No 436

Masha Guida (Ουκρανία)

.

Κόνορ.
Τον είδα πρώτη φορά στο βάθος του «Grapes», να σηκώνει ένα μεγάλο ποτήρι μπίρα και να το φέρνει μπροστά στο δροσερό του χαμόγελο, εν μέσω μιας παρέας με πέτσινα μπουφάν. Ήταν υπέροχος ακροατής, ένας άνθρωπος με αμυγδαλωτά μάτια και μαλλιά στο χρώμα του κάστανου. Εκείνο το βράδυ ήταν μαζί μου ο Έντουαρντ. Δυστυχώς, ο φίλος μου εκτόξευε μύδρους εναντίον της γραμματικής των ηγετών του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, τινάζοντας απαλά το λευκό του χέρι προς την κατεύθυνση των Μπομπωδών, κι όταν σήκωσα τα μάτια, είδα τον Κόνορ να κάθεται ανάμεσά τους. Τι να πω; Παράγγειλα άλλο έναν γύρο ποτά και τον παρακολουθούσα πάνω από τον ώμο του Έντουαρντ, τον τρόπο που έπιανε τα χαρτιά και χαμογελούσε με το ατάραχο χαμόγελο του μέσα στο κεχριμπαρένιο φως. Και τότε, χωρίς να βγει ούτε στιγμή από τον κόσμο του, με κοίταξε. Είδα έναν ολόκληρο κόσμο δυνατοτήτων μέσα σ’ εκείνο το βλέμμα. Η παμπ βούιζε από ασήμαντες ανησυχίες ενώ ο Κόνορ, ο άνθρωπος στο βάθος της αίθουσας, που γελούσε με τα μπράτσα δεμένα μπροστά, κατακτούσε κάθε μου σιωπηρή ελπίδα.
Ο Χίπισλεϊ – Κοξ συνέχιζε τον λίβελλό του δίπλα μου, εγώ όμως δεν άκουγα ούτε λέξη από όσα έλεγε και η φωνή του είχε σβήσει σαν μακρινό πιάνο. Αισθανόμουν εκείνο τον υπέροχο νέο στα ακροδάχτυλά μου και στο τζιν που μου έκαιγε τον λαιμό. Τον κοίταξα ξανά.
Στράφηκε για να τρίψει τον ώμο του και, βλέποντας το χέρι του πάνω στο μπουφάν του, μεμιάς επιθύμησα να ήμουν το μπουφάν του ή το ύφασμα του πουκαμίσου του. Σχεδόν σαράντα χρόνια σκέφτομαι το κεχριμπαρένιο φως και το χαμόγελό στο πρόσωπό του εκείνο το βράδυ. Γιατί τον αγάπησα ένα δευτερόλεπτο πριν τον αντικρίσω, όπως συμβαίνει πάντα με την αγάπη: ξέρουμε ποιον αγαπάμε πριν καν τον βρούμε, η νομίζουμε πως ξέρουμε. Νιώθουμε πως έναν τέτοιο άνθρωπο περιμέναμε, κι όταν τον δούμε, μας είναι απόλυτα οικείος.
Αγάπα με κι εσύ, ψιθύρισα μέσα στο ποτήρι μου.

Andrew O´Hagan: Να ‘σαι κοντά μου (Πόλις)