Πέμπτη, Ιουλίου 21, 2005

No 132

Μου είπε πως ο Μιζίλ πέθανε από AIDS, ούτε κι ο ίδιος το ήξερε ως τη στιγμή που συνοδεύοντας την αδελφή του Μιζίλ στο γραφείο όπου καταχώριζαν τα ονόματα των νεκρών διάβασε συγχρόνως μ΄ εκείνη στο βιβλίο: «Αιτία θανάτου AIDS». Η αδελφή του ζήτησε να σβήσουν αμέσως την ένδειξη, να τη διαγράψουν εντελώς, στην ανάγκη να ξύσουν το σημείο εκείνο, ή καλύτερα να σκίσουν τη σελίδα και να την ξαναγράψουν, φυσικά αυτά τα βιβλία ήταν απόρρητα, αλλά ποιος ξέρει τι μπορούσε να συμβεί, ίσως σε δέκα, σε είκοσι χρόνια κάποιος βιογράφος που ψάχνει στα σκατά ερχόταν να φωτοτυπήσει τη σελίδα ή να ακτινογραφήσει το αποτύπωμα που θα φαινόταν από πίσω. Ο Στεφάν εμφάνισε αμέσως τη μοναδική αυτόγραφη διαθήκη του Μίζιλ, που τον προστάτευε από κάθε ενδεχόμενη εισβολή της οικογένειας στο διαμέρισμα, όμως οι όροι αυτής της διαθήκης παρέμεναν γεμάτοι ασάφειες και δεν αναδείκνυαν τον Στεφάν ως τον προφανή κληρονόμο. Τον καθησύχασα ενημερώνοντάς τον πως ο Μιζίλ είχε συμβουλευτεί τους τελευταίους μήνες ένα συμβολαιογράφο και του έδωσα τη διεύθυνση. Ο Στεφάν γύρισε άπρακτος από τη συνάντηση του με το συμβολαιογράφο: η διαθήκη υπήρχε και φυσικά τον ευνοούσε, όμως δεν ήταν παρά ένα πρόχειρο χαρτί που είχε συντάξει ο συμβολαιογράφος μετά τη συνομιλία του με τον Μίζιλ, ο οποίος δεν πήγε ποτέ να υπογράψει το καθαρογραμμένο κείμενο της διαθήκης, κι αφού επιπλέον το κείμενο αυτό δεν ήταν γραμμένο με το χέρι του, δεν είχε καμιά νομική αξία. Ο Στεφάν αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί με την οικογένεια για να κρατήσει το διαμέρισμα και τα χειρόγραφα που υπήρχαν εκεί, και σε αντάλλαγμα θα δεχόταν να παραιτηθεί απ’ τα συγγραφικά δικαιώματα και τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας που δεν του είχαν μεταβιβαστεί.

Hervé Guibert : Το πρωτόκολλο της θλίψης (Νέα Σύνορα)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Aπό το site του Πολύχρωμου Πλανήτη

Το δεύτερο βιβλίο του Ερβέ Γκιμπέρ. Ένα καινούργιο φάρμακο για το AIDS, για τους ασθενείς εκείνους που δεν ανταποκρίνονται στη θεραπεία με τα παλαιά φάρμακα, είναι ο νονός του βιβλίου. Το «πρωτόκολλο της θλίψης» εξακολουθεί και περιγράφει την άνιση πάλη ενός ανθρώπου με τον ιό για τον οποίο καμμία σχεδόν πρόοδος δεν είχε γίνει στα τέλη της δεκαετίας του ’80. Γράφοντας άλλοτε στρωτά και άλλοτε κάτω από την επήρεια μιας αρρώστιας που απειλεί να τον σκοτώσει, ο Γκιμπέρ καταφέρνει όχι μόνο να μας συγκινήσει, αλλά και να μας αναγκάσει ν’ αναγνωρίσουμε τη συγγραφική του δεινότητα

Κ.σ-Μ. είπε...

Ο γάλλος σκηνοθέτης Φιλίπ Καλβάριο για τον Ερβέ Γκιμπέρ:

Aπό την Ελευθεροτυπία της 11ης Μαΐου 2006

«Ο Ερβέ Γκιμπέρ είναι από τους σημαντικότερους συγγραφείς αυτού του αιώνα. Στο γράψιμό του υπάρχει μια σπάνια σχέση με την εξέγερση και την ανευλάβεια και, μετά, είναι αυτή η γλώσσα που έρχεται να εγκατασταθεί βίαια στο μάτι του αναγνώστη για πολύ καιρό. Πρώτα τα γνωστά μας κείμενα: πολλά γύρω από τον πόθο, τις νυκτερινές παρορμήσεις, τους εραστές και την αρρώστια του έρωτα. Και ύστερα κι άλλα κείμενα, λιγότερο γνωστά: παιδικά παραμύθια, ένα σενάριο.

Το να ξαναλές αυτά τα λόγια, τα σκληρά και υπέροχα, σήμερα, σ' αυτούς τους καιρούς που οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί (αρκετά;) να προφυλάσσονται και που αυτή η παλιοαρρώστια (του AIDS;) κερδίζει έδαφος, μου φαίνεται ουσιαστικό και θεμελιώδες».

(Β. ΓΕΩΡΓ)