Serhan Murat(ΗΠΑ).
Η ΙΤΑΛΙΑ ΜΟΥ (απόσπασμα)
Πράξη λαγνείας, πραξη λαγνείας
σε μια μόνο γειτονιά, σε μια μόνο πόλη
στην αυγή της νότιου Ιταλίας, Απουλίας
Καλαβρίας, Λουκανίας, ή Σικελίας μέσα
στα σπίτια των φτωχών, στην θάλασσα Θεέ μου
γίνεται κάτι σιγά σιγά το ανώμαλο.
Αισθάνομαι σαν καταδικασμένος
- και πράγματι η μια συνάντηση μέσα στα ερειπωμένα σπίτια
και η άλλη μέσα σε W.C.
Μεταξύ ενός έρωτος με γλυκούς γορίλες
- ομαδικώς –ντυμένοι με μπλουζίτσες θαλασσιές
και παντελόνι 100 δρχ και μεταξύ ενός έρωτα
μ’ εξευτελιστικά παζάρια στην τιμή.
Ληστείες, ιδρώτες, σεξ προχειροπλυμένα.
Δεν μου απομένει να κάνω άλλο, παρά την ποίησή μου
Ποίηση.
Μετάφραση : Δημήτρης Παπαδάκης (Ντακρέτας)
Γιώργος Χρονάς : Μια στιγμή Πιέρ Πάολο Παζολίνι (το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου Νο 42)
4 σχόλια:
Από τον «Θρήνο του εκσκαφέα»
ΙΙ
[…]
Μια ψυχή μέσα μου, που δεν ήταν μόνο δική μου,
Μια ψυχούλα σ’ εκείνο τον απέραντο κόσμο,
Αναπτύσσονταν, θρεμμένη στην ξενοιασιά
Εκείνου που αγαπά, κι ας μην ανταγαπάται.
Κι όλα φωτίζονταν, με τούτη την αγάπη.
….
Μετάφραση: Θανάσης Κουτλής
Οκτώ Ιταλοί Ποιητές – Εκδ. Οδός Πανός.
Όπως ο όρος νεότητα κατέστρεψε τη νεότητα
έτσι και ο όρος ποίηση κατέστρεψε την ποίηση.
Επιστρέφω απόμαχος από τα WC της Μεσσήνης και
τις απαίσιες φτωχογειτονιές στην Κατάνη.
Έτσι μαζί μου στη ζωή παρασύρω και τον θάνατο.
Pier Paolo Pasolini
Αυτοί οι στίχοι ποτελούν την πρωμετωπίδα του βιβλίου του Γιώργου Χρονά «Τα αρχαία βρέφη», που περιγράφοντας τους «τύπους» του βιβλίου του λέει:
«…ανήκουν στην β’ Εκλογική Περιφέρεια και σε μια μυθολογία τυχαία, μα φανερά γενναία, με μίγμα αίματος στις φλέβες, με τον πανσεξουαλισμό τους, χωρίς ανησυχίες πνεύματος και τον θάνατο που τους σκοτώνει πάντοτε, κάθε μέρα. Ποζάρουν σε δρόμους και σινεμά, σε μηχανουργεία και ξενοδοχεία Δ’ τάξεως, σε διαδρόμους και λεωφορεία βοηθώντας με να περάσω βιαστικά, ποιητικά ανορθόδοξα δηλαδή, πράγματα από αυτή τους την περιπλάνηση και καταστροφή.»
Λέει ακόμα:
«Εδώ θα βρείτε δεκαπέντε κομμάτια να μιλάνε για ναύτες και άλλα τόσα, ίσως για στρατιώτες ή πυγμάχους, δεχθείτε τα όπως τα σχέδια κάποιου ζωγράφου για το ίδιο πράγμα, όπως τις παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα ενός μουσικού ή όπως, κυρίως, τις καρέκλες που κάνει κάποιος καρεκλάς, ένας τσαγκάρης τα ζεύγη των υποδημάτων του
[…] «εδώ θα βρείτε το πεθαμένο μοντέλο Πέραμα – Σαλαμίνα»…
Η παραπάνω αναφορά μου ξεφεύγει, ενδεχομένως, από το θέμα, αλλά «εκμεταλλεύτηκα» την ευκαιρία για να γράψω κάτι προσωπικό – ελπίζω να μου το συγχωρήσετε. Βρίσκω πολλές ομοιότητες ανάμεσα στον Γιώργο Χρονά και τον Παζολίνι. Αυθαίρετο το συμπερασμά μου, γιατί, λόγω σχετικής ανεπάρκειας, δεν στηρίζεται σε κριτική παρατήρηση του έργου τους, αλλά στην αίσθηση που μου δημιούργησε η πρώτη μου επαφή με την ποίηση του Χρονά, πριν πολλά χρόνια.
Με ένα εκτενέστατο αφιέρωμα στον Πιέρ Πάολο Παζολίνι, κυκλοφορεί το νέο τεύχος (130 – Οκτ. 2005) του περιοδικού "ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ"
Από ένα άρθρο του αφιερώματος, γραμμένο το 1995 από τον Γιώργο Μπράμο:
[…]
Είκοσι χρόνια απο τη δολοφονία του, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι συνεχίζει να ορίζει τα σημεία τομών και ρήξεων, ενώ θέτει τα διλήμματα και τις ανεπάρκειες στην κοινωνική, πολιτισμική, πολιτική συγκρότηση της Ευρώπης, ιδιαίτερα μετά τον πόλεμο. Ισως, περισσότερο απο κάθε άλλο μεταπολεμικό δημιουργό, πρόβλεψε την πορεία απο την αντιφασιστική αντίσταση, την οποία θεωρούσε γενέθλια πράξη της μεταπολεμικής Ευρώπης, στη σημερινή οχύρωση σ' ένα νεοσυντηρισμό με κύρια χαρακτηριστικά την ξενοφοβία και την απόρριψη κάθε κοινωνικής, πολιτικής, φυλετικής, σεξουαλικής διαφορετικότητας.
Σε εποχές που κυριαρχούσε η "αισιοδοξία" της ανθρωπότητας για το πέρασμά της απο την προϊστορία στην ιστορία, ο Παζολίνι μετατόπιζε τα όρια, έθετε κριτήρια που οι επιπόλαιοι θεωρούσαν αιρετικά και παράδοξα. Η ιστορική χειραφέτηση δεν ήταν γι'αυτόν καρπός μιας οικονομικής "προόδου", αλλά η τραγική συνείδηση της "έρημης χώρας", που διαμορφωνόταν στα σύνορα ανάμεσα στους κοινωνικά ενταγμένους και στα απελπισμένα κοινωνικά και σεξουαλικά "παιδιά της ζωής", ανάμεσα στον κινηματογραφικό νεορεαλισμό και τον πολιτικο-ποιητικό κινηματογράφο, ανάμεσα στη νατουραλιστική και τη βιωματική προσέγγιση της κοινωνικής κόλασης.
[…]
Σ' ένα κείμενο "αυτοπαρουσίασης", γραμμένο το 1969, στα σαράντα έξι του χρόνια, ορίζει την καταγωγή της προβληματικής του. "Μου είπαν -γράφει- ότι έχω τρία είδωλα: τον Χριστό, τον Μαρξ και τον Φρόιντ. Αυτά είναι φόρμουλες. Το μόνο είδωλό μου είναι η πραγματικότητα".
Ο Παζολίνι ανιχνεύει αυτήν την πραγματικότητα, κατ'αρχήν στα "παιδιά της ζωής", στα αγόρια των φτωχών συνοικιών της Ρώμης, εκεί όπου η σεξουαλικότητα και η αίσθηση της ζωής συγκροτούνται απο υλικά βίαια, γεμάτα με τη λάσπη του κοινωνικού περιθωρίου. Είναι η πρώτη σύγκρουση με την Αριστερά και τις οικονομίστικες ηθικολογίες της, για το "υγιές, καθαρό, ρωμαλέο προλεταριάτο".
Στις "Στάχτες του Γκράμσι", την ποιητική συλλογή του, η σχέση του με την Αριστερά υπερβαίνει την αντιπαλότητα για την τρέχουσα πολιτική τακτική, γίνεται υπαρξιακή, συνειδησιακή πηγή.
Γράφει:
Μα γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ,
που σχεδόν ευγνωμονώ τον κόσμο για τη δυστυχία μου,
για το ότι είμαι διαφορετικός- και γι'αυτό μισήθηκα
και που όμως δεν ξέρω παρά ν' αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;
…
~~~~~~~~~~~~
Είναι ενδιαφέροντα όσα γράφονται από δω και κάτω στο άρθρο του περιοδικού. Αλλά, τι καλύτερο μετά από αυτή την ποίηση και την σκέψη του Παζολίνι;
"γιατί να πιεστώ να μισήσω εγώ... που δεν ξέρω παρά ν' αγαπώ, πιστά και στενάχωρα;"
μία διόρθωση στο δεύτερο σχόλιο:
αντί "Αυτοί οι στίχοι ποτελούν την πρωμετωπίδα του βιβλίου του"
Αυτοί οι στίχοι αποτελούν την προμετωπίδα του βιβλίου του.
Δημοσίευση σχολίου