Erzsébet Korb (Ουγγαρία)
O Verlaine στον Rimbaud
Στη θάλασσα,[3 Ιουλίου 1873]
[…] Εάν, και καταπώς φαίνεται είναι πολύ πιθανό, πρέπει να κάνω αυτή την τελευταία μαλακία, θα την κάνω τουλάχιστο σαν ένας γενναίος μαλάκας, Η τελευταία σκέψη μου, φίλε μου, θα είναι για σένα, για σένα που με φώναζες απ’ την προκυμαία και που όμως δεν ήθελα να ξαναδώ, γιατί έπρεπε να πεθάνω, - ΤΕΛΟΣΠΑΝΤΩΝ!
Θέλεις μήπως να σε φιλήσω πεθαίνοντας;
O φτωχός σου
P. Verlaine
Ο Rimbaud στον Verlaine
Λονδίνο. Παρασκευή απόγευμα [4 Ιουλίου 1873]
[…] Δεν σταμάτησα να κλαίω εδώ και δυο μέρες. Γύρισε. Θάρρος, ακριβέ μου φίλε. Τίποτα δεν χάθηκε. Δεν έχεις παρά να ξανακάνεις το ταξίδι. Θα ξαναφτιάξουμε τη ζωή μας εδώ με θάρρος και υπομονή. Αχ! Σε ικετεύω. Είναι για το καλό σου άλλωστε. Γύρισε, θα ξαναβρείς εδώ όλα σου τα πράγματα. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τώρα πως δεν υπήρχε τίποτα αληθινό στη συζήτησή μας, Ω, η φρικτή στιγμή! μα κι εσύ, σαν σου ‘κανα νόημα να κατεβείς απ΄το πλοίο, γιατί δεν ερχόσουνα; Zήσαμε δυο χρόνια μαζί για να φτάσουμε ως εδώ; Tι θα κάνεις; Αν δεν θέλεις να γυρίσεις, θέλεις μήπως να ‘ρθω να σε βρω εκεί όπου βρίσκεσαι;
Nαι, το λάθος ήτανε δικό μου.
Ε, δεν θα με ξεχάσεις, έτσι;
Όχι δεν μπορείς να με ξεχάσεις.
Εγώ, σ’ έχω πάντα εδώ.
Έλα, απάντησε στο φίλο σου, μήπως δεν πρέπει πια να ζούμε μαζί;
Θάρρος, απάντησέ μου γρήγορα.
Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ πέρα.
Ν’ ακούσεις μοναχά αυτό που σου λέει η καρδιά σου.
Γρήγορα λέγε αν πρέπει νάρθω να σε βρω.
Δικός σου για όλη τη ζωή.
Rimbaud
Αρτύρ Ρεμπώ – Πωλ Βερλαίν : Aλληλογραφία (Ερατώ)
5 σχόλια:
To υστερόγραφο της τελευταίας επιστολής του βιβλίου:
Ο Verlaine στον Rimbaud, Λονδίνο, Κυριακή 12 Δεκεμβρίου, 1875.
Υ.Γ. – Ανώφελο να γράψεις εδώ till called for.
Φεύγω αύριο για μεγάλα ταξίδια, πολύ μακριά...
Μ΄ αυτό το υστερόγραφο ο Βερλαίν έδωσε οριστικό τέλος στη σχέση του με τον Ρεμπώ. Σταματά να γράφει και αρχίζει την περιπλάνηση από την Σουηδία ως την Ιάβα και την Σουμάτρα, με τον μισθοφορικό στρατό της Δανίας, και από την Κύπρο και την Αβησσυνία μέχρι την Γαλλία, όπου κατέληξε σοβαρά άρρωστος και πέθανε στα 37 του χρόνια.
Ονειρεύτηκα την πράσινη νύχτα με τα έκθαμβα χιόνια
Φιλί που ανεβαίνει αργά στων θαλασσών τα μάτια,
Ανάκουστων χυμών ροή,
Και το γαλαζοκίτρινο των φώσφορων που τραγουδούν το ξύπνημα!
[…]
Μ' αλήθεια, έκλαψα πολύ! Απογοητευτικές οι Αυγές.
Κάθε σελήνη είναι φρικτή, και πικρός ο κάθε ήλιος:
Ο στυφός έρωτας με φούσκωσε με χαύνα μεθύσια.
Θρυψάλιασε, καρίνα μου! Πότε θα πάω στη θάλασσα!!
(από το «Μεθυσμένο Καράβι» του Αρτύρ Ρεμπώ)
Αυτό το ποίημα του Ρεμπώ, που αν και τερμάτισε την λογοτεχνική του πορεία σε ηλικία μόλις 20 χρόνων σημάδεψε τα γαλλικά γράμματα και την παγκόσμια ποίηση, ήταν η αφορμή της γνωριμίας των δύο «καταραμένων» ποιητών.
Ο Graham Robb, Αμερικανός μελετητής της γαλλικής λογοτεχνίας και βιογράφος γάλλων ποιητών γράφει:
(η μετάφραση δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ της 2ας Δεκεμβρίου του 2000)
Η ιστορία του Ρεμπώ είναι απίστευτη. Γεννήθηκε σε ένα φτωχό επαρχιακό σπίτι κι από μικρός έδειξε δείγματα ασυνήθιστης ευφυΐας. Τα ποιήματά του αποκάλυψαν απόλυτο έλεγχο της κλασικής γλώσσας και της προσωδίας σε συνδυασμό με ένα εντελώς πρωτότυπο στυλ. Κανείς δεν μπορούσε να αντιληφθεί τι έκανε πραγματικά ο Ρεμπώ, γιατί κάτι τέτοιο δεν είχε προηγούμενο: απλώς, ένας μαθητής έγραφε μερικά από τα μεγαλύτερα αριστουργήματα της γαλλικής ποίησης.
Το ποίημά του «Το Μεθυσμένο Καράβι» δείχνει ένα νήμα σκέψης που δεν είναι συνειδητό, ένα ρεύμα εικόνων που περιορίζονται μόνον από την κλασική τελειότητα του στίχου. Πουθενά δεν εντοπίζει ο αναγνώστης επιρροές. Οι ποιητές φτιάχνονται από τα διαβάσματά τους, αλλά τίποτε δεν μας βοηθάει να καταλάβουμε πώς δημιουργήθηκε το σονέτο «Τα Φωνήεντα». Δεν έχει προηγούμενο, είναι ανεπανάληπτο. Όσο για τα δύο μικρά τελευταία του βιβλία «Την Εποχή στην Κόλαση» και τις «Εκλάμψεις», δεν υπάρχει όμοιό τους στην παγκόσμια Λογοτεχνία ούτε θα υπάρξει ποτέ.
H περιγραφή στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Το Σεπτέμβριο του 1871, ο Rimbaud δεν έχει κλείσει ακόμα τα δεκαεπτά του όταν στέλνει την πρώτη επιστολή του στον Verlaine. Έχει ήδη γράψει μερικά από τα σημαντικότερα ποιήματά του και ζει έντονα την ατομική του εξέγερση ενάντια στο καθετί που τον περιβάλλει.
Ο Verlaine, από τη μεριά του, έχει δημοσιεύσει ήδη δύο ποιητικές συλλογές, είναι καταξιωμένος ποιητής και παντρεμένος.
Τον Ιανουάριο του 1872, ο Rimbaud, έρχεται στο Παρίσι. Η φιλία τους δεν αργεί να εξελιχθεί σε πραγματικό δεσμό. Η ζωή τους από δω και μπρος θα είναι μια ηθελημένη φυγή από την πραγματικότητα σε κόσμους φανταστικούς όπου το ποιητικό τους όνειρο και το αληθινό τους πάθος βιώνονται με τρόπο αξεδιάλυτο.
Οι επιστολές, του τόμου αυτού, είναι αυτές που αντάλλαξαν μεταξύ τους ο Paul Verlaine και ο Arthur Rimbaud την περίοδο της πολύ στενής φιλίας τους.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Από το προλογικό σημείωμα του βιβλίου:
… (στο βιβλίο, εκτός από) τις επιστολές – όσες, εννοείται, δεν έχουν χαθεί – που αντάλλαξαν μεταξύ τους ο Paul Verlaine και ο Arthur Rimbaud […] παρεμβάλλονται, πάντα σε χρονολογική σειρά, άλλες επιστολές, ολόκληρες ή αποσπάσματά τους, που προέρχονται ή, κυρίως, απευθύνονται σε συγγενικά και πολύ φιλικά τους πρόσωπα και των οποίων το περιεχόμενο ευθέως ή όχι θίγει τόσο τις σχέσεις των δύο φίλων ποιητών όσο και τα προβλήματα που αυτές δημιούργησαν στο στενό οικογενειακό τους περιβάλλον – ιδιαίτερα εκείνο του Verlaine.
O αναγνώστης θα βρει επιπλέον τις δηλώσεις, καταθέσεις και ανακρίσεις των δύο ποιητών στην αστυνομία σχετικά με εκείνο που στην ιστορία του πολύπλευρου δεσμού τους, όπως και στην ιστορία των γαλλικών γραμμάτων, παρέμεινε ως «το δράμα των Βρυξελλών»: δύο πυροβολισμοί, ο τραυματισμός του Rimbaud, η καταδίκη του Verlaine, o oριστικός ουσιαστικά χωρισμός.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
(η μετάφραση του βιβλίου είναι του Ανδρέα Νεοφυτίδη)
από το NetControl
[…]
Μέσω αυτού του ποιήματος (Το μεθυσμένο καράβι), ο Ρεμπώ γνώρισε τον Βερλαίν. Το είχε στείλει στον ποιητή με μια επιστολή, ο Βερλαίν του απάντησε με μεγάλο ενθουσιασμό στέλνοντάς του επιστολή που περιείχε εισιτήριο τραίνου για το Παρίσι.
Ο Βερλαίν (1844-1896), όταν γνώρισε τον Ρεμπώ, ήταν στα 26 του, 9 χρόνια μεγαλύτερος και ήδη φτασμένος ποιητής. […]
Είχε παντρευτεί μια πολύ όμορφη και πολύ πλούσια κοπέλα η οποία ήταν έγκυος την εποχή που τους επισκέφθηκε ο Ρεμπώ. Ο Βερλαίν είχε πει ότι ερχόταν στο Παρίσι ένας μεγάλος ποιητής κι ο κύκλος του τον περίμενε ανυπόμονα. Ολοι νόμιζαν ότι ο Ρεμπώ ήταν 25-30 χρονών και ξαφνιάστηκαν πολύ όταν είδαν ένα μυξιάρικο με μακριά βρώμικα μαλλιά να τους λέει ότι ήταν ο Αρθούρος Ρεμπώ.
[...]
Έχουν γραφτεί πολλά για την ομοφυλόφιλη σχέση Ρεμπώ και Βερλαίν θα είναι όμως μεγάλο λάθος να νομίσουμε ότι το κέντρο βάρους βρισκόταν στο σεξ. Ο Ρεμπώ, για πρώτη φορά στη ζωή του ανακάλυπτε "αδερφή ψυχή", έναν αληθινό ποιητή. Κατά βάθος, νόμιζε ότι έχει ανακαλύψει έναν άνθρωπο με το ίδιο πάθος, πρόθυμο να φύγει μακριά από την συμβατικότητα. Γρήγορα όμως κατάλαβε το λάθος του. Άρχισαν οι καυγάδες και οι κρίσεις και ....
[* La Poesie de Rimbaud (ΡΕΜΠΩ ΚΑΙ ΒΕΡΛΑΙΝ, ΑΥΤΗ Η ΥΠΕΡΟΧΗ ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΙΗΣΗ)]
Το άρθρο της προηγούμενης καταχώρησης συνεχίζεται, αλλά, από εκεί που το σταμάτησα και πέρα, θυμίζει αστυνομικό δελτίο και "μεσημεριανάδικο" μαζί. Τσακωμοί, χωρισμοί και ξανασμιξίματα, τραυματισμοί και φυλακή, οικογενειακοί καυγάδες, κραιπάλες, σεξ, ναρκωτικά, μεταμέλειες και εγκλεισμοί σε μοναστήρια.
Ας παραθέσω μόνον το τέλος του:
"Το 1886 ο Βερλαίν, που τον είχε συγχωρέσει, εξέδωσε τα ποιήματά του, τα οποία γνώρισαν πρωτοφανή επιτυχία, αλλά ο Ρεμπώ δεν το έμαθε ποτέ."
Δημοσίευση σχολίου