Franz von Stuck (Γερμανία)Αυτό συνέβη μια Παρασκευή, γύρω στις μια η ώρα, ακριβώς ένα χρόνο αφότου η Αυστρία προσαρτήθηκε στη Γερμανία. Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε: δυο χτυπήματα σύντομα, αποφασιστικά. Μόλις άνοιξα, ένας άντρας με κασκέτο και δερμάτινο παλτό παρουσιάστηκε: «Γκεστάπο», και μου πρότεινε μια κάρτα, καλώντας με στις 2μμ στο αρχηγείο της Γκεστάπο(…)
Περίμενα χωρίς να τολμάω καλά καλά ν’ ανασάνω, ενώ εκείνος έγραφε απαθώς. Άρχισα να εκνευρίζομαι όλο και περισσότερο, αν και αναγνώρισα την τακτική του: ήθελε να μου «σπάσει τα νεύρα». Ξαφνικά, ακούμπησε το στυλό του, σήκωσε τα μάτια του και με κοίταξε μ’ ένα βλέμμα παγωμένο, διαπεραστικό: «Είσαι πουστάρα; Ομοφυλόφιλος; Ομολόγησε το» «Όχι δεν είναι αλήθεια» κατάφερα να ψελίσω, κατάπληκτος από μια κατηγορία που δεν την περίμενα καθόλου’ το μόνο που είχα σκεφτεί ήταν ίσως κάποια πολιτική υπόθεση, που αφορούσε το πανεπιστήμιο…»Μη μου λες ψέμματα, είσαι ένα πούστικο γουρούνι», μου φώναξε με κακία «και εξάλλου έχουμε εδώ την απόδειξη, να, κοίτα!» Και πήρε από το τραπέζι μια φωτογραφία μεγέθους καρτ-ποστάλ. «Αυτόν εδώ τον αναγνωρίζεις;» Φυσικά τονα ναγνώριζα. Στη φωτογραφία ήταν ο Φρεντ, ο φίλος μου, κι εγώ που τον κρατούσα τρυφερά, με το μπράτσο γύρω από το λαιμό του. «Ναι, είναι ένας συνάδελφος, ο Φρεντ Χ.» «Ά, καλά» είπε ήρεμα, κι αμέσως μετά είπε αιφνιδιαστικά: «Κάνατε μαζί βρωμιές, ομολόγησε το». Η φωνή του αντήχησε ψυχρή, ανησυχητική, εριστική. Κούνησα απλώς το κεφάλι, δεν μπορούσα να βγάλω λέξη.
.
1 σχόλιο:
Δουλειά μας (σημ. στο στρατόπεδο Ζαξενχάουζεν) ήταν να κουβαλάμε με το καρότσι χώμα και λάσπη, πίσω από τα ήδη στημένα στόχαστρα του σκοπευτηρίου, για να σηκώσουμε ένα λόφο που θα εμπόδιζε τις σφαίρες. Στην αρχή όλα πήγαιναν καλά. Εμείς κουβαλούσαμε το χώμα με το καρότσι και σιγά-σιγά σχηματιζόταν ένας χωμάτινος τοίχος. Ωστόσο, σε λίγες κιόλας μέρες κι ενώ δεν είχαμε ακόμη τελειώσει με το κουβάλημα, ήρθαν ομάδες Ες-Ες στο σκοπευτήριο για άσκηση. Εμείς φυσικά αρνηθήκαμε να δουλέψουμε κατά τη διάρκεια της άσκησης για να μη μας πετύχουν οι σφαίρες. Οι κάπο όμως και οι Ες-Ες μάς ανάγκασαν να συνεχίσουμε, σπάζοντάς μας στο ξύλο και απειλώντας με μαστίγωμα. Τώρα οι σφαίρες σφύριζαν ανάμεσά μας και πολλοί σύντροφοί μου έπεφταν στο έδαφος, άλλοι απλώς τραυματισμένοι, άλλοι ήδη νεκροί. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι οι Ες-Ες το διασκέδαζαν πιο πολύ να ρίχνουν πάνω στους κρατούμενους παρά στους στόχους και ότι έβαζαν σημάδι κατευθείαν τους εργάτες με τα καρότσια.
Κάθε πρωί ξεκινούσαμε για τη δουλειά γεμάτοι φόβο και αγωνία, ξέροντας με σιγουριά ότι και σήμερα κάποιοι από μας θα σκοτωνόντουσαν. Το μόνο που δεν ξέραμε ήταν το ποιος. [...] Την εντολή της ναζιστικής κυβέρνησης για ολοκληρωτική εκκαθάριση των ομοφυλόφιλων από το Ράιχ, "των εκφυλισμένων του γερμανικού λαού", για την εξόντωση και την εξαφάνισή τους, εκτελούσαν κατά γράμμα και με σαδιστική ικανοποίηση οι ναζί μπάτσοι, οι Ες-Ες. Δεν ήθελαν όμως να μας εξοντώσουν στα γρήγορα. Όχι. Έπρεπε να πεθάνουμε άγρια και σκληρά από την πείνα και τα καταναγκαστικά έργα, από τις κακουχίες και τα βασανιστήρια.
Για δυο ολόκληρες μέρες κατάφερα σαν από θαύμα να βγω αλώβητος ενώ οι σφαίρες της άσκησης έπεφταν γύρω μου σαν βροχή. Μετά μου πρότεινε ένας "πράσινος" κάπο να με βάλει απλώς να γεμίζω τα καρότσια και να μην κουβαλάω πια, αν δεχόμουν να γίνω ο φίλος του και να πηγαίνω με τα νερά του. Έτσι δεν θα έπαιζα πια τη ζωή μου κορόνα-γράμματα από τις σφαίρες των Ες-Ες σκοπευτών στον χωμάτινο τοίχο. Δίστασα για λίγο, αλλά τελικά δέχτηκα, γιατί η θέλησή μου για ζωή ήταν πολύ πιο δυνατή από κάθε αίσθημα ηθικής και ακεραιότητας χαρακτήρα. Κι όποιος θέλει ας με καταδικάσει. Η θέα των νεκρών και των βαριά τραυματισμένων συγκρατούμενών μου, όπως και να 'χει το πράγμα, μου είχε προκαλέσει σοκ. Επιπλέον φοβόμουν. Φοβόμουν τρομερά. Γιατί να μην εκμεταλλευτώ μια ευκαιρία που με υποβίβαζε μεν ως άνθρωπο, μου έσωζε όμως τη ζωή;
Χάιντς Χέγκερ: Οι άντρες με το ροζ τρίγωνο. Η μαρτυρία ενός ομοφυλόφιλου από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης 1939-1945 (Μαύρη Λίστα)
Δημοσίευση σχολίου