Τετάρτη, Φεβρουαρίου 27, 2008

No 516

Image Hosted by ImageShack.usDavidd Batalon (ΗΠΑ)

«Κοιτάξτε τα χάλια σας!» φώναζε ο γυμναστής μας, καθώς τα παπούτσια του έτριζαν πάνω στο γήπεδο του μπάσκετ. «Είστε γυναικούλες, αδελφούλες».
Τα άλλα αγόρια ανασήκωναν τους ώμους ή χαμογελούσαν κοιτώντας τα παπούτσια τους. Αντιδρούσαν σαν κάποιος να τους είχε αποκαλέσει βουδιστές ή βαμπίρ. Φυσικά, ήταν προσβλητικό, αλλά κανείς δεν θα πίστευε πως ήταν στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο. Αν είχαν ποτέ τραγουδήσει βουδιστικούς ύμνους στο ναό που βρισκόταν στην πίσω αυλή τους ή αν είχαν ποτέ κοιμηθεί σε φέρετρο θα ένιωθαν το ίδιο τσίμπημα αναγνώρισης και θα μοιράζονταν το φόβο μου να με ανακαλύψουν.
Δεν είχα ποτέ κάνει κάτι με κάποιον άλλο άντρα και πραγματικά προσευχόμουν ότι δεν θα έκανα ποτέ. Όσο κι αν είχα φαντασιώσεις όπου έκανα κάτι, καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε τίποτα χειρότερο από το να επισημοποιήσω την κατάσταση. Τους έβλεπα καμιά φορά στην τηλεόραση, τους ομοφυλόφιλους, ίσως σε κάποια από τα απογευματινά τοκ σόου. Κανείς δεν τους αποκαλούσε ποτέ κατάμουτρα αδελφές, αλλά μπορούσες να το καταλάβεις από τη φωνή τους καθώς κολάκευαν τον παρουσιαστή και δήλωναν ότι σέβονται απόλυτα τους υπόλοιπους καλεσμένους. Αυτοί ήταν οι διάσημοι τους οποίους δεν ρωτούσε κανείς λεπτομέρειες για την προσωπική τους ζωή, οι ηθοποιοί που φορούσαν φουλάρια και περουκίνια ή πόζαραν με τα χέρια στους να καδράρουν το πρησμένο τους πρόσωπο σε μια προσπάθεια να εξαφανίσουν τους κύκλους κάτω από τα μάτια τους. «Το λίφτινγκ του φτωχού» το αποκαλούσε η μητέρα μου. Παρά την κομψή τους εμφάνιση , αυτοί οι άντρες έμοιαζαν πάντα ιδρωμένοι και απελπισμένοι, πρόθυμοι να κάνουν τον κλόουν προκειμένου να κερδίσουν το χειροκρότημα που φαίνεται ότι ερμήνευαν ως αγάπη και αποδοχή. Έβλεπα κάτι από τον εαυτό μου στην ειρωνεία τους, στον τρόπο που σταύρωναν τα πόδια τους και γελούσαν με τα αστεία τους. Φανταζόμουν τα σπίτια τους: τα σχολαστικά τοποθετημένα ριχτάρια και οι μοντέρνοι καναπέδες, τα περιοδικά προσεκτικά ακουμπισμένα στο τραπεζάκι χωρίς συζύγους και παιδιά να τα πειράζουν. Φανταζόμουν τα πορνογραφικά περιοδικά που έκρυβαν στις ντουλάπες τους και τους έβλεπα αδύναμους, να κλαίνε καθώς η αστυνομία τούς έπαιρνε με τις χειροπέδες, προσπερνώντας το έφηβο αγόρι που στεκόταν λουσμένο στο φως της τηλεοπτικής κάμερας φωνάζοντας: «Αυτός είναι! Αυτός είναιπου άγγιξε τα μαλλιά μου!»
Η ελπίδα μου ήταν να κερδίσω κάποιο διαγωνισμό, να πουλήσω τα δώρα και να χρησιμοποιήσω τα χρήματα για να πάω σε κάποιον ψυχίατρο που θα με θεράπευε από τις ομοφυλόφιλες σκέψεις μου. Ηλεκτροσόκ, εγχείρηση εγκεφάλου, υπνωτισμός – ήμουν πρόθυμος να δοκιμάσω οτιδήποτε. Με τη βοήθεια ενός γιατρού θα ριχνόμουν με τα μούτρα στην προσπάθεια και θα άλλαζα πραγματικά, ορκιζόμουν ότι θα το έκανα.
Οι γονείς μου γνώριζαν ένα ζευγάρι των οποίων ο γιος είχε σκοτώσει έναν πρεσβυτεριανό ιερέα ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Η μεγαλύτερη κόρη κάποιων άλλων φίλων τους είχε ρίξει εντομοκτόνο σε ένα κέικ’ επίσης γνώριζαν ένα παιδί που, μαστουρωμένο με μπογιά σε σπρέι, είχε βάλει φωτιά στο σκυλί της οικογένειας. Ωστόσο δεν ανέφεραν ποτέ κανέναν ομοφυλόφιλο γιο. Μου φαινόταν κάπως παράξενο αυτό, αλλά το μήνυμα ήταν το ίδιο: αυτό ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να συμβεί σε κάποιον.
.
David Sedaris: Γυμνός (Μελάνι)

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 22, 2008

No 515

Image Hosted by ImageShack.usAndrew Hagen

Συνήθως η σημαντικότερη υποστήριξη για τους ομοφυλόφιλους προέρχεται από την κοινότητα των ομοφυλόφιλων. Μπορούν να παίξουν το ρόλο μεσολαβητή στην πάλη με την οικογένεια και το ιατρικό κατεστημένο και μπορεί να είναι πηγή συλλογικής υποστήριξης. (…)
Η ρουτίνα του νοσοκομείου δημιουργεί στρες. Δυστυχώς για κείνους που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο προσβολής από το AIDS το νοσοκομείο μπορεί να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερο στρες. Δεν είναι σπάνιο για τους επαγγελματίες της υγείας να μην αισθάνονται συμπάθεια για άλλους ανθρώπους, που δεν μοιράζονται τον τρόπο της ζωής και τις αξίες τους.
Οι σύντροφοι στις ομοφυλόφιλες σχέσεις, πρέπει να έχουν τα ίδια προνόμια επισκέψεων με τους ετεροφυλόφιλους. Αυτά πρέπει να περιλαμβάνουν και τη διανυχτέρευση στο νοσοκομείο – αν επιτρέπεται για τους άλλους αρρώστους. Πρέπει επίσης να τους επιτρέπουμε να βρίσκονται κοντά στα αγαπημένα τους πρόσωπα στο τμήμα επειγόντων, τη μονάδα εντατικής παρακολούθησης και το θάλαμο ανάρρωσης μετά από κάποια εγχείρηση. Πρέπει να δίνονται πληροφορίες σχετικά με την κατάσταση του αρρώστου στους ομοφυλόφιλους εραστές, όπως και στους ετεροφυλόφιλους. Τα οικογενειακά συμβούλια με γιατρούς και κοινωνικούς λειτουργούς πρέπει να περιλαμβάνουν και τους εραστές.
Οι ομοφυλόφιλοι άντρες πρέπει να έχουν γιατρούς που να είναι ομοφυλόφιλοι ή νιώθουν συμπάθεια για τους ομοφυλόφιλους. Οι κληρικοί κι οι σύμβουλοι πρέπει να έχουν παρόμοιο προσανατολισμό. Αν το νοσοκομείο δεν διαθέτει τέτοια άτομα, πρέπει να τους επιτρέπεται να έρχονται απέξω.

Ken Mayer, M.D. - Hank Pizer: AIDS Σύνδρομο επίκτητης ανοσολογικής ανεπάρκειας (Φλώρος)

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 21, 2008

No 514

Image Hosted by ImageShack.usKeith Haring (ΗΠΑ)
.
Είναι γεγονός ότι είναι αρκετά δύσκολο να καταγράψει κανείς τις ομοιότητες και τις διαφορές που παρατηρούνται στη σεξουαλική συμπεριφορά των ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων. Για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται ένα αρκετά μεγάλο δείγμα του γενικού πληθυσμού που θα επιτρέψει τον εντοπισμό ενός αντιπροσωπευτικού δείγματος ατόμων με τέτοιες εμπειρίες ώστε να προχωρήσουμε σε συγκρίσεις. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί κανείς να μελετήσει την ομοφυλοφιλία/αμφιφυλοφιλία χωρίς να λάβει υπόψη ότι η ύπαρξη και η έκφρασή τους εξαρτώνται άμεσα από το κοινωνικό-πολιτιστικό πλαίσιο της κάθε χώρας. Υπάρχουν για παράδειγμα χώρες, όπως η Ολλανδία και οι Σκανδιναυικές χώρες, όπου η ομοφυλοφιλία αναγνωρίζεται επίσημα και με νόμους του κράτους (π.χ. στο σώμα της Ολλανδικής αστυνομίας και στο στρατό αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία) και άλλες, όπως για παράδειγμα η Ιρλανδία και η Ιταλία, όπου είναι ακόμα ισχυρή η επιρροή της Κθολικής Εκκλησίας που προωθεί την ετεροφυλοφιλική σχέση και δε δέχεται εύκολα άλλες μορφές σεξουαλικών σχέσεων. Μερικοί άλλοι παράγοντες που διαφοροποιούν τις χώρες ως προς την έκφραση και αποδοχή της ομοφυλοφιλίας είναι ο βαθμός αστικοποίησης κάθε χώρας, όσο δηλαδή πιο αστικοποιημένη είναι μια χώρα τόσο πιο εύκολα εκφράζεται η ομοφυλοφιλία, πόσο δεκτική είναι σε επιρροές από άλλες χώρες και πόσο απομονωμένη ή ανεξάρτητη είναι πολιτιστικά. Σε πολλές χώρες υπάρχουν οργανωμένες κοινότητες ομοφυλόφιλων/ αμφιφυλόφιλων, οι οποίες επιτρέπουν την ευκολότερη δικτύωση αυτών των ατόμων και την ευκαιρία να συναντηθούν και να αναπτύξουν ένα κοινό πλαίσιο αναφοράς.
Στις έρευνες που γίνονται για τη σεξουαλική συμπεριφορά εντοπίζεται πάντοτε ένας πολύ μικρός αριθμός ατόμων που δηλώνουν ομοφυλόφιλοι/αμφιφυλόφιλοι και έτσι δεν μπορεί να διερευνηθεί η σεξουαλική συμπεριφορά τους ή να καταγραφούν συγκεκριμένα δημογραφικά χαρακτηριστικά τους.

Έλλη Ν. Ιωαννίδου-Καπόλου, Δημοσθένης Αγραφιώτης: Σεξουαλικότητα(ες) στα χρόνια της αβεβαιότητας και του AIDS. Η νέα ερωτική σχέση Ελλήνων και Ευρωπαίων. Συγκριτική προσέγγιση (Πολύτροπον)

Τρίτη, Φεβρουαρίου 19, 2008

No 513

Image Hosted by ImageShack.usKeith Money

Ο καλλιτεχνικός χώρος υπήρξε πάντοτε, σε όλες τις εποχές, η πιο εμφανής εστία, διακηρυγμένης ομοφυλοφιλίας. Αυτό συνέβη κυρίως κατά τον 20ο αιώνα, γιατί πλέον η ομοφυλοφιλία δεν βιωνόταν απλώς από κάποιους, λιγότερο ή περισσότερο φανερά, αλλά πλέον ομολογείται, αποκαλύπτεται, επιβάλλει τους κώδικές της στη λογοτεχνική, εικαστική, φωτογραφική και χορογραφική δημιουργία.
Αυτή η ομάδα θα είναι εκείνη που θα πληρώσει το ακριβότερο τίμημα στη μάστιγα του τέλους του 20ου αιώνα, η οποία θα αποδεκατίσει ανελέητα τις σκηνές και τους καλλιτεχνικούς κύκλους. Ο κατάλογος των θυμάτων του έιτζ αρχίζει το 1983 με τον Κλάους Νόμι, τον οποίο ακολουθεί μια εντυπωσιακή λιτανεία ηθοποιών (Ποκ Χάτσον το 1985, Άντονι Πέρκινς το 1992), τραγουδιστών (Φρέντι Μέρκιουρι το 1991), καλλιτεχνών του μιούζικαλ (Τιερί Λε Λυρόν το 1986), συγγραφέων ή διανοουμένων (Μισέλ Φουκώ το 1984, Ζαν Πωλ Αρόν το 1988, Ερβέ Γκιμπέρ το 1991, Σιρίλ Κολάρ το 1993), ζωγράφων (Κηθ Χέιρινγκ το1990) και, τέλος, χορευτών.
Είναι προφανές ότι ο χορός δεν εξαιρέθηκε από τον κατάλογο των θυμάτων του έιτζ: Χόρχε Ντον, Ζακ Γκαρνιέ, Φιλίπ Τρασερά, Ντομινίκ Μπαγκουέ, Ρόμπερτ Τζόφρι, Άρνι Τζέιν, Μπάρτον Τέιλορ, Πωλ Ράσελ. Όμως, επειδή η χάρη και η άγρια ομορφιά του χορού δείχνουν να μπορούν να υπερβούν τις συνέπειες του έιτζ, ο Νουρέγιεφ θα γίνει, παρά τη θέλησή του, ο ήρωας, το σύμβολο του οροθετικού αγωνιστή. Λες και με τον γοητευτικό πρίγκιπα του χορού το έιτζ θα άλλαζε φερσίματα!
Σύμφωνα με το γιατρό Μισέλ Κανεζί, σε συνέντευξη που πήρε ο Πενέ Σερβάν για την εφημερίδα Le Figaro στις 15 Ιανουαρίου 1993, ο Νουρέγιεφ χωρίς αμφιβολία έγινε οροθετικός στις αρχές της δεκαετίας του ’80. το 1981, διαβάζει κάποια άρθρα στον Τύπο για τον «gay cancer», αλλά αποφασίζει να μην αλλάξει τίποτε στη γεμάτη αχαλίνωτες ηδονές ζωή του.

Bertrand Meyer- Stabley: Rudolf Nureyef. Ένα φύλλο συμήδας (Ηλέκτρα)

Παρασκευή, Φεβρουαρίου 15, 2008

No 512

Image Hosted by ImageShack.us
Ήρθα στην Αθήνα κι απ’ την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κι απ’ τη Θεσσαλονίκη στη Δράμα. Στη Δράμα κάναμε τη βασική εκπαίδευση. Υπήρχε εδώ ένας δραστήριος ανθυπολοχαγός, στο Β5, που του άρεσε να δημιουργεί θιάσους για την ψυχαγωγία των στρατιωτών.
Ο προηγούμενος στρατιώτης που διοργάνωσε θίασο ήταν ο Τάκης Μηλιάδης. Τώρα ήρθε η σειρά μου. Μάζεψα πρώτα την παλιοπαρέα απ’ τη Θεσσαλονίκη, Αντρέα Βαβυλόπουλο, Τρύφωνα, Παλαμίδα κι ύστερα ό,τι άλλο διέθετε το στρατόπεδο, μπουζουκοπαίχτες, ψάλτες κι έναν πιανίστα (ερασιτέχνη βέβαια), τον Δημήτρη Αθανασιάδη. Στάθηκε ο μοιραίος άνθρωπος, μ’ αυτόν θ’ άνοιγαν οι πόρτες του κινηματογράφου. Τότε δεν το ήξερα. Τότε έγραφα τα νούμερα των επιθεωρήσεων που ανεβάζαμε και με συνόδευε στο πιάνο, όταν τραγουδούσα τη «Μαριώ». Μια μουσική παρλάτα που έλεγε ο Ίκαρος στο «Βερντέν», όταν δουλεύαμε μαζί με την Κούλα Νικολαϊδου. Πολύ σουξέ η «Μαριώ». Άρεσε. Κι εγώ φίρμα στο στρατόπεδο.

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό
έτσι αρχινά η ιστορία
μια μικρούλα στρουμπουλή
γλυκιά και παχουλή
που όλοι τη φωνάζανε Μαρία.
Της άρεσαν όμως τα ξινά
και ποτέ ευκαιρία δεν αφήνει
με φαντάρους τριγυρνά
κι αμέσως αρχινά
στον έρωτα τις μάχες της να δίνει.
Μαριώ, Μαριώ κράτα φρένο και στον έρωτα μην τρέχεις
Μαριώ, Μαριώ
Και τα όπλα του στρατού να τα προσέχεις.
Εν πάση περιπτώσει η Μαριώ δεν πρόσεχε. Έμπλεκε με όλα τα όπλα
Πεζικό, ναυτικό, αεροπορία. Τσολιάδες και πυροβολητές ώσπου…
από μια κανονιά
μετά μήνες εννιά
κάποια μαμή τής έβγαλε το βλήμα.

Γιάννης Δαλιανίδης: Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ (Καστανιώτης)

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 13, 2008

No 511

Image Hosted by ImageShack.us
- Ήσουν, επίσης, πολύ μόνος.
- Μόνος, εντελώς μόνος! Θυμάμαι πως, όταν ήμουν δέκα χρονών, είχα μιλήσει στους συμμαθητές μου για την ταινία Πηγή των Παρθένων του Μπέργκμαν, που με είχε εντυπωσιάσει πολύ. Με κοιτούσαν με ένα ύφος σχεδόν τρομοκρατημένο και συγχρόνως έκθαμβο, επειδή ήταν κάτι ξένο γι’ αυτούς. Στο γυμνάσιο, δεν είχα αμοιβαίες σχέσεις επικοινωνίας με τους συμμαθητές μου’ δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Ήλθα σε επαφή με όλα τα πράγματα που αγαπούσα μέσα σε απόλυτη μοναξιά. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπήρχαν άνθρωποι που τους ενδιέφεραν τα ίδια πράγματα με μένα μόνο όταν πήγα στη Μαδρίτη.
- Μήπως υποχρεώθηκες να παλέψεις πολύ για να επιβάλλεις τον δικό σου χαρακτήρα;
- Τα παιδιά αναπτύσσουν μεγάλη δύναμη μέσα στη μοναξιά. Μπορούν, επίσης, να αναπτύξουν και μια μεγάλη νεύρωση, αλλά ευτυχώς δεν μου συνέβη κάτι τέτοιο. Στα σίγουρα επειδή ήμουν καλός θεατής της ζωής των άλλων, ένας ευχαριστημένος μάρτυρας, ικανοποιημένος από όλα όσα έβλεπα. Ωστόσο, μόνο μάρτυρας’ ποτέ συμμέτοχος.

Φρεντερίκ Στρως: Συζητώντας με τον Πέδρο Αλμοδόβαρ (Ηλέκτρα)

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 11, 2008

No 510

Image Hosted by ImageShack.us
Η ομοφυλοφιλία, πραγματική ή φανταστική, αποτελούσε το πιο ενδιαφέρον θέμα για συζήτηση (στο Χόλιγουντ). Ελάχιστοι ήταν εκείνοι στο στούντιο Φοξ που δεν γνώριζαν ότι ο σκηνοθέτης της Φ. Β. Μουρνάου προτιμούσε τους ομοφυλόφιλους όταν διάλεγε τους ηθοποιούς για μια ταινία. Ο θάνατος του Μουρνάου το 1931 συνοδεύτηκε από ένα χείμαρρο κουτσομπολιών.\
Ο Μουρνάου είχε προσλάβει για καμαριέρη ένα όμορφο δεκατετράχρονο αγόρι από τις Φιλιππίνες που λεγόταν Γκαρθία Στίβενσον. Όταν συνέβη το μοιραίο ατύχημα, το παιδί βρισκόταν στο τιμόνι της Πάκαρντ. Οι κακές γλώσσες του Χόλιγουντ είπαν ότι ο Μουρνάου έκανε έρωτα στον Γκαρθία όταν το αυτοκίνητο πετάχτηκε έξω από το δρόμο. Μόνο έντεκα γενναίες ψυχές (η Γκάρμπο ήταν μια από αυτές) πήγαν στη κηδεία. Ο Φάρελ και η Γκέινορ, που είχαν σκηνοθέτη τον Μουρνάου σε τρεις περίφημες ταινίες, δεν παρουσιάστηκαν να τον τιμήσουν. Η Γκάρμπο παράγγειλε να της φτιάξουν μια προτομή του Μουρνάου και η μοναχική Σουηδέζα κράτησε αυτό το αναμνηστικό του Γερμανού μεγαλοφυούς σκηνοθέτη πάνω στο γραφείο της, όλα τα χρόνια που έμεινε στο Χόλιγουντ.
Η αυθεντική επιφυλακτικότητα της Γκάρμπο κράτησε τα περισσότερα κουτσομπολιά σε απόσταση. Πότε πότε, όμως, κυκλοφορούσαν φήμες για το πόσο στενή ήταν η φιλία της με τη συγγραφέα Σάλκα Βίρτελ.
Η Μάρλεν Ντίτριχ, από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε στο Χόλιγουντ, έδωσε τροφή για άφθονο κουτσομπολιό. Σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες, η Μάρλεν έκανε έρωτα ευχαρίστως και με τα δυο φύλα, πράγμα που έκανε τις καρακάξες να κακαρίζουν καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’30. Στις φίλες της κόλλησαν το παρατσούκλι «Ο Κύκλος της Ραπτικής της Μάρλεν».

Κένεθ Άνγκερ: Η Βαβυλώνα του Χόλιγουντ (Αιγόκερως)

Πέμπτη, Φεβρουαρίου 07, 2008

No 509

Image Hosted by ImageShack.usRollin Kocsics
.
Τύλιγα τα στήθη του με δυο κρεμ επιδέσμους κάθε πρωί, νωρίς. Τα τύλιγα γύρω γύρω σφιχτά. Δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο παρά να το κάω καλά. Το καλά σήμαινε σφιχτά. Όσο πιο σφιχτά τύλιγα, τόσο πιο επίπεδα τα στήθη του. Αυτό ήταν το μόνο που τον απασχολούσε. Δεν τον ένοιαζε αν ήταν άβολο. Μάλλον θα ήταν λίγο. Δεν θυμάμαι να λέγαμε τίποτα όσο το έκανα. Δεν θυμάμαι να σκεφτόμουν ιδιαίτερα. Έπρεπε να τον βοηθήσω να ντυθεί ώστε να ευχαριστηθεί τη μέρα του και να αισθάνεται άνετα.
Το έκανα χωρίς να το σκέφτομαι. Έβαζε μια άσπρη φανέλα από πάνω. Πάνω από αυτή, άλλη μια φανέλα. Πάνω από αυτή, ένα πουκάμισο που το κούμπωνε. Έβαζε το μποξεράκι του κι εγώ γυρνούσα από την άλλη μεριά καθώς έχωνε μέσα ένα ζευγάρι κάλτσες. Έβαζε το παντελόνι του, τακτοποιώντας διαρκώς τα πουκάμισά του και τις παραχωμένες κάλτσες. Πάντα αισθανόμουν πιο άνετα από τη στιγμή που θα ήταν ντυμένος. Πιο ασφαλής, με κάποιον τρόπο. Ο όμορφος ψηλός άντρας μου. Μου χαμογελούσε ντροπαλά. Μου έλεγε «Πώς είμαι;» Κι εγώ απαντούσα «Τέλειος. Είσαι τέλειος».

Τζάκι Κέι: Τρομπέτα (Μελάνι)

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 06, 2008

Νο 508

Image Hosted by ImageShack.usAaron Dean Fletcher (ΗΠΑ)
.
Πολύ προσεκτικά, έβγαλα τις φωτογραφίες από το φάκελο και βάλθηκα να κοιτάω τον εξάχρονο εαυτό μου. (…)
Στην Τρίτη φωτογραφία, στέκομαι στο δρομάκι στην αυλή μας μέσα στο δυνατό τροπικό ήλιο φορώντας μια παλιά ρόμπα πάνω απ’ το χακί μου σορτς κι ένα ριγωτό μπλουζάκι με στάμπα Μπάστερ Μπράουν. Τα μαλλιά μου είναι κομμένα κοντά με γουστόζικο τρόπο. Τα χαρακτηριστικά μου είναι λεπτά και ντελικάτα και κρατάω σφιχτά στο στήθος μου ένα ωραίο λούτρινο σκύλο σαν να ήταν μωρό. Σ’ αυτήν εδώ, η έκφραση του προσώπου μου είναι τόσος γλυκιά, τόσο ευαίσθητη και τόσος φυσική, που η πρώτη μου παρόρμηση ήταν να αρπάξω το παιδί της φωτογραφίας στην αγκαλιά μου και να το σκάσω μαζί του.
Μαζί του, όχι της. Δεν είμαι γυναίκα, ούτε υπήρξα ποτέ. Κι όμως κοιτάω το γλυκό προσωπάκι στη φωτογραφία και θυμάμαι. Και μου ‘ρχεται να κλάψω.
Πριν ακόμα ακούσω την έκφραση «δυσφορία με το φύλο» ή τη λέξη τρανσεξουαλικός, ήξερα ότι στη ζωή μου έχω υπάρξει δυο άτομα, ένα αρσενικό και ένα θηλυκό.

Μαίκλ Ρόου: Η ζωή μου σαν κορίτσι
στο Γκρεγκ Ουάρτον (επιμ): Η Αγάπη που δεν τολμάει να πει τα’ όνομά της. Δοκίμια για την queer επιθυμία και σεξουαλικότητα (Πολύχρωμος Πλανήτης)