Oren Elbaz (Ισραήλ) .
.
Η Μεταφυσική της μιας Νύχτας δίνει με την πιο αδιαφανή ρεαλιστικότητα τι ένιωθε αυτός ο άνθρωπος, πώς βίωνε τις ίδιες του τις κινήσεις. Δημοσια Πάρκα, ουρητήρια, σκοτεινά δωμάτια, μαύροι, λευκοί, νέοι και γέροι, - έχεις την εντύπωση ότι μια καινούργια τάξη και ιεραρχία έχει οργανωθεί δίπλα στον ανύποπτο περαστικό, που την οσμίζεται και μερικές φορές γλιστράει για μια βιαστική συνεύρεση μέσα της, αλλάγρήγορα φεύγει και ξαναγυρνάει στην απολαυστική ρουτίνα της καθημερινότητας.
Ο Αγγελάκης ήθελε να ζει σε έναν κόσμο αδιάπτωτης έντασης, συνεχούς ερεθισμού και πίεσης των αισθήσεων, σε έναν κόσμο όπου η αστική πλήξη και η μικροαστική αυτοικανοποίηση δεν θα υφίσταντο και δεν θα καθήλωναν την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Ίσως εκεί να έβρισκε την ελευθερία του. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι δεν την βρήκε ούτε εκεί. Αυτό είναι άλλωστε και το αδιέξοδο κάθε αισθησιοκράτη. Η τεχνολογία του εαυτού μας, όπως έλεγε και ο ύστερος Φουκώ, είναι πλασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε η απολύτρωση του σώματος από την ψυχή, να μην καταλήγει στην ελευθερία και την αγιότητα που οραματιζόμαστε. Αντίθετα, η υπέρβαση των αισθήσεων, οδηγεί σε ένα είδος κενώσεως της ύπαρξης σε κάποια μορφή άρσης των νοηματοδοτικών μηχανισμών του ανθρώπου. Αυτό που απορρέει στο τέλος, είναι η βεβαιότητα ότι η αποκτημένη εμπειρία δεν ήταν η εμπειρία που προσδοκούσαμε. Η εποχή μεταμορφώνεται σε σκιά, ο έρωτας σε σκιαμαχία, ο χρόνος σε στιγμές παραφροσύνης και έκτασης χωρίς διάρκεια, συνοχή, ελπίδα.
Βρασίδας Καραλής : Για τον Ανδρέα Αγγελάκη (Οδός Πανός)
Ο Αγγελάκης ήθελε να ζει σε έναν κόσμο αδιάπτωτης έντασης, συνεχούς ερεθισμού και πίεσης των αισθήσεων, σε έναν κόσμο όπου η αστική πλήξη και η μικροαστική αυτοικανοποίηση δεν θα υφίσταντο και δεν θα καθήλωναν την ανθρώπινη δημιουργικότητα. Ίσως εκεί να έβρισκε την ελευθερία του. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι δεν την βρήκε ούτε εκεί. Αυτό είναι άλλωστε και το αδιέξοδο κάθε αισθησιοκράτη. Η τεχνολογία του εαυτού μας, όπως έλεγε και ο ύστερος Φουκώ, είναι πλασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε η απολύτρωση του σώματος από την ψυχή, να μην καταλήγει στην ελευθερία και την αγιότητα που οραματιζόμαστε. Αντίθετα, η υπέρβαση των αισθήσεων, οδηγεί σε ένα είδος κενώσεως της ύπαρξης σε κάποια μορφή άρσης των νοηματοδοτικών μηχανισμών του ανθρώπου. Αυτό που απορρέει στο τέλος, είναι η βεβαιότητα ότι η αποκτημένη εμπειρία δεν ήταν η εμπειρία που προσδοκούσαμε. Η εποχή μεταμορφώνεται σε σκιά, ο έρωτας σε σκιαμαχία, ο χρόνος σε στιγμές παραφροσύνης και έκτασης χωρίς διάρκεια, συνοχή, ελπίδα.
Βρασίδας Καραλής : Για τον Ανδρέα Αγγελάκη (Οδός Πανός)
4 σχόλια:
...η ερωτική επικοινωνία γίνεται βουβά, με την αφή, με τη χειρονομία, με το κορμί κυρίως, γιατί ο λόγος ο εκφρασμένος ή ενδιάθετος, δεν έχει σημασία, προδίδει τελικά κι αποδεικνύεται ελαττωματικό μέσο.
Aνδρέας Αγγελάκης
* * * *
...Θα γυρίσω. Θα μείνω ακίνητος.
Μόνο εσύ θα προχωρήσεις – ένα βήμα μπροστά.
Μικρό. Τόσο που οι ανάσες μας θα μπλέκονται ερωτικά.
Θα σε κοιτάζω χωρίς να βλέπω εσένα,
Ξεχνώντας μέσα στα μάτια σου ποιος είσαι,
αν σ’ έχω ξαναδεί.
Α.Α.
Η περιγραφή του βιβλίου είναι από το site του Ελευθερουδάκη
Η παρούσα μελέτη είναι μια, εκ του ένδον, ανάγνωση του έργου του πρόωρα χαμένου ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη, που αποσκοπεί στην υποτύπωση και την σκιαγράφηση των βασικών θεματικών πυρήνων του ποιητικού του έργου. Επιπλέον επιχειρείται η διαλεκτική ερμηνεία έργου και ζωής και η διασύνδεση των ποιητικών του κρυσταλλώσεων με τα ευρύτερα διακείμενα της νεοελληνικής κοινωνίας μετά το 1950. Ο Αγγελάκης, και το έργο του, λαμβάνονται, από τον μελετητή, ως συμβολικές απεικονίσεις των δυνατοτήτων, των επιθυμιών και των αδιεξόδων μιας ολόκληρης γενεάς και της υπαρξιακής της περιπέτειας στην ιστορία κατά την διάλυση των μεγάλων κωδίκων νοήματος, που πραγματοποιήθηκε κατά την περίοδο των τελευταίων δεκαετιών της ζωής του Αγγελάκη.Η μελέτη αποσκοπεί να αναδείξει το έργο του ποιητή ως σημείο τομής και ρήξεως με μια κοινωνική νομιμότητα που δεν έθεσε ανακαινιστικά προτάγματα στην καλλιτεχνική της προσφορά. Το έργο του Αγγελάκη αποτελεί, για τον μελετητή, τον τόπο, όπου η σύγκρουση της ποιητικής της οντολογικής επιφάνειας, με την απουσία νοήματος, έλαβε την τραγικότερη έκφρασή της κατά την μεταπολεμική περίοδο -και ως τόπος τραγικού μαρτυρίου, η ποίησή του θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μια μοναδική μαρτυρία για την μοίρα του ποιητικού υποκειμένου στον σύγχρονο ελληνικό λόγο.
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ
Θα μπορούσα ώρες ολόκληρες να ρουφώ
την αναπνοή σου αμίλητος ακούγοντάς σε
να μιλάς σαν ήχος βροχής σε λουλούδι
για θέματα αδιάφορα. Τόσο λίγο καταλαβαίνει
ο ένας τον άλλον, αλλά, ξέρεις, φθάνει
να βλέπω τό χέρι σου νά γυρνά
μια σελίδα βιβλίου μισοφωτισμένο απ’ τή λάμπα
ή την πλάτη σου να σκεπάζει την κάμαρα
και να σωπαίνω. Ο χρόνος έφερε
αυτό το απροσδόκητο μέσα μου:
σ’ έλαμψε τίμια και τώρα σε νιώθω
σαν πράσινη φωτιά να μεγαλώνεις.
Αθόρυβα που πατά η νύχτα, προνοητική
για ό,τι αφέθηκε ανεκπλήρωτο η ανείπωτο.
Aνδρέας Αγγελάκης
Για την δραστηριότητα του Ανδρέα Αγγελάκη εντός του ελληνικού κινήματος ομοφυλοφίλων, μιλάει ο Λουκάς Θεοδωρακόπουλος. To σχετικό απόσπασμα είναι από κείμενό του, που διάβασε στο Άσσος Καφέ-Παράσταση, την βραδιά για τον Ανδρέα Αγγελάκη, τον Φεβρουάριο του 1997. Μεγάλο μέρος από αυτό το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός – τ. 93-94, Σεπτ.1997.
[...]
Κατά τη διάρκεια της θητείας μου σαν υπεύθυνου αυτού του περιοδικού [σημ: αναφέρεται στο ΑΜΦΙ], δηλαδή από το 1979 μέχρι το 1984, ήταν που συνδέθηκα πιο στενά με τον Αντρέα. Παρά την επίσημη ιδιότητά του ως εκπαιδευτικού, ο Αντρέας, διακινδυνεύοντας συχνά την ίδια του τη θέση, έπαιρνε ενεργά μέρος στις δραστηριότητες του Κινήματος ενάντια στο χουντικό νομοσχέδιο που απειλούσε τους ομοφυλόφιλους και συμμετείχε στην Συντακτική Επιτροπή το Αμφί. Το Αμφί είναι κυριολεκτικά γεμάτο από ποιήματά του, από λογοτεχνικές και θεατρικές κριτικές, από μεταφράσεις συναφών κειμένων (είναι ο πρώτος, για παράδειγμα, που έκανε γνωστούς στο ελληνικό κοινό τους ομοφυλόφιλους συγγραφείς Τζων Ρέτσι και Εμμάνουελ Πουίγκ, με αποσπάσματα από τα βιβλία τους: το “Sexual Outlaw” του πρώτου και το “Φιλί της Γυναίκας-Αράχνης” του δεύτερου). Έφτανε στο σημείο να αναθέτει σε μαθητές του, στο Γυμνάσιο, έρευνες γύρω από τα «περιθωριακά έντυπα» μέσα στα οποία βρισκόταν και το Αμφί, θέλοντας έτσι να διευρύνει την προβληματική τους με την ένταξη των κοινωνικών κινημάτων στο χώρο της. Έπαιζε -εννοείται- κυριολεκτικά κορώνα-γράμματα το κεφάλι του σαν εκπαιδευτικού, αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό να τον σταματήσει. Κρατώντας απλώς τα προσχήματα, έβαζε πάντα ψευδώνυμο στα γραφτά του (κυρίως το Ανδρέας Μουσουράκης), όπως έκαναν άλλωστε και οι περισσότεροι συνεργάτες του Αμφί, που δεν διακινδύνευαν όπως εκείνος τη δουλειά τους, και όπως έκανε κι ένας άλλος αγαπημένος φίλος που χάθηκε άδικα, σχεδόν τζάμπα, ο Γιώργος Ιωάννου, εκπαιδευτικός κι αυτός, που ένα επαινετικό του άρθρο στο περιοδικό ΑΝΤΙ, για το Αμφί, του κόστισε, εκτός από τις λυσσαλέες επιθέσεις του αντιδραστικού τύπου, και μια δυσμενή μετάθεση σε κάποια επαρχία, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν...
~~~~~~~~~~~~
Άλλες καταχωρήσεις για τον Ανδρέα Αγγελάκη στο blog Gay Βιβλιογραφία στα Ελληνικά:
- Αλησμόνητα σινεμά: No 32
- Η Μεταφυσική της μιας Νύχτας: No 56
- Η οδός Θρασυβούλου: No 444
Δημοσίευση σχολίου