No 132

Μου είπε πως ο Μιζίλ πέθανε από AIDS, ούτε κι ο ίδιος το ήξερε ως τη στιγμή που συνοδεύοντας την αδελφή του Μιζίλ στο γραφείο όπου καταχώριζαν τα ονόματα των νεκρών διάβασε συγχρόνως μ΄ εκείνη στο βιβλίο: «Αιτία θανάτου AIDS». Η αδελφή του ζήτησε να σβήσουν αμέσως την ένδειξη, να τη διαγράψουν εντελώς, στην ανάγκη να ξύσουν το σημείο εκείνο, ή καλύτερα να σκίσουν τη σελίδα και να την ξαναγράψουν, φυσικά αυτά τα βιβλία ήταν απόρρητα, αλλά ποιος ξέρει τι μπορούσε να συμβεί, ίσως σε δέκα, σε είκοσι χρόνια κάποιος βιογράφος που ψάχνει στα σκατά ερχόταν να φωτοτυπήσει τη σελίδα ή να ακτινογραφήσει το αποτύπωμα που θα φαινόταν από πίσω. Ο Στεφάν εμφάνισε αμέσως τη μοναδική αυτόγραφη διαθήκη του Μίζιλ, που τον προστάτευε από κάθε ενδεχόμενη εισβολή της οικογένειας στο διαμέρισμα, όμως οι όροι αυτής της διαθήκης παρέμεναν γεμάτοι ασάφειες και δεν αναδείκνυαν τον Στεφάν ως τον προφανή κληρονόμο. Τον καθησύχασα ενημερώνοντάς τον πως ο Μιζίλ είχε συμβουλευτεί τους τελευταίους μήνες ένα συμβολαιογράφο και του έδωσα τη διεύθυνση. Ο Στεφάν γύρισε άπρακτος από τη συνάντηση του με το συμβολαιογράφο: η διαθήκη υπήρχε και φυσικά τον ευνοούσε, όμως δεν ήταν παρά ένα πρόχειρο χαρτί που είχε συντάξει ο συμβολαιογράφος μετά τη συνομιλία του με τον Μίζιλ, ο οποίος δεν πήγε ποτέ να υπογράψει το καθαρογραμμένο κείμενο της διαθήκης, κι αφού επιπλέον το κείμενο αυτό δεν ήταν γραμμένο με το χέρι του, δεν είχε καμιά νομική αξία. Ο Στεφάν αναγκάστηκε να διαπραγματευτεί με την οικογένεια για να κρατήσει το διαμέρισμα και τα χειρόγραφα που υπήρχαν εκεί, και σε αντάλλαγμα θα δεχόταν να παραιτηθεί απ’ τα συγγραφικά δικαιώματα και τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας που δεν του είχαν μεταβιβαστεί.

Hervé Guibert : Το πρωτόκολλο της θλίψης (Νέα Σύνορα)