Μετά τη σούπα, λέω χαμηλόφωνα στον Φεντερίκο:
- Πάμε έξω. Θέλω να σου πω κάτι σοβαρό.
Δέχεται, λίγο ξαφνιασμένος. Σηκωνόμαστε.
Μας δίνουν την άδεια ν’ αποχωρήσουμε στη μέση του γεύματος. Πηγαίνουμε σε μια κοντινή ταβέρνα κι εκεί λέω στον Φεντερίκο ότι αποφάσισα να μονομαχήσω με τον Μαρτίν Ντομίνγκεθ, τον Βάσκο.
- Γιατί, με ρωτάει ο Λόρκα.
Διστάζω για μια στιγμή, δεν ξέρω πώς να εκφραστώ κι απότομα τον ρωτάω:
- Είναι αλήθεια πως είσαι maricón («αδελφή»)
Φοβερά προσβεβλημένος, σηκώνεται πάνω και μου λέει:
- Μεταξύ μας, όλα τελείωσαν.
Και φεύγει.
Εννοείται ότι συμφιλιωθήκαμε το ίδιο βράδυ. Ο Φεντερίκο δεν είχε τίποτε το θηλυπρεπές στη συμπεριφορά του, καμιά επιτήδευση. Εξάλλου δεν του άρεσαν οι παρωδίες και τα αστεία πάνω σ’ αυτό το θέμα – όπως για παράδειγμα εκείνο το αστείο του Αραγκόν, που όταν ήρθε στη Μαδρίτη μερικά χρόνια αργότερα, για να δώσει μια διάλεξη στην Εστία, ρώτησε τον διευθυντή με την πρόθεση να τον σκανδαλίσει – πρόθεση που στέφθηκε με επιτυχία - : «Μήπως τυχόν γνωρίζετε κανένα ενδιαφέρον ουρητήριο;»
Λουίς Μπουνιουέλ: Η τελευταία πνοή (Οδυσσέας)
1 σχόλιο:
H παρουσίαση του βιβλίου από το in2.gr:
Αυτό που με συναρπάζει στο βιβλίο του Λουίς είναι ο πλούτος και η ποικιλία αυτού του πολύχρονου βίου που μοιράστηκε ανάμεσα σε τόσες χώρες και πολιτισμούς. Ξεκινάει από τον Μεσαίωνα και φτάνει στη σύγχρονη εποχή. Περνά από τον σουρεαλισμό, τον Ισπανικό Εμφύλιο, το Χόλιγουντ, το Μεξικό. Μια ζωή γεμάτη χιούμορ, μοναξιά, φιλία, φαντασία, ιδωμένη από ένα από τα πιο διεισδυτικά βλέμματα του καιρού μας, το βλέμμα ενός γελαστού ή κάποτε μελαγχολικού ερημίτη. Αυτό που επίσης συναρπάζει, όπως στα ισπανικά περιπετειώδη μυθιστορήματα, είναι η αγάπη για την ανάπαυλα, το ανέκδοτο, το χιούμορ. Ο Λουίς σταματά ξαφνικά, κάθεται κάτω από ένα δέντρο κι αρχίζει να μιλά για πράγματα σημαντικά: το κρασί, τον έρωτα, τον Θεό, το τυχαίο, το όνειρο και τον θάνατο.
Αυτό το βιβλίο είναι η εικόνα ενός ξεχωριστού ανθρώπου, εκπληκτικός και κάποτε αλλόκοτος περίπατος στον ταραγμένο 20ό αιώνα… η μυστική περιπέτεια μιας ζωής που ταλαντεύεται ανάμεσα στο τυχαίο και την ελευθερία. (Κλοντ Καριέρ)
"Η τελευταία πνοή" είναι η πιο γοητευτική αυτοβιογραφία που έχουμε από παραγωγό ταινιών. Ο Λουί Μπουνιουέλ είναι ένας πρωτοπόρος του σουρεαλισμού στον κινηματογράφο. Σεναριογράφος, ηθοποιός και σκηνοθέτης με ιδιότυπα προσωπικό στυλ και γούστο, άφησε τη σφραγίδα του στον κινηματογράφο του 20ού αιώνα.
Η βιογραφία του, ακριβώς όπως όλες οι ταινίες του: ένα σπονδυλωτό έργο γεμάτο πάθος, ελευθερία, βία, καταλυτικό χιούμορ, και φυσικά σουρεαλισμό. Ο Μπουνιουέλ καταγράφει σε αυτό το βιβλίο περιστατικά από την ανατροφή του στην Ισπανία μέχρι τη φιλία που είχε με τον Λόρκα και τον Νταλί.
Είχε γνωρίσει τους πάντες. Βοήθησε τον Πικάσο να κρεμάσει την Guernica, η Γκάρμπο αγανακτισμένη από την συμπεριφορά του τον πέταξε έξω από γυρίσματα έργου στο Χόλιγουντ, συμμετείχε σε όργια που οργάνωνε ο Τσάπλιν, ενημερωνόταν από τον Μπρετόν για το ωροσκόπιό του, έβλεπε τον Κοκτώ να καπνίζει όπιο. Προσπάθησε κάποτε να πνίξει τη γυναίκα του Ελιάρ και μοιράστηκε ένα κελί με τον δολοφόνο του Τρότσκι. Καλύτεροί του φίλοι ο Νταλί και ο Λόρκα.
Γεννήθηκε στο χωριό Καλάντα της Ισπανίας το 1900, για το οποίο ο ίδιος έλεγε σαρκαστικά ότι διατηρούσε μεσαιωνική ατμόσφαιρα. Από τα έξι μέχρι τα δεκαπέντε του χρόνια φοίτησε σε ένα σχολείο Ιησουιτών όπου εφαρμοζόταν ένα αυστηρό σύστημα διδασκαλίας απαράλλαχτο από τον 18ο αιώνα και του εμφύσησε μία μόνιμη επαναστατικότητα και αντικληρικισμό. Το 1917 γράφεται στο πανεπιστήμιο της Μαδρίτης και γρήγορα παίρνει μέρος στις πολιτικές και φιλολογικές παρέες των φοιτητών που σύχναζαν στα καφέ της πόλης και απαρτίζονταν από πρόσωπα που θα γίνονταν αργότερα οι πιο διάσημοι συγγραφείς και καλλιτέχνες της Ισπανίας.
Το 1925 εγκαταλείπει τη Μαδρίτη και εγκαθίσταται στο Παρίσι, χωρίς να έχει συγκεκριμένο στόχο ή σκοπό. Βλέποντας την ταινία Destiny του Fritz Lang αποφασίζει ότι θέλει να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Πλησιάζει τον σκηνοθέτη Epstein και καταφέρνει να προσληφθεί βοηθός του: εκεί μαθαίνει όλες τις απαραίτητες τεχνικές για τη δημιουργία ταινιών. Όμως, απολύεται όταν αρνείται να συνεργαστεί με κάποιο συνεργάτη του Epstein.
Το 1928 με την οικονομική στήριξη της μητέρας του και με τη βοήθεια του Νταλί, γυρίζει το πρώτο του έργο, το οποίο ο ίδιος χαρακτήριζε ως «σουρεαλιστικό όπλο» κατά της μπουρζουαζίας.
Μέχρι το τέλος της ζωής του σκηνοθετεί συνολικά 32 έργα και συνεργάζεται σε άλλα 12 στην Ευρώπη αποκτώντας όλο και μεγαλύτερο φανατικό κοινό. Εργάζεται στις Ηνωμένες Πολιτείες, στο Μεξικό και στη Γαλλία, πολλές φορές αντιμετωπίζοντας προβλήματα με τις θέσεις του για τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο και κατά του φασισμού.
Πέθανε στις 29 Ιουλίου του 1983 στην πόλη του Μεξικό.
~~~~~~~~~~~~
H μετάφραση του βιβλίου είναι της Μαρίας Μπαλάσκα
Δημοσίευση σχολίου