Την Παρασκευή 21 Απριλίου, δείπνο στο Παρίσι τετ α τετ με τον Μπιλ στο Βόντεβιλ. Μπιλ : "Μα δεν έχουν κιτρινίσει καθόλου τα μάτια σου όπως θα περίμενα, πίστευα ακόμα πως το δέρμα σου θα ήταν στα μαύρα του τα χάλια, φαίνεται πως ο οργανισμός σου ανέχεται το φάρμακο..." Έπειτα :"Θα μπορούσαμε να πούμε πως το AIDS θα είναι μια αμερικάνικη γενοκτονία. Οι Αμερικάνοι έχουν σημαδέψει με ακρίβεια τα θύματα του : τοξικομανείς, ομοφυλόφιλους, φυλακισμένους. πρέπει ν' αφήσουμε το AIDS να κάνει την ύπουλη δουλειά του σταθερά και βαθιά. Οι ερευνητές δεν έχουν ιδέα για τη φύση της αρρώστιας, δουλεύουν πάνω στα μικροσκόπια τους, πάνω σε υποθέσεις σε αφηρημένες έννοιες. Είναι καλοί οικογενειάρχες, δεν έρχονται ποτέ σε επαφή με τους ασθενείς, δεν μπορούν να φαντασθούν το φόβο τους, τον πόνο τους, δεν έχουν αίσθηση του επείγοντος. Χανόμαστε λοιπόν μέσα σε πρωτόκολλα που δεν ολοκληρώνονται ποτέ και σε άδειες που κάνουν χρόνια να φτάσουν, ενώ οι άνθρωποι πεθαίνουν γύρω μας και θα μπορούσαμε νε τους είχαμε σώσει..."
.
Hervé Guibert : Στο φίλο που δεν μου έσωσε τη ζωή (Νέα Σύνορα)
4 σχόλια:
Η περιγραφή του βιβλίου από το site του Πολύχρωμου Πλανήτη:
To πρώτο από τα τρία βιβλία του Γάλλου συγγραφέα Ερβέ Γκιμπέρ στα οποία περιγράφεται η πάλη του με το AIDS. Σπαραχτικός, απελπισμένος, μόνος, προσπαθεί και καταφέρνει σε αυτό το βιβλίο να μας μεταφέρει στην κόλαση, βυσσοδομώντας με τρόπο ακατάληπτο. Πρόκειται για ένα βιβλίο που σοκάρει με την ωμότητά του, αλλά και ένα χρονικό για την εξάπλωση ενός ιού, που σκότωσε και σκοτώνει χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο.
~~~~~~~~~~~~
Η περιγραφή του βιβλίου από το site της Πρωτοπορίας:
Ο Ερβέ Γκιμπέρ, 35 χρονών, συγγραφέας και άρρωστος με AIDS, στο βιβλίο του αυτό μιλά για τις αμφιβολίες, τις αβεβαιότητες, τον πόνο και την απελπισία του αρρώστου, αποκαλύπτει με τρόπο συνταρακτηκό τη φριχτή φθορά του αίματός του, τη γάγγραινα των κυττάρων του, τη ζωή του με το AIDS.
~~~~~~~~~~~~
Το βιβλίο έχει μεταφράσει η Βάσω Νικολακοπούλου.
~~~~~~~~~~~~
Το σύντομο βιογραφικό είναι από το site του εκδοτικού οργανισμού Λιβάνη
Ο Γάλλος συγγραφέας Ερβέ Γκιμπέρ γεννήθηκε στις 14 Δεκεμβρίου του 1955 και πέθανε από AIDS στις 27 Δεκεμβρίου του 1991. Έχει γράψει πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων Ο υπηρέτης μου κι εγώ, Έρωτες ανδρών, Στο φίλο που δε μου έσωσε τη ζωή, Το πρωτόκολλο της θλίψης. Σε συνεργασία με τον Πατρίς Σερό έγραψε το σενάριο της ταινίας Έρωτες Ανδρών, που συμμετείχε επίσημα στο Φεστιβάλ Καννών το 1983 και το 1984 τιμήθηκε με το βραβείο Cesar (βραβείο καλύτερου σεναρίου).
Κι αν φύγω πριν από σένα
να ξέρεις πως θα είμαι εκεί.
Θα γίνω ένα με τη βροχή τον άνεμο
τον ήλιο και τα στοιχειά
για να σε χαϊδεύω συνέχεια.
Ο αέρας θα είναι χλιαρός και ελαφρύς
όπως σ' αρέσει.
Κι αν δεν το καταλάβεις
γρήγορα θα μ' αναγνωρίσεις
γιατί τότε θα γίνω κακός.
Θα γίνω ένα με μιά θύελλα
για να σε βλάψω, να σε παγώσω.
Ο αέρας θα είναι απελπισμένος
σαν τον πόνο μου.
Και αν πάλι μας ξεχάσεις
θα πρέπει ν' αφήσω τη βροχή
τον ήλιο και τα στοιχειά
και να σ' αφήσω αληθινά,
Και θα χωρίσουμε.
Ο αέρας θα γίνει ένα τίποτα -
σαν τη λήθη...
(ένα τραγούδι της Φρανσουάζ Αρντύ - Et si je m'en vais avant toi -, από το βιβλίο του Ερβέ Γκιμπέρ "Στον φίλο που δεν μου έσωσε τη ζωή")
Εt si je m'en vais avant toi
dis-toi bien que je serai là.
J'épouserai la pluie, le vent
le soleil et les éléments
pour te caresser tout le temps.
L'air sera tiède et léger
comme tu aimes.
Et si tu ne le comprends pas
très vite tu me reconnaîtras
car moi je deviendrai méchante.
J'épouserai une tourmente
pour te faire mal et te faire froid.
l'air sera désespéré
comme ma peine.
Et si pourtant tu nous oublies
il me faudra laisser la pluie
le soleil et les éléments
et je te quitterai vraiment.
Et je me quitterai aussi
L'air ne sera que du vent
comme l'oubli...
Aπό το Βήμα, Κυριακή 7 Μαΐου 2006
Γράφει η Μυρτώ Λοβέρδου
Ξεχωριστή μορφή των γραμμάτων, ο Γκιμπέρ στα 1990 εκδίδει το «Στον φίλο που δεν μου έσωσε τη ζωή». Είναι 35 χρόνων. Του μένουν σχεδόν δύο χρόνια ζωής. Εχει υπογράψει πάνω από 25 έργα - μυθιστορήματα, διηγήματα, νουβέλες, δοκίμια, άρθρα, ανθολογίες φωτογραφιών. Κρατούσε για οκτώ χρόνια τη στήλη της φωτογραφίας στον «Mοnde». Το ταλέντο του, η γοητεία του, η αγριάδα του μερικές φορές τον έχουν κάνει ήδη έναν εξέχοντα δημιουργό. Αλλά η δημοσιότητά του αυξάνεται με την αποκάλυψη της αρρώστιας του. Τα δύο τελευταία βιβλία του, «Το ευσπλαχνικό πρωτόκολλο» (1991) και «Ο άνθρωπος με το κόκκινο καπέλο», συμπληρώνουν την «Τριλογία του AIDS». Ο Γκιμπέρ είχε αποφασίσει να τα πει όλα και να κάνει τη γραφή πεδίο της ίδιας της ζωής και της γυμνής αλήθειας.
Με μια εξομολογητική διάθεση, λίγο προτού πεθάνει, έλεγε: «Δεν πρόλαβα να διαβάσω Προυστ, δεν κοιμήθηκα ποτέ με γυναίκα. E, και;». Αν και παντρεμένος με την Κριστίν, δεν είχε ποτέ σχέσεις μαζί της. Ηταν ο θετός πατέρας των δύο παιδιών που είχε εκείνη με έναν άλλον άνδρα, τον Τιερί, εραστή του Γκιμπέρ, ο οποίος πέθανε έξι μήνες αργότερα, επίσης από AIDS. [....] Ο Ερβέ Γκιμπέρ πέθανε στις 27 Δεκεμβρίου 1991 αφού ήπιε μια θανάσιμη δόση ντιζιταλίν. Ηταν 36 χρόνων.
~~~~~~~~~~~~
σημ: το βιογραφικό του Γκιμπέρ από τον εκδοτικό οίκο (που συμπεριλαμβάνεται στο πρώτο σχόλιο), προτιμά να μην κάνει αναφορά στην αυτοχειρία του γάλλου συγγραφέα.
Από Tο Δέντρο – τ.52, Απρ. 1990
Γράφει ο Χρήστος Σαλταπήδας:
Το βιβλίο του Ερβέ Γκιμπέρ, που φέρει ως τίτλο Στο φίλο που δεν μου έσωσε τη ζωή, αναφέρεται στο διάσημο φιλόσοφο Φουκώ. Ο συγγραφέας της Ιστορίας της τρέλας και της Ιστορίας της Σεξουαλικότητας [βλ. καταχωρήσεις Νο. 560 και Νο. 561] πέθανε το 1984 από Aids. Ο Γκιμπέρ υποστηρίζει ότι όσα διηγείται προέρχονται από το προσωπικό του ημερολόγιο, στο οποίο κατέγραψε με πολλές λεπτομέρειες την προσωπική ζωή του γάλλου φιλοσόφου. Ο Γκιμπέρ, που και ο ίδιος είναι θύμα της τρομερής αρρώστιας του καιρού μας, αποκαλύπτει τις σεξουαλικές συνήθειες του φιλοσόφου λες και προσπαθεί μ’ αυτό τον τρόπο να δικαιολογήσει την πηγή του κακού στον Φουκώ. Έτσι ο γάλλος συγγραφέας παρακολουθεί τα συμπτώματα της αρρώστιας όχι μόνο στο δικό του σώμα αλλά και σ’ εκείνο του φίλου του προσπαθώντας να ταυτιστεί με κάποιον που θαύμαζε πολύ αλλά και να πετύχει την κάθαρση πριν από τον επικείμενο θάνατό του. Ωστόσο, ο εκδοτικός οίκος Callimard δεν σεβάστηκε καθόλου τη θέληση του νεκρού Φουκώ να μη δημοσιευθούν μετά θάνατον κείμενά του. Και αναρωτιέται κανείς σε τι μπορεί να ωφελήσει αυτή η μαρτυρία του μελετητή του έργου του Foucault; Σίγουρα η λογοτεχνία πρέπει να τα λέει όλα. Σίγουρα η λογοτεχνία έχει κάθε δικαίωμα. Στην περίπτωση όμως του βιβλίου του Ερβέ Γκιμπέρ πρόκειται για λογοτεχνία;
Δημοσίευση σχολίου