Παραμέρισα με αργές κινήσεις αυτό το ύφασμα που τύλιγε τα μέλη της. Όταν τέλος, αποκαλύφθηκε μπροστά μου το αγαλματένιο σώμα της παρθένας, το συναίσθημα του θριάμβου έδωσε τη θέση του στον θαυμασμό και ασυναίσθητα ξεφώνησα :
Α! Πόσο σε μισώ! Έχεις ένα τόσο υπέροχο σώμα: θάθελα να σε σκοτώσω.
Λέγοντας αυτά, με το ένα χέρι τής έσφιγγα τον καρπό του χεριού της στα χείλη μου. Και την φίλησα. Τότε η Μιτσούκο άρχισε με τη σειρά της να ουρλιάζει:
Σκότωσε με, σκότωσε με. Θέλω να πεθάνω από το χέρι σου!
Και η ζεστή αναπνοή της χάιδευε το πρόσωπο μου. Τα δάκρυα της κυλούσαν ασταμάτητα πάνω στα μάγουλα μου. Μείναμε σφιχταγγαλιασμένες, τα χέρια της μιας τυλιγμένα στη μέση της άλλης και ρουφούσαμε τα δάκρυα μας.
Junichiro Tanizaki : Ο Τροχός της Τύχης (Ροές)
Α! Πόσο σε μισώ! Έχεις ένα τόσο υπέροχο σώμα: θάθελα να σε σκοτώσω.
Λέγοντας αυτά, με το ένα χέρι τής έσφιγγα τον καρπό του χεριού της στα χείλη μου. Και την φίλησα. Τότε η Μιτσούκο άρχισε με τη σειρά της να ουρλιάζει:
Σκότωσε με, σκότωσε με. Θέλω να πεθάνω από το χέρι σου!
Και η ζεστή αναπνοή της χάιδευε το πρόσωπο μου. Τα δάκρυα της κυλούσαν ασταμάτητα πάνω στα μάγουλα μου. Μείναμε σφιχταγγαλιασμένες, τα χέρια της μιας τυλιγμένα στη μέση της άλλης και ρουφούσαμε τα δάκρυα μας.
Junichiro Tanizaki : Ο Τροχός της Τύχης (Ροές)
1 σχόλιο:
Πληροφορίες για τον συγγραφέα από το site των εκδόσεων ΑΓΡΑ και το greekbooks.gr
Ο Τζουνιτσίρο Τανιζάκι (1886-1965) ήταν ένας γνήσιος "γιος του Έντο", έχοντας γεννηθεί στο Νιχόνμπασι, τη λαϊκή εμπορική περιοχή κοντά στο λιμάνι του Τόκυο, που θεωρείται το λίκνο των πραγματικών συνεχιστών της φεουδαρχικής πρωτεύουσας. Παρ' όλα αυτά, στα μισά περίπου της ζωής του μετακινήθηκε και πήγε να ζήσει στο Κανσάι, την περιοχή της Οσάκα και του Κυότο, το κέντρο της παραδοσιακής ιαπωνικής αυτοκρατορικής κουλτούρας. Ένα πάθος για τη Δύση ήταν εφήμερο όσον αφορά τον κινηματογράφο, την τροφή και τη μόδα, παρέμεινε όμως μέχρι το τέλος της ζωής του για ό,τι είχε σχέση με τη δυτική λογοτεχνία, την οποία μελέτησε ευρέως και κατά εποχές μετέφρασε στη μητρική του γλώσσα. Ταυτόχρονα απορροφήθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά καθώς περνούσαν τα χρόνια από τις παραδόσεις και την κουλτούρα του Κανσάι. Θεωρείται απ' τους γίγαντες της ιαπωνικής λογοτεχνίας και τα έργα του καλύπτουν τεράστια θεματική και στυλιστική γκάμα, συνιστώντας το καθένα μία αναφορά σε κάποιο διαφορετικό λογοτεχνικό είδος.
Σε ηλικία εικοσιτεσσάρων ετών ο Τανιζάκι δημοσίευσε το πρώτο του διήγημα με τον τίτλο «Τατουάζ», το οποίο έχει ανάλογο θέμα και στη εποχή του δημιούργησε σκάνδαλο στους λογοτεχνικούς κύκλους
Το 1933 έγραψε το αισθητικό δοκίμιο «Το εγκώμιο της σκιάς». «Το ελαφρό χιόνι» θεωρείται το αριστούργημά του και απεικονίζει την αστική ζωή στην Οσάκα των παραμονών του Β' Παγκοσμίου πολέμου. «Το κλειδί» (1956) και το «Ημερολόγιο ενός ξεμωραμένου γέρου» (1961) αποτελούν μια ιδιαίτερη θεματική ενότητα.
Άλλα μυθιστορήματά του είναι : Ναόμι (1924), Έντομα που τρώνε τσουκνίδες (1928), Ασικάρα (1932), Οι αδερφές Μακιόκα (1943-1948). Ασχολήθηκε επίσης συστηματικά με την απόδοση στα σύγχρονα ιαπωνικά του μεγάλου έπους Η ιστορία του Γκέντζι (1010 μ.Χ. περίπου).
Ο Τανιζάκι έζησε στο Κανσάι μέχρι το τέλος της ζωής του. Το 1949 τιμήθηκε με το Αυτοκρατορικό Βραβείο λογοτεχνίας και συνέχισε να γράφει μέχρι το θάνατό του το 1956.
Δημοσίευση σχολίου