.
.
Καλλίμαχος:
Σιχαίνομαι το ποίημα το μεγάλο, ούτε μ’ αρέσει
η δημοσιά που οδηγεί πολλούς εδώ κι εκεί'
μισώ αυτόν που για έρωτα με όλους τρέχει, κι ούτε
πίνω από βρύση' τα κοινά μ’ αηδιάζουν όλα.
Ναι, Λυσανία, είσαι όμορφος, είσαι όμορφος – μα πριν
το πει καθάρια η ηχώ, λέει κάποιος: «Άλλος τον έχει!»
*
Μελέαγρος:
Νύχτα ιερή, και λυχνάρι, άλλον κανένα
μάρτυρα δε διαλέξαμε κι οι δυο μας
στους όρκους μας, παρά εσάς μονάχα'
εκείνος μου ορκίστηκε να μ’ αγαπάει,
κι εγώ ποτέ να μην τον παρατήσω.
Μάρτυρες ήσασταν κι οι δυο' μα τώρα εκείνος
λέει πως τους όρκους μας τους πήρε το ποτάμι,
κι εσύ, λυχνάρι μου, σε άλλες αγκαλιές τον βλέπεις.
Από τα Αρχαία Ελληνικά Λυρικά Ποιήματα (Μπιλιέτο)
Μετάφραση : Ντίνος Χριστιανόπουλος
2 σχόλια:
Μελέαγρος
Και με τον Δία, τα βάζω εγώ, άμα θελήσει,
Μυίσκε, να σ’ αρπάξει, για να τον κερνάς το νέκταρ.
Αν και πολλές φορές μου είπε: «Τι τρομάζεις;
Δε θα σ’ ανάψω ζήλεια. Έπαθα κι εγώ και ξέρω
να συμπονώ». Αυτά μου λέει. Όμως εγώ τρομάζω
και μύγα να πετάξει, μη με γέλασε ο Δίας
***
Είδα μεσημεριάτικα τον Άλεξι στο δρόμο
κι αρχίσαν να με πυρπολούν δύο λογιών ακτίνες:
οι ακτίνες απ’ τα μάτια του κι οι ακτίνες απ' τον ήλιο.
Του ήλιου, η νύχτα μονομιάς τις κοίμισε’ μα οι άλλες
απ’ της μορφής του το είδωλο, θεριέψαν στο όνειρό μου.
Αρχαία Ελληνικά Λυρικά Ποιήματα
Μετάφραση στη Νέα Ελληνική γλώσσα: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Εκδόσεις Μπιλιέτο-Παιανία
Από το mic.gr
Με την ευκαιρία της 2ης έκδοσης, ο Κώστας Γ. Καρδερίνης γράφει:
[…]
Έρως, ανάταση, πόθος, πάθος, απογοήτευση, παρακμή, μετάσταση και μεταρσίωση, αλλά και μια βλάσφημη θέωση που επιτυγχάνεται μέσα από τον πόνο της μη ανταπόκρισης και της εκούσιας στέρησης. Φυσικά δε θα μπορούσε να απουσιάζει η Σαπφώ που ήταν μανούλα στο να υμνεί κάτι τέτοιες δύσκολες καταστάσεις, αριστοτεχνικά προκεκαλυμμένες.
Κι είναι πασίδηλο πόσο συμπάσχει ο ποιητής της "Νεκρής Πιάτσας" και πόσο ταυτίζεται με τους ως άνω ατυχήσαντες συναδέλφους από το μακρινό παρελθόν.
…
Δημοσίευση σχολίου