Court Jones (ΗΠΑ).
Οι πρώτοι στίχοι του Λαπαθιώτη ήταν γραμμένοι με τόλμη, ξεχείλιζαν ηδονικότητα. Έφηβος της ζωής και της ποιήσεως, παιδί του πάθους και του έρωτα, αδέσμευτος από κάθε πρόληψη, εμφανίστηκε με στίχους που και σήμερα ξαφνιάζουν με τη λιτότητα και τη πεζολογία τους. Θαρρείς και δε νιαζόταν παρά μόνο πώς να εξομολογηθεί, πώς να τραγουδήσει τους έρωτες, τις χαρές του, τις άπληστες στιγμές της ηδονής – κι ας σκανδαλίζονταν οι σεμνότυφοι με το νεαρό αυτόν εστέτ' υπήρχε η νεολαία που μεθούσε με τους στίχους του, που ζούσε την τόλμη του Λαπαθιώτη, την τόλμη των δικών της αισθήσεων. Δεν είχε φανεί ακόμα ο Αλεξανδρινός εκείνος, ο «ανδρείος της ηδονής» - τα λιγοστά ποιήματα που είχε γράψει ως τότε ήταν ακόμα συμβολικά – κι η νεολαία διψούσε για ίνδαλμα, ήθελε τον ποιητή της. Κι έπειτα δεν ήταν μόνο η τόλμη: απέναντι στο χείμαρρο της στιχουργημένης φιλοσοφίας του Παλαμά και στο στυλιζαρισμένο συμβολισμό της θολής μουσικής του Χατζόπουλου, οι πολύ απλοί, οι πολύ πεζολογικοί στίχοι του Λαπαθιώτη ήρθαν σαν φρεσκάρισμα, σα μια ανανέωση.
Ντίνος Χριστιανόπουλος (Διαγώνιος 1959 –No 1)
Ντίνος Χριστιανόπουλος (Διαγώνιος 1959 –No 1)
2 σχόλια:
Από την Οδό Πανός, τεύχος 79/80, Μάιος 1995.
Γράφει ο Α.Β.Στρατής:
H ομοφυλοφιλία των δύο ποιητών (Καβάφη και Λαπαθιώτη) δεν αποτελεί το μοναδικό σημείο στο οποίο θα μπορούσε να στηριχθεί κάποιος, προκειμένου να διαπιστώσει σε πόσο βαθμό συγκλίνει ή αποκλίνει το ποιητικό έργο τους. Ο Μιχ. Μερακλής δηλώνει ότι αποδίδει μικρή σημασία στα ερωτικά ποιήματα του Λαπαθιώτη, γιατί βρίσκει ότι "δεν έχουν τόσο υπαρξιακή αυθεντικότητα" σε σχέση με τα αντίστοιχα ποιήματα του Καβάφη.
Έχω την πεποίθηση ότι δεν συμβαίνει αυτό με τα ερωτικά ποιήματα του Λαπαθιώτη, γιατί η τέχνη καθενός ποιητή κινείται σε διαφορετικούς χώρους και επίπεδα.
[...]
Εξάλλου ένα ικανό μέρος της ερωτικής ποίησης του Λαπαθιώτη είναι γραμμένο και δημοσιευμένο πριν από το 1917, δηλαδή πριν αρχίσει να λαμβάνει ο ίδιος τα ποιητικά φυλλάδια του Καβάφη. Αλλά και όσα από τα ερωτικά ποιήματά του γράφτηκαν αργότερα, αφ' ενός δεν διαφέρουν, ως προς το ύφος και το περιεχόμενό τους, από τα προηγούμενα, αφ' ετέρου δεν μοιάζουν με τα αντίστοιχα ποιήματα του Καβάφη, γιατί ο πυρήνας του θέματος του έρωτα έχει ήδη σχηματισθεί από νωρίς στην ποίηση του Λαπαθιώτη.
Γράφει ο Γιώργος Μπαλούρδος:
Ο Λαπαθιώτης ξεχωρίζει πρώτιστα σαν ποιητής στον προσωπικό του βίο και κατόπιν στην πνευματική του δημιουργία. Έζησε σαν ανδρείος της ηδονής αλλά και της οδύνης. Ενέδωσε στις ηδονικές σειρήνες, όπως άλλοι στην πίστη τους, και πλήρωσε ακριβά την επιλογή του αυτή. Εξύμνησε μονο την ανδρική ομορφιά, χωρίς φόβο και χωρίς ενδοιασμούς. Συμβολοποίησε το ωραίο, που έγινε η αφετηρία κάθε πράξης και ενέργειάς του. Η θέαση και η εξύμνηση της Ομορφιάς υπήρξε σκοπός της ζωή του και του έργου του. Η τέχνη του δεν νεωτερίζει, δεν απομακρύνεται από την παραδοσιακή φόρμα της εποχής του. Δεν επεξεργάστηκε μια αισθητική θεωρία που με την πρωτοτυπία της και την τολμηρή θεματολογία της θα γινόταν σημείο καμπής για τους μεταγενέστερους.
«Ίσως να έχασε που αντιτάχθηκε με τόσο πείσμα στη νεώτερη ποίηση, μα αυτό δεν τον εμπόδισε να παραμείνει ένας ποιητής σπουδαίος, εξ ίσου σπουδαίος όσο ήταν στην εποχή του ο Πορφύρας, ένας ποιητής που η ευαισθησία του είναι μεγαλύτερη από κάθε άλλον» αναφέρει ο Μήτσος Παπανικολάου.
(Οδός Πανός, τ. 79/80)
Δημοσίευση σχολίου