Francesco Clemente (Ιταλία)(…) φαντάζομαι πως θα δεχθεί κανείς ότι ο Λόγος περί σεξ, εδώ και τρεις αιώνες, πύκνωσε μάλλον παρά αραίωσε’ και πως, αν και κουβαλούσε μαζί του ηθικές και νομικές απαγορεύσεις, εξασφάλισε, μ’ έναν τρόπο πιο ριζικό το στέριωμα και την εμφύτευση ενός ολόκληρου σεξουαλικού συμφύρματος. Παραμένει ωστόσο γεγονός πως όλα τούτα δεν φαίνεται να έπαιξαν στην ουσία παρά ένα ρόλο απαγορευτικό. Με το να μιλας τόσο πολύ γι’ αυτό, το να το ανακαλύπτεις πολυτομημένο, στεγανοποιημένο και προσδιορισμένο, εκεί ακριβώς όπου το έχεις καταχωρίσει, απλώς γυρεύεις στο βάθος να σκεπάσεις το σεξ: Λόγος – οθόνη, σκόρπισμα – αποφυγή. Τουλάχιστον ως τον Freud, ο Λόγος περί σεξ – ο Λόγος των επιστημόνων και των θεωρητικών – δεν σταμάτησε ούτε στιγμή ν’ αποκρύβει εκίνο για το οποίο μιλούσε. Θα μπορούσε κανείς να θεωρήσει όλα τούτα τα λεγόμενα, τις σχολιαστικές προφυλάξεις και τις λεπτομερείς αναλύσεις, σαν ισάριθμες διαδικασίες προορισμένες να παρακάμπτουν την αφόρητη, την πάρα πολύ επικίνδυνη αλήθεια του σεξ. Και το γεγονός ότι θέλησαν να μιλήσουν γι’ αυτό από την αποκαθαρμένη και ουδέτερη σκοπιά μιας επιστήμης, είναι από μόνο του χαρακτηριστικό. Ήταν πραγματικά μια επιστήμη φτιαγμένη από υπεκφυγές αφού, ανίκανη ή αρνούμενη να μιλήσει για το ίδιο το σεξ, αναφερόταν κυρίως στα ξεστρατίσματά του, στις διαστροφές του, στις ασυνήθιστες παραξενιές του, στις παθολογικές του εξουθενώσεις, στους νοσηρούς του παροξυσμούς. Ήταν επίσης μια επιστήμη υποταγμένη, βασικά, στα προστάγματα μιας ηθικής της οποίας τα χαρακτηριστικά επαναλάμβανε κάτω από την επίφαση του ιατρικού κανόνα. Με το πρόσχημα ότι ήθελε να πει την αλήθεια, έσπερνε φόβους’ και στις παραμικρές ταλαντεύσεις της σεξουαλικότητας έβλεπε μια φανταστική δυναστεία από κακά που έμελλε να έχουν αντίκτυπο πάνω σε γενιές ολόκληρες’ χαρακτήρισε σαν επικίνδυνες για ολόκληρη την κοινωνία τις κλεφτές έξεις των δειλών και τις πιο μοναχικές μικρομανίες. Σαν κατάληξη των παράτυπων ηδονών, δεν είδε παρά μόνο τον θάνατο: τον ΄θάνατο των ατόμων, των γενιών, του είδους.
Μισέλ Φουκώ: Ιστορία της Σεξουαλικότητας. 1- η δίψα της γνώσης (Κέδρος)
1 σχόλιο:
Μία επιστολή του Μισέλ Φουκώ προς τον Ερβέ Γκιμπέρ
(για τον Ερβέ Γκιμπέρ βλ. καταχώρηση No 592 και καταχώρηση Νο 132)
28 Ιουλίου 1983
Θέλω να διηγηθώ την ευχαρίστηση που βρίσκω, βλέποντας χωρίς να κουνήσω από το τραπέζι μου, ένα αγόρι, που κάθε μέρα την ίδια ώρα βγαίνει και ακουμπά σ' ένα παράθυρο της οδού Αλερέ. Στις εννέα η ώρα ανοίγει το παράθυρο, φοράει μια μικρή μπλε πετσέτα ή ένα σλιπ, επίσης μπλε. Ακουμπά το κεφάλι του στο μπράτσο του και χώνει το κεφάλι του μέσα στον αγκώνα του' δε μετακινείται παρά μόνο κάθε λίγο, και με κινήσεις αργές, για να τραβήξει μια ρουφηξιά από το τσιγάρο του που κρατάει με το άλλο χέρι: είναι όμως τόσο κουρασμένος που δεν μπορεί ούτε το χέρι που κρατά το τσιγάρο να κουνήσει (ή σχεδόν), ούτε να ανασηκωθεί: αφήνεται να γλιστρήσει στο κάγκελο του μπαλκονιού και με το κεφάλι του πάει από το ένα μπράτσο στο άλλο' μετά ξαναπαίρνει την παλιά του θέση, χώνει και πάλι το πρόσωπό του στον αγκώνα του και πάει να ψάξει όνειρα συναρπαστικά, έντονα, εξοντωτικά που του αφήνουν μια απέραντη κόπωση, μερικές φορές κάνει μια τεράστια κίνηση με το ελεύθερο χέρι του ή ακόμα και με ολόκληρο το σώμα του' δεν είναι ότι ξεκουράζεται ή ότι προσπαθεί να ξυπνήσει' φαίνεται καθαρά πως τυλίγεται ακόμα μέσα στη νύχτα' και αν βγαίνει στο μπαλκόνι, δεν είναι για να διαλύσει στο φως τις τελευταίες σκιές της νύχτας που τον τυλίγει, είναι για να δείξει σ' όλους, σε κανέναν (αφού δεν υπάρχει κανείς άλλος, εκτός από μένα που τον κοιτάζει) ότι καμιά μέρα δεν μπορεί να νικήσει την γλυκειά επήρεια που μένει πάνω του και που τον κυριαρχεί απολύτως. Φανερώνει στο πρόσωπο της ημέρας τη μαλθακή δύναμη του ύπνου. Η μυωπία μου με προστατεύει από το να γνωρίσω το πρόσωπό του: άρα είναι ωραίος. Και ξαφνικά, ανασηκώνεται, κάθεται σ' ένα τραπέζι για να διαβάσει; Να γράψει; Να γράψει στη γραφομηχανή; Δεν ξέρω' δε βλέπω παρά τον αγκώνα του και το γυμνό του ώμο' και αναρωτιέμαι ποια όνειρα να έψαχναν τα μάτια του μέσα στο διπλωμένο αγκώνα, ποιες λέξεις ή ποιες εικόνες μπορούν να γεννηθούν, αλλά μετά πάλι λέω στον εαυτό μου πως είμαι ο μόνος που είδε απ' έξω το σχηματισμό και την εμφάνιση της χαριτωμένης χρυσαλλίδας μέσα στην οποία βρήκαν την ύπαρξή τους.
Σήμερα το πρωί, το παράθυρο έμεινε κλειστό. Αυτός είναι και ο λόγος που σου γράφω όλα αυτά.
- Η επιστολή δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός - τ.27, Νοέ.1986, σε μετάφραση Γιάννη Παπαδάκη. -
Δημοσίευση σχολίου