Χώρος όπου ευδοκίμησε πρωτίστως η ομοφυλοφιλική έκφραση είναι βαβαίως ο υψηλός της ποιήσεως χώρος (…)
Με τον ηδονιστικό και φιλοσοφικό Καβάφη, εκπρόσωπο της αντικειμενικής, πλαστικής, κλασικής τάσης μέσα σε νεωτερικό ποιητικό πλαίσιο και τον, τολμηρότατο μουσικά, σπρωγμένο ως τα όρια του τραγουδιού και αδιάλλακτο ως προς αυτό Λαπαθιώτη (επίσης ηδονιστικό αλλά και, στην εξέλιξή του, δραματικό ποιητή), το πράγμα, καθώς φαίνεται, δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, να γίνει από άγριο ξεκάθαρο:
Μες στην ορφάνια και την ερημιά μου,
κι εγώ ζητώντας κάποιο γιατρικό,
βγάζοντας το κουτί με τα τσιγάρα,
του πρόσφερα με τρόπο φιλικό.
Με κοίταξε παράξενα και πήρε,
συλλογισμένο κι αινιγματικό…
………
Γύρισε μόνο σιωπηλά τα μάτια
που μάντευα μιαν άρρητη ομορφιά
και τα ‘μπηξε έτσι μέσα στα δικά μου,
μ’ επιμονή και θλίψη σαν καρφιά,
που πια δεν βάσταξα άλλο, και του λέω:
- Πώς έτσι μόνος, δίχως συντροφιά;
(Ν. ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, Ο έρως του απολύτου)
Στα επόμενα μεταπολεμικά χρόνια, κυρίαρχη φυσιογνωμία στην ομοφυλοφιλική ποίησή μας αναδείχθηκε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (…) Άλλοτε με δραματικότητα, συχνά με χιούμορ ή ενδιαφέρουσες κοινωνικές προεκτάσεις, τραγουδάει σε ποικίλες ποιητικές φόρμες (ακόμη και λαϊκό έμμετρο στίχο αλά μανιέρ των ρεμπέτικων) την ερωτική αγωνία, όπως κι ο ίδιος λέει, σε όλες της τις εκφράσεις: ανικανοποίητα αισθήματα, τσαλαπατήματα, τύψεις, απελπισίες κλπ, εξαντλώντας τα θέματά του σε βαθμό τέτοιο που ν’ αποτελεί τον κυρίαρχο ουράνιο θόλο που μόνο σαν περαστικές αστραπές σκίζουν άλλοι ποιητές της γενιάς του, με λίγο πολύ παρόμοια θεματολογία: ο Θεοδωρακόπουλος, ο Ιωάννου, ο Ασλάνογλου, ο Ταχτσής, ο Τσιριμπίνος ή ακόμη και νεότεροι ποιητές, όπως ο Αγγελάκης, η Θ. Ντάκου κλπ.(…)
Το κλίμα αλλάζει κα΄πως με κάποιους ποιητές της λεγόμενης «γενιάς του 70». Αναφέρομαι στον πρώτο Χρονά και στον παραγνωρισμένο και σχεδόν τελείως άγνωστο Χάρη Μεαγαλυνό (…)
Τάκης Σπετσιώτης: Τριανδρίες και Σία (Άγρα)
Με τον ηδονιστικό και φιλοσοφικό Καβάφη, εκπρόσωπο της αντικειμενικής, πλαστικής, κλασικής τάσης μέσα σε νεωτερικό ποιητικό πλαίσιο και τον, τολμηρότατο μουσικά, σπρωγμένο ως τα όρια του τραγουδιού και αδιάλλακτο ως προς αυτό Λαπαθιώτη (επίσης ηδονιστικό αλλά και, στην εξέλιξή του, δραματικό ποιητή), το πράγμα, καθώς φαίνεται, δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, να γίνει από άγριο ξεκάθαρο:
Μες στην ορφάνια και την ερημιά μου,
κι εγώ ζητώντας κάποιο γιατρικό,
βγάζοντας το κουτί με τα τσιγάρα,
του πρόσφερα με τρόπο φιλικό.
Με κοίταξε παράξενα και πήρε,
συλλογισμένο κι αινιγματικό…
………
Γύρισε μόνο σιωπηλά τα μάτια
που μάντευα μιαν άρρητη ομορφιά
και τα ‘μπηξε έτσι μέσα στα δικά μου,
μ’ επιμονή και θλίψη σαν καρφιά,
που πια δεν βάσταξα άλλο, και του λέω:
- Πώς έτσι μόνος, δίχως συντροφιά;
(Ν. ΛΑΠΑΘΙΩΤΗΣ, Ο έρως του απολύτου)
Στα επόμενα μεταπολεμικά χρόνια, κυρίαρχη φυσιογνωμία στην ομοφυλοφιλική ποίησή μας αναδείχθηκε ο Ντίνος Χριστιανόπουλος (…) Άλλοτε με δραματικότητα, συχνά με χιούμορ ή ενδιαφέρουσες κοινωνικές προεκτάσεις, τραγουδάει σε ποικίλες ποιητικές φόρμες (ακόμη και λαϊκό έμμετρο στίχο αλά μανιέρ των ρεμπέτικων) την ερωτική αγωνία, όπως κι ο ίδιος λέει, σε όλες της τις εκφράσεις: ανικανοποίητα αισθήματα, τσαλαπατήματα, τύψεις, απελπισίες κλπ, εξαντλώντας τα θέματά του σε βαθμό τέτοιο που ν’ αποτελεί τον κυρίαρχο ουράνιο θόλο που μόνο σαν περαστικές αστραπές σκίζουν άλλοι ποιητές της γενιάς του, με λίγο πολύ παρόμοια θεματολογία: ο Θεοδωρακόπουλος, ο Ιωάννου, ο Ασλάνογλου, ο Ταχτσής, ο Τσιριμπίνος ή ακόμη και νεότεροι ποιητές, όπως ο Αγγελάκης, η Θ. Ντάκου κλπ.(…)
Το κλίμα αλλάζει κα΄πως με κάποιους ποιητές της λεγόμενης «γενιάς του 70». Αναφέρομαι στον πρώτο Χρονά και στον παραγνωρισμένο και σχεδόν τελείως άγνωστο Χάρη Μεαγαλυνό (…)
Τάκης Σπετσιώτης: Τριανδρίες και Σία (Άγρα)
1 σχόλιο:
H παρουσίαση του βιβλίου, που κυκλοφόρησε τον Απρίλη, είναι από την ιστοσελίδα των εκδόσεων «Άγρα»:
Ένας Έλληνας κουφός, καυστικός λογογράφος του 19 ου αιώνα, ένας δανδής παρακμίας του αθηναϊκού μεσοπολέμου, κι ένας διχασμένος παρενδυματικός των σίξτις και των σέβεντις έχουν άραγε κάτι μεταξύ τους που μπορεί να τους συνδέει;
Ένας μονάρχης τύραννος, ο Λεοπόλδος ο Β΄, εξολοθρευτής είκοσι εκατομμυρίων Νέγρων στο Κονγκό, και μια ομάδα εξεγερμένων Νέγρων που έχει σκοτώσει μια Λευκή, σ 'ένα θεατρικό έργο του Ζαν Ζενέ, σε ποιο σημείο συναντιούνται;
Ένας απατεώνας ιερωμένος του περασμένου αιώνα, ένας απόφοιτος της αρχιτεκτονικής που χάνεται σε αυτοκινητικό δυστύχημα, την ημέρα της απονομής του πτυχίου του, κι ένας σύγχρονος εικαστικός που παλεύει απεγνωσμένα ν' αθωώσει το κακόγουστο στην Τέχνη, τι σόι Τρίο μπορεί ν'αποτελούν;
Και πως μπορεί να συνυπάρχουν με μιαν αρχιτεκτόνισσα που στράφηκε στον κινηματογράφο, μια παλιά ρεμπέτισσα που αναστήθηκε στη σύγχρονη εποχή, έναν τραπεζικό υπάλληλο που επιμένει να γράφει ποίηση, τον κριτικό λογοτεχνίας μιας αθηναϊκής εφημερίδας, έναν παλιό Ελασίτη και αργότερα ακτιβιστή σε κίνημα κοινωνικών μειονοτήτων, ακόμη κι έναν υπερήλικο κοινοτάρχη μιας ξεχασμένης παραθαλάσσιας κωμόπολης;
Ένας σκηνοθέτης, και παρά προσδοκίαν λογοτέχνης, προσπαθεί να διηγηθεί με τη σειρά όλες αυτές τις ιστορίες που –κινούμενες ανάμεσα στη μυθοπλασία και την πραγματικότητα– αποδεικνύονται να μην είναι μόνο ιστορίες αλλά και κείμενα που δεν περιορίζονται σ'ένα και μοναδικό είδος κειμένου, εκτεινόμενα απ' το χρονικό και το σκαλάθυρμα ώς το δοκίμιο, την επιστολή, την παρλάτα, το ποίημα και το διήγημα.
Σ'αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα προσπαθεί ν' απαντήσει αυτό το βιβλίο, στοιχίζοντας πρόσωπα και ονόματα από τον πολλαπλό κόσμο ανά Τριάδες και κάπου κάπου ανά ζεύγη (φανερά ή μυστικότερα), κι ύστερα, μ'ένα σαρδόνιο χαμόγελο, αφήνοντάς τα ξανά μόνα τους κι αυτόνομα.
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Τάκης Σπετσιώτης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1954. Σπούδασε σκηνοθεσία κινηματογράφου. Ανάμεσα στις κυριότερες δουλειές του είναι οι ταινίες Στην αναπαυτική μεριά (1981), Μετέωρο και Σκιά (1985, Α΄ Κρατικό Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, κυκλοφορεί και σε DVD από την Water Bearer στις ΗΠΑ), Εις το φώς της ημέρας (τηλεταινία παραγωγής ΕΤ 1, 1986, από το ομώνυμο διήγημα του Κ.Π Καβάφη) και Κοράκια (1991). Έχει διασκευάσει και σκηνοθετήσει για το θέατρο, ύστερα από παραγγελία, κείμενα του Εμμ. Ροΐδη (Ψυχολογία Συριανού συζύγου, θέατρο «Χυτήριο», 1999-2001), του Μάρκ Τουέην (Ο μονόλογος του βασιλιά Λεοπόλδου , Πολιτιστική Ολυμπιάδα, 2003) κ.ά.
Βιβλία του που κυκλοφορούν είναι το Χαίρε Ναπολέων (δοκίμιο για την τέχνη του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, 63 πεζά ποιήματά του, εικόνες του Άγγελου Παπαδημητρίου, Εκδόσεις Άγρα, 1999) Δελτίον ταυτότητας – Γενικός αριθμός Θ 307 136 (μυθιστόρημα, Εκδόσεις Άγρα, 2003) και Ταχτσής – Δεν ντρέπομαι (λογοτεχνικό χρονικό, Εκδόσεις «Πολύχρωμος Πλανήτης», 2006). Στον τόμο Τριανδρίες και Σία συγκέντρωσε γραπτή εργασία του της περιόδου 1981-2006.
~~~~~~~~~~~~
Παλαιότερες αναφορές στο λογοτεχνικό έργο του Τάκη Σπετσιώτη:
No. 7
No. 38
No. 40 και
Νο. 395
Δημοσίευση σχολίου