Nastya Khomyak (Ουκρανία) .
.
Αν ο Όττο επιδιώκει την ταπείνωση του Πήτερ, και ο Πήτερ τον ίδιο στόχο έχει, απλώς ακολουθεί διαφορετική μέθοδο. Θέλει να τον εξαναγκάσει σε κάποιου είδους υποταγή στη θέληση του, πράγμα που ο Όττο ενστικτωδώς αρνείται να κάνει. Ό Όττο είναι από φυσικού του εγωιστής, με υγιή τρόπο, όπως ένα ζώο. Αν υπάρχουν δυο καρέκλες σ' ένα δωμάτιο, θ' αρπάξει χωρίς δισταγμό την πιο αναπαυτική, γιατί δεν μπορεί καν να διανοηθεί ότι ίσως να τη θέλει κι ο Πήτερ. Ο εγωισμός του Πήτερ είναι πολύ λιγότερο ειλικρινής, είναι πιο πολιτισμένος, πιο διεστραμμένος. Αν τον αντιμετωπίσεις με τον κατάλληλο τρόπο, μπορεί να υποχωρήσει, να θυσιαστεί, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει λόγος. Όταν όμως ο Όττο καθήσει στην καλή πολυθρόνα λες και είναι αυτονόητο το δικαίωμα του, ο Πήτερ διαβλέπει μια πρόκληση που δεν τολμάει ν' αρνηθεί. Υποθέτω ότι – με δοσμένη τη φύση τους – δεν υπάρχει διέξοδος από την κατάσταση. Ο Πήτερ θα πολεμάει για την υποταγή του Όττο στις θελήσεις του. Κι όταν τελικά θα σταματήσει να το κάνει, θα έχει χάσει και κάθε ενδιαφέρον για τον Όττο.
Το καταστροφικό στοιχείο στη σχέση τους είναι η πλήξη.
Κρίστοφερ Ίσεργουντ : Αντίο Βερολίνο (Μέδουσα)
Το καταστροφικό στοιχείο στη σχέση τους είναι η πλήξη.
Κρίστοφερ Ίσεργουντ : Αντίο Βερολίνο (Μέδουσα)
1 σχόλιο:
Από ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 8 Αυγούστου 2004
Γράφει η Αναστασία Ζενάκου
Ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ (1904-1986), ο Άγγλος συγγραφέας ο οποίος το 1940 πολιτογραφήθηκε Αμερικανός, δεν υπήρξε ιδιαίτερα ευτυχής με τους κριτικούς: όσοι ασχολήθηκαν με το έργο του ενδιαφέρονταν κυρίως για το γεγονός ότι ο Ισεργουντ ήταν ο πρώτος σημαντικός συγγραφέας που ήταν ομοφυλόφιλος. Οι ομότεχνοί του όμως (μερικοί τουλάχιστον από τους οποίους, είναι αλήθεια, συμμερίζονταν τις ερωτικές του προτιμήσεις) τον είχαν περί πολλού και ανάμεσά τους ο Γ.X. Όντεν, ο E. M. Φόρστερ, ο Τενεσί Γουίλιαμς, ο Τρούμαν Καπότε, ο Γκορ Βιντάλ αλλά και ο Γ. Σόμερσετ Μομ και ο Γκράχαμ Γκριν.
Ο Ίσεργουντ, πολυγραφότατος, ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του λόγου, πρωτίστως όμως με το μυθιστόρημα. Για μεγάλο μέρος του κοινού ωστόσο είναι κυρίως γνωστός από το συγγραφικό έργο του για τον κινηματογράφο. Εκτός από τα σενάριά του, στο διπλό μυθιστόρημά του Οι ιστορίες του Βερολίνου στηρίχθηκε θεατρικό έργο το οποίο αργότερα οδήγησε στη φημισμένη ταινία Καμπαρέ, την οποία, σημειωτέον, ο Ίσεργουντ δεν έβρισκε καθόλου της αρεσκείας του.
Δημοσίευση σχολίου