Νebojsa Zdravkovic (Σερβία).
.
,
Συνήρθα μετά από ώρα, ξαπλωμένος στην όχθη του ποταμού. Ο Αντρέας έστεκε από πάνω μου. Με είδε ν' ανοίγω τα μάτια μου, κ' ήρθε κοντά μου. Κάθισε και μου χάιδεψε τα μαλλιά. "Παραλίγο να πνιγείς", μου είπε. Ανέβηκαν δάκρυα στα μάτια μου. Αυτός με κοίταξε με στοργή. " Όμως εγώ δεν θα σ' άφηνα" γύρισε και μου ξανάπε.
Αλέξης Αρβανιτάκης : Σχέσεις θανάτου (Υάκινθος)
Αλέξης Αρβανιτάκης : Σχέσεις θανάτου (Υάκινθος)
1 σχόλιο:
Για το βιβλίο "Σχέσεις θανάτου", έγραψαν:
- O Γιώργος Μπλάνας στο περιοδικό "ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ", Τεύχος 3-Μάιος 1987
«Με τα Γράμματα στον Μάριο, το πρώτο του βιβλίο, ο Αλέξης Αρβανιτάκης είχε εκδηλώσει τη διάθεση να ασχοληθεί με ένα είδος της πεζογραφίας που δεν ευδοκιμεί ιδιαίτερα στην εποχή μας: το ψυχογράφημα. Ο Ρομαντισμός που καιροφυλακτεί πίσω από τέτοιες προθέσεις είχε κατακλύσει το βιβλίο εκείνο. Άλλωστε και η υπό μορφή επιστολών άρθρωσή του ευνοούσε τη δύναμη του πάθους. Στο τελευταίο του βιβλίο, το πάθος εκείνο παίρνει πια μια πλαστικότητα. Ο πρώτος Ρομαντισμός δίνει τη θέση του σε μια κλασική αξιοποίηση του αισθήματος και η ψυχογραφική διάθεση γίνεται ψυχογραφική ικανότητα. Οι Σχέσεις θανάτου είναι βιβλίο "πολυφωνικό". Θυμίζει συμφωνία όπου καμιά συγχορδία δεν μένει αναξιοποίητη. Γεγονότα περασμένα και τωρινά χάνουν τη "διαχρονικότητά" τους και συντίθενται "συγχρονικά" στη βάση των κυρίαρχων νοημάτων που διατρέχουν τη ζωή του συγγραφέα. Στο βιβλίο αυτό έχει κανείς την εντύπωση πως ο χρόνος και ο χώρος του γραπτού είναι κρυμμένοι πίσω από κάθε λέξη. Ο Αλέξης Αρβανιτάκης στόχευσε μακριά και πήγε ακόμη μακρύτερα, δημιουργώντας ένα εντελώς ιδιαίτερο κείμενο.»
- Το περιοδικό "ΚΑΠΑ", Ιούλιος 1987
«Oι μνήμες μιας τραυματικής παιδικής ηλικίας, όπως καταγράφονται από τον ίδιο τον ήρωα, ξεκινώντας από τα πολύ παιδικά χρόνια του και φτάνοντας ως το τέλος της εφηβείας, συγκροτούν αυτό το μυθιστόρημα. Κύριος άξονάς του, η σχέση του ήρωα με τη μητέρα του, σχέση κυρίαρχη στη ζωή του, γύρω από την οποία, στην πορεία της αφήγησης, αφήνονται να διαγραφούν και κάποιες σχέσεις άλλες, ακριβώς για να καταδείξουν το κενό, μέσα στο οποίο η μορφή της μητέρας του, καθώς ο ίδιος βρίσκεται σε μια διαρκή αναζήτησή της, παίρνει ιδανικές διαστάσεις και γίνεται ένα πρόσωπο τραγικό και επιθυμητό συγχρόνως. Σημαδεμένος ο ήρωας από μια τέτοια παιδική ηλικία, θα καταλήξει να επιλέξει συνειδητά στο τέλος την απόλυτη μοναξιά, βρίσκοντας μονάχα μέσα σ' αυτήν την πληρότητα του εσωτερικού του κόσμου.»
Π.Δ.
- Ο Κ. Πλάνης στο περιοδικό "ΠΛΑΝΟΔΙΟΝ", Τεύχος 4- Φθινόπωρο 1987
«Συγγραφέας ευγενούς καταγωγής ο Αλέξης Αρβανιτάκης, πασχίζει να πλάσει μια γραφή που η συνάφειά του μαζί της να μην έχει τίποτα το μοργανατικό. Οι ενδείξεις είναι κάτι παραπάνω από ευοίωνες. Έχουμε την περίπτωση ενός νέου ανθρώπου που έχει την ικανότητα να υποψιάζεται βαθιά πού κατοικεί το λογοτεχνικό του δαιμόνιο...»
Δημοσίευση σχολίου