Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 26, 2005

No 178

Eπάγγελμα;
- Ποιητής.
Την ίδια απάντηση έδινες και μικρός, όταν σε ρώταγε η αγαπημένη σου μητέρα τι θα γίνεις σαν μεγαλώσεις. Οι σημερινοί κριτικοί, ξέρεις Ναπολέοντα, θεωρούν το έργο σου ελάσσονος σημασίας.
- Η ζωή μου όμως, υπήρξε μείζονος ενδιαφέροντος. Περιφρόνησα την κοινοτοπία, την κατεστημένη ηθική. Πριν από το γράψιμο στίχων, μ' ενδιέφερε η ποιητικότητα της ύπαρξής μου, ο τρόπος ζωής μου ως έργο τέχνης. Έχει μεγαλύτερη σημασία να ζεις και να φέρεσαι ως γνήσιος Ποιητής, παρά να γράφεις ποιήματα στα πλαίσια μιας κάποιας εργασιοθεραπείας της νεύρωσής σου, γιατί δεν ξέρεις να πλέκεις ή να κεντάς.
Γι αυτό, ίσως, σε χαρακτήριζαν εστέτ.
- Ήμουν εστέτ, επειδή μ' άρεζαν τα όμορφα πράγματα, επειδή ντυνόμουν κομψά και προκλητικά μοντέρνα για εκείνη την εποχή, επειδή είχα καλή ανατροφή, επειδή ήμουν εγωκεντρικός κι επειδή, εν γένει, ήμουν οπαδός της σχολής του αισθητισμού.
***
[Σπίρτο]
Μητσάκι μου, μου φαίνεται πως αδικείς το πνεύμα μου!
Δεν είμαι σπίρτο, φυσικά, σαν κάποιους από σας
- αλλ' έχω, καθώς τό 'νιωσες,πιστεύω κι απ' το γεύμα μου,
τίτλους λαμπρούς, οικόσημα, περγαμηνάς χρυσάς!
Πιστεύω να καμάρωσες τ' αρχοντικό σερβίτσιο μου,
και το μικρό μου το λακέ με την οικοστολή.
Όταν υπάρχουν όλ' αυτά και βρίσκεις και ψωλή,
το παραπάνω το μυαλό, τι να το κάνεις Μήτσο μου;...
.
Γιάννης Παλαμιώτης : Ναπολέων Λαπαθιώτης.Μια φανταστική συνέντευξη και δυο ανέκδοτα ποιήματα του (το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου Νο 10)

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ο Γιώργος Χ. Μπαλούρδος γράφει

...O Λαπαθιώτης αρνήθηκε με τόλμη και παρρησία, μέχρι το τέλος της ζωής του, τον σεξουαλικό προσανατολισμό της εποχής του και του κοινωνικού του περίγυρου. Η ατομική του αυτή ανταρσία είναι η ανταρσία ενός πραγματικού εστέτ.
[...]
H μη αποδοχή από τον Λαπαθιώτη του κοινωνικού περιβάλλοντός του και η απόρριψη των αξιών και ηθικών ορίων του, αποτελεί την αιτία της στροφής του προς τον μέσα του κόσμο. Μια σκληρή και οδυνηρή εσωστρέφεια που παρατηρείται και σε άλλους ποιητές. Τη στροφή σε μια όχι πάντοτε ευλογημένη μόνωση. Η μη παραδοχή όμως, ίσως υποδηλώνει όχι μόνο την εξέγερση ενάντια στα θεσμοθετημένα όρια της κοινωνίας αλλά και την υποταγή στην υπερευαίσθητη ψυχή του. Μια ανταρσία, όμως, που δεν ενσωματώνεται άμεσα στο έργο του, έτσι όπως την διακρίνουμε στον Καρυωτάκη ή, αργότερα, στο έργο των επίσης πρόωρα χαμένων Αλέξη Τραϊανού και Νικόλα Άσιμου. Έτσι, που ποιητική μετάπλαση του κόσμου να σημαίνει την με περισσότερο φραστική μετριοφροσύνη ποιητική ανάπλαση της ψυχής του δημιουργού. Της άλλης οπτικής του τρόπου ζωής.
Που βασικό νόημα του τρόπου αυτού, είναι το «Αισθητώς ζειν».


(Ο Χρόνος και ο Θάνατος - Οδός Πανός, Μάιος 1995)

Ανώνυμος είπε...

Το δεύτερο ανέκδοτο ποίημα από το τεύχος 10 του Οκτασέλιδου:

[To τσερβέλο]

Εσύ που λες πως θα ‘πρεπε λίγο τσερβέλο να ‘χα
και το δικό σου σπαταλάς εις βάρος μου μονάχα,
-δε θαύμασες το πιάνο μου και τη βιβλιοθήκη μου;
Δεν είδες το κατάμεστον οικόσημο καθήκι μου;
Tέτοιο καθήκι σαν αυτό βρε Παπανικολάου
θα βρεις μονάχα στην αυλή του φίλου Νικολάου!
Σε τέτοιο τάχα κ' η Σεπτή Εκείνου Υψηλότης,
dε σφίγγεται κάθε πρωί να κάνει το ψιλό της;…
Δεν είδες τα βιβλία μου τι πράματα και θάματα,
τι τόμοι κ’ εγχειρίδια και κλασικά συγγράματα;…
Aλλά, για να μιλήσουμε και δι εμέ τον ίδιον
mήπως κ’ εγώ βρε Μήτσο μου, δεν είμαι εν-χοιρίδιον;
[1933]