Gerald Moonen (Νέα Ζηλανδία)Κανείς δε μας είχε μιλήσει σε τι πραγματικά χρησιμεύει ένα σώμα. Μόνο φόβο για το μέλλον και το άγχος του χρόνου μάς είχανε φανερώσει. Αρχίσαμε λοιπόν να ρωτάμε ο ένας τον άλλο και να μαθαίνουμε, σιγά σιγά, τα μυστήρια της ζωής. Αυτό μας μαλάκωσε και μας έκανε να καταθέσουμε τα πρόχειρα όπλα μας. Ο πόλεμος μεταξύ μας είχε οριστικά τελειώσει και αρχίσαμε να συμπαθούμε ο ένας τον άλλο. Κρυβόμασταν στα υπόγεια και σε διάφορες εγκαταλειμμένες οικοδομές, βγάζαμε τα ρούχα μας και δείχναμε ο ένας στον άλλο το θαύμα της ήβης μας. Φοβόμασταν να μη μας δούνε γιατί είχαμε την εντύπωση ότι κάναμε το πιο απαγορευμένο πράγμα στον κόσμο. Πολλές φορές ακουμπούσαμε τα γυμνά μας σώματα και χάιδευε ο ένας τον άλλο. Μετά αφού η ευχαρίστησή μας με τα αγγίγματα, τις θωπείες και τα φιλιά είχε χαθεί και είχε μείνει μόνο το σκληρό κουκούτσι των τύψεων, μαζεύαμε όπως όπως τα ρούχα μας, ντυνόμασταν, καθόμασταν σιωπηλοί ο ένας δίπλα στον άλλο, και ανάβαμε τσιγάρο. Και το τσιγάρο ήταν απαγορευμένο. Αλλά εμείς το ανάβαμε. Από τη μια, τα σώματα μας ρίχνανε χωρίς πολλές σκέψεις στον κρημνό μιας ερωτικής αλληλεγγύης και μας σπρώχνανε να γυμνωθούμε και να γνωρίσει ο ένας τον άλλο με το μέγα θαύμα της αφής, από την άλλη, το πέλμα του έξω κόσμου μάς αποκεφάλιζε με ένα μεγάλο τρόμο και την πεποίθηση ότι κάναμε άθελα μας το μεγαλύτερο παραστράτημα που τελικά θα ήταν η καταστροφή μας.
Γιώργος Μανιώτης: Σαράντα κύματα (ελληνικά γράμματα)
1 σχόλιο:
Aπό το "Ποιος είναι" των Νέων.
2 Αυγούστου, 1997
[...]
Έπρεπε να βρω ένα είδος έρωτα που να μην είναι ΧΡΗΣΙΜΟΣ, σε κανέναν!
Έναν έρωτα απελπισμένο που να μην έχει καμία σχέση με το ΜΕΛΛΟΝ!
Έναν έρωτα που κανείς να μην μπορεί να επενδύσει απάνω του!
Έναν έρωτα ευτυχισμένο που οι ερωτευμένοι να είναι γεμάτοι θλίψη και τρυφερότητα.
Έναν έρωτα που ο ένας να συναντά τον άλλον για να επιβεβαιώσει την υγεία του, τα νιάτα του και την καλή ώρα που βρίσκεται η ζωή του.
Έναν έρωτα έξω από παιγνίδια ιδιοκτησίας, κυριαρχίας και προγραμματισμούς.
Έναν έρωτα που να καταλεί το παρελθόν, τις τάξεις και τα περιουσιακά στοιχεία μεταξύ των ανθρώπων.
Έναν έρωτα που οι δυο γυμνοί άνθρωποι που στέκονται ο ένας απέναντι στον άλλον να νιώθουν σεβασμό και λύπηση ευγενική για το φοβερό μαρτύριο του γήρατος που έτσι κι αλλιώς θα ενσκήψει.
Έναν έρωτα που να εκμεταλλεύεται και να αξιοποιεί τις στιγμές.
Έναν έρωτα από καθαρή ζωή, άξιο να γίνει πολύτιμη ανάμνηση.
Έναν έρωτα ανθρώπινο, έξω από όρια και κοινωνικές συμβάσεις.
Έναν έρωτα γενναίο που όταν τελειώνει, μόνο χαρά να αφήνει πίσω του.
Έναν έρωτα αθώο, έναν έρωτα μυστικό, κρυφό, επικίνδυνο...
Γιώργος Μανιώτης
Δημοσίευση σχολίου