Lucian Freud (Γερμανία-Μ.Βρετανία).
Κατέβηκα τα πλακόστρωτα σκαλοπάτια ανάμεσα στους επενδυμένους με πλακάκια τοίχους και με τύλιξε η παράξενη και γλυκιά μυρωδιά του αντισηπτικού. Ήταν όλα πεντακάθαρα. Σε μερικούς ουρητήρες κάτω από τις γυαλιστερές χάλκινες βρύσες (που τους αξίζει κάθε τιμή) στέκονταν κάποιοι, καλύπτοντας με τα αδιάβροχά τους από τον ανυποψίαστο επισκέπτη ή τους φιλύποπτους αστυφύλακες τα επί ώρες βρώμικα ξεροσταλιάσματα τους. Ένιωσα αηδία. Όχι αποδοκιμασία, μόνο φόβο μήπως κάποια μέρα τους μοιάσω. Τα κεφάλια τους, γκρίζα και απωθητικά, γύρισαν αυτόματα προς το μέρος μου με προσδοκία. Πόσες μακροχρόνιες επενδύσεις με μηδαμινά οφέλη!… άραγε έγνεφαν ο ένας στον άλλο με τα γέρικα χέρια τους, καθώς τη μια μέρα μετά την άλλη έπαιρναν τις θέσεις τους δίπλα δίπλα στον κύκλο των υπόγειων δημόσιων ουρητηρίων; Συνέβη ποτέ κάτι; Μήπως κάποτε, απελπισμένοι από την άκαρπη αναζήτησή τους, που σίγουρα ποτέ δεν ήταν μόνο για σεξ, αλλά περισσότερο για μια φευγαλέα ματιά σε κάτι άξιο να μείνει στη μνήμη, στράφηκαν ο ένας στον άλλο; Είχα τη σίγουρη αίσθηση ότι δεν το έκαναν. Είχαν σιωπηλά συμφωνήσει να ζητούν αέναα αλλού αυτό που ποτέ δεν μπορούσαν να έχουν. Δεν ήμουν ντροπαλός, αλλά ήμουν πολύ υπερήφανος και σεμνός για να πάρω θέση ανάμεσα τους και μόνο μια στιγμή δίστασα πριν πάρω την απόφαση μου.
.
Άλαν Χόλινγκχερστ : Η βιβλιοθήκη της πισίνας (Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος)
Άλαν Χόλινγκχερστ : Η βιβλιοθήκη της πισίνας (Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος)
4 σχόλια:
Από το site papasotiriou.gr
"Η βιβλιοθήκη της πισίνας", το πρώτο μυθιστόρημα του Άλαν Χόλινγκχερστ, είναι άθλος. Μια δουλειά συναρπαστική, υποχθόνια ερωτική, που εστιάζεται στη φιλία του Γουίλιαμ Μπέκγουιδ, ενός νεαρού ομοφυλόφιλου αριστοκρατικής καταγωγής που ζει προνομιακά και ακόλαστα, και του γηραιού λόρδου Νάντγουιτς, παλαιού πολεμιστή της Αφρικής, που γυρεύει κάποιον να γράψει τη βιογραφία του και να μεταλαμπαδεύσει τις ιδέες του. Καθώς παρακολουθούμε την ακούραστη περιπλάνηση του Μπέκγουιδ στον κόσμο των χαμηλών φωτισμών, των υπόγειων μπαρ, των κινηματογράφων και των κολυμβητηρίων και συγχρόνως στον κόσμο του Νάντγουιτς, με τους μυστικούς και καλά κρυμμένους δεσμούς, ξετυλίγεται μπροστά μας ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο της ζωής των ομοφυλόφιλων του αιώνα μας, στο οποίο τα θέματα της ομοφυλοφυλίας, της αφοσίωσης, της καταπίεσης και της αναζήτησης της ομορφιάς ζωγραφίζονται με λεπτότητα και οξύνοια. Εκδόθηκε το 1983 και είναι μία ελεγεία πάνω στη ζωή των γκέι, που, εξαιτίας του AIDS, δεν μπορεί πια να συνεχιστεί. Ακόμη, είναι μια ελεγεία εμπλουτισμένη με σοφία και σπινθηροβόλο εφευρετικότητα, μια όψη της μοντέρνας Βρετανίας από μια νέα και εντυπωσιακή οπτική γωνία. Σημαδεύει την παρουσία του Άλαν Χόλινγκχερστ ως μια δυνατή και πηγαία φωνή της σύγχρονης πεζογραφίας.
~~~~~~~~~~~~
H μετάφραση είναι της Μερσίνας Ιωακείμ
Aπό ΤΟ ΒΗΜΑ, Κυριακή 10 Μαΐου 1998
«Δεν μπορώ να τιμωρήσω κάποιον επειδή δημοσιεύει σκουπίδια» είχε γράψει κάποιος κριτικός για τον Αλαν Χόλινγκχερστ, όταν το 1988 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα «Η βιβλιοθήκη της πισίνας», ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα βιβλία της δεκαετίας του '80, «σπάνιας εξυπνάδας και ηθικής δύναμης», το οποίο θεωρείται ήδη κλασικό.
Ήρωες του βιβλίου δύο αριστοκράτες ομοφυλόφιλοι, ο ένας νεαρός και ο άλλος ηλικιωμένος λόρδος. Ο συγγραφέας, χωρίς σοφιστικέ φιοριτούρες, αναφέρεται στις κρυφές ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές συμπεριφορές του 20ού αιώνα - καμία γυναίκα δεν εμφανίζεται σε όλο το βιβλίο. Και οι δυο ήρωες πάσχουν από AIDS, το όνομα της ασθένειας ωστόσο δεν αναφέρεται πουθενά. Ο τρόμος της μόνο πλανιέται στις σελίδες του. Οι γλαφυρές περιγραφές και η εμμονή στις ηδονές παραπέμπουν στον «Ντόριαν Γκρέι» του Οσκαρ Γουάιλντ. Το βιβλίο αναγνωρίζεται διεθνώς και κάνει εξαιρετικές πωλήσεις. Γοητεύει ακόμη και το μη ομοφυλόφιλο κοινό, που το διαβάζει σαν κάτι το εξωτικό.
Το 1993 ο Χόλινγκχερστ επελέγη ως ένας από τους Καλύτερους Νέους Μυθιστοριογράφους, από τους λίγους συγγραφείς στη Βρετανίας που χωρίς καμία αμφισβήτηση μπήκε στη λίστα για τους 20 καλύτερους συγγραφείς κάτω από τα σαράντα.
[…]
Γεννημένος το 1954 ο Αλαν Χόλινγκχερστ, μοναχοπαίδι ενός τραπεζικού στελέχους στο Μπερκσάιρ, απέκτησε την αθώα ανατροφή της επαρχιακής πόλης στην οποία μεγάλωσε. Είχε την τύχη να φοιτήσει στο Magdalen College στην Οξφόρδη. Υπό την επιρροή του ποιητή Τζον Φούλερ πέρασε τα τελευταία χρόνια της αθώας εφηβείας του γράφοντας ποίηση «για την οποία είναι ευτυχής» και που τώρα έχει εγκαταλείψει, «έχοντας» όπως λέει «ξεχάσει πώς είναι». Συνέχισε τις σπουδές του στην Οξφόρδη και έκανε μάστερ στη Λογοτεχνία πάνω σε τρεις συγγραφείς, γνωστούς για τις ομοφυλοφιλικές τους προτιμήσεις: τον Firbank (1886 - 1926), τον Forster (1879 - 1970) και τον L. Ρ. Hartley (1895 - 1972). Αρχισε να γράφει στο Miller's London Review of Books. Για ένα μικρό διάστημα δίδαξε στο University College, στο Λονδίνο. Την εποχή εκείνη ο φίλος του Jeremy Treglown έγινε εκδότης στο «Times Literary Supplement», όπου και του προσέφερε δουλειά. Εξακολούθησε να εργάζεται εκεί επί 12 έτη. Στο έργο του συγκαταλέγεται και η μετάφραση του «Βαγιαζήτ» του Ρακίνα.
Φανατικός χορτοφάγος από το 1981, ζει μόνος του, στο Λονδίνο. Στα βιβλία του δεν αυτοπροσωπογραφείται· υπάρχει μόνο η «αίσθηση της προσωπικότητάς του», η προβολή αυτού που θα επιθυμούσε, ενώ ταυτόχρονα επίμονα προσπαθεί να αποφύγει. «Είναι εφιάλτης να γράφεις σε πρώτο πρόσωπο» εξομολογείται ο Χόλινγκχερστ. «Υπάρχει ένα συνεχές πρόβλημα του να διοχετεύεις τις απαραίτητες πληροφορίες μέσα από ένα πρόσωπο. Υποθέτω ότι οι χαρακτήρες δεν μπορούν πάντα να κρύβονται πίσω από φράχτες με θάμνους. Το βιβλίο όμως δεν το πετυχαίνει αυτό πάρα πολύ καλά;» αποφαίνεται ο ίδιος σε μια κρίση αυτοθαυμασμού για τα συγγραφικά του προσόντα, με τη σιγουριά που του δίνει το γεγονός πως κάποιοι έχουν ήδη σπεύσει να τον μιμηθούν.
ΛΥΔΙΑ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
Από ΤΑ ΝΕΑ, 12/02/2005
Γράφει ο συγγραφέας Θεόδωρος Γρηγοριάδης
Όταν ο έρωτας απενοχοποιείται
[...]
Ο Χόλινχερστ, το 1988, έγραψε ένα μυθιστόρημα με ομοφυλοφιλικό θέμα, τη «Βιβλιοθήκη της Πισίνας», και τάραξε τα σχετικώς ήρεμα νερά της βρετανικής λογοτεχνικής σκηνής, αφού επρόκειτο για το πρώτο αμιγώς gay-μυθιστόρημα που διεκδικούσε μερτικό από τον λογοτεχνικό κανόνα. Ίσως, τη δεκαετία του '60, να είχε προηγηθεί στο θέατρο ο «Όρτον», αλλά με περισσότερο διευρυμένους κοινωνικά χαρακτήρες.
Το μυθιστόρημα έγινε best seller και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και βραβεύθηκε με το βραβείο Σόμερσετ Μομ. Καθώς η εμφάνισή του συνέπιπτε με την καθιέρωση των gay-τμημάτων στα Πανεπιστήμια, αποτέλεσε και τη βάση για πολλές μεταπτυχιακές μελέτες, περισσότερες και από εκείνες για τον Τζέιμς Μπόλντουιν.
[...]
H «Βιβλιοθήκη της Πισίνας» είναι το απόλυτο queer-μυθιστόρημα. Κάθε σκηνή και κάθε αναφορά σχετίζεται με τον κόσμο των ομοφυλοφίλων στην Αγγλία και, ενώ διαδραματίζεται το καλοκαίρι του 1983 και λίγο πριν ξεσπάσει η μεγάλη επιδημία-, αποτελεί καταγραφή των αντίστοιχων ηθών από το 1920 μέχρι τις αρχές του 1980.
Ο λόρδος
Ο 25χρονος Γουίλιαμ Μπέκγουιδ, γόνος πλούσιας και αριστοκρατικής οικογένειας, περιφέρει το κορμί και την απενοχοποιημένη συνείδησή του στα πάρκα, τα ουρητήρια και τα μπαρ του Λονδίνου, μα κυρίως στην πισίνα τού «Κλαμπ Κορινθιακός». Έχει δεσμό με έναν μικρότερό του, ενώ διασώζει σε μια κακή στιγμή έναν ογδοντάχρονο άντρα, ο οποίος, όταν θα γνωριστούν, θα του ζητήσει να γράψει τη βιογραφία του. Ο λόρδος Νάντγουιτς υπηρέτησε ως αποικιοκρατικός διοικητής στην Αφρική, τη δεκαετία του 1920, έχοντας αδυναμία στη μαύρη αρσενική σάρκα και αργότερα, επιστρέφοντας στο Λονδίνο, φυλακίστηκε για μία πράξη που τον 20ό αιώνα δεν θα εμπόδιζε τον τραγουδιστή Τζορτζ Μάικλ να την περιγράψει δημοσίως. Ωστόσο, η συνάντηση των δύο ανδρών κρύβει και ένα μυστικό του παρελθόντος, αφού ο παππούς του Γουίλιαμ υπήρξε ο νομοθετικός διώκτης του λόρδου.
Έχουμε, λοιπόν, τρεις γενιές να συναντώνται στους ίδιους χώρους, ένα μωσαϊκό έντονων ερωτικών επαφών αλλά και μια προσπάθεια κατανόησης του άλλου. Ο Γουίλιαμ ταξιδεύει συνεχώς με το Μετρό, σε μια διαρκή σωματική και συναισθηματική διέγερση. Συχνάζει στην όπερα, αλλά και δραπετεύει για τις μακρινές γειτονιές, στις εξοχές του Λονδίνου. Γιατί μόνον σε τέτοιες αχανείς μητροπόλεις βρίσκεις τον εαυτό σου, μέσα από την ανανέωση και αναμέτρηση του αλλοπρόσαλλου πλήθους.
Εξομολογήσεις και παρανοήσεις
[...]H γραφή του συγγραφέα αφομοιώνει στοιχεία από τη διανοητική ανάπτυξη των χαρακτήρων του Χένρι Τζέιμς, τον αισθητισμό και την ομολογία του Όσκαρ Ουάιλντ και λίγο camp από τον Ρόναλντ Φίρμπανκ, τον συγγραφέα στον οποίον γίνονται οι περισσότερες αναφορές στο βιβλίο. Αντιλαμβάνεται κανείς τι είδους μετάφραση και σχολιασμό χρειαζόταν ένα τέτοιο μυθιστόρημα! H μεταφράστρια μάλλον βασίστηκε στη γυναικεία της διαίσθηση, αντιμέτωπη με ένα μυθιστόρημα χωρίς κανέναν γυναικείο χαρακτήρα, «ευαισθητοποιώντας» και παρανοώντας gay-αναφορές και ιδιώματα.
Πληροφορίες
Οι υποσημειώσεις αναλίσκονται σε αδιάφορες εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες, χωρίς να κατανοούν ότι αναφορές, όπως στον Καραβάτζιο και στον Μισίμα, έχουν σχέση με το μυθιστόρημα του Μισίμα «Εξομολογήσεις μιας μάσκας» και την επίδραση που είχε ο πίνακας με τον Άγιο Σεβαστιανό στην ψυχοσύνθεση του Γιαπωνέζου συγγραφέα. Ακόμη, θα μετρούσε περισσότερο μία επεξήγηση για τον Tom of Finland (διάσημο gay-κόμικς), παρά για την Ακαδημία της Αρκαδίας.
Από ΤΑ ΝΕΑ - Σάββατο, 27 Σεπτεμβρίου 2008
(ΒΙΒΛΙΟΔΡΟΜΙΟ)
Αγόρι με μέικ απ. Ε! και;
Γράφει η Μικέλα Χαρτουλάρη
«Ο Καβάφης έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως γκέι ποιητής. Η ομοφυλοφιλική πλευρά του κατοικεί τόσο μεγάλο μέρος της ποίησής του, ώστε μου φαίνεται λογικό να τον μελετούν στα αμερικανικά πανεπιστήμια στον κλάδο των λεγόμενων έμφυλων σπουδών (gender studies). Όχι όμως και να πιστεύουν πως το ενδιαφέρον του περιορίζεται μόνο σ΄ αυτό. Διότι η σπουδαιότητά του ξεπερνά την ιδιαιτερότητά του. Είναι θαυμάσιος».
Ο 54χρονος Άλαν Χόλινχερστ, βραβευμένος το 2004 με το βρετανικό Μπούκερ για τη Γραμμή της ομορφιάς (Καστανιώτης), δεν τα λέει αυτά για να προκαλέσει τους Έλληνες φιλολόγους, αλλά επειδή απεχθάνεται την υποκρισία. Κι όταν στα βιβλία του περιγράφει συνουσίες μεταξύ ανδρών, με τις παραμικρές τους λεπτομέρειες, δεν το κάνει ως ακτιβιστής της σεξουαλικής ελευθερίας. Το κάνει επειδή μέσα από το ομοφυλοφιλικό παράδειγμα σε ένα ετεροφυλοφιλικό σύμπαν, η κοινωνική κριτική του γίνεται αιχμηρότερη. Επειδή έτσι μπορεί να αναδείξει με τρόπο δραστικό ζητήματα ταξικά, πολιτισμικά, ηθικά, πολιτικά, που καίνε - παράδειγμα το κατεδαφιστικό σχόλιό του στη διακυβέρνηση της Θάτσερ, όπως καθρεφτίζεται στο κυνικό σεξ που πυροδοτείται με γραμμές κόκας. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το ότι τα μυθιστορήματά του, ενώ εξερευνούν την γκέι ζωή, υπερβαίνουν τις έμφυλες ετικέτες και συγκινούν το στρέιτ κοινό. Ο Χόλινχερστ είναι ο πιο καίριος, ο πιο τολμηρός αλλά και ο πιο αυτοσαρκαστικός γκέι συγγραφέας που έχω γνωρίσει. Τον συναντήσαμε τις προάλλες με τον Ανταίο Χρυσοστομίδη για τις ανάγκες των τηλεοπτικών πορτρέτων «Οι κεραίες της εποχής μας» (ΕΤ1, παραγωγή S.m. art), και μας ξενάγησε στο μεγαλόπρεπο σχολείο του (σαν τον πύργο του Χάρι Πότερ), δυόμισι ώρες έξω από το Λονδίνο, όπου πέρασε οικότροφος μια ευτυχισμένη εφηβεία. Μόλις στήθηκαν τα φώτα και ετοιμάστηκαν σκηνοθέτης και οπερατέρ (Α. Κοβότσος, Δ. Κορδελάς), τού βάλαμε λίγη πούδρα για να μη γυαλίζει το πρόσωπό του, οπότε εκείνος έσπευσε να αυτο-σχολιαστεί γελώντας: «Αχά! Αυτό το αγόρι επιστρέφει στο σχολείο του με μέικ απ!».
Ο τόνος είχε δοθεί. Με μια φωνή βαρύτονου, ένα ύφος «κουλ», ένα μάτι διαπεραστικό και παιχνιδιάρικο, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, διανοούμενος και ηδονικός, απενοχοποιημένος και χωρίς την αμυντική επιθετικότητα των καταπιεσμένων ομοφυλόφιλων, ο Άλαν Χόλινχερστ με τη στάση του και με την υψηλής στάθμης λογοτεχνία του, είναι ένας ιδανικός πρεσβευτής μιας νοοτροπίας ανοιχτόμυαλης και πιο δημοκρατικής. Μακάρι να την είχαμε όλοι.
Το 1988,όταν κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα, η Βιβλιοθήκη της πισίνας (Ζαχαρόπουλος, και σύντομα σε νέα μετάφραση Καστανιώτης), ο Άλαν Χόλινχερστ τάραξε τα νερά με το τρίο των πρωταγωνιστών του: τον εύπορο ηδονιστή νεαρό αφηγητή με τον λαϊκό μαύρο φίλο και τον 80άρη λόρδο-μέντορα, πρώην αποικιοκράτη και πρώην φυλακισμένο για την ομοφυλοφιλία του. Ήταν μια ελεγεία στην προ ΑΙDS εποχή του αχαλίνωτου σεξ, και μια υπενθύμιση των αγώνων για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων, με αναφορές στους μεγάλους συγγραφείς (π.χ. Φόρστερ) που για χρόνια αναγκάζονταν να μιλούν με καμουφλάζ γι΄ αυτά τα θέματα. Στην Ελλάδα, έναν χρόνο αργότερα κυκλοφορούσε, μεταθανάτια, το αυτοβιογραφικό και απροσχημάτιστο Φοβερό βήμα του Κώστα Ταχτσή (Εξάντας)- βιβλίο εξίσου αποκαλυπτικό αλλά και επιθετικά αμυντικό- ενώ από καιρό υπήρχαν τα ριζοσπαστικά περιοδικά «Αμφί» και «Κράξιμο»
«Εκείνη την εποχή», λέει ο Χόλινχερστ, «η γκέι λογοτεχνία είχε έναν χαρακτήρα επείγουσας πολιτικής παρέμβασης, διότι η κοινωνία ήταν αγκυλωμένη και η Πολιτεία- τουλάχιστον στην Αγγλία- έκανε συντηρητική στροφή. Σήμερα, τέτοια βιβλία δεν λειτουργούν τόσο παρεμβατικά. Δείτε και τις πορείες της Γκέι Υπερηφάνειας: δεν έχουν πια χαρακτήρα διαμαρτυρίας ή διεκδίκησης, αλλά μοιάζουν με βαρετά καρναβάλια. Παρά την αποποινικοποίηση της ομοφυλοφιλίας και την αποδοχή των γκέι γάμων, ο κόσμος μας απέχει πολύ από την τελειότητα. Θυμηθείτε ότι οι προηγούμενες αμερικανικές εκλογές κρίθηκαν όταν οι Ρεπουμπλικανοί κατάφεραν να ενεργοποιήσουν τα αντιγκέι συναισθήματα της μάζας των ψηφοφόρων». Και στην Ελλάδα όμως, ενώ στη δεκαετία του ΄80 η κοινωνία φαινόταν να απεμπολεί ένα ένα τα ταμπού της, τα πράγματα μοιάζουν να πισωγυρίζουν σήμερα. Και ενώ αναπτύσσεται μια ακομπλεξάριστη γκέι ευαισθησία, είναι πολύ λίγοι οι συγγραφείς που, όπως ο Χόλινχερστ, δηλώνουν ανοιχτά την ομοφυλοφιλία τους, πραγματεύονται ζητήματα της γκέι ταυτότητας αλλά ταυτόχρονα καλλιεργούν μια λογοτεχνία που δεν εγκλωβίζεται σε γκετοποιημένες γκέι αντιλήψεις• μία λογοτεχνία που διαπερνά τα όρια του είδους της.
...
Δημοσίευση σχολίου