Basil Blackshaw (Ιρλανδία).
.
ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ
Μάτι δειλό, που σε κοιτάζει
βαθιά, βουβά και σκοτεινά,
κ’ έτσι πιστά, σα να σου τάζη :
Θα σ’ αγαπώ παντοτινά
Ψηλό, λιγνό, τρελό για χάδι,
δουλεύει σ’ ένα μαγαζί.
Το πήρα ένα Σάββατο βράδι
και κοιμηθήκαμε μαζί.
Ναπολέων Λαπαθιώτης : Ναπολέων Λαπαθιώτης. Μια παρουσίαση από τον Σωτήρη Τριβιζά (Γαβριηλίδης)
2 σχόλια:
Από τις χαμένες λογοτεχνικές ιστοσελίδες του Κομνά και το «Περί Έρωτος» του Α.Β.Στρατή, στην Οδό Πανός του Μαίου του 1995:
Tο ποίημα αυτό δημοσιεύτηκε το 1938, φωτοτυπημένο από χειρόγραφο του ποιητή στο περιοδικό "Νεοελληνικά Γράμματα", σε κείμενο συνέντευξης. Ξέσπασε πάλι σκάνδαλο και η λογοκρισία της τότε κυβέρνησης Μεταξά απαγόρευσε πλέον στον Λαπαθιώτη να ξαναδημοσιεύσει. (Μετά απ’ αυτό, ο ποιητής δημοσίευε σε περιοδικά, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Πλάτων Χαρμίδης.)
Στον διευθυντή του περιοδικού Νεοελληνικά Γράμματα ο Λαπαθιώτης στέλνει την ακόλουθη επιστολή:
«Επειδή μαθαίνω, με πολλή μου λύπη, την εξαιρετική συγκίνηση και ταραχή που προκάλεσε στη λογοκρισία το εντελώς – ή περίπου, ή και καθόλου έστω – αθώο παιχνίδι – οκτάστιχο (...) αποφασίζω ν' αλλάξω τον τελευταίο και τον ένοχο στίχο του, έτσι ώστε – αποκαθαρμένος από το βάρος των φοβερών υπονοούμενων που περικλείει – να εμφανιστεί περισσότερο σύμφωνο με το πνεύμα της νέας καταστάσεως.
Λάβε λοιπόν την καλοσύνη να τους ανακοινώσεις ότι πρέπει να διαβαστεί έτσι:
Ψηλό, λιγνό, τρελλό για χάδι,
δουλεύει σ’ ένα μαγαζί.
Το πήρα ένα Σαββάτο βράδυ,
Μα δεν πλαγιάσαμε μαζί»
Ηδυπάθεια
Sensations étranges
(απόσπασμα)
Ω! Το μέλωμα των μισόκλειστων ματιών σου, άμα γλιστρώ κρυφά τα διψασμένα χέρια μου μέσα στους σκιερούς πόθους του κορμιού σου!.,.
Ω! το λάγγεμα των ματιών σου, που μέσα τους κάτι ολότρεμο και άφραστο γλυκοθαμπώνει και απαλοχάνεται, σα να περνούσανε οι ολογάλανες ανατριχίλες του φεγγαριού, αχνά και λιγωμένα, από τα μελένια και τρεμάμενα βάθη τους!...
Οι άλλοι δεν νιώθουν τίποτε, κουβεντιάζουν ήσυχα ήσυχα γύρω μας, και οι ομιλίες τους ηχούνε σα βούισμα από μέλισσες, κοπάδι από μακρινές μέλισσες.
Και, κάτω απ' το τραπέζι, τα κορμιά μας μεθούνε και πλέκονται σ' ερωτικούς πλοκάμους, και τα χέρια μου, σα φαρμακωμένα φίδια, γλιστράνε και πίνουνε, πίνουνε τα φλογερά μυστικά της σαρκός σου...
Και με κοιτάς, σε κάθε σφίξιμο μ' ένα παραλυμένο χαμόγελο, που αναβλύζει απ' τα τρίσβαθα των ολόγλυκων λογισμών σου, και τα μάτια σου θολώνουν από τους γλυκούς και ηδύπαθους αχνούς, και μου χαράζουν, σα θανάσιμα κοφτερά λεπίδια, την ψυχή...
Η λάμπα φωτίζει το ροδοκόκκινο, λαχανιασμένο πρόσωπο σου, και η καρδιά μου χαμογελάει, χαμογελάει και κολυμπάει, σκοτεινός κύκνος, μελλοθάνατος, σε χαυνωμένα τριανταφυλλένια πέλαγα...
Μου παραδίνεσαι άφωνα, κάτω από το καρυδένιο τραπέζι... Και οι πόθοι μου ξυπνούνε, ξυπνούνε οι αποναρκωμένοι πόθοι μου από τους βυθούς που ονειρεύονταν, και χυμούνε σαν κοράκια, μαύρα κοράκια, να πιούνε τη λάβρα του τρεμάμενου κορμιού σου...
-από το Ημερολόγιο 2009 των εκδόσεων Μεταίχμιο "Ναπολέων Λαπαθιώτης ...του έρωτα πάλι το στενό". Εισαγωγή - επιμέλεια: Χριστίνα Ντουνιά
Δημοσίευση σχολίου