Γιάννης Τσαρούχης .
.
.
Ντίνος Χριστιανόπουλος : Ακριβώς : επειδή είμαι πράγματι ερωτικός ποιητής, υπερφαλαγγίζω αυτόματα την ομοφυλοφιλία, η οποία είναι ένα μέρος του όλου καημού και όχι το χαντάκι που χωρίζει τους μεν από τους δε. Έτσι, ενώ δεν παύω να είμαι ειλικρινής και αποκαλυπτικός, διαθέτω ταυτόχρονα τη γέφυρα που μπορεί να με φέρει σε επαφή με τους πληγωμένους όλων των καταστάσεων. Και στο κάτω κάτω, η ποίηση δεν είναι μόνο η έκφραση των πιο ανομολόγητων διαθέσων, αλλά και η ικανότητα να δώσουμε στην ιδιαιτερότητα μια πλατύτερη βάση.
****
Μάνος Χατζιδάκις : Ο έρωτας σήμερα, δεν είναι για μένα αποκλειστικά σεξουαλικός μηχανισμός. Μ’ έλκουν οι νέοι που πρωτίστως νογάνε, αυτοί που θα εκπροσωπήσουν τη γενιά τους αύριο. Όπως η γέννηση ενός παιδιού είναι ένα διαβατήριο για τη μελλοντική γενιά (όταν δεν αποτελεί δημογραφικό στόχο, αλλά φυσική συνέπεια του έρωτα) έτσι κι αυτή η έλξη μου για τους επίλεκτους νέους διεκδικεί ένα διαβατήριο ποιητικής συνέχειας. Όμως υπάρχει αυτό το τίμημα της σεξουαλικής γνώσης : έχει χαθεί ο έρωτας ανάμεσα στους νέους. Υπάρχουν καλές κατασκευές, πολλές φορές μια ωραιότατη πράξη – έχει χαθεί η αδεξιότητα των παλιοτέρων’ αλλά μαζί μ’ αυτήν έχει χαθεί κι η ένταση μιας ερωτικής μυθολογίας αφού όλοι «ερώνται» με εξαλλοσύνη μέσα από ασφαλειστικές δικλείδες. Παλαιότερα οι άνθρωποι χάνονταν στον έρωτα, παραδινόντουσαν. Έχετε δει εσείς σήμερα να χάνεται κανένας στο πάθος;
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος : αντίο παλιέ κόσμε ! (Δρομέας)
****
Μάνος Χατζιδάκις : Ο έρωτας σήμερα, δεν είναι για μένα αποκλειστικά σεξουαλικός μηχανισμός. Μ’ έλκουν οι νέοι που πρωτίστως νογάνε, αυτοί που θα εκπροσωπήσουν τη γενιά τους αύριο. Όπως η γέννηση ενός παιδιού είναι ένα διαβατήριο για τη μελλοντική γενιά (όταν δεν αποτελεί δημογραφικό στόχο, αλλά φυσική συνέπεια του έρωτα) έτσι κι αυτή η έλξη μου για τους επίλεκτους νέους διεκδικεί ένα διαβατήριο ποιητικής συνέχειας. Όμως υπάρχει αυτό το τίμημα της σεξουαλικής γνώσης : έχει χαθεί ο έρωτας ανάμεσα στους νέους. Υπάρχουν καλές κατασκευές, πολλές φορές μια ωραιότατη πράξη – έχει χαθεί η αδεξιότητα των παλιοτέρων’ αλλά μαζί μ’ αυτήν έχει χαθεί κι η ένταση μιας ερωτικής μυθολογίας αφού όλοι «ερώνται» με εξαλλοσύνη μέσα από ασφαλειστικές δικλείδες. Παλαιότερα οι άνθρωποι χάνονταν στον έρωτα, παραδινόντουσαν. Έχετε δει εσείς σήμερα να χάνεται κανένας στο πάθος;
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος : αντίο παλιέ κόσμε ! (Δρομέας)
2 σχόλια:
Απαντώντας στην ερώτηση της Εύης Κυριακοπούλου «τι συνέδεε τα πρόσωπα που παρουσίασε στο βιβλίο του "Αντίο παλιέ κόσμε"»:
Στάθης Τσαγκαρουσιάνος: Είναι όλη η ιστορία της ανθρωπότητας μέσα σ’ αυτά τα πρόσωπα…. Τους συνέδεε η αγάπη και η τρέλλα να πουν το δικό τους τραγούδι, το δικό τους παραμύθι… και ενδεχομένως οι συγκεκριμένες προσωπικότητες, που όλες είναι άξιες και υπέροχες, χαρακτηρίζονται ακόμα από το ιδιαίτερο πείσμα. Ένα πείσμα και μια μοναξιά, γιατί όλοι από αυτούς τους ανθρώπους έχουν χαράξει – ο καθένας τους – έναν τελείως προσωπικό δρόμο. Με πολλές εναντιότητες, με πολλές "καταδίκες", με πολλή ειρωνεία…
Αλλά έτσι είναι πάντα οι πρωτοπόροι: στην αρχή είναι μόνοι.
απομαγνητοφώνηση από συνέντευξή του στην ΕΤ1 (Η ζωή είναι αλλού)
Για το βιβλίο του, ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος έχει επιλέξει μία σειρά συνεντεύξεων, μέσω των οποίων ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να ακούσει τις φωνές “αξιοσημείωτων ανθρώπων”, από έναν κόσμο που πέρασε.
Εκτός από τον Ντίνο Χριστιανόπουλο και τον Μάνο Χατζιδάκι που μας παρουσιάζει ο ReyCorazon, στην έκδοση αυτή περιλαμβάνονται συνεντεύξεις των: Αλέξη Μπίστικα, Γιώργου Χρονά, Κωνσταντίνου Βήτα, Ιόλα, Φλέρυ Νταντωνάκη, Μάτση Χατζηλαζάρου, Ιερομόναχου Συμεών, Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη, Ελένης Βλάχου, Αθανάσιου Καυκαλίδη, Ειρήνης Παπά, Νίκου Χατζηκυριάκου-Γκίκα, Μιχάλη Κατσαρού, Σέμνης Καρούζου, Γιώργου Βέλτσου, Αριστομένη Προβελέγγιου, Ελένης Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ντόρας Μπακοπούλου, Μιχάλη Ράπτη (Pablo), Κωστή Παπαγιώργη, Μίκη Θεοδωράκη, Ιωάννας Χατζηνικολή, Ρούλας Πατεράκη,
Τις εντυπώσεις του από την ανάγνωση του βιβλίου, γράφει ο Πέτρος Ζούλιας στα ΝΕΑ της 12ης Αυγούστου του 2000:
«Μπήκα στο βιβλίο “Αντίο παλιέ κόσμε. Συνομιλίες με αξιοσημείωτους ανθρώπους” του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου, αμήχανα και δειλά, όπως μπαίνει ένας καινούργιος σε μια συντροφιά παλιών γνώριμων που από ώρες έχουν αρχίσει να κουβεντιάζουν στον ήλιο, με καφέδες και τσιγάρα, τα μεγάλα θέματα του κόσμου: ο έρωτας, ο θάνατος, η τέχνη, η επικοινωνία, ο χρόνος, η Ελλάδα, ο κόσμος. Η κουβέντα με απορρόφησε. Η γοητεία τους με ρούφηξε. Ο λόγος τους, δρόμοι και στενάκια να περπατάς και να χαζεύεις για μέρες. Καθένας καταθέτει την πραμάτεια του, το παραμύθι του, τις ερωτήσεις του και τις όποιες απαντήσεις.
Μ' έπιασε μια νοσταλγία. Χάθηκα μέσα σε σκέψεις. Όταν έφτασα στις τελευταίες λέξεις του βιβλίου είχε πια νυχτώσει. Ένα βουνό τσιγάρα μπροστά μου. Καφέδες με κατακάθια στεγνά σαν έρημο ξεραμένη. Γύρω μου, άδεια καθίσματα. Αντίο παλιέ κόσμε. Όμως, τι παράξενο, οι φωνές τους στο μυαλό μου δυνατές. Ναι. Ακούω φωνές. Δυνατές και καθαρές φωνές σημαντικών ανθρώπων…»
Δημοσίευση σχολίου