Κι ο Ταχτσής επανήλθε στο παρόν.
«Μα έχω γράψει γι' αυτόν στο "Τρίτο Στεφάνι". Στο σημείο που η Νίνα, μαθαίνει απ' τον Άκη την αλήθεια για τον Δημήτρη (αυτός ο ήρωας βασίζεται στο θείο του Γιάννη) ότι τον είχαν πιάσει να πουλάει ναρκωτικά σ' ένα ποιητή που αργότερα αυτοκτόνησε – δεν θυμόταν η Νίνα, τ' όνομα του. Δεν τον ονόμασα επίτηδες, γιατί υποτίθεται ότι η Νίνα δεν ήξερε τόσο καλά από ποίηση ώστε να ξέρει τον Λαπαθιώτη!»
...Του 'πα ότι είχα προσέξει ότι ο Ντίνος, ο αδελφός της Νίνας, σαν χαρακτήρας συντίθετο από στοιχεία και «ιδιότητες» του Λαπαθιώτη : Ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, κομμουνιστής - ένα τρικέφαλο τέρας για την κοινωνία της εποχής. Το παραδέχτηκε εν μέρει. Ναι, ασφαλώς τον είχε επηρεάσει και στον Ντίνο ο Λαπαθιώτης, αλλά μόνο σαν ιδέα. Γιατί, στην πραγματικότητα, κάποιο άλλο παιδί, νομίζω μου 'πε τ' όνομα Μάριος, ήταν το πρόσωπο στο οποίο αναφερόταν πραγματικά ο Ντίνος. Κι η ουσία ήταν άλλη, συμπλήρωσε. Γιατί ο Ντίνος, ήταν ένα παιδί που διώχθηκε απ’ το σπίτι του, πετάχτηκε στο δρόμο και χάθηκε. Με τον Λαπαθιώτη ήταν διαφορετικά. Ακόμη και την τελευταία στιγμή του ξεπεσμού του. Γιατί ο Λαπαθιώτης ήταν πλούσιος. Κλείστηκε στο σπίτι του, και του τα πήγαιναν όλα, ναρκωτικά, όλα έτοιμα.
Του 'πα ότι θα 'θελα κάποτε να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία για την ζωή του Λαπαθιώτη, που ώρες-ώρες την έβρισκα πιο ενδιαφέρουσα κι απ' την ποίηση του, αν εξαιρούσα αρκετά τολμηρά ερωτικά ποιήματα, που «παντρεμένα» μ' ένα βαθύ, μεταφυσικό στοιχείο, την απογείωναν. « Αυτός, λέγανε ότι έγραφε όλα τα ποιήματα του στο πιάνο... με την μουσική...», πετάχτηκε, κι αμέσως μετά, παίρνοντας έναν άλλο, σαν ξεχασμένο κάπου μακρυά, στα νεανικά του χρόνια, τόνο, άρχισε να μου απαγγέλλει το γνωστό, για το σκάνδαλο, εκείνο :
Κι ήταν οι μπερντέδες κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεββάτι...
Τάκης Σπετσιώτης : στον Κώστα Ταχτσή αντί στεφάνου (Οδός Πανός)
«Μα έχω γράψει γι' αυτόν στο "Τρίτο Στεφάνι". Στο σημείο που η Νίνα, μαθαίνει απ' τον Άκη την αλήθεια για τον Δημήτρη (αυτός ο ήρωας βασίζεται στο θείο του Γιάννη) ότι τον είχαν πιάσει να πουλάει ναρκωτικά σ' ένα ποιητή που αργότερα αυτοκτόνησε – δεν θυμόταν η Νίνα, τ' όνομα του. Δεν τον ονόμασα επίτηδες, γιατί υποτίθεται ότι η Νίνα δεν ήξερε τόσο καλά από ποίηση ώστε να ξέρει τον Λαπαθιώτη!»
...Του 'πα ότι είχα προσέξει ότι ο Ντίνος, ο αδελφός της Νίνας, σαν χαρακτήρας συντίθετο από στοιχεία και «ιδιότητες» του Λαπαθιώτη : Ομοφυλόφιλος, ναρκομανής, κομμουνιστής - ένα τρικέφαλο τέρας για την κοινωνία της εποχής. Το παραδέχτηκε εν μέρει. Ναι, ασφαλώς τον είχε επηρεάσει και στον Ντίνο ο Λαπαθιώτης, αλλά μόνο σαν ιδέα. Γιατί, στην πραγματικότητα, κάποιο άλλο παιδί, νομίζω μου 'πε τ' όνομα Μάριος, ήταν το πρόσωπο στο οποίο αναφερόταν πραγματικά ο Ντίνος. Κι η ουσία ήταν άλλη, συμπλήρωσε. Γιατί ο Ντίνος, ήταν ένα παιδί που διώχθηκε απ’ το σπίτι του, πετάχτηκε στο δρόμο και χάθηκε. Με τον Λαπαθιώτη ήταν διαφορετικά. Ακόμη και την τελευταία στιγμή του ξεπεσμού του. Γιατί ο Λαπαθιώτης ήταν πλούσιος. Κλείστηκε στο σπίτι του, και του τα πήγαιναν όλα, ναρκωτικά, όλα έτοιμα.
Του 'πα ότι θα 'θελα κάποτε να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία για την ζωή του Λαπαθιώτη, που ώρες-ώρες την έβρισκα πιο ενδιαφέρουσα κι απ' την ποίηση του, αν εξαιρούσα αρκετά τολμηρά ερωτικά ποιήματα, που «παντρεμένα» μ' ένα βαθύ, μεταφυσικό στοιχείο, την απογείωναν. « Αυτός, λέγανε ότι έγραφε όλα τα ποιήματα του στο πιάνο... με την μουσική...», πετάχτηκε, κι αμέσως μετά, παίρνοντας έναν άλλο, σαν ξεχασμένο κάπου μακρυά, στα νεανικά του χρόνια, τόνο, άρχισε να μου απαγγέλλει το γνωστό, για το σκάνδαλο, εκείνο :
Κι ήταν οι μπερντέδες κόκκινοι
κι ήταν άσπρο το κρεββάτι...
Τάκης Σπετσιώτης : στον Κώστα Ταχτσή αντί στεφάνου (Οδός Πανός)
2 σχόλια:
{Του 'πα ότι θα 'θελα κάποτε να κάνω μια μεγάλου μήκους ταινία για την ζωή του Λαπαθιώτη…}
To 1985 o Tάκης Σπετσιώτης σκηνοθετεί την κινηματογραφική ταιινία «Μετέωρο και σκιά», με θέμα την ζωή του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, στην οποία γράφει και το σενάριο. Η ταινία κέρδισε πολλά βραβεία, μεταξύ των οποίων και το Α' Κρατικό Βραβείο Καλύτερης Ταινίας.
~~~~~~~~~~~~
Aπό το in.gr
«Μετέωρο και σκιά»,
Η άνοδος και η παρακμή του ποιητή Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, μέλους της συντηρητικής αθηναϊκής κοινωνίας που σκανδάλισε τους πάντες ως ομοφυλόφιλος, ναρκομανής και κομμουνιστής, με φόντο τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα κατά το πρώτο μισό του 20ού αιώνα.
Η πιο επιτυχημένη ταινία του Τάκη Σπετσιώτη, με την έννοια της ευρύτερα γνωστής στο κοινό, σκιαγραφεί το πορτρέτο του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη (1888-1944) μέσα από αποσπασματικά γεγονότα της προσωπικής ζωής του ποιητή, καλύπτοντας ένα χρονικό διάστημα από το 1900 έως το 1940. […] … θαυμάσια ανασύσταση της εποχής, από τις ωραιότερες δουλειές σε ελληνική ταινία, ενώ ο Τάκης Μόσχος αποδίδει τέλεια τον πολύπλευρο χαρακτήρα του ήρωα που υποδύεται, ενός ρομαντικού δανδή που έδινε έμφαση στην αισθητική και το πνεύμα.
Από την Οδό Πανός – τ.88, Σεπτ. 1996:
Η λογοτεχνική μας κριτική είναι δύσκολο να τακτοποιήσει τους λογαριασμούς της με τον Κώστα Ταχτσή. Ο ολοένα συν τω χρόνω αποκαλυπτόμενος και απογυμνούμενος αυτοβιογραφικός χαρακτήρας, του περιορισμένου σε έκταση έργου του, με τα εξαίσια νεοελληνικά (απορεί κανείς, αλήθεια, πώς, πού και πότε τα κατέκτησε) αφορά σε έναν απίθανο, τάχα ελεύθερο, πράγματι τραγικό, σε κάθε περίπτωση αντιφατικότατο βίο, που με το ανατριχιαστικό τέλος του, ξέφυγε ωστόσο την αταίριαστη, αμείλιχτη και αηδιαστική αποσύνθεση, μέσα στην βαρεμάρα του γηράσκοντος χρόνου. Ο Συγγραφέας Ταχτσής είναι λοιπόν, όπως σωστά παρατηρεί ο Τάκης Σπετσιώτης «σύμμικτος Τέχνη και Βίος» και όταν η τέχνη εγείρει διδακτικές αξιώσεις «διόρθωσης του Ρωμέικου ή όταν απλώς με επίγνωση της αξίας της σηκώνει κεφάλι και καμαρώνει για την όντως υψηλή της ποιότητα, εισελαύνει διαλυτικά ο δυσπαράδεκτος βίος, και τα τινάζει όλα στον αέρα, στο μέτρο που τα υποβιβάζει κάποτε σε επίπεδο βίτσιου, που σημαίνει όχι ελευθερία αλλά μασκαρεμένη υποδούλωση». Το εξαιρετικά ενδιαφέρον, υψηλής ποιότητας, βιβλίο του ξεχωριστού σκηνοθέτη Τάκη Σπετσιώτη, δεν είναι καθαυτό κριτικό δοκίμιο, καίτοι, εδώ και εκεί αναπτύσσεται και σ' αυτόν το χώρο. Πλησιάζει, ίσως, περισσότερο το Βίο του Ταχτσή, το κάνει αυτό με αγάπη, και συγκίνηση, και κατατίθεται «αντί στεφάνου», σ' αυτό το αδιάσπαστο σύνολο τέχνης-βίου που είναι ο Ταχτσής. Στην πιο ενδιαφέρουσα όψη του, ωστόσο, το βιβλίο συνιστά καθεαυτό υψηλοϋ επιπέδου και ενδιαφέροντος αυτοβιογράφημα ενός νέου καλλιτέχνη, που μπαίνοντας στο μίζερο νεοελληνικό καλλιτεχνικό στίβο τα πρώτα χρόνια της σημαδιακής δεκαετίας του 70 συναντιέται -πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; - και με το μοναδικό φαινόμενο Ταχτσής. Πολλές απ' αυτές τίς αυτοβιογραφικές σελίδες αποτελούν εξαίσιο ανάγνωσμα. Ενώ η γνώση και η κρίση του συγγραφέα δίνουν συχνά-πυκνά το παρόν.
Με την εξαίρεση ελαχίστων πλατιασμών, που κατά τη γνώμη μου έγιναν σκόπιμα από τον συγγραφέα, για να δώσει φυσική διάσταση στη γλώσσα, άλλωστε η καλλιέργεια και η πνευματικότητα του είναι δεδομένη.
...
Βαλεντίνη
~~~~~~~~~~~~
Άλλες καταχωρήσεις για τον Τάκη Σπετσιώτη:
No 7: Δελτίον ταυτότητος. Γενικός αριθμός Θ 307136
No 40: Χαίρε Ναπολέων
No 395: Δεν ντρέπομαι - Λογοτεχνικό χρονικό
No 435: Τριανδρίες και Σία
Δημοσίευση σχολίου