No 42

Στο δρόμο , κοντά στο λιμάνι, με τα μπουρδέλα και τους υακίνθους, με το φεγγάρι ν' αντιφεγγίζει πάνω στα μαλλιά του, εκείνος περιπλανιέται πια όπως μια μνήμη, μέσα σε μια ποίηση, που κρύβει στο σκοτάδι ζοφερές αναμετρήσεις ή τρυφερά συναπαντήματα αρσενικών' όπως το τραγούδι κάποιου ναύτη μελαγχολικό, το σφύριγμα ενός πλοίου που σαλπάρει, η μορφή του μοιάζει να χάνεται στον ουρανό. Η νύχτα που τον στολίζει, του φέρνει το θάνατο. Πίσω από φράχτες κ' έρημα γιαπιά, μαζεύονται και θρηνούν οι άντρες, που αγαπήθηκαν μαζί του. Τ' αγόρια που τώρα τελείωσαν τη βάρδια τους, τ' αγόρια που μιλάνε τέτιαν ώρα με τους ναύτες στο λιμάνι, οι λωποδύτες που την κάνανε σκαστοί: " Τώρα το πένθος μας αρχίζει!". Όλοι στην είδηση του φριχτού θανάτου, έβγαλαν τα μαντήλια τους. Ο Μιχαήλος έκλαψε για τους δικούς του αρραβώνες. Ο φόβος έκανε τις πόρτες των μπουρδέλων να σφραγίσουνε' οι γυναίκες έπεσαν μονάχες' οι δυνατοί νταβάδες γύρεψαν ν' ανάψουνε καντήλι' οι δολοφόνοι αγαπήθηκαν στις εκκλησιές. Μοναχό στο στρώμα του, κανέναν δεν τον παίρνει ο ύπνος.
"Τον φάγανε μπαμπέσικα"
"Από την πιάτσα, ρώτησα, κανείς δεν ξέρει"
"Εγώ είδα τους μπάτσους να τον παίρνουνε"
"Κρίμα ήταν έτσι να χαθεί η Μόνα-Λίζα."

Αλέξης Αρβανιτάκης : Μόνα-Λίζα (Η Άμαξα)