Jean Cocteau (Γαλλία) .
.
Ο ομοφυλόφιλος αναγνωρίζει τον ομοφυλόφιλο, όπως ο Εβραίος τον Εβραίο. Τον ανακαλύπτει πίσω απ' οποιαδήποτε μάσκα, και σας διαβεβαιώνω γι' αυτή μου την ικανότητα να τον ανακαλύπτω ακόμα και ανάμεσα στις γραμμές του πιο αθώου βιβλίου. Τούτο το πάθος είναι πολύ πιο περίπλοκο απ' όσο συνηθίζουν να ισχυρίζονται οι ηθικολόγοι ότι είναι.(...)
Ο πατέρας μου κι εγώ μοιάζαμε. Είχαμε τα ίδια κοινά χαρακτηριστικά. Μόνο που εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ ποια ήταν η αληθινή του κλίση. Στην οποιαδήποτε σύγκριση μεταξύ μας, εκείνος, αντί να προσπαθήσει να συνειδητοποιήσει βάδιζε σε λάθος μονοπάτια, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι ήταν αυτό που έφταιγε, τι ήταν αυτό που τα 'κανε όλα ανούσια, κι ένιωθε τη ζωή να κρέμεται πάνω του βαριά, ασήκωτη.
Αν είχε ανακαλύψει αυτό που ήθελε, αν είχε συνειδητοποιήσει τις κινήσεις του, που χαρακτήριζαν την προσωπικότητα του, θα είχε κεραυνοβοληθεί. Στις μέρες του ένας άντρας θα είχε αυτοκτονήσει για μικρότερες αιτίες. Όμως όχι! Έζησε μέσα σ' αυτή την άγνοια και αποδέχθηκε το βάρος μιας ανούσιας και καταπιεσμένης ζωής. Άλλωστε σ' αυτή του την άγνοια οφείλω την ύπαρξη μου στη ζωή. Με θλίβει όμως αυτό το γεγονός. Γιατί θα ήταν πολύ καλύτερα αν ο πατέρας είχε γνωρίσει αυτές τις χαρές. Πολύ πίκρα θα είχε λήψει από τη ζωή μας.
.
Ζαν Κοκτώ : Το λευκό βιβλίο ή Έρωτες αγοριών (Δαναός)
2 σχόλια:
Ποιητής, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και ζωγράφος είναι μερικές από τις ιδιότητες του ακαδημαϊκού Zαν Κοκτώ (1889-1963), του "Τρομερού παιδιού" των γαλλικών γραμμάτων και της τέχνης. Τα παρακάτω αποσπάσματα από δημοσιεύσεις του τύπου και του διαδικτύου, σκιαγραφούν (και συνθέτουν) το πορτραίτο του εκκεντρικού και πολυτάλαντου αυτού ανθρώπου με την προκλητική ζωή και το τολμηρό έργο.
έγραψαν:
Η Βανέσσα Θεοδωροπούλου στην Καθημερινή της 12ης Οκτωβρίου 2003:
Λίγες προσωπικότητες στην ιστορία του εικοστού αιώνα παραμένουν τόσο διάσημες και συγχρόνως ουσιαστικά άγνωστες, όσο ο Ζαν Κοκτό. Το είχε πει κι ο ίδιος σε μία από τις συνεντεύξεις που έδωσε στα τελευταία χρόνια της ζωής του, προσθέτοντας όμως ότι το να είναι κανείς διάσημος και άγνωστος σημαίνει ότι προσφέρεται για να τον ανακαλύψουμε.
[…]
Ο Κοκτό, αυτός ο «βαρώνος φάντασμα της γαλλικής τέχνης», όπως τον αποκαλεί η «Λε Μοντ», γνώρισε στο πέρασμά του σχεδόν «τους πάντες». Βραβεύτηκε από τη γαλλική Ακαδημία Γραμμάτων και Τεχνών, αγαπήθηκε και μισήθηκε με πάθος γιατί ακριβώς ήταν το αρνητικό της εικόνας που έχουμε για τον μοντέρνο καλλιτέχνη των αρχών του αιώνα. Εστέτ, ναρκισσευόμενος, κοσμικός και απίστευτα φιλόδοξος, αναζήτησε τη φήμη, τον θαυμασμό και την ηδονή, ασχολήθηκε με την ποίηση και την τέχνη, αλλά και τη μόδα. Η ίδια του η ζωή και η εικόνα ήταν ίσως το μοναδικό του αριστούργημα, «μια οριζόντια πτώση» έλεγε ο ίδιος, ποιητική και σουρεαλιστική, γεμάτη πάθη και τραγική «αγωνία».
* * *
...o Αντώνης Παπαδόπουλος:
Είναι περίεργο πώς καμμιά φορά ορισμένοι άνθρωποι ζουν τόσο κοντά με το θάνατο, ώστε σχεδόν να εξοικειώνονται μ’ αυτόν και ύστερα να τον περιγράφουν στα έργα τους με ένα θαυμάσιο τρόπο. Ο Κοκτώ γεννήθηκε το 1889 στη Γαλλία και σε ηλικία μόλις 10 χρονών έζησε την αυτοκτονία τού πατέρα του. Ο μικρός Κοκτώ το έσκασε από το θείο που είχε την κηδεμονία του και η αστυνομία τον βρήκε να σεργιανάει στους κακόφημους δρόμους τής Μασσαλίας και τον γύρισε πίσω. Μια αποτυχημένη ερωτική σχέση με την ηθοποιό Καρλιέρ και μια έντονη καλλιτεχνική ζωή παρέα με τον Στραβίνσκυ, τον Πικάσο και άλλους, κάνουν το νεαρό ποιητή Κοκτώ να στραφεί προς το θέατρο και τον κινηματογράφο. Πολυτάλαντος ο Κοκτώ, υπογράφει σκηνικά, γράφει επιτυχημένα θεατρικά έργα (“Οι τρομεροί γονείς”, “Τα τρομερά παιδιά”, “Η ανθρώπινη φωνή”, “Η σατανική μηχανή” κ.ά). Σκηνοθετεί ταινίες όπως “Το αίμα τού Ποιητή” το 1930, “Η ωραία και το τέρας” με τον καλό του φίλο Ζαν Μαραί και φυσικά “Ο Ορφέας”. Ο θάνατος τού αγαπημένου του φίλου, τού συγγραφέα Ραϊμόντ Ραντιγκέ, ρίχνει τον Κοκτώ στην κόλαση τού όπιου, απ’ όπου δε θα συνέλθει σχεδόν ποτέ. Η φήμη του είναι μεγάλη τόσο στη χώρα του όσο και σ’ ολόκληρη την Ευρώπη και συμβάλλει μαζί με τους συμπατριώτες του, Καμύ και Σαρτρ στην εξάπλωση τού σύγχρονου γαλλικού θεάτρου. Ο θάνατος έρχεται να τον συναντήσει το 1963, όταν παθαίνει καρδιακή προσβολή την ώρα που ακούει ένα πρωί, το θάνατο τής φίλης του Έντιθ Πιαφ.
(από το p/f.gr/theatrinos)
* * *
...η Aναστασία Ζενάκου, στα Νέα της 6η Ιουνίου του 2004:
Ο κόσμος του Ζαν Κοκτό υπήρξε πυκνοκατοικημένος από ανθρώπους-θρύλους: από τον Πάμπλο Πικάσο, τον Αντρέ Μπρετόν και τον Αντρέ Ζιντ ως τον Ζαν Μαρέ, την Εντίτ Πιαφ και την Κοκό Σανέλ. Αλλοι υπήρξαν αγαπημένοι φίλοι του, ο Πικάσο λόγου χάρη, και άλλοι επικριτές του, όπως ο Μπρετόν και ο Ζιντ. Το πολυσχιδές ταλέντο του επέτρεψε στον Κοκτό να καταπιαστεί με κάθε είδους τέχνη: ζωγραφική, γλυπτική, κεραμική, κινηματογράφο, θέατρο, μυθιστόρημα, ποίηση, τραγούδι, χορό. Ωστόσο ο εθισμός του στο όπιο του στέρησε μια μεγάλη περίοδο δημιουργίας. Ο Κοκτό από τη μία ήταν εγωκεντρικός, τουλάχιστον στα γραπτά του, από την άλλη όμως ήξερε να ανακαλύπτει και να προωθεί νέα ταλέντα, όπως έκανε με τον Φρανσουά Τρυφό. Το θεατρικό του έργο Τα τρομερά παιδιά γνώρισε τεράστια επιτυχία και διάρκεια. Ο Ζαν Κοκτό υπήρξε επίσης η ψυχή του πρώτου Φεστιβάλ των Καννών.
* * *
...η Κυπριακή εφημερίδα ΣΗΜΕΡΙΝΗ, στις 18 Σεπτεμβρίου 2003:
Ο Κοκτό, στην τελευταία δεκαετία του ζωής του στράφηκε στις γραφικές τέχνες, καταπολέμησε το άγχος της ηλικίας και των γηρατειών κάνοντας λίφτινγκ και έγινε ο πιο εκκεντρικός ακαδημαϊκός, φορώντας δερμάτινα παντελόνια και κάπες ταυρομάχου. Ο Ζαν Κοκτό πέθανε το 1963, μ’ έναν τρόπο παράδοξο, ταιριαστό, ωστόσο, με τις εμμονές της υπόλοιπης ζωής του. Ετοίμαζε μια εκπομπή για την Εντίθ Πιάφ και όταν άκουσε την είδηση του θανάτου της, είπε: «Α, η Πιάφ είναι νεκρή, μπορώ να πεθάνω». Και έπεσε νεκρός.
* * *
...τα ΝΕΑ της 25ης Φεβρουαρίου του 2006:
O Ζαν Κοκτώ (1889-1963), «ο πλέον πνευματώδης Παρισινός», θεωρήθηκε επίγονος του Όσκαρ Ουάιλντ. […] H ανατρεπτική, ασεβής - κάποτε βλάσφημη - προσωπικότητά του δεν τον εμπόδισε να γίνει μέλος σε δέκα ακαδημίες. Όταν ρωτήθηκε από κάποιον δημοσιογράφο σχετικά με αυτό, χαρακτήρισε το φαινόμενο σαν «έναν ιδιότυπο ξυλοδαρμό τιμών» που του έπεσαν ξαφνικά στο κεφάλι.
Γ.Ζ.
* * *
...το e-go στις 23/3/2006:
Λίγα ονόματα έχουν συνδεθεί τόσο αβίαστα και ολοκληρωτικά με την avant-garde όπως εκείνο του Ζαν Κοκτό. […] Αυτό που χαρακτηρίζει τον Ζαν Κοκτό είναι ότι ασχολήθηκε εξίσου λαμπρά με τη λογοτεχνία, τη δοκιμιογραφία, την ποίηση, το θέατρο, τον κινηματογράφο, την ζωγραφική, τη σκηνογραφία, τη λιθογραφία, την αγγειοπλαστική, κερδίζοντας έτσι, χωρίς υπερβολή, τη φήμη του πιο πολύπλευρου και παραγωγικού καλλιτέχνη του 20ου αιώνα.
Ο Cocteau για τον Cocteau
« Εγώ εκθέτω τον εαυτό μου και παραιτούμαι απʼ το προνόμιο της ανωνυμίας και της μοναξιάς. Γυρίζω ταινίες για κάποιον μη υπάρχοντα θεατή, και αυτό με βοηθάει να ʽμια ελεύθερος νʼ αντισταθώ.»
« Για πρώτη φορά διασκεδάζω γράφοντας και νομίζω ότι αυτό είναι το ουσιώδες. Κι εγώ που ορκιζόμουν να μην ξαναγράψω! Είναι σαν ένας δρομέας που ορκίζεται ότι δεν θα ξαναϊδρώσει. Το πνεύμα τρέχει και ιδρώνει: είναι τα βιβλία.»
« Η ιδιαίτερη ηθική μου μπορεί να φαίνεται εντελώς ανηθικότητα σʼ αυτούς που προσπαθούν να πείσουν τους εαυτούς τους για κάτι που είναι ψέμα ή σʼ αυτούς που ζουν στην πλήρη σύγχυση, όπου το ψέμα τους φαίνεται αλήθεια και η αλήθεια μας μοιάζει στα μάτια τους με ψέμα.»
( Ημερολόγιο ενός αγνώστου)
« .. με στοιχειώνει η ιδέα της Ελλάδας ύστερα από μια μακρά νύχτα ύπνου από εκείνες που συντρίβουν τον άνθρωπο και γλυτώνουν μόνο οι ιδέες.»
( Ημερολόγιο ενός αγνώστου)
« Εξορίζοντας τον εαυτό μου, δεν εξορίζω ένα τέρας, αλλά έναν άνθρωπο που η κοινωνία δεν τον αφήνει να ζήσει, αφού θεωρεί λάθος ένα από τα μυστηριώδη παιχνιδίσματα που αισθάνεται το θεϊκό τούτο αριστούργημα που λέγεται άνθρωπος.»
«Οτιδήποτε αξίζει να λέγεται «διαφορετικό» μου αρέσει.»
«Τώρα μένω μόνος, κεραυνοβολημένος από λύπη, όρθιος στη μέση των συντριμμιών ενός εργοστασίου κρυστάλλου.»
www.myfilm.gr
Δημοσίευση σχολίου