Rinaldo Hopf (Γερμανία).
Η φωτισμένη μερίδα των αστών των μεγαλουπόλεων έχει ξεπεράσει προ πολλού τις στενές λανθασμένες αντιλήψεις περί Ηθικής: δείχνει ανεκτικότητα στα ερωτικά θέματα, παραμένοντας βέβαια σταθερή στις ιδέες της περί ιδιοκτησίας. Και τώρα αρχίζει να παίρνει ο Σοσιαλισμός θέσεις που για τους αστούς φαίνονται ξεπερασμένες!
Αρκεί να αναφέρουμε την απίστευτη φράση, που δεν διατυπώθηκε από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον Μαξίμ Γκόρκι: « Αν εξαφανίσουμε όλους τους ομοφυλόφιλους, θα εξαφανισθεί αυτόματα και ο φασισμός!». Δυστυχώς, η πρόταση αυτή διατυπώθηκε πράγματι από τον Πάπα της σοσιαλιστικής λογοτεχνίας. Έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά από πού ξεκίνησαν όλα αυτά;
Πώς συμβαίνει να διαβάζουμε σε αντιφασιστικές εφημερίδες το συνδυασμό των λέξεων «Δολοφόνοι και παιδεραστές» σχεδόν τόσο συχνά όσο και στις φυλλάδες των Ναζί τον άλλο συνδυασμό που είναι «Προδότες του λαού και Εβραίοι »; Η λέξη «παιδεραστής» χρησιμοποιείται ως βρισιά μόνο και μόνο επειδή λέγεται πως στις εθνοσοσιαλιστικές ενώσεις υπάρχουν πολλοί που προτιμούν τα αγόρια από τις γυναίκες.
Klaus Mann : Ομοφυλοφιλία και Φασισμός (Άγρα)
Αρκεί να αναφέρουμε την απίστευτη φράση, που δεν διατυπώθηκε από κάποιον τυχαίο, αλλά από τον Μαξίμ Γκόρκι: « Αν εξαφανίσουμε όλους τους ομοφυλόφιλους, θα εξαφανισθεί αυτόματα και ο φασισμός!». Δυστυχώς, η πρόταση αυτή διατυπώθηκε πράγματι από τον Πάπα της σοσιαλιστικής λογοτεχνίας. Έτσι έχουν τα πράγματα. Αλλά από πού ξεκίνησαν όλα αυτά;
Πώς συμβαίνει να διαβάζουμε σε αντιφασιστικές εφημερίδες το συνδυασμό των λέξεων «Δολοφόνοι και παιδεραστές» σχεδόν τόσο συχνά όσο και στις φυλλάδες των Ναζί τον άλλο συνδυασμό που είναι «Προδότες του λαού και Εβραίοι »; Η λέξη «παιδεραστής» χρησιμοποιείται ως βρισιά μόνο και μόνο επειδή λέγεται πως στις εθνοσοσιαλιστικές ενώσεις υπάρχουν πολλοί που προτιμούν τα αγόρια από τις γυναίκες.
Klaus Mann : Ομοφυλοφιλία και Φασισμός (Άγρα)
2 σχόλια:
Από το site των εκδόσεων ΑΓΡΑ
Παρουσίαση
Το κείμενο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ευρωπαϊκά Τετράδια/Έκκληση (Πράγα, 24 Δεκεμβρίου 1934) με τον τίτλο Η αριστερά και "οι διαστροφές". Η παρούσα δημοσίευση βασίστηκε στο χειρόγραφο που βρέθηκε στο αρχείο του Κλάους Μαν.
* * *
Απόσπασμα
Στη Σοβιετική Ένωση ψηφίστηκε πρόσφατα ένας νόμος που προβλέπει βαριές ποινές για τους πολίτες εκείνους που τυχαίνει να είναι ομοφυλόφιλοι. Αυτό αποτελεί έκπληξη γιατί αναρωτιέται κανείς : βάσει ποιας λογικής και ποιας Ηθικής δικαιολογεί μια σοσιαλιστική κυβέρνηση τη στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και τη δυσφήμιση μιας κατηγορίας ανθρώπων, που το μόνο τους "πταίσμα" είναι ότι ακολουθούν τη φυσική τους κλίση ; […]
[…] Για τους Ναζί δεν είναι περίεργο, που από τη μια σχηματίζουν ομάδες ομοφυλοφίλων και από την άλλη τους κλείνουν στις φυλακές, τους ευνουχίζουν και τους δολοφονούν. Όμως από την Αριστερά θα περίμενε κανείς μια στάση περισσότερο αντικειμενική. Κι όμως, στον τομέα αυτόν τουλάχιστον, είναι προκατειλημμένη με έναν τρόπο απερίγραπτα μικροαστικό. Και τούτο, επειδή συμβάινει συχνά, νέοι άνθρωποι που ζουν μαζί σε στρατόπεδα, να πλαγιάζουν μεταξύ τους. […] Εκείνο που πρέπει να στηλιτεύσουμε και να καταδικάσουμε είναι η ιδέα των στρατοπέδων, όχι το αυτονόητο γεγονός ότι εκεί θα υπάρχουν και ομοφυλόφιλοι ή άλλοι που απλώς "συμμετέχουν". […]
* * *
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Κλάους Μαν, πρωτότοκος γιος του Τόμας Μαν και ανεψιός του Χάινριχ Μαν, γεννήθηκε το 1906 στο Μόναχο. Έγραψε τις πρώτες του νουβέλες σε ηλικία δεκαπέντε ετών, ενώ αρκετά χρόνια αργότερα δημιούργησε μαζί με την αδελφή του Έρικα, την Πάμελα Βέντεκιντ και τον Γκούσταφ Γκρύντγκενς μια θεατρική ομάδα. Το 1929 έκανε το γύρο του κόσμου και τις εντυπώσεις του από αυτό το ταξίδι τις περιέγραψε στο βιβλίο του Γύρω τριγύρω.
Μετά τη φυγή του από τη Γερμανία, αφού ταξίδεψε στο Άμστερνταμ, τη Ζυρίχη, την Πράγα και το Παρίσι, εγκαταστάθηκε το 1936 στις ΗΠΑ. Σ' όλη τη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου αποτέλεσε κεντρική φιγούρα του αγώνα κατά του Χίτλερ και του φασισμού. Έζησε μια ζωή ταραχώδη, δύσκολη, μελαγχολική. Οι σοσιαλιστικές του ιδέες, το πάθος του για τα ναρκωτικά και η ομοφυλοφιλία του, που ουδέποτε έκρυψε ή καταπίεσε, τον οδήγησαν συχνά σε τρομαχτικά αδιέξοδα, αλλά και σε σύγκρουση με το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο ανατράφηκε. Αυτοκτόνησε στις Κάννες σε ηλικία σαραντριών χρονών.
Έγραψε τα μυθιστορήματα Ο ευλαβικός χορός, Αλέξανδρος, Παθητική συμφωνία, Μεφίστο, Το ηφαίστειο, τις νουβέλλες Πριν από τη ζωή, Παιδική νουβέλα, Σιδερόφραχτο παράθυρο, τα αυτοβιογραφικά βιβλία Παιδί αυτής της εποχής, Η κρίσιμη καμπή και τα δοκίμια Αντρέ Ζιντ, Εξετάσεις, Κείμενα για τη λογοτεχνία, Σήμερα και αύριο, Γραπτά γι' αυτή την εποχή. Επίσης εξέδωσε τα περιοδικά Συλλογή (1933-35) και Decision (1941-42).
~~~~~~~~~~~~
Η μετάφραση είναι του Αλέξανδρου Ίσαρη
Όλα αυτά άρχισαν με τον λανθασμένο και πρόστυχο πόλεμο εναντίον του λοχαγού Ραίμ. Τα ανόητα συναισθηματικά γράμματα που είχε στείλει από την Νότια Αμερική, ήταν μια υπόθεση που αφορούσε την προσωπική του ζωή. Το ότι δημοσιεύτηκαν στον τύπο ήταν μια πράξη κουτή, περιττή και χυδαία. Ναι, επρόκειτο για μια χυδαιότητα, που επιπλέον δεν είχε και κανένα αποτέλεσμα. Δεν κατάφερε να βλάψει ούτε στο ελάχιστο τον λοχαγό Ραίμ: εκείνοι που θα έπρεπε να στραφούν εναντίον του, δεν πίστεψαν εν μέρει την όλη ιστορία ή δεν βρήκα και τίποτα τρομερό σε αυτήν. Οι άλλοι που αγανάκτησαν μαζί του, δεν τον συμπαθούσαν έτσι κι αλλιώς από πριν. Το γεγονός ότι τον είχε υπερασπιστεί ο Χίτλερ, που με καθαρά μικροαστικό τρόπο συνέχισε να καλύπτει τον «ένοχο», δημιούργησε για πρώτη και τελευταία φορά μια σχεδόν συμπαθητική εικόνα της μισητής κομπανίας. Ένας απλός πολίτης θα μπορούσε να σκεφτεί: αυτί είναι καλό. Ο Χίτλερ προστατεύει τον στρατιώτη του τώρα που οι εφημερίδες γράφουν τόσα κουτσομπολιά για την προσωπική του ζωή. Από την άλλη βρίσκω απρεπές και άτοπο το ότι έντυπα που αυτοαποκαλούνται «φιλελεύθερα» και «φωτισμένα», άρχισαν ξαφνικά να ωρύονται σαν υστερικές παπαδιές και να φωνάζουν «Α! τον παιδεραστή!» Θυμάμαι πόσο απερίγραπτα γελοίο μου φάνηκε όταν μια βερολινέζικη εφημερίδα, που την σύνταξή της αποτελούσαν σχεδόν αποκλειστικά γνωστοί ομοφυλόφιλοι, δημοσίευε τίτλους γεμάτους ειρωνεία και αποτροπιασμό για την υπόθεση του Ραίμ. Λες και το μόνο που είχαν εναντίον των Ναζί ήταν η ερωτική ζωή του παχύσαρκου λοχαγού. Όμως τα πάντα ήταν και είναι εναντίον τους, και υπέρ αυτών δεν μπορεί κανείς να αναφέρει το γεγονός ότι στο «θέμα ομοφυλοφιλία» ήταν συνεπείς και θαρραλέοι. Άλλωστε ο Χίτλερ κάλυπτε τον γέρο Ραίμ μόνο όσο καιρό τον χρειαζόταν. Όταν αποφάσισε να τον βγάλει από την μέση, αυτό που πρόβαλε κυρίως ήταν οι σεξουαλικές του προτιμήσεις. Θαρρείς και ο φύρερ δεν γνώριζε το παραμικρό πάνω σ’ αυτό το θέμα ως εκείνη τη στιγμή. Ξαφνικά ο Χίτλερ, όπως παλαιότερα και τα φιλελεύθερα φύλλα, είχε γίνει έξω φρενών. Ο δόκτωρ Γκαίμπελς, μάλιστα, είπε πως έπαθε ναυτία. Αυτή την ίδια ναυτία νοιώθουμε κι εμείς, όχι για το ίδιο το αντικείμενο, αλλά για την ξεδιάντροπη υποκρισία με την οποία έδειξαν όλοι αυτοί την αγανάκτησή τους.
http://gayekfansi.blogspot.gr/2012/05/homosexuality-and-fascism-article-by.html?zx=c320b08057712e47
Δημοσίευση σχολίου