Κυριακή, Οκτωβρίου 16, 2005

Νο 198

Σκυμμένος πάνω του, σε μια κίνηση πιο πολύ προσκυνήματος παρά λαγνείας, απόδωσα τιμές στην ομορφιά του που τις δέχθηκε με την απόμακρη απάθεια ενός ειδώλου.
- Πάμε να πάρουμε λίγο αέρα, θέλεις;
Δεν ήξερα ακόμα τι θα του ζητούσα. Η μόνη μου επιθυμία για την ώρα ήταν να νιώσω τα παπούτσια μου να χώνονται στη λάσπη.
Ανάλαφρος και ζωηρός, σάμπως το κάθισμα της Άλφα Ρομέο να μη μας είχε χρησιμεύσει σαν νυφική παστάδα, είδε ένα άδειο κουτί πορτοκαλάδας και άρχισε να ντριπλάρει. Τον ακολούθησα και τον έφτασα στην είσοδο του γηπέδου. Κόλλησα από πίσω του, τον αγκάλιασα, έπιασα με τα δυο μου χέρια την πόρπη της ζώνης του και του είπα στ’ αυτί:
- Τώρα θα κάνεις τη γυναίκα.
Ταχύς σαν αίλουρος, γύρισε απότομα και μου κατάφερε μια φοβερή γροθιά στη μύτη. Έβγαλα το πουκάμισο για να σταματήσω το αίμα που έτρεχε ποτάμι.

Ντομινίκ Φερναντέζ : Εγώ ο Πιέρ Πάολο στα χέρια του αγγέλου (Αστάρτη)

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Από το myworld.gr - 25 Ιουλίου 2005

[...]
Η Άλφα Ρομέο προσπέρασε τα τελευταία σπίτια της παραλίας και είχε μπει στο αφιλόξενο και καταθλιπτικό τοπίο του Ιντροσκάλο με τις καλύβες, το άδειο γήπεδο ποδοσφαίρου και τα λασπωμένα βρομόνερα. «Μη νομίζεις πως είμαι πούστης επειδή ήρθα μαζί σου βόλτα. Δεν έχει να κάνει. Δεν τους γουστάρω καθόλου τους πουστηδες, απλώς τους πηδάω. Για τα λεφτά», περιγράφει την αλαζονεία του αγέλαστου, κοντού νεαρού ο Ντομινίκ Φερναντέζ στο βιβλίο Εγώ, ο Πιερ Πάολο στα χέρια του Αγγέλου. Μετά, ο άκαμπτος εραστής ξάπλωσε ανάσκελα για να δεχτεί με απόμακρη απάθεια τα τολμηρά χάδια του μεγαλύτερου άντρα που έσκυψε πάνω του μέσα στη σκοτεινή νύχτα. «Και τώρα θα κάνεις εσύ τη γυναίκα. Είναι η σειρά σου», ακούστηκε καθαρά η ευγενική και αποφασισμένη φωνή πάνω από τον ήχο της θάλασσας. «Μόνο βγάλε το δαχτυλίδι σου».

Ταχύς σαν αίλουρος, ο νεότερος άντρας τινάχτηκε εναντίον του και όλη η οργή για την άθλια ζωή και τις προκαταλήψεις του ξέσπασε με γροθιές και μπουνιές στο σώμα του «αντιπάλου» του. «Να, κοίτα, οι 20.000 λιρέτες σου». «Αν δεχθείς να κάνεις αυτό που σου λεω θα σου αγοράσω αληθινό ρουμπίνι. Θα δεις». Ο απειλητικός, ξύλινος πάσσαλος που ορθωνόταν ανάμεσα τους σαν φονικός φαλλός έφερε το τελειωτικό, μοιραίο χτύπημα. «Ήθελε να με σοδομήσει με το ξύλο. Έπεσε πρώτος επάνω μου. Του πήρα το ξύλο απ' τα χέρια και τον χτύπησα στο πρόσωπο, στο υπογάστριο και στο θώρακα. Τυφλά. Με κοίταζε συνέχεια. Με λατρεία. Θόλωσα και δεν ήξερα τι έκανα. Πέθανε. Φοβήθηκα και το έσκασα με το αυτοκίνητο. Ξέχασα τα Marlboro και τον αναπτήρα μου. Και το δαχτυλίδι», κατέθεσε στο δικαστήριο ο Πίνο Πελούζι, πριν από τριάντα χρόνια. Το επόμενο πρωί η αστυνομία της Ρώμης βρήκε νεκρό τον Πιερ Πάολο Παζολίνι. Τα χέρια του ήταν ανοιχτά σχηματίζοντας με το σώμα του το σημείο του σταυρού και στο παραμορφωμένο πρόσωπο του είχε πετρώσει ένα ανεξιχνίαστο, τρελό χαμόγελο. «Κι όταν, νεκρός πράγματι, παρουσιάστηκα στα μάτια του Αγγέλου με όλη τη φρίκη ενός βρομισμένου πτώματος, η λάμψη της κόρης του ματιού απέμεινε άθικτη μέσα σ' αυτήν τη ρυπαρότητα. Ο πιο μύχιος πόθος μου είχε εκπληρωθεί. Είχα αποθέσει τη ζωή μου στα χέρια τα πιο ανάξια να τη δεχτούν. Σε κανένα από τα βιβλία μου, σε καμιά από τις ταινίες μου δεν έφτασα στο ύψος των φιλοδοξιών μου. Αλλά τώρα έφευγα ήσυχος έχοντας οργανώσει με κάθε λεπτομέρεια τη νεκρική ακολουθία και υπογράψει το μόνο έργο μου που είναι βέβαιο πως θα νικήσει τη λήθη», γράφει ο Φερναντέζ στο τέλος του βιβλίου του.
...
(Κατερίνα Αγγελιδάκη)


Η μετάφραση του βιβλίου είναι του Λουκά Θεοδωρακόπουλου

Ανώνυμος είπε...

Από το site του Πολύχρωμου Πλανήτη

O Πιερ Πάολο Παζολίνι είναι ο ήρωας αυτού του βιβλίου. Μιλάει σε πρώτο πρόσωπο στον Γάλλο συγγραφέα Ντομινίκ Φερναντέζ, ο οποίος έχει ταυτιστεί απόλυτα με τον Παζολίνι. Βίαιο και τρυφερό, τολμηρό και αθώο συνάμα, αυτό το μυθιστόρημα-ποταμός μας κρατά αιχμάλωτους από την πρώτη έως την τελευταία σελίδα. Πρόκειται για μια συγκλονιστική σχέση μάνας-γιου, μια τεράστια κοινωνική τοιχογραφία (η Ιταλία από τη φασιστική εποχή ως τις Ερυθρές Ταξιαρχίες), μια σειρά από ολοζώντανα πορτρέτα προσωπικοτήτων (όπως ο Φελλίνι, ο Μπερτολούτσι και η Μαρία Κάλλας) και, πάνω απ’ όλα, μια πραγματεία για την ομοφυλοφιλία του Παζολίνι (από την πρώτη αγάπη του ως το μοιραίο ψωνιστήρι με τον άγγελο-φονιά του).

Ανώνυμος είπε...

Από το ΔΙΑΒΑΖΩ - τ.132, Δεκέμβριος 1985

[…] Αυτό το ευαίσθητο και βίαιο βιβλίο εγγράφεται αναξάλειπτα στη μνήμη και στην εμπειρία μας. Μας αφήνει μερικές εικόνες τόσο καθαρές, τόσο πλήρεις, που θα μπορούσαμε να τις μπερδέψουμε με τις εικόνες ενός Βισκόντι της μεγάλης νεορεαλιστικής περιόδου. Σε μένα έχει μείνει η εικόνα ενός λιβαδιού που φωτίζεται μέσα στη νύχτα από τις τρεμάμενες φωτίτσες των πυγολαμπίδων κι όπου δυο στρατιώτες, δραπέτες από ένα τρένο που τους πήγαινε στη Γερμανία, ανταλλάσσουν ένα βιαστικό φιλί προτού να χωριστούν δίχως μια λέξη. Ο ένας από τους δύο στρατιώτες είναι ο Πιερ Πάολο Παζολίνι

Matin (Lettres/Art)

* * * * * *

[…] To μυθιστόρημα του Ντομινίκ Φερναντέζ είναι πρώτ’ απ’ όλα ένα φλογερό, ερωτικό βιβλίο. Ένα βιβλίο κολασμένο κι εμπνευσμένο, άσεβο και ανίερο, βίαιο και παλλόμενο.

Le Figaro

* * * * * *

[…] O Φερναντέζ είναι ταυτόχρονα ο γιος του Μανταίνιου και του Παβέζε, ένα παιδί της Βενετίας και του Παλέρμο, αδελφός του Γκογκόλ και του Δον Τζοβάνι…

L’ Actualite (Figaro)

* * * * * *

[…] Aυτή η κατάβαση στην κόλαση μέσα από πενήντα τέσσερα κεφάλαια-σπείρες, από τη ρόδινη Μπολόνια μέχρι το σάβανο της ματωμένης άμμου στην Όστια, είναι δομημένη τέλεια. […] Με τους έρωτές του, το βίαιο έργο του, ο Πιερ Πάολο είναι η σύγχρονη εικόνα της τρελής ευτυχίας που βρίσκεται μέσα στην απόλυτη δυστυχία. Και παίρνει μια θέση – μοναδικός σύγχρονος ήρωας της άρνησης – πλάι στους μεγάλους καταραμένους.

L’ Express

(δημοσίευση του εκδ. οίκου «Αστάρτη”)

Ανώνυμος είπε...

«H πραγματική ευτυχία για μένα είναι να συγκινήσω έναν άνθρωπο με τα βιβλία μου»

Συνέντευξη του Ντομινίκ Φερναντέζ, στην Μαρία Αργυροκαστρίτη:

M.A. - Οι πολλοί θαυμαστές του έργου σας στην Ελλάδα, θεωρούν ότι το "Εγώ, ο Πιέρ Πάολο στα χέρια του αγγέλου" δεν είναι απλά το καλύτερο σας βιβλίο αλλά και ένα από τα πιο σημαντικά ευρωπαϊκά βιβλία, της προηγούμενης δεκαετίας. Εσείς μετά από 15 χρόνια τι πιστεύετε;
D.F. - Εγώ δεν πιστεύω ότι ήταν το καλύτερο μου βιβλίο. Νομίζω ότι το καλύτερο είναι το τελευταίο, και ένα άλλο που είναι πολύ λιγότερο γνωστό, και ονομάζεται "Ο έρωτας", που βγήκε το 86 και δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά.
[...]
M.A. - Είναι εύκολο για κάποιον που κάνει λογοτεχνική κριτική να είναι και συγγραφέας;
D.F. - Δεν είναι δύσκολο επειδή, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Εγώ έχω κάνει μακρές σπουδές, και συγχρόνως έγραφα. Η ιδιότητα του συγγραφέα και του κριτικού είναι δύο διαφορετικά πεδία της δραστηριότητας μου, διαφορετικά "δωμάτια", όπως είναι και η ιδιότητα μου ως καθηγητή, που έχω ασκήσει για πολύ καιρό. Πρόκειται για διαφορετικές λειτουργίες του μυαλού. Οι πραγματικοί κριτικοί άλλωστε πιστεύω δεν είναι οι επαγγελματίες κριτικοί αλλά οι συγγραφείς όπως ας πούμε ο Μπωντλαίρ. Αυτοί που ξέρουν τι είναι ένα μυθιστόρημα και που μπορούν να κάνουν καθαρή κριτική όχι λόγω καλλιτεχνικής στειρότητας αλλά χάρη στη γνώση.

M.A. - Ποια είναι η εικόνα που έχετε για την απόλυτη ευτυχία;
D.F. - Μια μόνο απάντηση είναι δύσκολη επειδή μπορεί να αλλάξει ανάλογα με την ώρα της ημέρας. Θα μπορούσα να πω το να δοκιμάζει κανείς ένα υπέροχο γλυκό, όπως τον κουραμπιέ. Ή το να ακούει μια θεϊκή μουσική, απάντηση που μου φαίνεται πιο σοβαρή (γέλια). Φυσικά και το κάνει κανείς έρωτα, αν και μου φαίνεται αρκετά μπανάλ ως απάντηση .
[...]
M.A. - Τι θεωρείτε ποιο σημαντικό στις φιλίες σας;
D.F. - Πρώτα αγαπά κανείς έναν άνθρωπο και μετά βλέπει τα χαρίσματα του. Αλλιώς μοιάζει λίγο αφηρημένο. Πιστεύω όμως το ότι να είναι κάποιος εύθυμος, μου αρέσει πολύ. Απεχθάνομαι αυτούς που είναι λυπημένοι και γκρινιάρηδες. […] Οι γάλλοι είναι σπάνια χαρούμενοι, συνήθως γκρινιάζουν για το παραμικρό. Γι΄ αυτό κι όλοι σχεδόν οι φίλοι μου είναι ξένοι.

M.A. - Σε τι έχετε προδώσει τον εαυτό σας;
D.F. - Σε τίποτα! Στα έντεκα μου χρόνια ξεκίνησα να γράφω και συγχρόνως έθεσα στον εαυτό μου το πρόγραμμα να γίνω καθηγητής πανεπιστημίου. Πίστευα ότι ήταν η δουλειά που άφηνε περισσότερη ελευθερία. Προσωπική και χρόνου. Εφάρμοσα λοιπόν αυτό μου το πρόγραμμα και αφιέρωσα τον ελεύθερο μου χρόνο στο γράψιμο. Στάθηκα πιστός σε αυτό που ήθελα ως παιδί και ακολούθησα τη γραμμή που έθεσα στον εαυτό μου. Από αυτή την άποψη είμαι ευτυχισμένος.
[...]
M.A. - Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
D.F. - Είναι πάρα πολλοί άλλα θα έλεγα και πάλι όλους τους ρώσους συγγραφείς. Από τον Πούσκιν, τον Γκόγκολ, τον Τολστόι τον Τσέχωφ, τον Τουργκένιεφ. Έχουν μια εκπληκτική αφηγηματική δύναμη, μπορούν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα με λίγες λέξεις, έχουν μεγάλη πυκνότητα στο γράψιμο τους. Μετά οι άγγλοι συγγραφείς όπως ο Στήβενσον, ο Ντίκενς, από τους αμερικάνους μου αρέσει ο Μέλβιλ, μετά ο Θερβάντες, και τέλος οι αρχαίοι κλασσικοί. Δεν ξέρω αν ξεχνώ κανέναν.

M.A. - Ποιος είναι ο αγαπημένος σας φανταστικός ήρωας;
D.F. - Το αγόρι από τη Νήσο των Θησαυρών. Για μένα αυτό το μυθιστόρημα είναι το αρχέτυπο του μυθιστορήματος. Έχει μια τρυφερότητα και μια καθαρότητα, και συγχρόνως είναι γεμάτο μυστήριο. Είναι μοντέλο μυθιστορήματος.
[...]
M.A. - Ποια πιστεύετε ότι είναι η μεγαλύτερη σας επιτυχία;
D.F. - Δεν μου πολυαρέσει αυτή η λέξη. Από την εμπορική άποψη θα έλεγα ότι ήταν το βραβείο Γκονκούρ, που έχω κερδίσει, αφού στη Γαλλία όποιος θέλει να κάνει ένα δώρο για τα Χριστούγεννα παίρνει το βραβείο Γκονκούρ με αποτέλεσμα να πουλιούνται χιλιάδες αντίτυπα. Για μένα μια πραγματική επιτυχία όμως θα ήταν να συγκινήσω έναν άνθρωπο με τα βιβλία μου.


Από το περιοδικό “Exit Magazine” – Kέρκυρα, 1997

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Στην δίκη του Πίνο Πελόζι, μιας δίκης που, λόγω της ομοφυλοφοβίας μιας πολύ μεγάλης μερίδας της ιταλικής κοινωνίας, κινδύνεψε να γίνει η δίκη του δολοφονηθέντος Πιερ Πάολο Παζολίνι, αναφέρεται ο Μαρτσέλε Παντοβάνι. Στο τέλος εκφράζει τις –βάσιμες- υποψίες του ότι οι δικηγόροι του Πελόζι σκοπεύουν να μετατρέψουν την δίκη σε δίκη της ομοφυλοφιλίας ώστε να δοθεί το πράσινο φως για το κυνήγι των ομοφυλοφίλων.

Από την οδό Πανός - τ.3, Οκτ.1981:

Είναι ήσυχος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και συνειδητοποιεί θαυμάσια πως αποτελεί το επίκεντρο του γενικού ενδιαφέροντος. Ξέρει ακόμα ότι θα ξεμπλέξει μια χαρά απ' αυτή τη δίκη. Ότι την ερχόμενη βδομάδα το δικαστήριο ανηλίκων θα του επιβάλλει κατά πάσαν πιθανότητα μια ποινή τεσσάρων μηνών σε αναμορφωτήριο κι έτσι, με το καλοκαιράκι, θα ξαναβρεί την ελευθερία του, ας είναι και υπό επιτήρηση για λίγον καιρό. Ποιος αυτός; Ποιος άλλος απ' τον Πίνο Πελόζι, με το παρατσούκλι «λα ράνα» (βάτραχος), δεκαεπτάμιση ετών, και φονιά του Πιέρ Πάολο Παζολίνι. Σημασία, όμως, έχει που και οι δικηγόροι είναι βέβαιοι πως αυτή θα είναι η κατάληξη της απίστευτης «δίκης Παζολίνι», που κινδυνεύει την κάθε στιγμή να μεταμορφωθεί σε δίκη του Παζολίνι.

Τα γεγονότα είναι γνωστά. Στις 2 Νοεμβρίου τα ξημερώματα, σ' ένα ερημικό μέρος κοντά στην Όστια, βρίσκουν το φρικτά παραμορφωμένο κι ακρωτηριασμένο πτώμα του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη και ποιητή. Ο δολοφόνος ανακαλύπτεται σχεδόν αμέσως (είχε το θράσος να περιφέρεται στη γαλάζια «Άλφα Ρομέο» του ίδιου του θύματός του) κι ομολογεί «τα πάντα». «Αφού φάγαμε κι ήπιαμε σε μια τραττορία, λέει ο Πίνο, ο βάτραχος, «αυτός» (ο «βάτραχος» δεν αναφέρει ποτέ το όνομα Παζολίνι, συστηματικά τον λέει «αυτός», ακόμα και στο δικαστήριο) με πάει στην Όστια, με κατεβάζει απ' τ' αμάξι κι εκδηλώνει τους σκοπούς του. Θύμωσα γιατί δεν είχαμε κάνει τέτοια συμφωνία κι αντιστάθηκα. Με χτύπησε τότε με μια σανίδα φωνάζοντας «θα σε σκοτώσω» κι άρχιζα να εγώ, τον χτύπησα με τη σειρά μου. Όταν έπεσε, τρόμαξα. ‘Αρπαξα το αμάξι του κι έφυγα. Δεν θυμάμαι αν πέρασα από πάνω του και τον πάτησα». Κι ο δικηγόρος του «βατράχου» συμπληρώνει την εικόνα επικαλούμενος τη νόμιμη άμυνα. Από δω και πέρα είναι που αρχίζει η δίκη του Παζολίνι.

Οι ακροδεξιές εφημερίδες υπερθεματίζουν, κατενθουσιασμένες που τους δίνεται η ευκαιρία να χτυπήσουν έναν αριστερό κι ομοφυλόφιλο. Η θέση τους: «Για μια φορά που το θύμα τα κατάφερε να θέσει εκτός μάχης τον θύτη, δεν θα βάλουμε και τα κλάματα». Και το άλλο: «Ο Παζολίνι πλήρωσε για όλες τις διαστροφές του». Στη θολή πολιτική κατάσταση που επικρατεί στην Ιταλία, κι ενώ βγαίνουν στη φόρα τα τόσα «άπλυτα» της υψηλής κοινωνίας (οι χρηματοδοτήσεις της ΣΙΑ και το σκάνδαλο «Λόκχηντ» συμπεριλαμβάνονται σ' αυτά) που αλλού να βρεις καλύτερη ευκαιρία απ' το να σκορπίσεις την αμφιβολία πάνω στον πολιτικό και νευματικό κόσμο που συμβολίζει ο Παζολίνι.

Ο φονιάς άλλωστε παίρνει κατά εκατοντάδες τις ενθαρρυντικές επιστολές. Οι νεαροί φασίστες της επαρχίας τού γράφουν: «Καλά τούκανες. Έβγαλες απ' τη μέση ένα κάθαρμα. Τους ομοφυλόφιλους πρέπει να τους εξοντώνουν». Σε συνέντευξη που του παίρνει το φιλοφασιστικό περιοδικό «Τζέντε», ο πατέρας του Πίνο δηλώνει: «Δεν φθάνω βέβαια στο σημείο να πω ότι στη θέση του γιου μου κι εγώ θα σκότωνα, μα αυτοί οι ομοφυλόφιλοι είναι αίσχος, πραγματικό αίσχος». Οι εμπειρογνώμονες πάλι του δικαστηρίου που εξετάζουν τον δολοφόνο και τον περνούν από διάφορα τεστ, προβάλλουν το επιχείρημα της «ανωριμότητας» με τα ακόλουθα λόγια: «Τη στιγμή της δολοφονίας, ο Πελόζι δεν είχε φθάσει σ' ένα επίπεδο πνευματικής ωριμότητας τέτοιο, ώστε να τον θεωρήσουμε ικανό να καταλάβει και να θελήσει».
Η «ωριμότητα» για τον ιταλικό νόμο είναι σε τελευταία ανάλυση η ικανότητα να φαντάζεσαι τις συνέπειες των πράξεων σου. Κι όταν είσαι «ανώριμος» δεν πρέπει και να τιμωρείσαι. Όταν μάλιστα είσαι κάτω απ' τα δεκαοκτώ, κλείνεσαι σε αναμορφωτήριο ως τα δεκαοκτώ που ενηλικιώνεσαι.

Ο νόμος αυτός, που αποβλέπει στο να προστατεύει τους εφήβους απ' την υπερβολική αυστηρότητα των τακτικών δικαστηρίων, φθάνει εδώ σε σημείο παραλογισμού. Αυτό τουλάχιστο υποστηρίζουν οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής. Αν ο Πελόζι ήταν δεκαοκτώ ετών και μια μέρα, μας εξηγεί Νίνο Μαρατσίτα, θα καταδικαζόταν τουλάχιστον σε κάθειρξη εικοσιδύο ετών. Επειδή, όμως, σκότωσε στα δεκαεπτάμιση χρόνια του, μπορεί ν' αφεθεί ελεύθερος μετά από μερικούς μήνες.

Σημειωτέον ότι η πολιτική αγωγή διόλου δεν επιδιώκει να επιβαρύνει τον Πελόζι. «Πρώτα - πρώτα γιατί είμαι σοσιαλιστής, λέει ο Μαρατσίτα, και το δικηγορικό μου έργο έγκειται στο να μοχθώ για να επανενταχθεί ο κάθε εγκληματίας στην κοινωνία κι όχι για να τιμωρηθεί. Ύστερα γιατί το συμφέρον του Παζολίνι δεν συμπίπτει με την καταδίκη αυτού του παιδιού. Μήπως δεν είναι κι οι δυο τους θύματα της κοινωνίας μας»; Κι ασφαλώς είναι θύματα. Ο ένας, γιατί επιδιώκει να βρει και καλοπληρώνει μια φευγαλέα και παράτολμη σχέση μ' έναν άλλο, ο δεύτερος γιατί προερχόμενος από ένα διεφθαρμένο υπεπρολεταριάτο πέρασε απ' τους χώρους της οικογένειας, του σχολείου, της εργασίας, της φιλίας χωρίς να αντλήσει πουθενά ένα μέσο εντάξεως στην κοινωνία μας. Και είναι εκατοντάδες σαν τον «βάτραχο» αυτοί που τριγυρίζουν έξω απ' το σταθμό της Ρώμης (εκεί τον μάζεψε ό Παζολίνι) κλέβουν, πορνεύονται καμμιά φορά εγκληματούν επίσης και πουλιούνται δέκα χιλιάδες λιρέττες. Το κάνουν για να πάρουν ένα πικάπ, παπούτσια με ψηλά τακούνια, Ένα γιλέκο ή κασσέτες. Στην περίπτωση του Πελόζι, ήταν για να πληρώσει την επισκευή της «Φίατ» του, που δεν έπαιρνε μπρος.

Τι ζητούν λοιπόν κάτω από τέτοιες συνθήκες οι δικηγόροι της οικογένειας Παζολίνι; Τρία πράγματα, εξηγεί ο Νίνο Μαρατσίτα. Πρώτα-πρώτα φυσικά, να φωτισθούν, για την ιστορία, τα σκοτεινά σημεία αυτού του φόνου: να αποκαλυφθεί, λόγου χάρη, πώς μπόρεσε ένα αγόρι δεκαεπτάμιση ετών, μόνο του, μ' ένα απλό σάπιο σανίδι για μοναδικό όπλο του, και χωρίς να πάθει ούτε τσαγγρουνιά, να σακατέψει σε τέτοιο σημείο έναν εύρωστο κι αθλητικό πενηντάρη; Πριν από μερικές μέρες άλλωστε κάπως ξεκαθαρίστηκε αυτό το σημείο: δύο συνεργοί του Πελόζι, οι αδελφοί Μπορσελλίνο, 14 και 16 ετών, συνελήφθησαν κι ομολόγησαν ότι πήραν μέρος στο έγκλημα. ‘Υστερα, οι δικηγόροι σκοπεύουν να κάνουν τα πάντα για να μη μετατραπεί η δίκη Παζολίνι σε δίκη της ομοφυλοφιλίας ανάβοντας έτσι ένα «πράσινο φως» στην Ιταλία για το κυνήγι των ομοφυλόφιλων. Τέλος, για να επισημάνουν μερικά θεμελιώδη προβλήματα: γιατί αυτή η κοινωνία που είναι συνήθως τόσο άτεγκτη με τους έφηβους, να δείχνει τόση επιείκεια ξαφνικά για τους ανήλικους αυτούς που έφθασαν στην ανθρωποκτονία και μάλιστα στην ειδεχθή ανθρωποκτονία; Αν ο Πίνο «ο βάτραχος» βγει σε τέσσερις μήνες, δεν είναι σαν να δίνουν εκ των προτέρων τα δικαστήρια το ελεύθερο στα κάθε λογής «βατράχια» να σκοτώνουν όποιον γουστάρουν; Κι επιτέλους, για να σκεφθούμε λιγάκι το μέλλον, με ποιο τρόπο μια κοινωνική οργάνωση της αριστεράς θα μπορέσει να εξασφαλίσει στους πολίτες ένα ελάχιστο όριο ασφαλείας;
~~~~~~~~~~~~

Άλλες καταχωρήσεις για τον Πιερ Πάολο Παζολίνι:

Νο 199: Μια στιγμή Πιέρ Πάολο Παζολίνι
Νο 200: Ποίηση σε σχήμα τριαντάφυλλου
Νο 201: Pier Paolo Pasolini (του Π.Χατζηγάκη)
Νο 202: Τα παιδιά της ζωής
Νο 203: Pasolini (του Sandro Petraglia)
Νο 204: Παζολίνι-Ουγγαρέτι-Κουαζιμόντο
Νο 350: Παζολίνι (του René de Ceccatty)