Henry Bosdet R.A. (Μ. Βρετανία).
Ο Γουάιλντ πίστευε σε κάποιο πεπρωμένο του τεχνίτη, κι' ότι η ιδέα είναι πιο δυνατή κι' από τον άνθρωπο.
-«Υπάρχουν, έλεγε, δυο είδη καλλιτέχνες : οι πρώτοι δίνουν απαντήσεις, κι' οι άλλοι, ερωτήσεις. Πρέπει κανείς να ξέρη, αν είναι απ' αυτούς που απαντούν, ή μήπως από κείνους που ρωτούν' γιατί εκείνος που ρωτάει, ποτέ δεν είν΄ αυτός που απαντάει. Υπάρχουν έργα που προσμένουν, και που, για κάμποσον καιρό, μένουν ακατανόητα, - και τούτο, γιατί δίνουν απαντήσεις, σ’ ερωτήσεις, που δεν έγιναν ακόμα' γιατ' η ερώτηση, πολλές φορές, φτάνει τρομερά αργότερα, απ' την απάντηση της».
Αντρέ Ζιντ : Ο Όσκαρ Ουάιλντ και εγώ (Στοχαστής)
Απόδοση : Ναπολέων Λαπαθιώτης
2 σχόλια:
Πρώτη θέση στην βιβλιοθήκη του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη κρατούσαν τα βιβλία του Όσκαρ Ουάιλντ. Εστέτ ο ίδιος και ωραιοπαθής σαν τον Ιρλανδό συγγραφέα, λέγεται ότι δεν φοβόταν να τον μιμείται στο ντύσιμο, στο χτένισμα, στην κίνηση και στην προκλητικότητα.
~~~~~~~~~~~~~
Από το site των εκδόσεων "Στοχαστής":
Ο Ναπολέων Λαπαθιώτης δεν ολοκλήρωσε την μετάφραση του βιβλίου του Αντρε Ζιντ. Άφησε αμετάφραστη μιάμιση περίπου σελίδα, που με άκρα ευσυνειδησία μετέφρασαν οι Β. Νικολόπουλος και Α. Μοθωνιός. Λίγους μήνες αργότερα, τον Ιούλιο του 1944, η στερνή αυτή κατάθεση ψυχής του ποιητή, κυκλοφόρησε σε μια λιτή έκδοση που παραμένει άγνωστη ακόμη και σε αυτούς που εξακολουθούν να αγαπούν την ποίηση του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη.
Από το ίδιο site, για τον Αντρέ Ζιντ και το βιβλίο, που πρωτοκυκλοφόρησε στο Παρίσι το 1910 με τίτλο «Oscar Wilde. In Memoriam (Souvenirs). Le «De Profundis»»:
Ο Αντρέ Ζιντ γεννήθηκε στο Παρίσι στις 22 Νοεμβρίου του 1869 και πέθανε στις 19 Φεβρουαρίου του 1951.
Πνεύμα αντιφατικό απέδιδε την ιδιαιτερότητά του αυτή στις θρησκευτικές αντιθέσεις της οικογένειας του που ήσαν μείγμα Ουγενότων και Νορμανδών καθολικών που ασπάστηκαν τον προτεσταντισμό. Έτσι καταφεύγοντας στην τέχνη ασχολήθηκε με την συγγραφή κομψών έμμετρων και πεζών έργων τα οποία έφεραν την σφραγίδα του τότε ακμάζοντος συμβολισμού.
Ωστόσο το ταξίδι του στην Αφρική το 1893, υπήρξε η αιτία να διδαχθεί την αξία της ζωής και εξηγεί το μυστικό της βασανισμένης φύσης του. Αποτέλεσμα η συγγραφή του ειρωνικού έργου του Βάλτοι και Γήινες Τροφές όπου εξυμνείται η χαρά του να ζει κανείς με τις αισθήσεις του.
Έχοντας ολοκληρώσει την προσωπικότητά του και έχοντας κατακτήσει την προσωπική του ελευθερία, αφιερώνεται στο να διδάξει τους άλλους να πράξουν το ίδιο.
Συγγράφει το καταπληκτικής ελευθεροστομίας έργο Εάν ο σπόρος δεν μαραθεί, όπου υπεραμύνεται της ομοφυλοφιλίας, το Ταξίδι στο Κογκό, όπου υπερασπίζεται τους ιθαγενείς της Αφρικής και προσχωρώντας στον κομμουνισμό, τον αποκηρύσσει στην συνέχεια γράφοντας το Επιστροφή από την Σοβιετική Ένωση.
Η επίδρασή του ως δημιουργού και κριτικού υπήρξε τεράστια, κυρίως μέσα από το περιοδικό που εξέδιδε «Νέα, Γαλλική Επιθεώρηση». Όμως παρ’ όλο που το έργο του διαπνέεται από ένα σταθερό ρεύμα ηθικού φιλοσοφικού ουμανισμού, ο αλλοπρόσαλλος χαρακτήρας του και το γεγονός του ότι έθετε υπό κρίση όλες τις αξίες, του στέρησαν επί πολύ την απονομή επίσημων τιμών. Μόλις το 1947 παίρνει το βραβείο Νόμπελ.
Ο Ζιντ θεωρείται ο κλασικός ηθικολόγος της εποχής μας δίπλα στον Μονταίν και τον Γκαίτε και ο κορυφαίος στυλίστας του γαλλικού λόγου.
~~~~~~~~~~~~~~
Ο Αντρέ Ζιντ, που υπήρξε φίλος του Όσκαρ Ουάιλντ, ανάμεσα στα άλλα γράφει γι αυτόν:
«Πολύ μεγάλος συγγραφέας, όχι, αλλά μεγάλος καλλιτέχνης της ζωής, αν επιτρέπουμε σ’ αυτή τη λέξη του «viveur», να πάρει όλη της την πλέρια σημασία. Όμοιος με τους Έλληνες αρχαίους φιλοσόφους, ο Γουάιλντ δεν έγραφε, αλλά συζητούσε και ζούσε τη σοφία του, εμπιστευόμενος την ασυλλόγιστα, στη ρευστή μνήμη των ανθρώπων και σα γράφοντας την στο νερό. Εκείνοι που τον γνώρισαν καλύτερα, και περισσότερον καιρό, ας γράψουν τη βιογραφία του, ένας απ’ αυτούς που τον άκουσαν πιο άπληστα, αναφέρει εδώ πέρα, απλώς, μόνο, μερικές προσωπικές του αναμνήσεις».
Κι όπως συμπληρώνει στην εισαγωγή του, ο ομότεχνος τους και εκπληκτικά συγγενεύων Ναπολέων Λαπαθιώτης, σχολιάζοντας αυτές τις «προσωπικές αναμνήσεις» του Ζιντ:
«Μας τον παρουσιάζουν ολοζώντανο, παλλόμενο και σαν αναστημένον. Ο Γουάιλντ, μας θυμίζει τις λαμπρές τοιχογραφίες των ζωγράφων της Αναγεννήσεως, που, αν και ραγισμένες απ’ τον χρόνο, είτε, εδώ κι εκεί, κηλιδωμένες, απ’ την εγκληματικότητα, την άγνοια ή την απροσεξία των ανθρώπων, μένουν τ’ αριστουργήματα που ήταν, και μάλιστα, σχεδόν, και πιο λαμπρά!».
Δημοσίευση σχολίου