John White Alexander (ΗΠΑ).
.
Δεν με πιέζει να της μιλήσω. Παλιά δεν είχε τόση υπομονή μαζί μου.
«Παλιά δεν ήσουν τόσο υπομονετική μαζί μου».
«Παλιά ήταν αλλιώς. Ως ζευγάρι είχαμε διαφορετικές απαιτήσεις η μια απ’ την άλλη».
Θέλω να το βγάλω από μέσα μου : «Δε μου κρατάς κακία που χωρίσαμε ;» Τότε δεν την είχα ρωτήσει γιατί φοβόμουν την απάντησης της.
« Λίγο. Πολύ λίγο. Αλλά δε μ’ εμποδίζει να σ’ αγαπάω».
Χαμογελώ αμήχανα, τα δάκρυα συνωστίζονται και πάλι στα μάτια. Θ’ αγοράσω μετοχές της Σόφτεξ.
«Θέλω να …» Τα υπόλοιπα λόγια δε λένε να διασχίσουν το κατώφλι των χειλιών μου, σαν σκυλί που έχει βάλει κόντρα τα πόδια του και δεν κουνάει όσο και να τραβήξεις. Θα ήθελα να της έλεγα ότι κι εγώ την αγαπώ. Κι ότι, κυρίως αυτό, ας ήτανε μονάχα αυτό, ότι η αγάπη της για μένα είναι σαν σωσίβιο σε ανταριασμένο πέλαγος, κομπρέσα μες στη θέρμη του πυρετού. Μόνο που δεν το λέω και ξέρω γιατί –φοβάμαι. Φοβάμαι να πω εγώ με λόγια ότι η Έρρικα με αγαπά. Σαν να της κλέβω κάτι, σαν… σαν να σφετερίζομαι περισσότερα απ’ όσα δικαιούμαι.
Με κοιτά ερωτηματικά, περιμένει.
Λύο Καλοβυρνάς : Πέφτω (Οξύ)
«Παλιά δεν ήσουν τόσο υπομονετική μαζί μου».
«Παλιά ήταν αλλιώς. Ως ζευγάρι είχαμε διαφορετικές απαιτήσεις η μια απ’ την άλλη».
Θέλω να το βγάλω από μέσα μου : «Δε μου κρατάς κακία που χωρίσαμε ;» Τότε δεν την είχα ρωτήσει γιατί φοβόμουν την απάντησης της.
« Λίγο. Πολύ λίγο. Αλλά δε μ’ εμποδίζει να σ’ αγαπάω».
Χαμογελώ αμήχανα, τα δάκρυα συνωστίζονται και πάλι στα μάτια. Θ’ αγοράσω μετοχές της Σόφτεξ.
«Θέλω να …» Τα υπόλοιπα λόγια δε λένε να διασχίσουν το κατώφλι των χειλιών μου, σαν σκυλί που έχει βάλει κόντρα τα πόδια του και δεν κουνάει όσο και να τραβήξεις. Θα ήθελα να της έλεγα ότι κι εγώ την αγαπώ. Κι ότι, κυρίως αυτό, ας ήτανε μονάχα αυτό, ότι η αγάπη της για μένα είναι σαν σωσίβιο σε ανταριασμένο πέλαγος, κομπρέσα μες στη θέρμη του πυρετού. Μόνο που δεν το λέω και ξέρω γιατί –φοβάμαι. Φοβάμαι να πω εγώ με λόγια ότι η Έρρικα με αγαπά. Σαν να της κλέβω κάτι, σαν… σαν να σφετερίζομαι περισσότερα απ’ όσα δικαιούμαι.
Με κοιτά ερωτηματικά, περιμένει.
Λύο Καλοβυρνάς : Πέφτω (Οξύ)
2 σχόλια:
Από το site των εκδόσεων «Οξύ»
Η Λένα είναι ένας άνθρωπος απλός και καθημερινός: έχει θάψει τις φρίκες του παρελθόντος της κάτω από μια ανέμελη και διαρκώς χιουμοριστική συμπεριφορά. Όμως μετά από ένα ατύχημα οι παλιοί εφιάλτες ξυπνούν και αρχίζουν να στοιχειώνουν τον ύπνο της. Πώς νόμιζε ότι ήταν δυνατόν να τα έχει ξεχάσει όλα; Γίνεται άραγε να αγνοείς για μια ολόκληρη ζωή τα μηνύματα που σου στέλνει το υποσυνείδητό σου; Αφού γυρέψει βοήθεια από φίλους και επαγγελματίες, η Λένα θα καταλάβει ότι η λύτρωση μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν θέλεις να ψάξεις μέσα σου να τη βρεις.
Aπό το site του Πολύχρωμου Πλανήτη
Μπορεί ένα ατύχημα να ξυπνήσει το παρελθόν; Nαι, γιατί το παρελθόν δεν κοιμόταν πραγματικά. Απλώς χουζούρευε λιγάκι να, έτσι είχε γείρει το άσχημο κεφαλάκι του. Όπα ξύπνησε.
«Ξυπνάω και τεντώνομαι μαχμουρλίδικα. Ωχ, τι είναι αυτό που κολλά πάνω μου; Ιι, αηδία! Είναι, δεν μπορεί, είναι οι εφιάλτες που σέρνω πάνω μου από τον ύπνο του παρελθόντος μου. Πώς βγήκανε από τα ενύπνια θρίλερ μου για να με βασανίσουν; Πώς θα τους ξεφορτωθώ τώρα;»
Θα καταφέρει η συνηθισμένη, καθημερινή λεσβία Λένα να ξεφορτωθεί τους εφιάλτες που αναστήθηκαν από το παρελθόν της, για να στοιχειώσουν την καθημερινότητά της; Πασχίζει, μα δεν ξεκολλούν από πάνω της. Θα μπορέσει να καταχωνιάσει ξανά τη θλιβερή ιστορία της στο σκοτεινότερο πατάρι του μυαλού της – οπουδήποτε, αρκεί να φύγει μέσα από τα πόδια της; Ή θα πέσει ξανά;
Δημοσίευση σχολίου