Πρωτοπάτησα στη Συγγρού τα δύσκολα εκείνα χρόνια που νόμος ήτανε ό,τι αποφάσιζε η Αλόμα και τα τσιράκια της. Η Ναργκίς, η Μπέττυ, η Λίτσα, η Παντέλω και πολλά άλλα κορίτσια τότε- γριές τώρα, όσες ζουν ακόμα- ήτανε οι πρώτες που σαν μπουμπούκια ξεπετάγονταν. Δεν ήτανε το εύκολο κέρδος που τις μαγνήτιζε στον δρόμο, αλλά η ανάγκη τους να επαναστατήσουν σε μια συντηρητική κοινωνία που εξαιτίας της χούντας δεν έμελλε να γνωρίσει τη σεξουαλική επανάσταση που έσκασε σαν βόμβα στην Αμερική. Ήταν οι πρώτες δηλωμένες gay/τρανσέτες.
Όλες την πάτησαν γιατί νόμισαν ότι μέσα στους κόλπους της η νύχτα κρύβει θησαυρούς έτοιμους να τους δώσει. Λάθος μεγάλο, γιατί η νύχτα κρύβει λάσπες και σκατά. Αφομοιώθηκαν όλες από αυτό το σύστημα που όλα τα μετράει σε λεφτά’ φρέσκο κρέας να θρέψει τους μαστροπούς, τους έμπορους ναρκωτικών και κάθε λογής πτωματοφάγα σκουλήκια. Έθαψαν τα όνειρά τους και έγιναν εμπόρευμα. Ακόμη και η Συγγρού, που είναι ένας δρόμος, είναι χωρισμένη σε δικαιοδοσίες, δηλαδή ένα κομμάτι του δρόμου ανήκει σε μια κοπέλα που πληρώνει «ενοίκιο» ή «ποσοστά» σε κάποιον, που με τη σειρά του δίνει λόγο σε κάποιον ανώτερο και πάει λέγοντας. Και φυσικά δεν είναι ολόκληρος ο δρόμος σε μια σταθερή τιμή ενοικίασης.
Τα βράδια της δεν είναι ποτέ ήρεμα και πώς να είναι όταν διαφορετικές κοπέλες ανήκουν σε προστάτες διαφορετικών ομάδων και τα συμφέροντα συγκρούονται; Όταν για μια «καλή» θέση σε κάποιο σημείο εμπλέκονται μαγαζιά, μπράβοι, κοπέλες, οι νταβατζήδες τους και το κακό συναπάντημα.
.
Ευάγγελος Αδαμάκης: ανήρ εκδιδόμενος (Κέδρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου