Νο 3

Ένιωθε το στόμα του ξερό απ' τα πολλά τσιγάρα όταν είδε ένα αυτοκίνητο να πλησιάζει. Το πρόσωπο του οδηγού δεν χρειάστηκε να το φωτίσει καύτρα. Όπως ήταν το τζάμι κατεβασμένο, ο Άλκης πρόσεξε την όμορφη όψη με την ταπεινή αντανάκλαση που χάριζαν τα φώτα του μαντρότοιχου του «Κρόνου». Ο άγνωστος του χαμογέλασε, αλλά ο Άλκης ούτε καν σάλεψε. Έστρεψε μόνο το κεφάλι προς το Λιμανάκι με τις άδειες ψαρόβαρκες (το τζουκ μποξ της ταβέρνας «Ο Διαμαντής» έπαιζε θρηνητικά «Η πιο μεγάλη ώρα» του Άκη Πάνου, ενώ, την ίδια στιγμή, εντελώς ανέλπιστα, οι θαμώνες ξέσπασαν σε κοροϊδευτικά γέλια και παλαμάκια) και αποκεί το βλέμμα του, στυλωμένο για λίγο στο Τελωνείο και στη Χημική Υπηρεσία, συνέχισε το διάβα του προς το κεντρικό λιμάνι, για να χαθεί πέρα μακριά, στο σκοτεινό όγκο του όρους Πατέρας και να σταθεί για λίγο στο φωτισμένο ραντάρ της κορυφής. Με ενστικτώδη κίνηση πέταξε το μισοτελειωμένο του τσιγάρο κι ύστερα πήρε να βαδίζει με τα χέρια στις τσέπες στο πεζοδρόμιο.
Ο οδηγός, αφού ανοίχτηκε αρκετά μακριά, δοκίμασε, παίρνοντας επιτόπια στροφή, να ξαναπεράσει από μπροστά του έχοντας την καμπίνα φωτισμένη. Γέρνοντας το κεφάλι του ελαφρά, τον χαιρέτησε με τρυφερότητα. Στο τέλος, χαμογελώντας, του έγνεψε με τα μάτια. Μαλλιά σγουρά και πυκνά, φρύδια σμιχτά, μάτια που νόμιζες πως θα κυλούσαν, έτσι υγρά, από τις κόγχες, ενώ τα χείλη λεπτά. Ο λαιμός πρόβαλε ψηλός μέσα απ' τον λευκό γιακά και στη ρίζα του το τρίχωμα ήταν πυκνό. Ο Άλκης, θέλοντας ν' απαθανατίσει τη σκηνή, έκλεισε με συγκατάβαση τα μάτια. Η επόμενη κίνηση ήταν ν' ανοίξει ο άγνωστος την πόρτα. Ο Άλκης στάθηκε και τον κοίταζε μαγεμένος. Τον είδε που ρουφούσε τον καπνό του τσιγάρου με μανία. Ποιο να 'ταν αυτό το πρόσωπο; Ο άγνωστος ωστόσο, σκύβοντας στ’ ανοιχτό τζάμι, τον κάλεσε να μπει. Ο Άλκης ούτε που σάλεψε. Έστεκε εκεί μαγνητισμένος, μέχρι που ο άντρας άραξε πιο πέρα το αυτοκίνητο και βγήκε.

Γεράσιμος Δενδρινός : Άλκης (Μεταίχμιο)