Keith MoneyΟ καλλιτεχνικός χώρος υπήρξε πάντοτε, σε όλες τις εποχές, η πιο εμφανής εστία, διακηρυγμένης ομοφυλοφιλίας. Αυτό συνέβη κυρίως κατά τον 20ο αιώνα, γιατί πλέον η ομοφυλοφιλία δεν βιωνόταν απλώς από κάποιους, λιγότερο ή περισσότερο φανερά, αλλά πλέον ομολογείται, αποκαλύπτεται, επιβάλλει τους κώδικές της στη λογοτεχνική, εικαστική, φωτογραφική και χορογραφική δημιουργία.
Αυτή η ομάδα θα είναι εκείνη που θα πληρώσει το ακριβότερο τίμημα στη μάστιγα του τέλους του 20ου αιώνα, η οποία θα αποδεκατίσει ανελέητα τις σκηνές και τους καλλιτεχνικούς κύκλους. Ο κατάλογος των θυμάτων του έιτζ αρχίζει το 1983 με τον Κλάους Νόμι, τον οποίο ακολουθεί μια εντυπωσιακή λιτανεία ηθοποιών (Ποκ Χάτσον το 1985, Άντονι Πέρκινς το 1992), τραγουδιστών (Φρέντι Μέρκιουρι το 1991), καλλιτεχνών του μιούζικαλ (Τιερί Λε Λυρόν το 1986), συγγραφέων ή διανοουμένων (Μισέλ Φουκώ το 1984, Ζαν Πωλ Αρόν το 1988, Ερβέ Γκιμπέρ το 1991, Σιρίλ Κολάρ το 1993), ζωγράφων (Κηθ Χέιρινγκ το1990) και, τέλος, χορευτών.
Είναι προφανές ότι ο χορός δεν εξαιρέθηκε από τον κατάλογο των θυμάτων του έιτζ: Χόρχε Ντον, Ζακ Γκαρνιέ, Φιλίπ Τρασερά, Ντομινίκ Μπαγκουέ, Ρόμπερτ Τζόφρι, Άρνι Τζέιν, Μπάρτον Τέιλορ, Πωλ Ράσελ. Όμως, επειδή η χάρη και η άγρια ομορφιά του χορού δείχνουν να μπορούν να υπερβούν τις συνέπειες του έιτζ, ο Νουρέγιεφ θα γίνει, παρά τη θέλησή του, ο ήρωας, το σύμβολο του οροθετικού αγωνιστή. Λες και με τον γοητευτικό πρίγκιπα του χορού το έιτζ θα άλλαζε φερσίματα!
Σύμφωνα με το γιατρό Μισέλ Κανεζί, σε συνέντευξη που πήρε ο Πενέ Σερβάν για την εφημερίδα Le Figaro στις 15 Ιανουαρίου 1993, ο Νουρέγιεφ χωρίς αμφιβολία έγινε οροθετικός στις αρχές της δεκαετίας του ’80. το 1981, διαβάζει κάποια άρθρα στον Τύπο για τον «gay cancer», αλλά αποφασίζει να μην αλλάξει τίποτε στη γεμάτη αχαλίνωτες ηδονές ζωή του.
Bertrand Meyer- Stabley: Rudolf Nureyef. Ένα φύλλο συμήδας (Ηλέκτρα)
2 σχόλια:
H παρουσίαση του βιβλίου και το σύντομο βιογραφικό σημείωμα για τον συγγραφέα, είναι απο το site του Ελευθερουδάκη (www.books.gr):
“Όταν η σάλα αφήνει τη χαρά της να εκραγεί, μέσα στα ασημιά και χρυσά τους κοστούμια, οι χορευτές περιμένουν τον Ρούντολφ Νουρέγεφ για τις εκδηλώσεις τιμής του κοινού. Η αυλαία πέφτει. Μια παρατεταμένη σαστισμένη ησυχία απλώνεται. Όταν η βαριά αυλαία ξανασηκώνεται, η εύθραυστη και τρεμάμενη σιλουέτα του Νουρέγεφ εμφανίζεται στη σκηνή. Η αίθουσα κρατάει την ανάσα της από κατάπληξη, μπροστά σ' αυτό το κάτωχρο, σκαμμένο από την οδύνη πρόσωπο, που πάνω του αχνοσβήνει ένα χαμόγελο, μεταξύ πόνου και συγκίνησης. Δάκρυα κυλούν στα πρόσωπα, στα παρασκήνια, πάνω στη σκηνή. Από τις πρώτες σειρές μέχρι τον τελευταίο εξώστη, ενόσω πέφτουν βροχή τα "μπράβο", πετιούνται λουλούδια και ανθοστρώνουν το δάπεδο της σκηνής".
Ιδιοφυής ή εκκεντρικός; Κακομαθημένος "μπίτνικ" ή ήρωας σ' ένα παραμύθι με νεράιδες; Ο Νουρέγεφ -ο Τάταρος με τα σχιστά μάτια που είδε για πρώτη φορά το φως σ' ένα βαγόνι του Υπερσιβηρικού, ο χορευτής-μύθος του 20ού αιώνα, ο μονήρης κοσμικός του διεθνούς τζετ σετ- υπήρξε ένα σύνολο αντιφατικών χαρακτηριστικών, αλλά πάντοτε στην ακραία μορφή τους. "Είμαι ανηλεής με τον εαυτό μου", είχε εξομολογηθεί κάποτε ο ίδιος, σε μια συνέντευξη του στο Paris Match. "Έχω ανάγκη από τεράστια συγκέντρωση και δύναμη όταν χορεύω... Είμαι πάνω στη σκηνή σαν πάνω σε νησί". Συγκλονιστική ομολογία για τη μοναξιά της ιδιοφυϊας και για τον εγωκεντρισμό του καλλιτέχνη που αντισταθμιζόταν, μόλις και μετά βίας, με τα χειροκροτήματα και τις διθυραμβικές κριτικές που δεχόταν σε κάθε παράσταση ο Ρούντολφ Νουρέγεφ. Από την πρώτη ως την τελευταία!
* *
Βertrand Meyer – Stabley
Διακεκριμένος δημοσιογράφος στα περιοδικά "Elle" και "Gala", ανταποκριτής της γερμανικής εφημερίδας "Die Aktuelle", ο Βertrand Meyer - Stabley, στις φλέβες του οποίου κυλάει αίμα γαλλικό και ιρλανδέζικο, έχει εκδώσει είκοσι βιογραφίες που έχουν μεταφραστεί σε 15 γλώσσες σ' ολόκληρο τον κόσμο.
~~~~~~~~~~~~
To βιβλίο έχει μεταφράσει από τα γαλλικά η Μαρία Κράλλη.
~~~~~~~~~~~~
Άλλη καταχώρηση για τον Βertrand Meyer – Stabley
Νο 229: James Dean - Ο έκπτωτος άγγελος
Aπό την Οδό Πανός – τ. 67/68, Μάιος 1993
Ρούντολφ Νουρέγιεφ: Ιn memoriam
Γράφει o Ανδρέας Ρικάκης:
Τoν γνωρίσαμε στoν ιπτάμενο Τάταρο να υπερίπταται των αψίδων του φεστιβαλικού μας Ρωμαϊκού Αμφιθεάτρου. Η φήμη του, όμως ως διαβόητου Ρώσου φυγάδα, που γεννήθηκε μεν μέσα σε σιδηροδρομικό συρμό κάπου στην παγερή βορειοανατολική στέππα της αχανούς Σοβιετικής Ένωσης, επέλεξε, όμως, για κύκλο ελεύθερης αυτοέκφρασης την ασφυκτική κοσμοπολίτικη Δύση, είχε προηγηθεί. Αύγουστος 1963 και ο ημίγυμνος «Κουρσάρος» με την πρώτη του κιόλας είσοδο και τη γονυκλισία στο προσκήνιο του Ωδείου Ηρώδου Αττικού κατακτούσε τπ Παναθήναιον. Όπως ακριβώς είχε κατακτήσει πριν από λίγο μόλις καιρό την υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και την Αμερική.
[....]
...ο Νουρέγιεφ δεν υπήρξε απλά και μόνο ένας εξαίρετος χορευτής, ένας ανεπανάληπτος ερμηνευτής, ένας συναρπαστικός επαναστάτης, ένας διεγερτικός «δραπέτης», αδηφάγος να γνωρίσει και αυτό, να κάνει και εκείνο, να δοκιμάσει και το άλλο. Ο Νουρέγιεφ υπήρξε πριν και πάνω απ’ όλα ένας μέγας ανανεωτής, ένας μύστης, ένας δημιουργός που προκαλεί για αντίστοιχες αναφορές πολύ πέραν του Νιζίνσκι – σε ονόματα φωτεινά και μεγαλοφυή που αναδόμησαν, αναδημιούργησαν ή ανακατέταξαν την αισθητική, την τεχνική ή την ιστορική πορεία της περίτεχνης, όσο και απάνθρωπα απαιτητικής Τέχνης του Μπαλλέτου.
[....]
Το παράδειγμα Νουρέγιεφ έδωσε τροφή σε όλες τις σχολές του κόσμου, άνοιξε την όρεξη του κοινού για «και άλλο μπαλέτο, παρακαλώ». Άνοιξε και τις θύρες στον χορευτή-αθλητή. Το «στυλ Νουρέγιεφ» πέρασε σε όλες τις χορευτικές σκηνές της γης. Η περιέργεια που τον οδήγησε σε κάθε χορευτική έκφραση απο τους Danseurs Nobles και Demi Caractere στον Μπεζάρ και τον Ρολάν Πετί, από τη Μάρθα Γκράχαμ και τον Πολ Τέιλορ στον Μπαλανσίν και τον Τιούντορ, από τον Άστον και τον Τέτλεϊ στον Μάρεϊ Λούις και τον βάν Ντάντσιχ, έφερε αυτόματα καινούργιες ανανεωτικές απόψεις στην παγκόσμια χορο-διδασκαλία, στη χορο-τεχvική και στη χορο-αισθητική: το Μπαλέτο πέταξε τον κορσέ και τις παρωπίδες, έγινε πιο άμεσο, πιο σφριγηλό, πιο σφαιρικό, πιο «σύγχρονο».
Δημοσίευση σχολίου