Ύστερα τα μάτια του ξαναγύρισαν στον άρρωστο κι αναρωτήθηκε ποιο να 'ταν αυτό το, κάποτε, γνώριμο πρόσωπο που τώρα η φθορά είχε αποθέσει πάνω του μια στάχτινη μάσκα.
«Ζει μες στον τρόμο μην έρθει και τον ζητήσει ο πατέρας του», μουρμούρισε ο εσωτερικός, «και ταυτόχρονα λαχταρά παθιασμένα αυτή τη στιγμή. Ήρθαμε σ' επαφή με τους δικούς τους που τον έχουν απορρίψει εδώ και δέκα χρόνια και μας δήλωσαν πως δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση μαζί του».
«Ούγκο Ραφαντάλι...Ο τραγουδιστής;» ρώτησε ο Μπερνάρ.
«Ο ίδιος. Τον γνωρίζετε;»
«Και ποιος δεν τον γνωρίζει τον Ούγκο Ραφαντάλι!» απάντησε ο Μπερνάρ με πολλή έμφαση για να κρύψει τη συγκίνηση του.
Ντομινίκ Φερναντέζ : Η Δόξα του παρία (Αστάρτη)
«Ζει μες στον τρόμο μην έρθει και τον ζητήσει ο πατέρας του», μουρμούρισε ο εσωτερικός, «και ταυτόχρονα λαχταρά παθιασμένα αυτή τη στιγμή. Ήρθαμε σ' επαφή με τους δικούς τους που τον έχουν απορρίψει εδώ και δέκα χρόνια και μας δήλωσαν πως δεν ήθελαν να έχουν καμιά σχέση μαζί του».
«Ούγκο Ραφαντάλι...Ο τραγουδιστής;» ρώτησε ο Μπερνάρ.
«Ο ίδιος. Τον γνωρίζετε;»
«Και ποιος δεν τον γνωρίζει τον Ούγκο Ραφαντάλι!» απάντησε ο Μπερνάρ με πολλή έμφαση για να κρύψει τη συγκίνηση του.
Ντομινίκ Φερναντέζ : Η Δόξα του παρία (Αστάρτη)
2 σχόλια:
O Nτομινίκ Φερναντέζ, νοβελίστας, δοκιμιογράφος, μεταφραστής και κριτικός λογοτεχνίας, τιμημένος το 1982 με το βραβείο Γκονκούρ, έχει επισκεφθεί την Ελλάδα για την παρουσίαση βιβλίων του, ως προσκεκλημένος του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών στην Αθήνα και του Ιονίου Πανεπιστημίου στην Κέρκυρα.
Αν και ακτιβιστής για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, «δεδηλωμένος» ομοφυλόφιλος και ο ίδιος, και συγγραφέας αρκετών βιβλίων με θέμα την ομοφυλοφιλία, πιστεύει ότι δεν πρέπει να αποδίδεται καμμία σημασία στον σεξουαλικό προσανατολισμό του συγγραφέα, όταν συζητάμε για την λογοτεχνική αξία ενός έργου.
Εντύπωση προκάλεσε η πρόσφατη δήλωσή του ότι «η ποίηση στην Γαλλία έχει πεθάνει» και ότι γι αυτό ευθύνονται, κυρίως, οι εκδότες και τα μίντια. «Ελάχιστα βιβλία ποίησης τυπώνονται και οι ποιητές ποτέ δεν προβάλλονται από την τηλεόραση και το ραδιόφωνο», είπε..
~~~~~~~~~~~~
Η περιγραφή του βιβλίου από τον εκδοτικό οίκο:
Η Δόξα του Παρία, του Ντομινίκ Φερναντέζ, είναι ένα μυθιστόρημα που σοκάρισε κριτικούς και κοινό. Όχι μόνο γιατί έχει για θέμα του το ΕΙΤΖ, την πανούκλα του 20ου αιώνα αλλά κυρίως επειδή το παρουσιάζει κάτω από ένα, εντελώς ιδιαίτερο, οπτικό πρίσμα.
Οι ήρωες του έργου-ο ώριμος, φτασμένος συγγραφέας Μπερνάρ Μορέν και ο νεαρός φοιτητής Μάρκ Λαβέρν-ζουν σε μια σχεδόν συζυγική ζωή σε ένα ήσυχο αστικό διαμέρισμα του Παρισιού. Ώσπου... η Τραγωδία ξανακατεβαίνει στη γη... Και μέσα από την τρομακτική συμφορά που πέφτει επάνω τους, ο Μπερναρ και ο Μαρκ ανακαλύπτουν τη μυθική διάσταση του έρωτα τους.
~~~~~~~~~~~~
Την μετάφραση έχει κάνει η Λόισκα Αβαγιανού
Ουμπέρτο Έκο-Ντομινίκ Φερναντέζ: Βίοι Παράλληλοι
Γράφει ο Τρύφων Καλαμίτσης
Στην αρχή της Άνοιξης [σημ:του1991] το εβδομαδιαίο περιοδικό ποικίλης ύλης «Ένα» φιλοξένησε στις σελίδες του δυο …αιρετικές συνεντεύξεις. Μία μεταδημοσιευμένη απ’ την μεγάλης κυκλοφορίας ισπανική εφημερίδα El Pais και μία αποκλειστικά παραχωρημένη στο ελληνικό περιοδικό. Επρόκειτο για δύο παράτολμες καταθέσεις που έφερναν τον εφήμερο αναγνώστη τους σ’ απορία.
«Γεννιόμαστε όλοι ομοφυλόφιλοι» και «Το μέλλον βρίσκεται πίσω μας» ήταν οι τολμηροί τίτλοι που φιλοξενήθηκαν στο αθηναϊκό περιοδικό, εκείνο που κράτησε ωστόσο την προσοχή μου ήταν οι γνώμες των δύο συνεντευξιαζομένων, οι σχετικές με την μέθοδο που κανονίζει τα ήθη της εποχής μας:-την ακόμη ανίατη νόσο του περιώνυμου Αids.
- Το βιβλίο σας «Η δόξα του παρία» μπορεί να χαρακτηρισθεί αυτοβιογραφικό;
- Το πλέον αυτοβιογραφικό βιβλίο μου είναι το «Ροζ αστέρι». «Η δόξα του Παρία» περιέχει, φυσικά, προσωπικά βιώματα αλλά δεν περιγράφει τη δική μου τη ζωή. Είναι ένας στοχασμός πάνω στο Aids. Ήθελα ν’ αντιπαραθέσω δύο γενιές ανθρώπων. Για τον νεότερο το πρόβλημα είναι καθαρά ιατρικό. Πρέπει να θεραπευτεί, να αντιμετωπιστεί με καθαρά ιατρικά μέσα. Για τον μεγαλύτερο – της δικής μου γενιάς αν θέλετε – το πρόβλημα έχει και μια ηθική διάσταση.
- Μοιάζει να έχει γραφεί για να συμπληρωθεί ένα χρέος. Το κομμάτι που περιγράφει τις σκηνές στο νοσοκομείο είναι καθαρά δημοσιογραφικού χαρακτήρα.
- Ζω από κοντά το πρόβλημα. Έχω πολλούς ανθρώπους που πέθαναν ή πρόκειται να πεθάνουν από Aids. Η αρρώστια αυτή χτύπησε πολύ δυνατά τη Γαλλία και κυρίως το χώρο της διανόησης.
-Το βιβλίο είναι βέβαια γραμμένο το 1987. Τα τελευταία όμως δύο χρόνια υπάρχει μια τάση στη Γαλλία, αλλά κυρίως στην Αμερική, να ξεπεραστεί ο τρόμος για το Aids. Τα μπαρ και τα στέκια ξαναγεμίζουν. Ο κόσμος έχει ξανοιχτεί, «παίζει» και φλερτάρει πιο ελεύθερα. Πιστεύετε ότι ο άνθρωπος αρχίζει να συμφιλιώνεται με την ιδέα;
- Eίναι απαραίτητο…
…Ο Ντομινίκ Φερναντέζ, γιος του διάσημου κριτικού Ραμόν Φερναντέζ, είναι διδάκτωρ της ιταλικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Άνω Βρετάνης, κυρίως όμως συγγραφέας αρκετών μυθιστορημάτων με «ομοφυλόφιλο χαρακτήρα», δοκιμιογράφος και τακτικός αρθρογράφος και δηλώνει ομοφυλόφιλος.
[…]
Kαταξιωμένοι διανοητές και οι δύο, εκφράστηκαν υπό κοινόν παρονομαστή: ερμήνευσαν την ίδιαν αιτία: τη φθονερή νόσο που θυσιάζει τα παιδιά του Πλανήτη στον βωμό κάποιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων».
Ως επίγονοι μια ανδρείας, ήδη θυσιασμένης στην υποβόσκουσα εκφυλιστική πανουργία, οι δύο άνδρες μίλησαν με θάρρος και τόλμη – μ’ ευθύτητα που σπανίως ευαισθητοποιεί πια τους Καιρούς μας.
Μίλησαν εκ μέρους εκείνων που «όρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες» ασφαλίζοντας την πεποίθηση πως υπάρχει, ακόμη, ανθρώπινο γένος αδελφωμένο.
Από το περιοδικό ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ – τ. 57, Σεπτέμβριος 1991
Δημοσίευση σχολίου