Ήρθα στην Αθήνα κι απ’ την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη κι απ’ τη Θεσσαλονίκη στη Δράμα. Στη Δράμα κάναμε τη βασική εκπαίδευση. Υπήρχε εδώ ένας δραστήριος ανθυπολοχαγός, στο Β5, που του άρεσε να δημιουργεί θιάσους για την ψυχαγωγία των στρατιωτών.
Ο προηγούμενος στρατιώτης που διοργάνωσε θίασο ήταν ο Τάκης Μηλιάδης. Τώρα ήρθε η σειρά μου. Μάζεψα πρώτα την παλιοπαρέα απ’ τη Θεσσαλονίκη, Αντρέα Βαβυλόπουλο, Τρύφωνα, Παλαμίδα κι ύστερα ό,τι άλλο διέθετε το στρατόπεδο, μπουζουκοπαίχτες, ψάλτες κι έναν πιανίστα (ερασιτέχνη βέβαια), τον Δημήτρη Αθανασιάδη. Στάθηκε ο μοιραίος άνθρωπος, μ’ αυτόν θ’ άνοιγαν οι πόρτες του κινηματογράφου. Τότε δεν το ήξερα. Τότε έγραφα τα νούμερα των επιθεωρήσεων που ανεβάζαμε και με συνόδευε στο πιάνο, όταν τραγουδούσα τη «Μαριώ». Μια μουσική παρλάτα που έλεγε ο Ίκαρος στο «Βερντέν», όταν δουλεύαμε μαζί με την Κούλα Νικολαϊδου. Πολύ σουξέ η «Μαριώ». Άρεσε. Κι εγώ φίρμα στο στρατόπεδο.
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό
έτσι αρχινά η ιστορία
μια μικρούλα στρουμπουλή
γλυκιά και παχουλή
που όλοι τη φωνάζανε Μαρία.
Της άρεσαν όμως τα ξινά
και ποτέ ευκαιρία δεν αφήνει
με φαντάρους τριγυρνά
κι αμέσως αρχινά
στον έρωτα τις μάχες της να δίνει.
Μαριώ, Μαριώ κράτα φρένο και στον έρωτα μην τρέχεις
Μαριώ, Μαριώ
Και τα όπλα του στρατού να τα προσέχεις.
Εν πάση περιπτώσει η Μαριώ δεν πρόσεχε. Έμπλεκε με όλα τα όπλα
Πεζικό, ναυτικό, αεροπορία. Τσολιάδες και πυροβολητές ώσπου…
από μια κανονιά
μετά μήνες εννιά
κάποια μαμή τής έβγαλε το βλήμα.
Γιάννης Δαλιανίδης: Ο κινηματογράφος, τα πρόσωπα κι εγώ (Καστανιώτης)
1 σχόλιο:
H περιγραφή του βιβλίου είναι από το megamarket.gr:
Όλοι εσείς που αγαπήσατε τον ελληνικό κινηματογράφο και τους ανθρώπους του, όταν διαβάζετε κάτι σχετικό (και ιδιαίτερα τις αυτοβιογραφίες τους), να κρατάτε "μικρό καλάθι", γιατί το ίδιο γεγονός ο καθένας το αφηγείται όπως τον συμφέρει, έτσι ώστε να ικανοποιεί το δόλιο το "εγώ" του. Αυτό ισχύει και για το δικό μου το βιβλίο. Οσο κι αν θέλω να είμαι αντικειμενικός -το θέλω άραγε;- την άποψη που με συμφέρει θα προβάλω. Μικρό καλάθι λοιπόν. Εμείς οι άνθρωποι του θεάματος είμαστε εγωκεντρικά πλάσματα. Το σύμπαν κινείται πέριξ του εαυτού μας. Αν ήταν αλλιώς τα πράγματα, δεν θα καταφεύγαμε σε αυτοβιογραφίες. Εδώ κυρίες προχωρημένης πια ηλικίας, αφού γράψουν για τις δάφνες που έδρεψαν πάνω στη σκηνή, εννούν να μας ενημερώσουν και για τις δάφνες που έδρεψαν πάνω στις κλίνες, Decadence, όπως θα έλεγαν μερικές απ’ αυτές.
Οπως και να ’χουν τα πράγματα, διαβάστε μας. Εχουμε γούστο. Άλλωστε μάς αγαπάτε. Δεν το ’παμε;
~~~~~~~~~~~~
Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Οκτώβριο του 2005
Δημοσίευση σχολίου