Τρίτη, Οκτωβρίου 31, 2006

No 368

Image Hosted by ImageShack.usChris Morgan

Λίγη αγάπη

Ύστερα από 53 χρόνια
Δακρύζω ακόμα
Ερωτεύομαι ακόμα
Βελτιώνω ακόμα

Τη τέχνη μου μ’ ένα φιλί
Την καρδιά μου μ’ ευτυχία
Τα χέρια μου χαϊδεύουν
Παιδιά των συνεργείων

(…) Όλο και πιο σπάνια
Τ’ αγόρια μού προφέρουνε τις χάρες τους
Όλο και πιο πολύ καθώς γερνάω
Η αγάπη ορθώνεται αναιδέστερη

Όλο και πιο γλυκά
Γεμίζω με ρυτίδες σαν νερό
Η σάρκα μου ακόμα τρεμουλιάζει
Τα δάχτυλά μου είν’ ευκίνητα

Άλλεν Γκίνσμπεργκ: Πλουτώνια Ωδή και άλλα ποιήματα 1977-1980 (Απόπειρα)
Μετάφραση: Τάσος Σαμαρτζής

Δευτέρα, Οκτωβρίου 30, 2006

No 367

Image Hosted by ImageShack.usChristopher

ΤΡΑΓΟΥΔΙ
.
Το βάρος του κόσμου
.............είναι η αγάπη.
Κάτω απ' το φορτίο της μοναξιάς,
κάτω απ' το φορτίο
..............της δυσαρέσκειας
.
..............το βάρος,
το βάρος που κουβαλάμε
..............είναι η αγάπη.
.
Ποιος μπορεί να τ' αρνηθεί;
..............στα όνειρα
..............αγγίζει το κορμί,
..............στη σκέψη
..............δημιουργεί ένα θαύμα,
στη φαντασία αγωνιά,
..............μέχρι να γίνει ανθρώπινη-
.
κοιτάζει έξω απ' την καρδιά
..............καίγεται με αγνότητα-
γιατί το βάρος της ζωής
..............είναι η αγάπη.
.
Άλλεν Γκίνσμπεργκ / ΗΠΑ
Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
από την Ανθολογία Μπιτ Ποίησης (Ροές)

Τετάρτη, Οκτωβρίου 25, 2006

No 366

Image Hosted by ImageShack.usBhupen Khakhar (Ινδία)

Ήμαστε στους βράχους τώρα, κάτω από τον μόλο, κι έκανα δήθεν ότι ψάχνω πού θα πατήσω μέσα στο σκοτάδι, μολονότι ήξερα κάθε βράχο εκεί καλύτερα κι απ’ τη σκάλα απ’ όπου ανεβαίνω στο δωμάτιό μου στο σπίτι των γονιών μου (…)
«Βαρέθηκε πια», είπε ο Ρατζίς.
«Τι βαρέθηκες;» ρώτησα. Αλλά ήξερα.
«Να πηδιέμαι στους βράχους. Είμαι τριάντα δύο χρονών. Θέλω να γαμιέμαι στο διαμέρισμα μου (…) Οι τιμές των ακινήτων στη Βομβάη είναι οι ακριβότερες του κόσμου. Ακριβότερες απ’ ό,τι στο Τόκιο και στη Νέα Υόρκη».
Επομένως, στο Τόκιο ή στη Νέα Υόρκη ,πορεί να υπήρχε ένα δωμάτιο για έναν προγραμματιστή κι έναν ταχυδρομικό υπάλληλο ή τουλάχιστον μια καλύτερη φαντασίωση. Αυτό ήθελα να του πω, αλλά δεν μίλησα, του έπιασα το χέρι και το κράτησα μέχρι που φτάσαμε στη στάση του λεωφορείου, με τη σιωπηλή ουρά από εξαντλημένους υπαλλήλους, εργάτες και μαγείρους. Καθίσαμε εκεί, πιασμένοι χέρι χέρι, μοιάζοντας σαν δυο καλοί φίλοι, μέχρι που ήρθε το λεωφορείο μ’ εκείνο το απεγνωσμένο νυχτερινό τρίξιμο του διαφορικού και τότε δεν άντεχα άλλο την έκφραση του προσώπου του, τον αγκάλιασα, τον έσφιξα όσο πιο δυνατά μπορούσα και βρήκα τα χείλια του για μια στιγμή μέσα στο ξαφνικό σπρωξίδι των επιβατών που ανεβοκατέβαιναν. Τίναξε το κεφάλι του μακριά, αλλά με ένα αμυδρό χαμόγελο. Μετά το λεωφορείο έφυγε κι έμεινα μόνος.

Βίκραμ Τσάντρα: Ιστορίες της Βομβάης (BELL)

Τρίτη, Οκτωβρίου 24, 2006

No 365

Image Hosted by ImageShack.usNebojsa Zdravkovic (Σερβία)

Τον κοίταξα κι είπα: «Δεν είσαι και τόσο διαφορετικός. Ίδιος μ’ εμένα είσαι, έτσι;» Έτρεμα ακόμα. Το ίδιο κι εκείνος. Η φωνή μου έβγαινε τρεμουλιαστή. Δεν είπε τίποτα.
«Δεν είσαι και τόσο διαφορετικός», ξαναείπα. Είχε πάψει πια να ‘ναι ερώτηση. Έγειρα πιο κοντά. Μύριζε μαριχουάνα και μπύρα, τα μάτια του ήταν υγρά και κατακόκκινα. Κοίταξε την μπότα του, γύρισε σε μένα, μετά χαμήλωσε πάλι το βλέμμα. Τα πρόσωπά μας άγγιζαν σχεδόν το ένα το άλλο και τότε φίλησα την άκρη των χειλιών του και τραβήχτηκα πίσω, περιμένοντας κάποια αντίδραση. Εξακολουθούσε να κοιτάζει τις μπότες του. Άγγιξα το πόδι του. Ανέπνεε με δυσκολία. Τα μάτια μας συναντήθηκαν για πέντε δευτερόλεπτα σχεδόν. Η μουσική φαινόταν σαν να δυναμώνει. Είχα την αίσθηση πως το πρόσωπό μου είχε αναψοκοκκινήσει. Προχώρησα το χέρι μου πιο ψηλά. Εκείνος άνοιξε ελαφρά τα πόδια του και με κοίταξε τολμηρά. Τον ξαναφίλησα. Τα μάτια του κλείσανε.
«Μην προσποιείσαι πως δεν κάνουμε ό,τι κάνουμε», του είπα.
Το χέρι μου σύρθηκε πάνω στο τζην του, χωρίς να ‘μια βέβαιος αν βρισκόταν στο γόνατο, στο μπούτι ή κοντά στον καβάλο. Έσκυψα αργά προς τα μπρος. «Έλα δω», του είπα. Προσπάθησα να τον ξαναφιλήσω. Έκανε πίσω. Πλησίασα πιο κοντά. Εκείνος έγειρε το κεφάλι του λίγο προς το μέρος μου, με το βλέμμα χαμηλωμένο, και μετά το στόμα του συνάντησε το δικό μου. Σταμάτησε και πήρε ανάσα, μετά με φίλησε πιο έντονα αυτή τη φορά.

Μπρετ Ήστον Έλλις: Οι νόμοι της έλξης (σέλας)

Δευτέρα, Οκτωβρίου 23, 2006

No 364

Image Hosted by ImageShack.usJean Cocteau (Γαλλία)

Στην αρχή, στην Ουκβίλ, δε θεωρούσα τον εαυτό μου πούστη. Για να θεωρείς έτσι τον εαυτό σου χρειάζεσαι ήδη μια κάποια οικειότητα με τον κόσμο των ομοφυλοφίλων. Όμως, στα εικοσιεφτά μου χρόνια, μ’ όλες τις σπουδές που είχα κάνει, μ’ όλους τους καθηγητές, όλους τους σπουδαστές που είχα γνωρίσει, όχι μόνο δεν είχα διαβάσει ποτέ σε κανένα βιβλίο ούτε είχα ακούσει να λέγεται ποτέ από κανένα ότι δυο αγόρια μπορούν να ζουν μαζί, αλλά επιπλέον αγνοούσα ότι, επειδή δεν είχαν συναντήσει έναν σύντροφο της αρεσκείας τους είτε επειδή ούτε η οικογένειά τους ούτε ο εργοδότης τους ούτε η κοινή γνώμη στην επαρχία δε θα ανέχονταν τη συμβίωσή τους, οι περισσότεροι από μας τα βγάζαν πέρα με τρόπους όπως το να βρίσκονται σε ειδικούς χώρους, αποτελώντας έτσι μια μυστική κοινότητα.
(…) όπως τόσοι έφηβοι που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στο εξωτερικό, έξω από το καταπιεστικό οικογενειακό περιβάλλον, ένα μέρος των δυνάμεων που με υποχρέωναν στην απώθηση γινόταν λιγότερο πιεστικό, μόλις διάβαινα τα σύνορα.
Στη Γερμανία, στη διάρκεια μιας Διεθνούς Συνάντησης Σπουδαστών, ένας Ολλανδός γλίστρησε στο κρεβάτι μου. Δέχτηκα υπάκουα την ερωτική του έφοδο, που έγινε μέσα σε μια βαθιά σιωπή, για να μην ξυπνήσει ο θάλαμος. Στο Λονδίνο, σ’ ένα σινεμά, πρόσφερα στον διπλανό μου την εξυπηρέτηση που μου ζήτησε, παίρνοντας κι εγώ λίγο πιο έπειτα την πιο ευχάριστη αποζημίωση για τον κόπο μου. Απ’ τη μια άκρη της Ευρώπης στην άλλη, η τύχη με βοήθησε. Δέχτηκα όλες τις περιπέτειες, από σεξουαλική έλξη, από περιέργεια, από ανάγκη να διαπιστώσω ότι δεν ήμουν δειλός. Υπήρξαν λοιπόν σχετικά πολλές περιπτώσεις. Όμως πάντα σε διακοπές, έξω απ’ το συνηθισμένο πλαίσιο της ζωής μου, για ν’ αποφύγω τον κίνδυνο να με αναγνωρίσουν στη συνέχεια. Πάντα στο εξωτερικό, γιατί στη χώρα της μητρικής μου γλώσσας, στη Γαλλία της μητέρας μου, ήμουν ανίκανος να ξεπεράσω τα ταμπού. Και πάντα με πρωτοβουλία των παρτενέρ μου.

Dominique Fenandez: Το ροζ αστέρι (Εξάντας)

Παρασκευή, Οκτωβρίου 20, 2006

No 363

Image Hosted by ImageShack.us

Σ’ εκείνο το σημείο πήρα θάρρος να πω:
«Για να επιστρέψουμε στην προηγούμενη συζήτησή μας: είναι γεγονός πως δεν ένιωσα να έλκομαι από τον κλεφτράκο του τρένου’ αντίθετα, πιστεύω πως τρέφω απέναντί σας ανομολόγητες επιθυμίες».
«Αν είναι έτσι, μην τις ομολογήσετε», είπε μ’ έναν μορφασμό δυσαρέσκειας.
«Συγγνώμη. Αγνοούσα ότι οι Κόπτες είχαν μια τόσο αυστηρή αίσθηση της ηθικής».
«Δεν τίθεται θέμα ηθικής. Συμβαίνει απλώς να είμαι ανίκανος».
Ανάμεσα μας έπεσε βαριά σιωπή που, τελικά, έσπασα με μια γράση που είχε στόχο να απαλύνει την ένταση της κατάστασης.
«Με την ανικανότητα ποτέ δεν ξέρει κανείς»
«Έπειτα από οκτακόσιες σαρανταδύο προσπάθειες αρχίζει να καταλαβαίνει».

Τέρενσι Μόις: Η πληγή της Σφίγγας (Ελληνικά γράμματα)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 19, 2006

No 362

Image Hosted by ImageShack.usLen Paoletti (ΗΠΑ)

- Ο φίλος σας…, του είπε κομπιάζοντας.
- Ο Μάικ;
- Ναι. Είναι το κατάλληλο πρόσωπο για σας;
- Ο Μάικ είναι ανήμπορος και απροστάτευτος, κι αυτοί οι τύποι πάντα με γοητεύουν.
- Κι εσείς; Του είπε αμήχανα. Εσείς; Εσείς δε χρειαζόσαστε την προστασία κάποιου;
- Την προστασία του Θεού! Της απάντησε ο συγγραφέας. Κι αφού δεν την έχω, πρέπει να βασιστώ στον εαυτό μου.
- Μα δεν είναι πιθανό με κάποιον άλλο, κάποιον με περισσότερη κατανόηση, κάποιον σαν κι εσάςνα…!
- Εννοείς εσένα;
Η δεσποινίς Τζελκς γλίτωσε την απάντηση, όποια και να ήταν αυτή, διότι εκείνη τη στιγμή άρχισε φοβερός σαματάς έξω. Η καταιγίδα που φαινότανε μακριά στον ορίζοντα είχε έρθει (…)
Και ξαφνικά ο συγγραφέας έγειρε προς τα εμπρός κι έχωσε τα γόνατά του ανάμεσα στα δικά της. Η Ήντιθ Τζελκς είδε ότι είχε βγάλει το ρούχο του και τώρα ήταν ολόγυμνος. Δεν είχε το χρόνο ν’ απορήσει ούτε καν να νιώσει έκπληξη, διότι τα επόμενα λεπτά και για πρώτη φορά στα τριάντα χρόνια της προκαθορισμένης εγκράτειας της βρέθηκε σε θέση ν’ αμυνθεί. Εκείνος της ρίχτηκε στα τυφλά, σαν το μανιασμένο λευκό πουλί. (…) άξαφνα ο άντρας άφησε τη σούστα της και τα δάχτυλά του έπαψαν να σφίγγουν το μωλωπισμένο στήθος της. Μ’ ένα λυγμό κατέρρευσε πάνω της. Η Ήντιθ Τζελκς αισθάνθηκε στην κοιλιά της κάτι σαν φτεροκόπημα και μετά μια ζεστή υγρασία. Ο άντρας χαλάρωσε. Η γυναίκα έγειρε σε μια καρέκλα που είχε μείνει όρθια καθ’ όλη τη διάρκεια της πάλης, όπως ακριβώς και η ίδια η δεσποινίς Τζέλκις είχε κρατηθεί στο ύψος της. Ο άντρας έκλαιγε με λυγμούς. Και τότε άνοιξε την πόρτα και μπήκε ο νεότερος συγγραφέας. Αυτόματα η δεσποινίς Τζέλκς ελευθερώθηκε απ’ τον υγρό εναγκαλισμό του ηττημένου αντιπάλου της.
- Τι συμβαίνει; Ρώτησε ο νεότερος συγγραφέας.
Επανέλαβε την ερώτηση πολλές φορές, ασυναίσθητα αλλά με θυμό, ενώ ταρακουνούσε το μεγαλύτερο φίλο του, ο οποίος δε σταματούσε να κλαίει. Δεν ανήκω εδώ, σκέφθηκε η δεσποινίς Τζελκς και κάνοντας πράξη τη σκέψη της, γλίστρησε αθόρυβα έξω από την πόρτα.

Τεννεσσή Ουίλλιαμς: Η νύχτα της ιγκουάνα στα Διηγήματα (Πατάκης)

Τετάρτη, Οκτωβρίου 18, 2006

No 361

Image Hosted by ImageShack.usEvan Oberholster (Ν. Αφρική)

- Το βράδυ της 18ης Ιανουαρίου ήρθατε σε σαρκική επαφή με έναν από αυτούς τους άντρες; Τον Καρλ Γέρσπερσεν;
- Ναι. Όντως.
- Πως προέκυψε αυτό;
- Ο Καρλ ήταν ένας άνθρωπος με τον οποίο μπορούσες να μιλήσεις για τα πάντα. Και ήξερε πώς ήταν ο Ντάνκαν.
- Όταν έγώ κι ο Ντάνκαν τσακωνόμασταν πήγαινα μετά και τον έβρισκα και αυτός είχε έναν τρόπο να ξαναβάζει τα πράγματα στη θέση τους. Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου.
- Είχατε σαρκικές επαφές με τον Καρλ Γέσπερσεν και πριν από αυτό το βράδυ;
- Όχι, βέβαια, όχι. Ήταν γκέι’ ήταν μαζί με τον Ντέιβιντ (…) Ο Ντάνκαν ένιωθε ασφάλεια στην ιδέα ότι ο Καρλ θα μου έριχνε πού και πού καμιά ματιά ώστε να μην κάνω τίποτα με κανέναν άλλον άντρα εκεί πέρα. Φοβόταν συνέχεια ότι θα τον εγκαταλείψω. Κάτι ανάλογο του είχε συμβεί και στο παρελθόν, πριν γνωριστούμε’ σφίγγει τόσο πολύ αυτό που θέλει που το σκοτώνει (…) Ο Καρλ μ’ έκανε να γελάω αντί να κλαίω και με παρηγόρησε. Αυτό που συνέβη μετά ήταν φυσικό. Ως ένα σημείο. Ο Ντάνκαν ποτέ δεν με είχε παρηγορήσει.

Ναντίν Γκόρντιμερ: Το όπλο του σπιτιού (Καστανιώτης)

Τρίτη, Οκτωβρίου 17, 2006

No 360

Image Hosted by ImageShack.usJorn Mobius (Δανία)
.
Άρχισε να γελάει, το γέλιο της όμως κατέληξε σε κλάμα χωρίς να το καταλάβει.
«Λυπάμαι» ψέλισσε ενώ σκούπιζε τα μάτια της, «με συγχωρείς.»
«Μη λυπάσαι, ούτε σε εμένα αρέσει όταν μου συμβαίνει» της είπε τρυφερά και την ακούμπησε απαλά στον ώμο της.
Η Ελίζαμπεθ δεν είπε τίποτα, μόνο ένιωθε το χέρι του πάνω της σαν να ανήκε σε κάποιον άγνωστο. Όταν όμως συνειδητοποίησε ότι η χειρονομία αυτή γινόταν από οίκτο, απομακρύνθηκε.
Ο Σαμ φαινόταν θλιμμένος. «Θέλω να ξέρεις ότι νιώθω ένοχος. Αν με τη συμπεριφορά μου σου έδωσα να καταλάβεις ότι ενδιαφερόμουν για σένα, τότε…»
«Δηλαδή δεν ενδιαφέρεσαι;» τον διέκοψε η Ελίζαμπεθ με ανυποχώρητο βλέμμα. «Δε με βρίσκεις καθόλου γοητευτική. Και όλα εκείνα τα γεύματα μαζί μου; Τι ήταν, μήπως έπαιζες θέατρο;»
«Όχι, βέβαια. Ήθελα να πηγαίνουμε μαζί για φαγητό επειδή σε βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσα, απλά εγώ…», σήκωσε τα χέρια του αβοήθητος.
Τα λόγια του την εκνεύρισαν περισσότερο, αναζήτησε στην τσάντα της για ένα χαρτομάντηλο και φύσηξε τη μύτη της. «Πάντως δε συμπεριφέρεσαι σαν ομοφυλόφιλος, δεν το δείχνεις.»
Το πρόσωπο του συσπάστηκε, «Ναι, ίσως πρέπει να φτιάξω μια πλακέτα όπου να το αναγράφω.»
«Ίσως, θα ήταν καλή προειδοποίηση για δυστυχισμένες παντρεμένες γυναίκες.»
Την κοίταξε με ένα παράξενο βλέμμα, «Δεν ήξερα ότι δεν ήσουν ευτυχισμένη>»
«Ούτε κι εγώ το ήξερα, μέχρι πρότινος τουλάχιστον» είπε και φύσηξε τη μύτη της.
.
Σάλλυ Μπράμτον: Πωλείται νυφικό που δεν φορέθηκε ποτέ (Εμπειρία Εκδοτική)

Πέμπτη, Οκτωβρίου 12, 2006

No 359

Image Hosted by ImageShack.usFranz von Stuck (Γερμανία)

ΜΑΞ: Θέλω να ‘σαι ευτυχισμένος.
ΧΟΡΣΤ: Αλήθεια;
ΜΑΞ: Έτσι νομίζω. Δεν ξέρω (παύση). Ναι.
ΧΟΡΣΤ: Τότε να είσαι τρυφερός μαζί μου.
ΜΑΞ: Δεν ξέρω πώς.
ΧΟΡΣΤ: Ξέρεις.
ΜΑΞ:Μου ‘πες πως δεν ξέρω.
ΧΟΡΣΤ: Εγώ σ’ αγαπώ τρυφερά. Αγάπα με και συ τρυφερά.
ΜΑΞ: Δεν ξέρω πώς.
ΧΟΡΣΤ: Κράτα με μόνο.
ΜΑΞ: Φοβάμαι να σε κρατήσω.
ΧΟΡΣΤ: Μη φοβάσαι.
ΜΑΞ: Φοβάμαι.
ΧΟΡΣΤ: Μη φοβάσαι.
ΜΑΞ: Πνίγομαι.
ΧΟΡΣΤ: Κράτα με, σε παρακαλώ. Κράτα με.
ΜΑΞ: Εντάξει. Σε κρατώ.
ΧΟΡΣΤ: Ναι;
ΜΑΞ: Ναι. Στην αγκαλιά μου.
ΧΟΡΣΤ: Με κρατάς;
ΜΑΞ: Σ’ έχω μες στην αγκαλιά μου. Στ’ ορκίζομαι. Σε κρατώ. Σ’ έχω μες στην …
ΧΟΡΣΤ: Χάιδεψέ με.
ΜΑΞ: Όχι:
ΧΟΡΣΤ: Τρυφερά..
ΜΑΞ: Εδώ;
ΧΟΡΣΤ: Με χαϊδεύεις;
ΜΑΞ: Ναι, σε χαϊδεύω.
ΧΟΡΣΤ: Τρυφερά.
ΜΑΞ: Σε χαϊδεύω τρυφερά.
ΧΟΡΣΤ: Ζέστανέ με.
ΜΑΞ: Στοργικά.
ΧΟΡΣΤ: Ζέστανέ με …στοργικά…
ΜΑΞ: Μαλάκά…σε ζεσταίνω τρυφερά, στοργικά. Μη φοβάσαι…δεν κινδυνεύεις…είσαι ασφαλής.
Τώρα είσαι μαζί μου, θα σε κρατήσω εγώ γερό και ζεστό, ποτέ πια δεν θα κρυώνεις…Όσον καιρό είσαι εδώ, όσον καιρό είσαι μαζί μου, όσο θα σε κρατώ στην αγκαλιά μου, θα ‘σαι γερός, δυνατός…ΘΑ ‘ΣΑΙ ΚΑΛΑ.

Μάρτιν Σέρμαν: Μπεντ

Τετάρτη, Οκτωβρίου 11, 2006

No 358

Image Hosted by ImageShack.usFranz von Stuck (Γερμανία)

Αυτό συνέβη μια Παρασκευή, γύρω στις μια η ώρα, ακριβώς ένα χρόνο αφότου η Αυστρία προσαρτήθηκε στη Γερμανία. Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε: δυο χτυπήματα σύντομα, αποφασιστικά. Μόλις άνοιξα, ένας άντρας με κασκέτο και δερμάτινο παλτό παρουσιάστηκε: «Γκεστάπο», και μου πρότεινε μια κάρτα, καλώντας με στις 2μμ στο αρχηγείο της Γκεστάπο(…)
Περίμενα χωρίς να τολμάω καλά καλά ν’ ανασάνω, ενώ εκείνος έγραφε απαθώς. Άρχισα να εκνευρίζομαι όλο και περισσότερο, αν και αναγνώρισα την τακτική του: ήθελε να μου «σπάσει τα νεύρα». Ξαφνικά, ακούμπησε το στυλό του, σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα παγωμένο, διαπεραστικό: «Είσαι πουστάρα; Ομοφυλόφιλος; Ομολόγησε το» «Όχι δεν είναι αλήθεια» κατάφερα να ψελίσω, κατάπληκτος από μια κατηγορία που δεν την περίμενα καθόλου’ το μόνο που είχα σκεφτεί ήταν ίσως κάποια πολιτική υπόθεση, που αφορούσε το πανεπιστήμιο…»Μη μου λες ψέμματα, είσαι ένα πούστικο γουρούνι», μου φώναξε με κακία «και εξάλλου έχουμε εδώ την απόδειξη, να, κοίτα!» Και πήρε από το τραπέζι μια φωτογραφία μεγέθους καρτ-ποστάλ. «Αυτόν εδώ τον αναγνωρίζεις;» Φυσικά τονα ναγνώριζα. Στη φωτογραφία ήταν ο Φρεντ, ο φίλος μου, κι εγώ που τον κρατούσα τρυφερά, με το μπράτσο γύρω από το λαιμό του. «Ναι, είναι ένας συνάδελφος, ο Φρεντ Χ.» «Ά, καλά» είπε ήρεμα, κι αμέσως μετά είπε αιφνιδιαστικά: «Κάνατε μαζί βρωμιές, ομολόγησε το». Η φωνή του αντήχησε ψυχρή, ανησυχητική, εριστική. Κούνησα απλώς το κεφάλι, δεν μπορούσα να βγάλω λέξη.
.
Heinz Heger: Οι άνθρωποι με τα ροζ τρίγωνα (Μαύρη Λίστα)

Τρίτη, Οκτωβρίου 10, 2006

No 357

Image Hosted by ImageShack.usLudwig von Hoffman (Γερμανία)

Ο Ρεμ, ωστόσο, όφειλε τις επιτυχίες του όχι μόνο στη φήμη του ως αποτελεσματικού αξιωματικού αλλά και στην αυθαίρετη πολιτική του γύρω από το προσωπικό. Τοποθέτησε ομοφυλόφιλους σε θέσεις-κλειδιά μέσα στην οργάνωση, και κείνοι με τη σειρά τους έφεραν δικούς τους φίλους. (…) Το αποτέλεσμα όλων αυτών των παρασκηνιακών κινήσεων ήταν ν αποκτήσουν σταδιακά τα SΑ τη φήμη της έκλυτης ομοφυλοφιλικής αδελφότητας. (…) Στα μάτια της ναζιστικής ηγεσίας, ο ομοερωτικός προσανατολισμός των SA είχε γίνει αχίλλειος πτέρνα ευάλωτη σε επιθέσεις από πολιτικούς αντιπάλους, διαφωνούντες στο εσωτερικό του Κόμματος και ηθικολόγους ναζιστές. Ακόμη και οι επιτυχίες του Ρεμ δεν μπορούσαν να αλλάξουν αυτό το γεγονός. (…) Τελικά, ο Χίτλερ διέταξε τη δολοφονία περίπου 150 «αντιπάλων του καθεστώτος» μεταξύ της 30ή; Ιουνίου και της 3ης Ιουλίου 1934. (…) Εκείνο που κυρίως προκάλεσε την εσκεμμένη αυτή κλιμάκωση ήταν, βέβαια, κάτι στο οποίο ο Γκέμπελς αναφέρθηκε φευγαλέα αλλά πολύ ξεκάθαρα όταν ισχυρίστηκε ότι τα κορυφαία στελέχη των SA «κόντευαν να δημιουργήσουν στην κοινή γνώμη υποψίες ότι το σύνολο της ηγεσίας του Κόμματος μαστιζόταν από επαίσχυντες και απεχθείς σεξουαλικές διαστροφές» (…) Θέλοντας να αποφύγει με κάθε τρόπο την αποκάλυψη του μυστικού του, ο Χίτλερ εκδικήθηκε με μανία τη «συνωμοτική κλίκα» που απειλούσε τη «ζωή» του, επιδιώκοντας έτσι να αποτρέψει οποιαδήποτε συνομωσία στο μέλλον. Οι δυνητικά επικίνδυνοι μάρτυρες εξοντώθηκαν αδίστακτα.

Lothar Machtan: Το μυστικό του Χίτλερ (Π.Τραυλός)

Τετάρτη, Οκτωβρίου 04, 2006

No 356

Image Hosted by ImageShack.usClaudio Parentella (Ιταλία)

Πρόσεξα πως οι γυναίκες έχουν μια ιδιαίτερη, μυστική γλώσσα αναμεταξύ τους. Μια γλώσσα διαφορετική από των αντρών, φτιαγμένη από σημάδια και εκφράσεις, που χρησιμοποιεί τις συνηθισμένες λέξεις σαν κώδικες, για να μεταδώσει κάτι άλλο.

Ζανέτ Ουίντερσον: Το φύλο της κερασιάς (Γνώση)

Τρίτη, Οκτωβρίου 03, 2006

No 355

Image Hosted by ImageShack.us Claudio Parentella (Ιταλία)

«Δε μου λες, έχει μεγάλη διαφορά;» ρωτάω εγώ.
«Ποιο;»
«Το να το κάνεις με άντρα ή με γυναίκα.»
«Και ναι και όχι. Κάτσε να σου εξηγήσω…(…) Στις σχέσεις με άντρα είναι σαφές από την αρχή ότι δε θα υπάρξει ποτέ πλήρης κατανόηση. Με τους άντρες η σχέση ξεκινάει από την αντιπαράθεση, με τις γυναίκες από την ταυτοποίηση. Με τις γυναίκες είναι ίσως πιο αυθόρμητο. Οι ρόλοι, τόσο στο κρεβάτι όσο και έξω από αυτό, δεν είναι προκαθορισμένοι και όλα γίνονται εύκολα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν μπορούν να τα καταλάβουν οι άντρες, απλά και μόνο επειδή δεν ξέρουν πώς είναι να είσαι γυναίκα. Υπάρχει κι άλλη μια μεγάλη διαφορά: Οι άντρες δεν έχουν στήθη και οι γυναίκες δεν έχουν το μυώδες σώμα των αντρών…»
.
Λουθία Ετσεμπαρία: Έρωτες, απιστίες & άλλοι πειρασμοί (Κέδρος)