W.P.Magill(ΗΠΑ).
Το να ζεις λοιπόν σημαίνει να αντιμετωπίζεις την τραγική καθημερινότητα με τον κοροϊδευτικό σαρκασμό μιας ψεύτικης ανωτερότητας, ή με τη διέξοδο της εξαγοράς, όπου μια και μόνη πράξη καλωσύνης λυτρώνει μια ζωή ξοδεμένη στο βούρκο της φτώχειας, ή με την άγρια σεξουαλικότητα ενός μελαγχολικού πλήθους από πόρνες, προαγωγούς, ομοφυλόφιλους, σημαδεμένους από μια θλίψη που χάνεται στο χρόνο και αποκλεισμένους από τη συνειδητότητα. Το άμορφο έχει ωστόσο δική του ζωή. Κινείται χωρίς νόημα, αλλά έχει φως. Πεθαίνει χωρίς σταυρούς, αλλά έχει το μεγαλείο και την ηθική απελπισία όποιου ξέρει, έχει καταλάβει και παραδεχτεί.
Sandro Petraglia: Pasolini (ηράκλειτος)
Sandro Petraglia: Pasolini (ηράκλειτος)
2 σχόλια:
«Αγαπώ τη ζωή τόσο άγρια, τόσο απελπισμένα, που δεν μπορεί να μου βγει σε καλό. Εννοώ τα φυσικά γεγονότα της ζωής, τον ήλιο, το χορτάρι, τη νεότητα. Είναι ένα βίτσιο πολύ πιο τρομερό από εκείνο της κοκαϊνης, δε μου στοιχίζει τίποτε και υπάρχει σε απεριόριστη αφθονία, χωρίς όρια και το καταβροχθίζω. Το καταβροχθίζω… το πώς θα τελειώσει δεν το ξέρω» - Π.Π.Π.
Η ζωή του Παζολίνι τελείωσε τραγικά και ο Sandro Petraglia, ένας από τους δύο σεναριογράφους που συνέβαλαν στην αναγέννηση του ιταλικού πολιτικού κινηματογράφου, ξεκίνησε την καριέρα του την ίδια χρονιά που δολοφονήθηκε ο μεγάλος Ιταλός σκηνοθέτης,ποιητής, συγγραφέας και δοκιμιογράφος.
Το 1995, ο Σάντρο Πετράλια, συνέγραψε το σενάριο για την Ιταλογαλλική παραγωγή του φιλμ Pasolini: Un Delitto Italiano (Pasolini, αn Italian Crime / mort d'un poète / Who Killed Pasolini?), που ήταν μια ταινία ντοκουμέντο για το γεγονός που συγκλόνισε την Ιταλία το 1975 και που τριάντα χρόνια μετά επανήλθε στην επικαιρότητα, μετά από αιτήματα να ξανανοίξει η υπόθεση και να συνεχιστούν οι έρευνες γύρω από τις συνθήκες του θανάτου του.
Πηγές: gradewinner.com, nytimes.com
Από ένα άρθρο του Πιερ Πάολο Παζολίνι στην Corriere della Sera.
Το επιλεγμένο απόσπασμα αναφέρεται στην ανεκτικότητα της κοινωνίας - και ειδικότερα της ιταλικής κοινωνίας – απέναντι στο διαφορετικό. Ολόκληρο το άρθρο (που έφερε τον τίτλο: “Μην φοβάστε γιατί έχετε καρδιά”) δημοσιεύθηκε στην Οδό Πανός – τ.3, Οκτ.1981 – σε μετάφραση Λένας Κωνσταντέλλου.
1η Μαρτίου 1975
Τι επιτρέπει η ανεκτική κοινωνία; Επιτρέπει την ύπαρξη του ετεροσεξουαλικού ζεύγους. Αυτό είναι δίκαιο. Όμως πρέπει να δούμε συγκεκριμένα τι συμβαίνει. Αυτό συμβαίνει μέσα στο πλαίσιο του καταναλωτικού ηδονισμού (για να χρησιμοποιήσω ελεύθερη γλώσσα): πράγμα πού τονίζει ως το έπακρο τη συνουσία σαν κοινωνικό φαινόμενο. Επί πλέον υποχρεώνει: όποιος δεν είναι ζευγάρι δεν είναι σύγχρονος άνθρωπος όπως όποιος δεν πίνει Πέτρους ή Κινάρ. Και μετά επιβάλλει μια νευρωτική πρωϊμότητα. Παιδιά, αγόρια και κορίτσια μόλις έφηβοι - έχουν μια εμπειρία του φύλου που τους αποκόπτει κάθε τάση στο ίδιο το σεξουαλικό πεδίο, και, σ' άλλα παιδιά, κάθε πιθανότητα ανύψωσης. Θα έλεγε κανείς πως οι πιεστικές κατασταλτικές κοινωνίες (όπως έλεγε ένα γελοίο φασιστικό σλόγκαν) είχαν ανάγκη από στρατιώτες, και όχι από αγίους και καλλιτέχνες: ενώ η ανεκτική κοινωνία έχει ανάγκη μόνο από καταναλωτές. Εκτός, δε από αυτό το «κάτι», που η ανεκτική κοινωνία επιτρέπει, όλα έχουν αποκλειστεί - αίσχος για τους ιδεαλιστές προοδευτικούς και αίσχος για τον αγώνα κατά του χαμηλού - στην κόλαση της απαγόρευσης, των ταμπού που προκαλούν γέλιο και μίσος. Συνεχίζουν να μιλούν για τους «διαφορετικούς» με την ίδια απέχθεια όπως στους κληρικοφασιστικούς χρόνους: μόνο που ώιμέ, η απέχθεια μεγάλωσε λόγω της ανεκτικότητας για το “φυσιολογικό” σεξ. Είχα ήδη την ευκαιρία να πω, ότι για να ισοσταθμίσουν την παρουσία μιας ορισμένης ελίτ ανεκτικών προσώπων που ανταμείβουν έτσι την ίδια τη δημοκρατική συνείδηση, υπάρχουν στην Ιταλία πενήντα χιλιάδες μη ανεκτικά πρόσωπα πρόθυμα να λυντσάρουν. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί στην ιστορία της Ιταλίας.
Σήμερα προσθέτω επίσης ότι αυτές οι ελίτ των ανεκτικών προσώπων έδειξαν καθαρά ότι η ανοχή τους είναι μόνο στα λόγια’ ότι στην πραγματικότητα τούς ικανοποιεί πλήρως η ιδέα ενός γκέττο όπου να εξορίσουν τους «διαφορετικούς» (να κάνουν έρωτα με ποιον;) και όπου να τους βλέπουν σαν «τέρατα» με τα οποία είναι νόμιμο κάθε χυδαίο αστείο.
~~~~~~~~~~~~
Άλλες καταχωρήσεις για τον Πιερ Πάολο Παζολίνι:
Νο 198: Εγώ ο Πιέρ Πάολο στα χέρια του αγγέλου
Νο 199: Μια στιγμή Πιέρ Πάολο Παζολίνι
Νο 200: Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου
Νο 201: Pier Paolo Pasolini (του Π.Χατζηγάκη)
Νο 202: Τα παιδιά της ζωής
Νο 204: Παζολίνι-Ουγγαρέτι-Κουαζιμόντο
Νο 350: Παζολίνι (του René de Ceccatty)
Δημοσίευση σχολίου