Μου είπαν ότι τον έχουν στο νεκροτομείο. Φυσικά ήμουν προετοιμασμένη γι’ αυτή τη στιγμή. Τι, ψέματα να πω; Το μαντάτο με βρήκε να καθαρίζω κάτι φρέσκα φασολάκια. Τα παράτησα όλα, έριξα κάτι επάνω μου, πήρα ταξί και πήγα. Μόλις μπήκα μέσα, τα έχασα. Ήτανε στο μάρμαρο, γυμνός. Φορούσε μόνο το σταυρό και το κολιέ. Έβαλα τα κλάματα. Του χάιδευα το χέρι. Τότε πλησίασε η γυναίκα που καθάριζε τα πτώματα και με ρώτησε γιατί κλαίω. Της εξήγησα:
«Το γιο μου!»
«Σε λάθος πτώμα κλαις, κυρά μου», μου είπε.
«Μα τι λες τώρα…»
«Ο γιος σου είναι εκεί πέρα, αυτή είναι γυναίκα αγνώστου ταυτότητος. Ρώτησε όποιον θέλεις, τα ίδια θα σου πεί».
Έκρινα σκόπιμο να κάνω γνωριμία μαζί της:
«Πώς σε λένε;»
«Λαμπρινή»
«Άκου, Λαμπρινή, εμένα με λένε Ανδριανή και αυτή που βλέπεις εδώ ντυμένη μόνο μ’ ένα κολιέ κι ένα σταυρό είναι ο γιος μου!»
Βασίλης Καββαθάς : Το δεύτερο φουστάνι (Καστανιώτης)
«Το γιο μου!»
«Σε λάθος πτώμα κλαις, κυρά μου», μου είπε.
«Μα τι λες τώρα…»
«Ο γιος σου είναι εκεί πέρα, αυτή είναι γυναίκα αγνώστου ταυτότητος. Ρώτησε όποιον θέλεις, τα ίδια θα σου πεί».
Έκρινα σκόπιμο να κάνω γνωριμία μαζί της:
«Πώς σε λένε;»
«Λαμπρινή»
«Άκου, Λαμπρινή, εμένα με λένε Ανδριανή και αυτή που βλέπεις εδώ ντυμένη μόνο μ’ ένα κολιέ κι ένα σταυρό είναι ο γιος μου!»
Βασίλης Καββαθάς : Το δεύτερο φουστάνι (Καστανιώτης)
1 σχόλιο:
H "συνέχεια" του βιβλίου που έχει ήδη καταχωρηθεί από τον ReyCorazon (Νο, 17)
Aπό το greekbooks.gr
O αποσπασματικός μονόλογος μιας μάνας που βίωσε την εμπειρία της αλλαγής φύλου του γιου της, της μεταμόρφωσής του από άνδρα σε γυναίκα.
H μόνιμη επωδός της, που φυσικά απαλείφεται στο κείμενο γιατί γίνεται κουραστική, ήταν: «Ελάτε στη θέση μου. Eσείς τι θα κάνατε;» Ή η σύνθεση των δύο: «Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;»
Eρωτήσεις-φράσεις αδυσώπητες, που διατυπώνονται με βαθιές εισπνοές - εκπνοές, παραμένουν αναπάντητες, δημιουργούν μεγάλα κενά (εξαντλούν μέχρι κεραίας τον αέρα που αναπνέουμε) και προκαλούν πανικό... H αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμασταν χαμένοι κάπου στο διάστημα, αντιμετωπίζαμε πρόβλημα οξυγόνου, χάναμε ξαφνικά το στοιχείο της βαρύτητας και χτυπιόμασταν στα τοιχώματα ενός θαλάμου. Eνώ μας μαστίγωναν τα γήινα ταμπού, οι εμπειρίες και οι μνήμες μας.
~~~~~~~~~~~~
Από το ίδιο site η κριτική του αναγνώστη:
Ενδιαφέρουσα η συνέχεια ενός ήδη καλού βιβλίου.Με την ματιά του δημοσιογράφου, μα και την ευαισθησία του συγγραφέα, ξετυλίγεται μια ιστορία με εξομολογήσεις της μάνας που βιώνει την μεταμόρφωση του γιού της σε κόρη και το διπλό αδιέξοδο που βρίσκει καταλύτη την μοναδική ισως άδολη αγάπη, αυτή της μάνας. Θα μπορούσε να είναι μιά ακόμα εκδοχή στην τριλογία του Μπρέχτ που πραγματεύεται το ίδιο θέμα, πάντα επίκαιρο και ενδιαφέρον, αλλά εδώ εστιάζει την προσοχή του ο συγγραφέας όχι στο "δίκιο" και την φιλοσοφία, αλλά στο συναίσθημα που στέκει πάνω απο την λογική, σαν καταλύτης και απο μηχανής Θεός, έρχεται η λύση που ξεπερνά ενα αδιέξοδο με μια φράση-λεζάντα: Ωραίο το φουστάνι σου Γιώργο μου...
5/6/2001
Δημοσίευση σχολίου