…ο Άρθουρ ήθελε να σκύψει και να βαρέσει μια γερή σ’ αυτή τη μακιγιαρισμένη μούρη, να ξεσκίσει το πόδι του και ν’ ακούσει τον πούστη τον αδερφό του να σκούζει…Ίσιωσε το κορμί του και στάθηκε για μια στιγμή στην άκρη του κρεβατιού μισακούγοντας τους λυγμούς και τις σκέψεις του αδερφού του, μετά προχώρησε δίπλα του και η ματιά του καρφώθηκε στο κυλοτάκι με την αστερόεσσα και το Ζ. Βρε βρωμιάρη, ανώμαλε. Έχεις το θράσος να κάθεσαι εκεί φορώντας αυτό το πράγμα μπροστά στη μάνα μου! Τινάχθηκε και χαστούκισε τη Ζωρζέτ άγρια, η μάνα παρακαλούσε, έκλαιγε, προσπαθώντας να τον ηρεμήσει, και η Ζωρζέτ κουλουριάστηκε και έκανε να γραπώσει το κυλοτάκι που είχε κατεβάσει ο Άρθουρ, η μάνα παρακαλούσε τον Άρθουρ ν’ αφήσει ήσυχο τον αδερφό του – ΑΔΕΡΦΟ; - εκείνος όμως το τραβούσε και ούρλιαζε σκεπάζοντας τις φωνές των άλλων δυο ώσπου στο τέλος το έβγαλε και το πέταξε στο διπλανό δωμάτιο. Πώς μπορείς και τον ανέχεσαι έτσι που είναι; Δεν είναι παρά μια πουστάρα. Θα ‘πρεπε να τον πετάξεις στο δρόμο. Είναι αδερφός σου, γιε μου. Πρέπει να τον βοηθήσεις. Είναι γιος μου ( είναι το μωρό μου. Το μωρό μου ) και τον αγαπώ και θα ‘πρεπε να τον αγαπάς κι εσύ.
Χούμπερτ Σέλμπυ Jr : Τελευταία στάση στο Μπρούκλιν (Οδυσσέας)
Χούμπερτ Σέλμπυ Jr : Τελευταία στάση στο Μπρούκλιν (Οδυσσέας)
4 σχόλια:
Το πρώτο μυθιστόρημά του Αμερικανού συγγραφέα Hubert Selby, Jr (1928-2004), που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1964 και θεωρείται, μέχρι σήμερα, ένα από τα κλασικά έργα της μεταπολεμικής αμερικανικής λογοτεχνίας. Ένα βιβλίο τολμηρό βιβλίο για την εποχή του περιγράφει την οργή και τον πόνο του υπόγειου λαβύρινθου της μεγαλούπολης, της «άλλης Αμερικής», στα τέλη της δεκαετίας του ’50.
~~~~~~~~~~~~
Από την Ελευθεροτυπία, 28/4/2004
«Αυτό το μυθιστόρημα πρέπει να εκραγεί σαν μια σκουριασμένη οβίδα από την κόλαση, πάνω από την Αμερική, και να διαβάζεται το ίδιο άπληστα εκατό χρόνια μετά». Έτσι είχε υποδεχθεί ο μπιτ ποιητής Αλεν Γκίνσμπεργκ το μυθιστόρημα του άγνωστου τότε Σέλμπι με τον τίτλο «Τελευταία έξοδος για το Μπρούκλιν». Ο συγγραφέας ήταν ένας τριανταπεντάχρονος πρώην ναυτικός από το Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, ο οποίος είχε νοσηλευθεί σε σανατόριο για φυματίωση και είχε βγει με ένα πνεύμονα κατεστραμμένο τον άλλο να λειτουργεί κατά δύο τρίτα και κουφός από το ένα αυτί.
Χωρίς να μπορεί να μπαρκάρει και αφού γνώριζε «γραφή και ανάγνωση» από τα φτηνά αστυνομικά μυθιστορήματα που διάβαζε στο νοσοκομείο, ο Σέλμπι προσπαθεί να γράψει. «Δεν μπορώ να περιγράψω τον πόνο και την απογοήτευση εκείνων των χρόνων» έλεγε ο ίδιος. Τα διηγήματά του δημοσιεύονται σε περιθωριακά έντυπα της εποχής, καθώς ο ίδιος περιφέρεται στον υπόγειο κόσμο της Νέας Υόρκης κάτω από την επήρεια της μορφίνης και του αλκοόλ. Με το πρώτο του όμως μυθιστόρημα, το 1964, την περιγραφή των υποχθόνιων του Μπρούκλιν κερδίζει αναπάντεχη φήμη. «Αν κατανοήσεις το έργο του Σέλμπι, κατανοείς την οδύνη της Αμερικής» έγραφαν οι κριτικές. Ο Τύπος θα τον συγκρίνει με τον Ντοστογιέφσκι, στη Μεγάλη Βρετανία το βιβλίο θα απαγορευθεί -εξαιτίας του «ανήθικου» περιεχομένου- και ο συγγραφέας θα συλληφθεί για κατοχή και χρήση ναρκωτικών ουσιών.
Από το site haravgi.com.cy
Αρχικά έγραψε το έργο «Η Βασίλισσα απέθανε», στο οποίο περιέγραφε τη γενέτειρα του το Μπρούκλιν. Έξι χρόνια αργότερα οι πρωτόλειες εκείνες σελίδες εξελίχθηκαν στο αριστούργημά του, το «Τελευταία Εξοδος στο Μπρούκλιν», το οποίο τον εκτόξευσε στο πάνθεον της λογοτεχνίας.
[…]
Οι «Νew Υork Τimes» έγραψαν γι' αυτόν ότι είναι ένας από τους σημαντικότερους αμερικανούς συγγραφείς. «Το έργο του χαρακτηρίζεται από δύναμη, βαθιά γνώση της ανθρωπινής φύσης και του ανθρώπινου πόνου, ειλικρίνεια και ήθος, τοποθετώντας τον δίπλα στον Ντοστογιέφσκι
[…]
Ο Τέρι Σάουθερν χαρακτήρισε τη γραφή του ως την πιο πρωτότυπη που έχουμε συναντήσει μετά το «Νaked Lunch» (του Ουίλιαμ Μπάροουζ) τονίζοντας ότι ο Σέλμπι «έχει αίσθηση του παραλόγου, αλάνθαστο ένστικτο και μεγάλη καρδιά».
Ο Τζιμ Ρίγκαν, επικεφαλής του τμήματος λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου της Νοτίου Καλιφόρνιας, όπου δίδασκε ο Σέλμπι, τόνισε πως ο συγγραφέας του «Τελευταία Εξοδος στο Μπρούκλιν» και του «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο» ανήκε στη σχολή των συγγραφέων όπως οι Ουίλιαμ Μπάροουζ και Χένρι Μίλερ και μάλιστα ήταν ο τελευταίος της γενιάς του, η οποία γέννησε τους πιο μεγάλους συγγραφείς στη χώρα.
Στο ΒΗΜΑ της 5ης Αυγούστου 2ου 2001, δημοσιεύθηκε μία τηλεφωνική συνέντευξη του Αμερικανού συγγραφέα.
«Δεν περίμενα ότι μέσα από ένα υπεραστικό τηλεφώνημα με την Αυτού Μεγαλειότητα τον «King of sordidness» (βασιλιά της «μαυρίλας», της απελπισίας), όπως τον έχουν βαφτίσει, θα ρουφούσα τόση ελπίδα» λέει η Λένα Παπαδημητρίου που του πήρε την συνέντευξη.
~~~~~~~~~~~~
Ο Χιούμπερτ Σέλμπι μιλάει στο «Βήμα»
" Ημουν μια κραυγή που αναζητούσε ένα στόμα "
[...]
«Εντάξει, τα παιδικά μου χρόνια ήταν κάπως καλύτερα! Γεννήθηκα βέβαια στο Μπρούκλιν το 1928, μεσούντος δηλαδή του κραχ, αλλά όταν είσαι πιτσιρικάς δεν καταλαβαίνεις και πολλά. Πήγαινα σχολείο, έπαιζα στους δρόμους, ό,τι έκανε δηλαδή κάθε παιδί στην ηλικία μου. Οι γονείς μου φυσικά κόντευαν να τρελαθούν από την αγωνία. Ο πατέρας μου ήταν μηχανοδηγός· ποτέ δεν έμενε χωρίς δουλειά. Ηταν όμως και αλκοολικός, που σήμαινε ότι δεν είχε ακριβώς πάντοτε τη δυνατότητα να έρχεται στο σπίτι με την επιταγή της μισθοδοσίας του! (γελάει) Το 1944 στα 16 μου "μπαστάρδεψα" το πιστοποιητικό γεννήσεώς μου και κατατάχτηκα στο εμπορικό ναυτικό· ήταν το μεγάλο μου όνειρο μια ημέρα να μπαρκάρω. Πρόλαβα να ζήσω και τους τελευταίους μήνες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
- Αν κρίνω και από τις λοιπές λεπτομέρειες του βιογραφικού σας, εδώ έχουμε να κάνουμε με αληθινή ταινία φρίκης!
(γελώντας) «Ναι, αν σας ζητούσαν να τη χωρέσετε ολόκληρη μέσα σε 90 λεπτά, σίγουρα! Διότι αφού επέζησα της γέννησής μου και της παιδικής μου ηλικίας, σε ηλικία 18 χρόνων μπήκα στο νοσοκομείο με φυματίωση. Και δεν άργησε να μου ανακοινωθεί ότι είχα μόνο δύο μήνες ζωή».
- Πώς αισθανθήκατε όταν το ακούσατε για πρώτη φορά αυτό;
«Ημουν τόσο άρρωστος που δεν νομίζω ότι είχα κάποια συγκεκριμένη αντίδραση. Ημουν χαμένος στον κόσμο μου. Εκείνο που συνειδητοποίησα από πολύ νωρίς είναι ότι δεν γνωρίζεις απολύτως τίποτε για τη ζωή ώσπου να... πεθάνεις. Και αυτός νομίζω ότι είναι και ο βασικός λόγος που γράφω όπως γράφω, που διοχετεύω τόσο δυνατό συναίσθημα στα μυθιστορήματά μου. Εχω μια καλύτερη αντίληψη της ζωής από τους περισσότερους ανθρώπους πολύ απλά γιατί έχω πεθάνει! Αναμφίβολα έχω πεθάνει συναισθηματικά, πνευματικά και ουκ ολίγες φορές έφτασα πολύ κοντά και στον βιολογικό θάνατο. Ως εκ τούτου εξαναγκάστηκα ως καλλιτέχνης να διερευνήσω τις επιπτώσεις που είχαν αυτοί οι απανωτοί θάνατοι μέσα μου, να τους αντιμετωπίσω κατάματα, να τους κατανοήσω και να τους αξιοποιήσω».
- Αυτός ο προαναγγελθείς θάνατος σας έπεισε, αν δεν κάνω λάθος, να αφιερώσετε τα επόμενα έξι χρόνια στη συγγραφή του πρώτου σας μυθιστορήματος «Τελευταία έξοδος για το Μπρούκλιν» (1964).
«Με είχε καταλάβει μια μανία να αφήσω κάτι πίσω μου προτού "φύγω". Είναι τόσο τρομακτική σκέψη: να φτάσεις στο τέλος της ζωής σου και κοιτάζοντας πίσω να πεις: "Τη χαράμισα". Σήμερα δεν νιώθω ότι πήγε η ζωή μου στράφι. Ισα ίσα, θέλω να ζήσω και άλλο...».
- Πιστεύετε ότι η ζωή σάς αντάμειψε με άλλους τρόπους για όλη αυτή τη συσσωρευμένη οδύνη;
«Υπό μία έννοια, ναι. Ξέρετε τι έμαθα να πιστεύω; Οτι η ζωή πάντα αναζητεί να επανακτήσει τις ισορροπίες της, η ζωή πάντα σου δίνει την ευκαιρία να "αναπληρώσεις" αυτά που έχασες στον δρόμο. Οφείλεις όμως να έχεις την τιμιότητα να ψάξεις αυτό που σε εκτρέπει από την ισορροπία σου, να πιάσεις τον εαυτό σου και να του τα πεις χύμα: "Εϊ, ξέρεις κάτι; Αυτό που κάνεις τώρα είναι γελοίο, είναι οδυνηρό". Οταν βρεθείς έτοιμος να ξεπεράσεις αυτό που σε αποπροσανατολίζει, η "ανταμοιβή" έρχεται από μόνη της».
[...]
- Νομίζετε ότι η συγγραφή σάς βοήθησε; Ηταν πάντα ένα είδος ψυχικής κάθαρσης για εσάς;
«Ναι, αναμφίβολα. Οχι ότι ξεκίνησα να γράφω με κάτι τέτοιο κατά νου. Γράφοντας πια εδώ και 45 χρόνια συνειδητοποιώ ότι το γράψιμο είναι τελικά μια άσκηση στην πορεία διερεύνησης του εαυτού μου, ένας τρόπος να διοχετεύσω την υπερχειλίζουσα οργή μου. Στο "Τελευταία έξοδος για το Μπρούκλιν" (1964) και στο "Room" (1971), τα δύο πρώτα δηλαδή βιβλία μου, ο αναγνώστης βιώνει αυτή την οργή. Αν δεν είχα καταφέρει να μεταφέρω το μεγαλύτερο κομμάτι της πάνω σε μια σελίδα, πιστέψτε με, θα είχα εκραγεί. Το ήξερα ανέκαθεν άλλωστε: ήμουν μια κραυγή που αναζητούσε ένα στόμα».
[...]
Τι να κάνουμε... Οταν είσαι ζωντανός, πάντα υπάρχουν στοιχεία της ζωής που δεν μπορείς να υποφέρεις, που σε κάνουν δυστυχισμένο. Και η λύση φαντάζει τόσο απλή όταν είσαι μια επιρρεπής στον εθισμό προσωπικότητα, όπως εγώ, καλή ώρα.».
- Και όμως κάθε εθισμός έχει το δικό του cold turkey (θεραπεία αποτοξίνωσης με απότομη διακοπή χρήσης των ναρκωτικών και ως εκ τούτου με εξαιρετικά επώδυνα στερητικά συμπτώματα)...
«Χο, χο, χο (σ.σ.: πικρό αγιοβασιλιάτικο γέλιο). Βέβαια! Μετά πρέπει να επανακτήσεις την ισορροπία. Γιατί αυτό που βιώνω μέσα από το αλκοόλ ή τα ναρκωτικά δεν υφίσταται, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση. Και έτσι μετά θα βρεθώ απογυμνωμένος, αντιμέτωπος ξανά με την πραγματικότητα της ζωής μου. Και τότε πρέπει να είμαι πρόθυμος να απαρνηθώ την εξάρτησή μου από αυτές τις ουσίες ή οτιδήποτε είναι αυτό που με κρατά δέσμιο. Πολλοί, π.χ., είναι εθισμένοι στο σεξ, αν και έχουν μάθει να το αποκαλούν "έρωτα". Η επιτυχία είναι επίσης ένα ακόμη ναρκωτικό, το να αποκτάς περισσότερα χρήματα, περισσότερα αυτοκίνητα...».
- Πώς γίνεται λοιπόν να επαναστατήσει κανείς σε αυτή την πολιτιστική ύπνωση;
«Πρέπει να θυμάται, τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ, ότι για να μεταμορφωθεί ο κόσμος πρέπει να μεταμορφωθεί ο καθένας μας χωριστά. Και είναι και δική μου ευθύνη να "μεταμορφώσω" όσο περισσότερους μπορώ. Οσο πιο πολύ καταφέρνω να καθαρίζω από μέσα μου την οργή, όσο πιο γαλήνια ανθίσταμαι, τόσο περισσότερη θετική ενέργεια μπορώ να εκπέμπω».
...
Τελευταία έξοδος για το Μπρούκλιν .... να το αγοράσετε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ! εγώ το είχα χαρίσει και το ξαναγόρασα 10 χρόνια μετά....
τι έκπληξη ...ποτέ δεν πλήρωσα λιγότερο για κάτι πραγματικά τόσο πολύτιμο! (ούτε 4€ ) από το βιβλιοπολείο Πρωτοπορεία (έκδοση Γράμματα)
ΟΧΙ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ.
Δημοσίευση σχολίου