Παρασκευή, Ιουνίου 29, 2007

No 445

Image Hosted by ImageShack.usTruong Tan(Βιετνάμ)

ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ

Χθες σαν να ονειρευόμουνα
από κει που άλλοτε έμπαινε σκοτάδι
τώρα ένα σημάδι απ’ τα φώτα της ταινίας μες στη σάλα
και νόμιζα πως τον έβλεπα.
Η ώρα είναι περασμένη. Κρυώνω, λέει η πρωταγωνίστρια
Κι αυτός;
Θα άνοιξε τώρα κατάστημα ηλεκτρικών
μες στην πλατεία της Καλαμάτας
- ψηστιέρες, φούρνους, γυαλικά θα έχει στη βιτρίνα
Το απόγευμα θα βλέπει στο λιμάνο
τα πλοία που δεν φεύγουν
Κάποιο αγόρι θα τον φωνάζει να ‘ρθει στο σπίτι –
ένας έφερε περιοδικά με άσεμνες στάσεις.
Τον προτιμώ, το λέω καθαρά,
στα σκοτεινά τα σινεμά πορνό
παρά έμπορο ηλεκτρικών ειδών
μες στην πλατεία της Καλαμάτας.

Γιώργος Χρονάς: Ο αναιδής θρίαμβος (Οδός Πανός)

Πέμπτη, Ιουνίου 28, 2007

No 444

Image Hosted by ImageShack.usAnton Kolig (Αυστρία)

ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ

Πώς μπορείς να ξαναμπείς στο δωμάτιο
που πριν λίγο κράταγες ένα κορμί αγαπημένο;
Βγαίνουν απ’ τις γωνίες χέρια και σε καλούνε
φωνές ψιθυρίζουν στο σκοτάδι μισόλογα «ναι» «όχι»
«σβήσε το φως» «μη» «ξανακοίτα με στα μάτια»
το φως απ’ τις βλεφαρίδες σου πηχτό,
πίσω απ’ το κουρτινάκι ένα γυμνό στήθος,
μόλις κρύφτηκε κι είναι χιλιάδες τα φιλιά,
χίλια τα ονόματα, ώμοι και ιδρώτας,
όλα τα έκαψα σαν ασημόχαρτο, κανένα πρόσωπο
δεν μου έμεινε στη μνήμη, βγήκα, λέει,
κάποιο βραδάκι έξω – μ’ έσπρωχναν
κι άρχισε να ψιλοβρέχει, ύστερα μπόρα
μ’ έφερε σε δρόμο ερημικό χωρίς κανένα
κι αυτοί που στο κορμί γνώρισα
λιώσαν και στάξαν αίμα κι έσβησαν
και φώναξα τότε τ’ όνομα σου να με λυπηθείς.

Ανδρέας Αγγελάκης: Η οδός Θρασυβούλου (Οδυσσέας)

Τετάρτη, Ιουνίου 27, 2007

No 443

Image Hosted by ImageShack.usJaques Sultana (Γαλλία)

4

Όλο το χειμώνα
ήσουν μόνο το κρύο που σκεπάζει
τις στέγες των σπιτιών,
ήσουν η φλόγα που ντύνει εσωτερικά
τα δωμάτια με το τρζοβόλισμα
των τραγουδιών της θλίψης.
Τον περασμένο χειμώνα ήσουν όλος μια νύχτα
που το αστέρι της έπεσε τυχαία
στο ρήγμα του χρόνου
και το εξαφάνισε.

Τώρα το καλοκαίρι έφτασε
και σαν σ’ ένα παλιό τραγούδι
όλες οι αισθήσεις γέμισαν
απ’ τις εικόνες μιας καινούργιας
προσμονής.
Το καλοκαίρι έφτασε.
Μόνον εσύ έφυγες και δεν θα ξανάρθεις
ποτέ πια.

Χάρης Μεγαλυνός: Κοσμικόν πάθος (Οδός Πανός)

Τρίτη, Ιουνίου 26, 2007

No 442

Image Hosted by ImageShack.usPavel Tchelitchev (Ρωσία)

Το γουργουρητό

Ακόμη κι όταν συγκατανεύεις στις θωπείες μου
δεν κάνεις λιγότερο ανοίκειο το απροσπέλαστο,
είσαι μια λόχμη παντοτινά νυχτερινή και αδιαπέραστη
που δεν αυλάκωσαν ποτέ οι άνεμοι της ιστορίας
κι όσο βυθίζεσαι μ' ατελείωτα γουργουρητά στην αγγαλιά μου
τόσο πιο σκοτεινό κι ανεξιχνίαστο
προβάλλει το ακατανόητο,
σαν τα σουβλερά σου δόντια και νύχια
που δήθεν ανεξίκακα στα παίγνιά μας
μαγγώνουν τις παλάμες μου.
.
Τάσος Γαλάτης: Ανιπτόποδες και Σφενδονήτες (Γαβριηλίδης)

Δευτέρα, Ιουνίου 25, 2007

No 441

Image Hosted by ImageShack.usCarl Budtz Moller (Δανία)
.
Πρωϊνή διαπίστωση

Έπεσες
όταν σηκώθηκες απ' το κρεβάτι.
Το στρώμα, είπες, σου φάνηκε σκληρό
και ξέχασες,
πως
ο οργασμός
χρειάζεται τριβή
η τριβή
κίνηση
η κίνηση
ρώμη...

Αντώνιος Ρουσοχατζάκης: Εμπειρίες Ταλέντου (Κέδρος)

Σάββατο, Ιουνίου 23, 2007

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2007

No 440

Image Hosted by ImageShack.us
Steve Walker (Καναδάς)

Προς κατανόηση λοιπόν του προβληματισμού πρέπει να διευκρινιστεί το εξής: Νομικά, πρόβλημα ανακύπτει κατά την περίπτωση που ένα ομόφυλο ζευγάρι επιθυμεί να υιοθετήσει από κοινού ένα παιδί, ενώ αντιμετωπίζεται διαφορετικά το ενδεχόμενο υιοθεσίας παιδιού από ομοφυλόφιλο ατομικά. Με δεδομένο ότι σε όλες σχεδόν τις χώρες επιτρέπεται η υιοθεσία από μόνα και ελεύθερα άτομα, είναι εύλογο ότι ο κανόνας αυτός συμπεριλαμβάνει και τα ομοφυλόφιλα άτομα. Το αν ο ομοφυλοφιλικός σεξουαλικός προσανατολισμός επηρεάσει αρνητικά τη διαδικασία υιοθεσίας του αιτούντος είναι διαφορετικό από την ύπαρξη ρητής νομικής απαγόρευσης αναφορικά με τη δυνατότητα του ομοφυλόφιλου ατόμου να υποβάλει αίτηση. Με εξαίρεση την Πολιτεία του Νέου Χάμσαιρ και την Πολιτεία της Φλόριδας των Ηνωμένων Πολιτειών, που απαγορεύουν ρητά την υιοθεσία από ομοφυλόφιλους, στις υπόλοιπες χώρες ένα μόνος και ελεύθερος ομοφυλόφιλος μπορεί «θεωρητικά» να υιοθετήσει. Η χρήση του επιρρήματος δεν είναι τυχαία. Πολλές φορές ο ομοφυλοφιλικός σεξουαλικός προσανατολισμός αποτελεί λόγο απόρριψης αιτήσεων υιοθεσίας από τα δικαστήρια, άλλοτε απροκάλυπτα και άλλοτε με επίκληση άλλων πραγματικών περιστατικών, με αποτέλεσμα πολλοί ομοφυλόφιλοι να τον αποκρύπτουν.

Λίνα Χατζηαθανασίου: Η υιοθεσία στο πλαίσιο των ομοφυλοφιλικών σχέσεων στο Το φύλο και η συμπεριφορά του. Οικογένειες από ομόφυλα ζευγάρια (Επίκεντρο)

Πέμπτη, Ιουνίου 14, 2007

No 439

Image Hosted by ImageShack.us Steve Walker (Καναδάς)
.
Γι’ αυτό βρίσκω τη δύναμη του αποχαιρετισμού. Κι επισφραγίζω την πραγματική μου αγάπη για σένα συλλέγοντας για μια ακόμη φορά κομμάτια και θρύψαλα από το πάτωμα. Σαν τους καθαριστές του δήμου. Σαν τις καθαρίστριες στα νυχτερινά κέντρα, σκουπίζω ό,τι απέμεινε από τα γαρύφαλλα που δόξασαν την προηγούμενη νύχτα. Και με φροντίδα πατέρα και μάνας, ποδοπατημένες, τοποθετώ τις λαμπερές στιγμές που ζήσαμε στο κελάρι που φυλάω όλα τα πολύτιμα.
Δεν θα πεθάνεις ποτέ. Μέσα σε ταπεινό κουτί, στολισμένο εντούτοις με σπάνια πετράδια, σε παίρνω μαζί μου. Σε κουβαλώ στο μακρύ ταξίδι μου δίχως πικρία, δίχως σκοτάδια.
Οι στιγμές μας μες στην καρδιά μου μια μυροβόλος εικόνα που θα επιτελεί θαύματα. Το ξέρω: σύντομα στις πληγές θα ανθίσουν λουλούδια. Όλα τ’ άλλα, κακίες, απειλές, εκδίκηση: αστεία πράγματα.
.
Πέτρος Μπιρμπίλης: Έχω μόνο εσένα (Μελάνι, 2007)

Τετάρτη, Ιουνίου 13, 2007

No 438

Image Hosted by ImageShack.us Nebojsa Zdaravkovic (Σερβία)
.
Ο Χατίμ γνώρισε πολλούς άνδρες από τους οποίους χώρισε για διάφορους λόγους, αλλά μέσα του εξακολουθούσε να σιγοκαίει ο ένοχος και κρυφός του πόθος για τον Ίντρις, τον σουφράγκι’ έτσι, όπως ένας άνδρας αναζητάει σε όλες τις γυναίκες την εικόνα της πρώτης του αγαπημένης, αυτής με την οποία έζησε την πρώτη του ερωτική ηδονή, έτσι και ο Χατίμ έψαχνε σε όλους τους άνδρες τον Ίντρις, το πρωτόγονο αρσενικό που δεν τον έχει λειάνει ακόμα ο πολιτισμός, που συγκεντρώνει πάνω του ό,τι πιο τραχύ, σκληρό και άγριο. Ο Ιντρίς δεν έφυγε ποτέ απ’ το νου του,και συχνά, με τρυφερή, αλλά και δηκτική, νοσταλγία, θυμόταν τι ένιωθε ξαπλωμένος μπρούμυτα στο πάτωμα της κάμαράς του, σαν κουνελάκι αφημένο στη μοίρα του, με το βλέμμα καρφωμένο στα αραβουργήματα του περσικού χαλιού, ενώ το καυτό και εκρηκτικό σώμα του Ιντρίς ενωνόταν με το δικό του, το συνέθλιβε, το έλιωνε. Το παράξενο είναι ότι οι σεξουαλικές τους σχέσεις, όσο πολυάριθμες κι αν υπήρξαν, γίνονταν πάντα στο πάτωμα. Δεν ανέβηκαν ποτέ στο κρεβάτι, κυρίως εξαιτίας της κατωτερότητας που ένιωθε ο Ιντρίς ως υπηρέτης, και της ψυχολογικής αδυναμίας του να χρησιμοποιήσει το κρεβάτι του αφέντη του, ακόμα κι αν έκανε έρωτα μαζί του.
Μια νύχτα, εδώ και μερικούς μήνες, ο Χατίμ, μισοζαλισμένος απ’ το πιοτό, κατακλύστηκε από έναν λυσσαλέο πόθο. Βγήκε απ’ το διαμέρισμά του κι έκανε μια βόλτα στους δρόμους του κέντρου. Η ώρα ήταν δέκα (η αγαπημένη των ομοφυλοφίλων του κέντρου, που μπορούσαν να διαλέξουν τον εραστή τους από τους κληρωτούς της αστυνομίας που εκείνη την ώρα άλλαζε βάρδια). Ο Χατίμ έπιασε να περιεργάζεται τους στρατιώτες που ετοιμάζονταν να παραδώσουν τη βάρδια τους, όταν είδε τον Αμπντ Ράμπα (που έμοιαζε πολύ με τον Ιντρίς). Τον ανέβασε στο αυτοκίνητό του, του έδωσε λεφτά, τον χάιδεψε και, τελικά, κατάφερε να τον αποπλανήσει.
Από τότε, ο Αμπντ Ράμπα έκανε πολλές και επίμονες προσπάθειες να τελειώσει αυτή τη σχέση του με τον Χατίμ, ο οποίος, όμως, ήξερε από εμπειρία ότι ο αρχάριος ενεργητικός ομοφυλόφιλος όπως ο Αμπντ Ράμπα, συνήθως κατέχεται από ένα τρομερό συναίσθημα ενοχής που δεν αργεί να μετατραπεί σε αποστροφή και μίσος κατά του παθητικού ομοφυλόφιλου που τον αποπλάνησε’ επίσης ήξερε κι ότι οι ομοφυλοφιλικές εμπειρίες, απ’ το πολύ να επαναλαμβάνονται και να προσφέρουν ηδονή, μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε αυθεντική σεξουαλική προτίμηση εκ μέρους του ενεργητικού ομοφυλόφιλου, όσο κι αν στην αρχή τις αποστρεφόταν και ντρεπόταν γι’ αυτές. Γι’ αυτό και η σχέση μεταξύ Χατίμ και Άμπντου, ανέκαθεν παλινδρομούσε ανάμεσα σε χωρισμούς και επανασυνδέσεις.
.
Αλάα Αλ – Ασουάνι: Το Μέγαρο Γιακουμπιάν (Πόλις, 2007)

Τρίτη, Ιουνίου 12, 2007

No 437

Image Hosted by ImageShack.usOlaf Odegaard (Νορβηγία)
.
Δε μιλούσαμε, μόνο ακούγαμε τους ίδιους ήχους στο ίδιο κρεβάτι κι είχαμε τυλιχτεί κι είχαμε γίνει ένα και δεν μπορεί να καταλάβαινα λάθος. Αποκλείεται. Ήταν μια απόλυτη αγκαλιά και μακάρι να γινόταν κάτι εκείνη τη στιγμή και να άλλαζε ο Κόσμος και να μην ξέραμε τίποτα και κανέναν έξω από την πόρτα του σπιτιού και να μη μας ξέρανε. Οι άνθρωποι τη στιγμή που πλησιάζουν τον έρωτα, τη μικρούλα εκείνη στιγμή που τείνουν προς τον έρωτα κανονικά οφείλουν να γίνονται αόρατοι. Μου φάνηκε πως αγαπούσα. Κι αυτά που σκεφτόταν τα ήξερα όλα, η γιατί και τις σκέψεις τις ξένες μπορείς να τις σκέφτεσαι, αρκεί μονάχα να είσαι αγκαλιά και να σκέφτεσαι τον άλλο σαν να είναι μακριά ο άλλος. Ήδη. Να έχεις κάποιον αγκαλιά και να τον σκέφτεσαι σαν να λείπει. Ίσως αυτό ονομάζεται Έρωτας.

Δημήτρης Τσεκούρας: Η ομορφιά σου (ελληνικά γράμματα)

Δευτέρα, Ιουνίου 11, 2007

No 436

Image Hosted by ImageShack.us Masha Guida (Ουκρανία)
.
Κόνορ.
Τον είδα πρώτη φορά στο βάθος του «Grapes», να σηκώνει ένα μεγάλο ποτήρι μπίρα και να το φέρνει μπροστά στο δροσερό του χαμόγελο, εν μέσω μιας παρέας με πέτσινα μπουφάν. Ήταν υπέροχος ακροατής, ένας άνθρωπος με αμυγδαλωτά μάτια και μαλλιά στο χρώμα του κάστανου. Εκείνο το βράδυ ήταν μαζί μου ο Έντουαρντ. Δυστυχώς, ο φίλος μου εκτόξευε μύδρους εναντίον της γραμματικής των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, τινάζοντας απαλά το λευκό του χέρι προς την κατεύθυνση των Μπομπωδών, κι όταν σήκωσα τα μάτια, είδα τον Κόνορ να κάθεται ανάμεσά τους. Τι να πω; Παράγγειλα άλλο έναν γύρο ποτά και τον παρακολουθούσα πάνω από τον ώμο του Έντουαρντ, τον τρόπο που έπιανε τα χαρτιά και χαμογελούσε με το ατάραχο χαμόγελο του μέσα στο κεχριμπαρένιο φως. Και τότε, χωρίς να βγει ούτε στιγμή από τον κόσμο του, με κοίταξε. Είδα έναν ολόκληρο κόσμο δυνατοτήτων μέσα σ’ εκείνο το βλέμμα. Η παμπ βούιζε από ασήμαντες ανησυχίες ενώ ο Κόνορ, ο άνθρωπος στο βάθος της αίθουσας, που γελούσε με τα μπράτσα δεμένα μπροστά, κατακτούσε κάθε μου σιωπηρή ελπίδα.
Ο Χίπισλεϊ – Κοξ συνέχιζε τον λίβελλό του δίπλα μου, εγώ όμως δεν άκουγα ούτε λέξη από όσα έλεγε και η φωνή του είχε σβήσει σαν μακρινό πιάνο. Αισθανόμουν εκείνο τον υπέροχο νέο στα ακροδάχτυλά μου και στο τζιν που μου έκαιγε τον λαιμό. Τον κοίταξα ξανά.
Στράφηκε για να τρίψει τον ώμο του και, βλέποντας το χέρι του πάνω στο μπουφάν του, μεμιάς επιθύμησα να ήμουν το μπουφάν του ή το ύφασμα του πουκαμίσου του. Σχεδόν σαράντα χρόνια σκέφτομαι το κεχριμπαρένιο φως και το χαμόγελό στο πρόσωπό του εκείνο το βράδυ. Γιατί τον αγάπησα ένα δευτερόλεπτο πριν τον αντικρίσω, όπως συμβαίνει πάντα με την αγάπη: ξέρουμε ποιον αγαπάμε πριν καν τον βρούμε, η νομίζουμε πως ξέρουμε. Νιώθουμε πως έναν τέτοιο άνθρωπο περιμέναμε, κι όταν τον δούμε, μας είναι απόλυτα οικείος.
Αγάπα με κι εσύ, ψιθύρισα μέσα στο ποτήρι μου.

Andrew O´Hagan: Να ‘σαι κοντά μου (Πόλις)