Πέμπτη, Μαρτίου 25, 2010

No 679


Ήθελα στ’ αλήθεια να σε παντρευτώ. Σου το γράφω στα ελληνικά, διότι σ’ αυτή τη γλώσσα ακούγεται υστερικά γελοίο. Εδώ όλα βασίζονται στη «διακριτικότητα». Οι λεσβίες σαν κι εμάς, με ξεκάθαρα και ανοιχτά σχέδια για κοινή ζωή σε κοινή θέα, δεν υφίστανται. Κρύβονται, ποιος ξέρει. Δεν παντρεύονται πάντως. Αν και θα γίνει κι αυτό, είναι θέμα χρόνου. Γνώρισα επιτέλους ένα ζευγάρι. Έψαξα στο internet, υπάρχει ένα αρκετά αξιοπρεπές site. Τις γνώρισα σε μια προβολή κινηματογραφική, αναγκάστηκα να ζητήσω τσιγάρο για να πιάσω κουβέντα. Στον έξω κόσμο συμπεριφέρονται ως φίλες. Φίλες σε στυλ δεκάτου ενάτου αιώνα. Φίλες σε στυλ Playboy. Εξαρτάται από το περιβάλλον. Όπως δηλαδή κι εμείς μπροστά στον πατέρα μου και στους ομοίους του. Αν δεν σου το έχω πει έως σήμερα καθαρά, σου το λέω τώρα: χαίρομαι που του το είπες. Σα να σε βλέπω μπροστά μου (πάντα θα σε βλέπω μπροστά μου να κάνεις αυτό) να σηκώνεσαι απ’ το τραπέζι με τις τιράντες πεσμένες, με το ένα κοτσιδάκι λυτό απ’ τη μανία, να εξηγείς στον πατέρα μου ότι δεν είσαι ανώμαλη, ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλα ζώα (δε θυμάμαι όμως, ποιο ζώο είχες αναφέρει;). Δεν ήξερες ότι ο πατέρας μου είναι αυτής της γενιάς η οποία αρέσκεται να χαρακτηρίζει διάφορα πράγματα «ανώμαλα»; Ο δικός σου σού έκανε τη χάρη και πέθανε. Η Ελένη είχε πει «καλύτερα να πεθαίνουν νωρίς οι πατεράδες, ιδιαίτερα οι πατεράδες κοριτσιών». Το σκέφτομαι από το 1995 που το είπε και πλέον συμφωνώ: ο θάνατος ενός πατέρα μειώνει την καταπίεση μιας νέας γυναίκας κατά 60%. Μιας νέας λεσβίας κατά 80%.

Άντζελα Δημητρακάκη: Μέσα σ’ ένα κορίτσι σαν κι εσένα (Εστία)

Τετάρτη, Μαρτίου 24, 2010

No 678

Otto Müller (Γερμανία)

-Ξέρω, μου λέει η Γιόα, ενώ σηκώνεται για να ακουμπήσει εγκάρδια το χέρι της στον ώμο μου. Και θα ήμουν πολύ δυστυχισμένη αν πίστευες ότι σου την έκλεψα. Γιατί δεν είναι καθόλου έτσι.
-Φυσικά και όχι, λοιπόν, μικρή μου Γιόα, λέω, ενώ σηκώνομαι για να την αγκαλιάσω πριν προσθέσω: είναι φυσικό το παιχνίδι να είναι χαμένο εξαρχής, όταν πρόκειται για μια γυναίκα σαν και σένα.
Και να λοιπόν που σκάμε κι οι δυο στα γέλια.
-Γνωριζόσασταν ήδη λίγο, λέω, μ’ έναν τόνο περισσότερο καταφατικό παρά ερωτηματικό.
-Η Χέιδα είχε πάρει μέρος σε κάποιες από τις γιορτές της Ένωσης ομοφυλοφίλων του Ρέικιαβικ. Την ήξερα εξ όψεως, αλλά δεν είχε γίνει τίποτα παραπάνω. Μέχρι που ήρθα να μείνω εδώ, στον βορρά.
-Κι όταν πήγαινες να περπατήσεις στην πόλη για να βγάλεις φωτογραφίες ή για να πας σινεμά ή δεν ξέρω για τι άλλο, ήταν στην πραγματικότητα για να τη δεις, έτσι δεν είναι;
-Φυσικά και όχι, απαντά η Γιόα προσβεβλημένη. Πήγαμε μαζί να δούμε μια ταινία, αλλά δεν είχε συμβεί τίποτα μέχρι χτες το βράδυ. Έιναρ, δεν θα επέτρεπα ποτές δτον εαυτό μου να σου πει ψέμματα.
-Αλλά αυτή προσπαθεί να κρατήσει μυστική αυτή την πλευρά της ζωής της εδώ, κάνω λάθος;
-Ναι. Δεν έχει τολμήσει ακόμη να διακινδυνεύσει. Εξαιτίας της εφημερίδας, των πρώην της, των διαφημιστών, των αναγνωστών…
-Μυστικά και ψέματα, αγαπητή μου Γιόα. Μόλις έρχονται αντιμέτωποι με θέματα σεξουαλικότητας, φύλου, φυλής, χρώματος, εθνικότητας ή θρησκείας, οι άνθρωποι μπλέκουν τα πιο σημαντικά πράγματα με τις πιο ασήμαντες λεπτομέρειες. Για πολλούς και διάφορους λόγους.
-Έτσι είναι. Και ισχύσει ακόμη και σήμερα.

Arni Thorarinsson: Ο καιρός της μάγισσας (Πόλις)

Πέμπτη, Μαρτίου 18, 2010

Νο 677

Otto Müller (Γερμανία)

Οδηγούσε η Καίτη με τόση μαεστρία! Αυτή καθόταν δίπλα της, μπροστά, και τόσο ζαλιζόταν, που σε κάθε απότομη στροφή αγκάλιαζε την Καίτη, ακόμη λίγο να γινότανε δυστύχημα. Ό,τι κι αν συνέβαινε όμως, αυτό αφορούσε αυτές και μόνο, βρίσκονταν οι δυο τους μοναχές μέσα στο πρώτο αυτοκίνητο. Ένιωθε μια ηδονή, ένα δέος, το ύψος, η ταχύτητα –και πλάι της η Καίτη. Κι έπειτα, τι ‘ναι η ζωή; Un peu d´ amour, un peu d´espoir, et puis… bon soir, όπως είπε κάποιος. Τι να την κάνει τη ζωή; Ποτέ δεν θα μπορέσει να πραγματοποιήσει τα’ όνειρό της. «Τ’ όνειρό μου τ’ όνειρό μου», επανέλαβε δυο τρεις φορές.
Προτίμησα να μη ρωτήσω ποιο είναι τ’ όνειρό της. Όσο μιλάν, παρακολουθώ τομ μελαγχολικό κύριο Κοτσωνίτη που στριφογυρίζει στενοχωρημένος πάνω στην καρέκλα του. Σηκώθηκε στο τέλος και βγήκε απ’ το σαλόνι.
Η Καίτη, με το λαιμό σφιγμένο στο αντρικό κολάρο και με το τσιγάρο στο στόμα συζητά με τους άλλους γι’ αυτοκίνητα.

Κοσμάς Πολίτης: Λεμονόδασος (γράμματα)

Τετάρτη, Μαρτίου 17, 2010

No 676

Charles Chaplin

-Μα τι έχεις; Έκανε η μία ξανθούλα άσπρη σαν κρίνος, με μαύρα μάτια, στην άλλη, μια ρωμαλαία κόρη με κόκκινα μάγουλα και καστανά θερμά μάτια.
Αυτή, χωρίς ν’ απαντήσει, τίποτε να πει, την έσφιξε περισσότερο στο στήθος της και με μανία, με δίψα ζήτησε τα χείλια της.
-Δεν μπορώ!... εστέναξε στη φίλη της, που έκανε να φύγει. Άφησέ με!...
Εκείνη παραιτήθηκε, ή οι πνοές των λουλουδιών όλο πάθος την έσφιξαν, την παρέλυσαν, την έκαναν κάτι να επιθυμεί, κι αυτό το κάτι ξέσπασε σ’ ένα φίλημα, φίλημα μακρύ, ηδονικό, ένα ρούφηγμα μανιακό της ηδονής που σαλεύει, θαμπώνει το νου, τα μάτια και κάνει τον άνθρωπο να ζει σβηστά, σβηστά κι όμοιος με τις μεθυσμένες των δέντρων πνοές

Δημοσθένης Βουτυράς: Όταν σκάνε τα λουλούδια… (Πολύχρωμος Πλανήτης)

Τετάρτη, Μαρτίου 10, 2010

Νο 675

Ken Landon Buck (ΗΠΑ)

Ήμασταν μαζί έξι χρόνια, και όταν τελικά χωρίσαμε ένιωθα σαν αποτυχημένος, σαν διαζευγμένος. Τώρα κουβαλούσα αυτό που τα διάφορα βιβλία αυτοβελτίωσης αποκαλούν «συναισθηματικά βάρη», και θα τα κουβαλούσα για την υπόλοιπη ζωή μου. Το κόλπο θα ήταν να γνωρίσω κάποιον με παρόμοια βάρη και να φτιάξουμε ένα ταιριαστό σετάκι, αλλά πώς θα μπορούσα να βρω έναν τέτοιο άνθρωπο; Τα μπαρ αποκλείονταν’ αυτό το ήξερα. Είχα γνωρίσει τον πρώτο μου φίλο σε ένα μέρος που λεγόταν το Άντρο των Αντρών – δεν νομίζω ότι αυτό το όνομα θυμίζει πίστη. Ήταν σα να γνωρίζεις κάποιον σε καβγά και μετά να παραπονιέσαι, όταν αποδεικνύεται πως είναι βίαιος. Για να πω την αλήθεια, δεν είχε ποτέ υποσχεθεί πως θα ήταν μονογαμικός. Αυτή ήταν δική μου ιδέα, και παρόλο που έβαλα τα δυνατά μου για να τον πείσω, η γοητεία που του ασκούσαν οι άλλοι ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.
Τα περισσότερα ζευγάρια γκέι που γνώριζα εκείνη την περίοδο είχαν ένα είδος συμφωνίας. Ο Α μπορούσε να κοιμάται με άλλους, αρκεί να μην τους φέρνει στο σπίτι- ή αρκεί να τους φέρνει στο σπίτι. Ήταν καλή συμφωνία για όσους ευχαριστιούνταν την ποικιλία και το κυνήγι, αλλά για μένα ήταν απλώς τρομακτικό, και υπερβολικά κουραστικό –σαν να έχεις μια δουλειά και να ψάχνεις και για δεύτερη. Ένας φίλος ήταν το περισσότερο που μπορούσα να κουμαντάρω, το μόνο που ήθελα να κουμαντάρω, για να πω την αλήθεια, και ενώ εμένα αυτό μου φαινόταν απολύτως φυσικό, οι φίλοι μου το θεωρούσαν μια μορφή καταπίεσης και άρχισαν να με βλέπουν σαν πουριτανό. Μήπως είμαι; Αναρωτιόμου.

David Sedaris: Όταν σας έχουν τυλίξει οι φλόγες (Μελάνι)

Δευτέρα, Μαρτίου 01, 2010

Νο 674

Mário Cesariny(Πορτογαλία)

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (Ι)

Η νύχτα,
Όπως ερχόταν,
Μουτρωμένη, γλυκιά,
Κατάχλωμη απ’ τα παραστρατήματά της,
Για διάφορα μιλούσε.
Κι εγώ στα μπράτσα σου
Ονειρευόμουνα πως πέθαινα.

Κι έβλεπα
Αγκάθια και καρφιά στο σώμα σου,
Ένα Χριστό σταυρωμένο,
Στα μάτια σου,
Γλύκα και παγωνιά.
Ξεφλουδισμένο κόκκινο δαμάσκηνο,
Βρώμικα χέρια που κομμάτιαζαν
Τις χορδές μιας κιθάρας,
Μισοσκόταδο, κεριά που έκαιγαν,
Λιβάνι, χρυσό –και θλίψη…
Κι εγώ, γλυκά να πεθαίνω.

Το μελαχρινό σου πρόσωπο,
Τόσο ωραία φτιαγμένο,
Φαινόταν ακόμα πιο ήρεμο,
Χωρίς δάκρυα, στεγνό.
Μόνο το λεπτό κορμί σου,
Το χαριτωμένο σου κορμί
Ήταν όλο σε πένθος.
Ύστερα, ανήσυχα,
Πήρα το στόμα σου,
Το σαδιστικό σου στόμα.
Φιληθήκαμε σκληρά…
Ξημέρωσε!

Και τα κορμιά μας αναίσθητα,
Κυλίστηκαν χάμω, κι έτσι απόμειναν.

Antonio Botto: Ποιήματα (Οδός Πανός)
Μετάφραση Γιάννης Σουλιώτης