Μιχαήλ Άγγελος (Ιταλία).
Ακόμη και πριν από την υιοθέτηση του Ναπολεόντειου Κώδικα η Φλωρεντία επιδείκνυε μια εξαιρετικά ανεκτική συμπεριφορά στην ομοφυλοφιλία. Ο σοδομισμός, αν όχι η ομοφυλοφιλία με τη σύγχρονή της έννοια, είχε υπάρξει χαρακτηριστικό στοιχείο του βίου της πόλης τουλάχιστον από τον δέκατο τέταρτο αιώνα, όταν οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ ανδρών και αγοριών είχαν επικρατήσει σε τέτοια έκταση, ώστε χρειάστηκε να συγκροτηθεί ένα ειδικό δικαστικό σώμα, το επονομαζόμενο «Συμβούλιο της Νύχτας» για να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Στο σύγγραμμα Forbidden Friendships: Homosexuality and Male Culture in Renaissance Florence, ο ιστορικός Μάικλ Ροκ περιγράφει μια κοινωνία, όπου η συνουσία μεταξύ ανδρών και αγοριών ήταν ανεκτή στο βαθμό που ο παθητικός ερωτικός σύντροφος ήταν κάτω των δεκαοκτώ ετών. Από την άλλη πλευρά, άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας που απολάμβαναν παθητικό ρόλο αντιμετωπίζονταν σαν πλάσματα τερατώδη, και συχνά τους περίμενε δημόσια εκτέλεση ή ακρωτηρισμός των αυτιών ή της μύτης. Η γέφυρα Πόντε Βέκιο, που αποτελούσε για την εποχή την αποκλειστική επικράτεια των χασάπηδων (τώρα είναι αποκλειστική επικράτεια των κοσμηματοπωλών), ήταν ένα είδος σεξουαλικής ζώνη σύρραξης, ένας διάδρομος τον οποίο κανένα αγόρι δεν αποτολμούσε να διασχίσει από φόβο μην «κλαπεί ο σκούφος του».(…) Το διπλό καθεστώς της πόλης, ως πρωτεύουσας της υψηλής τέχνης και παραδείσου ανεκτικότητας κάθε ερωτικής συμπεριφοράς, την καθιστούσε ιδιαίτερα ελκυστικό προορισμό για τους ομοφυλόφιλους καλλιτέχνες και λογίους.
Ντέιβιντ Λίβιτ: Φλωρεντία (Μεταίχμιο)
Ντέιβιντ Λίβιτ: Φλωρεντία (Μεταίχμιο)
1 σχόλιο:
Από το site του Μεταίχμιου:
Πίσω από τις επιβλητικές προσόψεις των ιστορικών κτιρίων της Φλωρεντίας, ο Ντέιβιντ Λίβιτ διερευνά τη γοητεία της αναλύοντας τις κινηματογραφικές και τις λογοτεχνικές αποτυπώσεις της, τις ιδιαίτερες ιστορίες των προσωπικοτήτων που σημάδεψαν την πρόσφατη διαδρομή της, το ρόλο που παίζουν οι καλλιτεχνικοί της θησαυροί. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου η σύγχρονη Φλωρεντία αναδύεται σαγηνευτική αλλά και απατηλή, μια ιδιάζουσα περίπτωση.
[...] Η υπόσχεση ενός πεπρωμένου –που αγγίζει τα όρια του ερωτικού από τη μια και του καλλιτεχνικού από την άλλη– μοιάζει να συνδεόταν πάντοτε στενά με τη Φλωρεντία στο θυμικό του ξένου, τραβώντας τον στην πόλη, όχι απλώς για να δει αλλά για να είναι ή να γίνει κάτι περισσότερο από αυτό που ήταν ήδη [...]
Ο Λίβιτ μάς ταξιδεύει στη Φλωρεντία των διάσημων αποίκων της και αναδεικνύει τη γοητεία που η πόλη άσκησε σε μορφές όπως ο Τσαϊκόφσκι, ο Ε. Μ. Φόρστερ, η Μέρι ΜακΚάρθι, αναλύοντας τις αποτυπώσεις της σε μυθιστορήματα και ταινίες όπως: Δωμάτιο με θέα, Το πορτρέτο μιας κυρίας, Τσάι με τον Μουσολίνι.
Δημοσίευση σχολίου