόταν μόνη της. Την ώρα που τραγούδαγε η Σωτηρία, σταματάει και λέει: “Βρε παλιοπούστηδες, γιατί κοιτάτε την γκόμενά μου;” Και γίνηκε της τρελής. Ένα μαγαζί με οχτακόσια άτομα άρχισαν να βαράνε ο ένας τον άλλο. Αυτή σηκώθηκε και την έσπασε στο ξύλο τη Σωτηρία. Προσβλήθηκε δήθεν από τη συμπεριφορά της Σωτηρίας. Τη βουτάω κι εγώ και της λέω: “Έλα εδώ, μωρή, ποια είσαι εσύ που δέρνεις τη Σωτηρία; Eίσαι ο μάγκας της εσύ; Αυτή σε ταΐζει, σε ποτίζει κι εσύ τη χτυπάς;”. Kαι τότε ο ιδιοκτήτης της λέει: “Να φύγεις. Μου χάλασες το μαγαζί Σαββάτο βράδυ”».
Έχασε τη δουλειά της, αλλά λίγο την ενδιέφερε. Ήταν εντάξει με τον εαυτό της. Δεν παρίστανε τη μάγκισσα. Ήταν.
Αυτό που περνούσε από το μυαλό της καρφωνόταν περήφανο στα χείλη της. Δεν καταλάβαινε από κομψότητες. Οι συμπεριφορές του σαλονιού ήταν για τα σαλόνια. Στο δικό της σαλόνι κυριαρχούσε ο αυθορμητισμός.

Σοφία Αδαμίδου: Σωτηρία Μπέλλου, Πότε ντόρτια πότε εξάρες – Η περιπλανώμενη ζωή μιας ρεμπέτισσας (Πατάκης)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 10, 2008

No 573

Image Hosted by ImageShack.usSvetlana Valueva (Ρωσία)

Είχε πιει πολύ, της ζήτησα να φύγουμε να την πάω σπίτι. «Σεβαστουπόλεως 40», απάντησα στον ταξιτζή και την ανέβασα ως την πόρτα του σπιτιού της. Την έβαλα στο δωμάτιό της, μου ζήτησε να τη βοηθήσω να γδυθεί. Το καλσόν ήταν κολλημένο επάνω της, ή εγώ ήμουν τόσο αγχωμένη που είχα χαθεί τελείως. Με έπιασε από τα μπράτσα, με έριξε βίαια στο κρεβάτι, και χωρίς να προλάβω να αντιδράσω βρέθηκα από πάνω της… Τη συνέχεια δεν θα μπορούσα να τη φανταστώ ποτέ. Η πρώτη φορά λένε πως πονάει, και είχε πραγματικά πονέσει. Πρώτη μου φορά με μια γυναίκα κάτω από τα σεντόνια, γυμνές, μέσα στους οργασμούς μας. Κάναμε έρωτα και έκλαιγα πεισματικά, αδιάκοπα, εκείνη τριβόταν στα πόδια μου και προσπαθούσε να με κάνει να το απολαύσω.
- Γιατί κλαις μωρό μου; Δε σημαίνει τίποτα αυτό, μην το φοβάσαι, δε θα μας στιγματίσει το ήθελες, το ξέρω, γιατί κλαις; Δε σημαίνει πως είμαστε λεσβίες, μην τρέμεις. Δεν σου αρέσει; Κάνω κάτι λάθος; Πες μου! Πού θέλεις να σε ακουμπήσω; Ο ρυθμός μου δεν σου αρέσει, δεν σε ανάβει;
Τι βλακείες ήταν αυτές που μου κοπανούσε εκείνη την ύστατη στιγμή της πεμπτουσίας του έρωτα μου! Φυσικά και θα με στιγμάτιζε! Ήξερα ποια είμαι! Ήμουν ερωτευμένη μαζί της! Ήθελα να είμαι ερωτευμένη μαζί της! Φυσικά και μου άρεσε ό,τι κι αν έκανε, με οποιονδήποτε τρόπο κι αν με ακουμπούσε, οποιονδήποτε ρυθμό κι αν είχε! Ήθελα να μπαίνει μέσα μου συνέχεια, να κάνω σ’ αυτήν το ίδιο, να με παίρνει, να την παίρνω. (…)
Εκείνο το ξημέρωμα της Παρασκευής με είχε βρει έτοιμη να δοθώ ξανά και ξανά…
.
Κωνσταντίνα Κοσμίδου: Νορμάλ (Μπαρτζουλιάνος)

Κυριακή, Δεκεμβρίου 07, 2008

No 572

Πρωτοπάτησα στη Συγγρού τα δύσκολα εκείνα χρόνια που νόμος ήτανε ό,τι αποφάσιζε η Αλόμα και τα τσιράκια της. Η Ναργκίς, η Μπέττυ, η Λίτσα, η Παντέλω και πολλά άλλα κορίτσια τότε- γριές τώρα, όσες ζουν ακόμα- ήτανε οι πρώτες που σαν μπουμπούκια ξεπετάγονταν. Δεν ήτανε το εύκολο κέρδος που τις μαγνήτιζε στον δρόμο, αλλά η ανάγκη τους να επαναστατήσουν σε μια συντηρητική κοινωνία που εξαιτίας της χούντας δεν έμελλε να γνωρίσει τη σεξουαλική επανάσταση που έσκασε σαν βόμβα στην Αμερική. Ήταν οι πρώτες δηλωμένες gay/τρανσέτες.
Όλες την πάτησαν γιατί νόμισαν ότι μέσα στους κόλπους της η νύχτα κρύβει θησαυρούς έτοιμους να τους δώσει. Λάθος μεγάλο, γιατί η νύχτα κρύβει λάσπες και σκατά. Αφομοιώθηκαν όλες από αυτό το σύστημα που όλα τα μετράει σε λεφτά’ φρέσκο κρέας να θρέψει τους μαστροπούς, τους έμπορους ναρκωτικών και κάθε λογής πτωματοφάγα σκουλήκια. Έθαψαν τα όνειρά τους και έγιναν εμπόρευμα. Ακόμη και η Συγγρού, που είναι ένας δρόμος, είναι χωρισμένη σε δικαιοδοσίες, δηλαδή ένα κομμάτι του δρόμου ανήκει σε μια κοπέλα που πληρώνει «ενοίκιο» ή «ποσοστά» σε κάποιον, που με τη σειρά του δίνει λόγο σε κάποιον ανώτερο και πάει λέγοντας. Και φυσικά δεν είναι ολόκληρος ο δρόμος σε μια σταθερή τιμή ενοικίασης.
Τα βράδια της δεν είναι ποτέ ήρεμα και πώς να είναι όταν διαφορετικές κοπέλες ανήκουν σε προστάτες διαφορετικών ομάδων και τα συμφέροντα συγκρούονται; Όταν για μια «καλή» θέση σε κάποιο σημείο εμπλέκονται μαγαζιά, μπράβοι, κοπέλες, οι νταβατζήδες τους και το κακό συναπάντημα.
.
Ευάγγελος Αδαμάκης: ανήρ εκδιδόμενος (Κέδρος)

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 03, 2008

No 571

Image Hosted by ImageShack.usΑλέκος Φασιανός

ΤΕΤΑΡΤΗ

Την πρώτη φορά αγαπηθήκαμε
Σε έρημους δρόμους
Πάνω από ένα σκεπασμένο ποτάμι
Βρώμικο
Σε ακατανόητους χωματόδρομους
Των οδών Καισαρείας, Περιστάσεως, Κοζάνης
Και των λοιπών

Την πρώτη φορά αγαπηθήκαμε
Σε άδειους δρόμους
Πάνω απ’ την παλίρροια των επιθυμιών μας
Σε γωνιές σκοτεινές
Πίσω από τρίκυκλα
Πίσω από φορτηγά
Σχολικά λεωφορεία

Ήταν Τετάρτη

Γιώργος Χρονάς: Τα ποιήματα (1972 – 2008) [Οδός Πανός]