Nick BakesΟύτε υποκριτής ήταν, ούτε πουριτανός. Αγαπούσε πολύ το σεξ για να καταδικάσει οποιαδήποτε έκφραση λαγνείας και, παρ’ ότι είχε αποθαρρύνει όσους ομοφυλόφιλους τον είχαν φλερτάρει, δεν ήταν η αδιαφορία ή η αποστροφή ο λόγος. Έτσι, η τωρινή ταραχή του οφειλόταν περισσότερο στο ότι τον είχαν εξαπατήσει παρά στο φύλο του απατεώνα.
«Τι μου έκανες;» Μόνο αυτό κατόρθωσε να πει. «Τι μου έκανες;»
Ο Πάι’ο πα δεν προσπάθησε να ξεφύγει, ίσως ξέροντας πως η γύμνια του ήταν η καλύτερη άμυνά του.
«Ήθελα να σε γιατρέψω» είπε. Η φωνή του, αν και τρεμάμενη, ήταν μελωδική.
«Μου έδωσες κάποιο ναρκωτικό»
«Όχι!» είπε ο Πάι.
«Μη μου λες εμένα όχι! Νόμισα πως ήσουν η Τζούντιθ! Με άφησες να πιστέψω πως ήσουν η Τζούντιθ!» Κοίταξε τα χέρια του κι ύστερα το μυώδες, λεπτό κορμί μπροστά του. «Ένιωσα εκείνη, όχι εσένα». Το ίδιο παράπονο πάλι. «Τι μου έκανες;»
«Σου έδωσα αυτό που λαχταρούσες» αποκρίθηκε ο Πάι.
Ο Ευγενής δεν είχε τι να ανταπαντήσει. Κατά κάποιον τρόπο, ήταν η αλήθεια.
.
Clive Barker: Ιμάτζικα (Bell)
6 σχόλια:
En varias ocasiones has posteado en mi blog y me ha encantado lo que escribías, te he visitado y nunca me he atrevido a escribir nada, porque qué podía decirte, hoy no obstante quisiera decirte que me encantaría saber Griego, ya que visitar tu página me produce una sensación de total impotencia, ya que te relaciono con tus comentarios y me encantaría saber que pone aquí.
Gracias por tu visita y tu comentario tan amable.
Este blog es un intento de una bibliografía gay en griego (en original o en traducción) a través de pequeños fragmentos de libros de litaratura, ensayo y teatro de autores homosexuales o de trama y estética homosexual o que sean de interés específico para lectores gay.
Y, lo creas o no, fuente de inspiración, por lo menos al principio, ha sido el sitio español de «La espia del sur».
Gracias por tu amable respuesta, pero que impotencia, ahora me arrepiento de no haber estudiado Griego, quien me mandaría hacer el BUP mixto.
Otra vez gracias
«Βιβλία, έχεις βιβλία; »
«Πολλά. Στέκονται όλα απέναντί μου αραδιασμένα τις νύχτες, έχουν μάτια. Επικριτικά. Αυτά κρατούν τους στίχους, τα κύματα, το άρωμα. Εγώ τη νοσταλγία. Μέσα στη νύχτα φωνάζουν: "Κυρία μου, μην επιμένετε, η ποίηση ανήκει στο χτες."»
-Αργυρώ Μαντόγλου:Βιρτζίνια Γουλφ Cafe-
ReyCorazon, διάβασα το αφιέρωμα του 10% στα ελληνικά blogs με gay θεματολογία και είδα να εκφράζετε την απαισιοδοξία σας για την απροθυμία που επιδεικνύουν οι κατά τα άλλα φλύαροι bloggers να συμβάλλουν στον προβληματισμό γύρω από την ομοφυλοφιλική γραφή και ανάγνωση. Παραβλέπετε όμως ότι οι περισσότεροι είναι ερμητικά κλεισμένοι στον μικρόκοσμο της δικής τους γραφής και ευτυχούν επιβεβαιώνοντάς την, ασφαλισμένοι στο κουκούλι του monitor που τους την παρέχει μέσω των linkblogs ή των θαυμαστικών σχολίων. Και εκεί σταματούν όλα γι αυτούς.
Το δικό σας μπλογκ, που ακολουθεί την μοναχική πορεία του εκτός του monitor, δεν τους αφορά διότι δεν συμβάλλει στην δική τους «αναγνωρισιμότητα» και δεν τονώνει τον ανταγωνισμό τους στην λινκοδοσία και στην αυταρέσκεια.
Επομένως μην αναμένετε (σύντομα) την αναγνωσιμότητα και την ανταπόκριση που του αξίζει. Νομίζω ότι είστε σε θέση να τα αντιλαμβάνεσθε όλα αυτά και θα έπρεπε να γίνετε πιο "επιθετικός" στην «αυτο»-κριτική σας στο 10%. Χρειάζεται να ταράζουμε κάπου κάπου τα νερά και οι παρατηρήσεις μας να είναι τολμηρότερες. Εκτός του monitor, μόνον αν είχατε ένα blog porno θα είχατε εξασφαλισμένη αναγνωσιμότητα. Αμφιβάλλετε; Ή, καλύτερα, θεαματικότητα, διότι η ικανότητα της ανάγνωσης θα ήταν περιττή για ένα τέτοιο blog.
Eπειδή πιστεύω ότι η διαμόρφωση της gay κουλτούρας περνάει απαραιτήτως μέσα από την γνώση, αλλά και από τη στήριξη που παρέχει η γνώση αυτή, ότι υπάρχει μια ολόκληρη στρατιά ανθρώπων που έχουν καταγράψει (και συνεχίζουν να καταγράφουν) την ιστορία της ομοφυλοφιλίας σε βιβλία και σε έργα τέχνης, (εκεί δηλαδή που γράφεται η αληθινή ιστορία - εν τω γίγνεσθαι και όχι εκ των υστέρων), επιτρέψτε μου, εν γνώσει της ανεπάρκειας και του ερασιτεχνισμού μου, να συνεχίσω να συμβάλλω στην προσπάθειά σας. Να συνεχίσω, δηλαδή, αυτό που έκανα από όταν έτυχε να πρωτοδώ το μπλογκ σας, σχολιάζοντας, επί πολλούς μήνες, ως κ.σ. μιας και όταν ξεκίνησα τα σχόλια δεν είχα δικό μου μπλογκ ώστε να έχω και ένα νικ νέημ.
Με την ελπίδα κι εγώ ότι θα προσέλθουν επαρκέστεροι σχολιαστές που θα σας ενθαρρύνουν και θα σας εμψυχώσουν με τον τρόπο που επιθυμείτε, ώστε να συνεχίσετε πιο αισιόδοξος αυτή την καταγραφή. Μια επίμονη και μοναδική καταγραφή, που έρχεται να καλύψει όχι μόνον το γραμματολογικό κενό που υπήρχε αλλά και να γίνει μοχλός ανάπτυξης και στήριξης της gay γραφής. Να είστε βέβαιος ότι οι δουλειές υποδομής, όπως είναι αυτή που κάνετε εσείς, έχουν μακροπρόθεσμα αλλά ουσιαστικά αποτελέσματα.
Μέχρι τότε, διασκευάζοντας την Μάντογλου, και αφού σας συγχαρώ για την κοπιώδη και πολυέξοδη δουλειά σας, σας προτείνω:
«Κύριέ μου, να επιμένετε και ας νομίζουν ότι η λογοτεχνία ανήκει στο χτες»
Oνειρεύτηκα ένα βιβλίο χωρίς όρια και τέλος,
ένα βιβλίο άδετο και ελεύθερο,
τα φύλλα του σκόρπια σε μια φανταστική αφθονία.
Κάθε του αράδα κι ένας ορίζοντας καινούργιος,
καινούργιοι υποτιθέμενοι ουρανοί’
καινούργια κράτη, και ψυχές καινούργιες.
Μια από τις ψυχές αυτές,
κάποιο φανταστικό απόγευμα καθώς λαγοκοιμόταν,
τούτες τις λέξεις ονειρεύτηκε.
Κι έχοντας ανάγκη ένα χέρι να τις καταγράψει,
έφτιαξε το δικό μου
Clive Barker
«Ένα από τα καλά του σεξ είναι ότι μας κάνει λιγότερο “εαυτούληδες”. Υπάρχει κάτι εκπληκτικό στο γεγονός ότι μεταμορφωνόμαστε, κατά κάποιο τρόπο, υπό το κράτος του σεξουαλικού πάθους. Όσο πιο πολύ δενόμαστε σαρκικά με κάποιον τόσο υποχωρεί η προσωπικότητά μας, και ο εαυτός μας γίνεται λιγότερο σημαντικός για μας. Είναι αλήθεια, ότι στο απόγειο του έρωτα και όσο το ερωτικό σμίξιμο αποκορυφώνεται, ένα από τα πράγματα που επιθυμούμε είναι να καταργήσουμε το εγώ μας και να γίνουμε υποσύνολο του ερωτικού μας συντρόφου. Ταυτιζόμαστε τόσο ο ένας με τον άλλον, που στο τέλος οι δύο προσωπικότητες εξαφανίζονται. Είναι εκπληκτικό να παρακολουθείς αυτή τη μεταμόρφωση.»
Πολυτάλαντος και με μεγάλη δημοτικότητα, ο Κλάιβ Μπάρκερ είναι από τους πολυμεταφρασμένους στην Ελλάδα συγγραφείς, με πολλούς πιστούς και φανατικούς φίλους που τον αναζητούν στα ελληνικά βιβλιοπωλεία, αμέσως μόλις πληροφορηθούν ότι κυκλοφόρησε στο εξωτερικό ένα νέο βιβλίο του. Έτσι οι εκδοτικοί οίκοι τρέχουν για να προλάβουν την ζήτηση που, στην περίπτωση του Μπάρκερ, προηγείται της προσφοράς, κάτι σπάνιο για την αγορά του βιβλίου. Οι αναγνώστες του, ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι, βιάζονται να ζήσουν στους ονειρικούς κόσμους που περιγράφει.
Για τα όνειρα των πρώτων όμως ο Μπάρκερ μπορεί να ομιλεί με γνώση: «Πιστεύω ότι οι ομοφυλόφιλοι έχουμε περισσότερο χώρο για όνειρα» λέει και προς το παρόν στεγάζει τα δικά του σε ένα σπίτι ισπανικού ρυθμού στο Μπέβερλυ Χίλς, όπου ζει με τον σύζυγό του, τον φωτογράφο Εμίλιαν Ντέηβιντ Αρμστρονγκ, στον οποίο και αφιερώνει τα βιβλία του. Αν και όταν γράφει δεν περνάει πολλές ώρες μέσα στο σπίτι γιατί, όπως λέει, περνάει δέκα ώρες την ημέρα προσπαθώντας να ερευνήσει τον ακαθόριστο κόσμο που περιγράφει στα βιβλία του.
«Νομίζω ότι υπάρχει μια γκέι ευαισθησία που διαμορφώνεται και καθορίζεται από τις κοινωνικές συνθήκες, από το πόσο διαφορετική είναι η ζωή μας από την ζωή των ετεροφυλοφίλων. Μη έχοντας τους περιορισμούς μιας οικογένειας, όπως να μεγαλώσω και να φροντίσω για την μόρφωση παιδιών, είμαι ελεύθερος από τα κοινωνικά επιβεβλημένα» λέει σε μία του συνέντευξη που παρεχώρησε το 1995 στο Τhe Advocate. «Είμαι ελεύθερος να ανακαλύψω τον εαυτό μου, έχω πιο πολύ χρόνο να ονειρευτώ, και ίσως έχω και μεγαλύτερη ανάγκη να ονειρεύομαι. Aλλά σ’ αυτή τη λύτρωση, σ’ αυτή την ελευθερία ελοχεύει ο κίνδυνος του να μην συμβαίνει τίποτα”, συνεχίζει. “Προσπαθώντας να αναπληρώσεις το κενό με πάρτυ, διασκεδάσεις και παρόμοιες δραστηριότητες που έχουν μοναδικό σκοπό την απόλαυση, μπορεί να πέσεις στην παγίδα του ηδονισμού. Θέλει προσοχή γιατί η κοινωνία, μας έχει διδάξει ότι μόνο γι αυτό είμαστε άξιοι και μας έχει εξορίσει από θέσεις εξουσίας μέσω των οποίων θα μπορούσαμε, όντως, να συμβάλλουμε στην διαμόρφωση της. Αλλά, τελικώς, παρόλο που όλες αυτές οι τέρψεις φαίνονται θαυμάσιες τα σαββατόβραδα, την Δευτέρα το πρωί, μοιάζουν εντελώς άσκοπες,»
αποσπάσματα συνεντεύξεων: clivebarker.com, clivebarker.info
Το βιογραφικό και οι επιλογές των κριτικών είναι από το βιβλίο Ιμάτζικα:
Ο Κλάιβ Μπάρκερ γεννήθηκε στο Λίβερπουλ το 1952. Συγγραφέας 18 μυθιστορημάτων [σημ: μέχρι το 2003, χρονιά που εξεδόθη το βιβλίο], θεωρείται ένας από τους κορυφαίους στο χώρο του τρόμου και της φαντασίας. Το 1985 του απονεμήθηκε το World Fantasy Award. Πέρα από τη συγγραφική του δουλειά, που, εκτός από μυθιστορήματα, περιλαμβάνει διηγήματα και σενάρια, είναι επίσης εικονογράφος, σκηνοθέτης και παραγωγός του κινηματογράφου και της τηλεόρασης [σημ: και του θεάτρου]. Έχει σκηνοθετήσει μεταξύ άλλων τις ταινίες "Nightbreed", "Lord of Illusions", τη σειρά "Candyman" και την τριλογία "Hellraiser". Ζωγραφικά έργα του εκτίθενται τακτικά στο Λος Άντζελες και τη Νέα Υόρκη. Στις πιο πρόσφατες δουλειές του περιλαμβάνονται το βραβευμένο με Όσκαρ "Gods and monsters" και μια έκθεση ερωτικών πινάκων και φωτογραφιών με τίτλο: "The weird and the wicked". Ζει στο Λος Άντζελες.
~~~~~~~~~~~~
“Μεγαλύτερο σε μέγεθος και προοπτική κι από τον Υφαντόκοσμο... Ερωτικό, αποκαλυπτικό, συχνά τρομακτικό, το Ιμάτζικα είναι όμορφα γραμμένο, ένα υπέροχο επίτευγμα της φαντασίας”
City News
“Ένα μυθιστόρημα υπαινιγμών, ψευδαισθήσεων και αινιγμάτων. Φαντάσματα και μάγοι, Παναγίες και κτήνη, άγγελοι και δαίμονες, μυστηριακές πόρνες και παράλληλοι εαυτοί’ όλο το υπερφυσικό σύμπαν παρελαύνει από μπροστά μας, μέσα από το μαγικό καλειδοσκόπιο του κομψού λογοτεχνικού ύφους του Μπάρκερ”
Sunday Telegraph
“...Ο Μπάρκερ δεν ήταν ποτέ πιο ευφάνταστος στη δημιουργία εικόνων’ όμως, ανάμεσα στις ολοζώντανες περιγραφές ξένων και αλλόκοτων τοπίων και φυλών, υπάρχει μια σοφά δομημένη διαλεκτική που ξεπερνά οτιδήποτε έχει γράψει μέχρι σήμερα”
The List
~~~~~~~~~~~~
Ένα ακόμα βιογραφικό σημείωμα για τον συγγραφέα από το βιβλίο του «Ο κλέφτης του πάντοτε» - εκδ. Οξύ:
Ο Κλάιβ Μπάρκερ [...] έφερε επανάσταση στη λογοτεχνία τρόμου με την 6τομη συλλογή διηγημάτων Τhe Books of Blood, που επαναπροσδιόρισε τα όρια του είδους και ανάγκασε τον Stephen King να πει: Είδα το μέλλον της λογοτεχνίας τρόμου, και ονομάζεται Clive Barker.
Tο πολύπτυχο ταλέντο του έλαμψε γρήγορα και στη σκηνοθεσία, τη σεναριογραφία, τη ζωγραφική και τη συγγραφή θεατρικών έργων. [...] Θεωρείται ως ο πιο σημαντικός συγγραφέας στο χώρο του, ένας λογοτεχνικός Μίδας που καταφέρνει να συνδυάζει την ποιότητα με τις πωλήσεις. Έχει δηλώσει ότι όλες οι καλές ιστορίες τρόμου έχουν ειπωθεί πια και ότι κάθε νέα ιστορία αποτελεί στην ουσία επαναδιήγηση μιας παλιάς.
Δημοσίευση σχολίου